Ανασκόπηση 2024: Alternative Rock

The Cure - Songs Of A Lost World

Δεν πρόκειται απλώς για μια ποιοτική επιστροφή ενός τεράστιου ονόματος. Δεν περιορίζεται σε ένα σύνολο αξιοπρεπών συνθέσεων με μερικές κορυφαίες εξάρσεις. Με βεβαιότητα, δεν αποτελεί απλώς μια ενθουσιώδη αναμόχλευση όλων όσων τους κατέστησαν τους μεγαλύτερους των '80s. Το σκοτάδι του "Songs of A Lost World" εξαπλώθηκε, και δεν άφησε κανένα περιθώριο αντίστασης. Οι The Cure κυκλοφόρησαν ένα δισκογραφικό θρίαμβο, μια από τις ελάχιστες, αδιαμφισβήτητα καθολικά αποδεκτές κυκλοφορίες της χρονιάς. Για εμάς, εδώ, το άλμπουμ στο οποίο σύσσωμη η συντακτική ομάδα υποκλίθηκε. Οι γοτθικοί βασιλείς αγναντεύουν το σήμερα και αναπαύονται στο θρόνο τους.

Chelsea Wolfe - She Reaches Out To She Reaches Out To She

Το τρομακτικό φετινό άλμπουμ της ιέρειας, δεν το είχαμε εμείς τόσο ανάγκη όσο η ίδια. Το "She Reaches Out To…" είναι μια από τις ελάχιστες, ρεαλιστικά μιλώντας, περιπτώσεις που μουσικός κοίταξε στην άβυσσο, άπλωσε το χέρι εντός της, και τράβηξε έξω δαιμονιώδη έμπνευση. Το ανακάτεμα ειδών συνεχίζεται με έφεση στην trip-hop πέραν των γνωστών σκοτεινών ατμοσφαιρών, ο όγκος και η ένταση είναι εδώ, η apocalyptic, διαστρεβλωμένη φολκ, επίσης. Η Chelsea Wolfe πιθανώς και να κυκλοφόρησε τον δίσκο που εκφράζει την πολυσχιδή της έκφραση και τον μυστικιστικό της ψυχισμό καλύτερα όσο ποτέ. Βαθιά υπόκλιση.

Fontaines D.C. - Romance

Τον περιμέναμε αυτό τον δίσκο. Οι πληγές που άνοιξε, αλλά και επούλωσε, το "Skinty Fia" είχαν τοποθετήσει τους Ιρλανδούς στην καρδιά ακόμη και όσων δεν είχαν πάρει χαμπάρι τον ντόρο των δύο πρώτων τους δίσκων. Εδώ όμως, τα παράθυρα άνοιξαν και μπήκε φως. Πλέον, οι Fontaines D.C. κινούνται άτακτα, ελεύθερα, αγκαλιάζουν τα πολύχρωμα '90s, παίρνουν τα «κουμπιά» τους μουσικά (ναι, αυτό περιλαμβάνει και το εξώφυλλο), και κυκλοφορούν την άρνηση της μέχρι τώρα υπόστασής τους. Το αποτέλεσμα είναι ο δίσκος που τους καθιστά ως το αδιαπραγμάτευτο ηγετικό σχήμα της εποχής τους. Ναι, υπάρχουν και τέτοια στη μουσική. Επίσης, πόσες τραγουδάρες σε ένα δίσκο ρε αλήτες;

Sprints - Letter to Self

Το νεοσύστατο ιρλανδικό σχήμα κέρασε, απλά και λιτά, το ροκ ντεμπούτο της χρονιάς. Από το garage punk μέχρι το μινιμαλιστικό, κιθαριστικό post-punk, με μια μεγάλη παλιακή ροκενρόλ καρδιά, αλλά με βλέμμα στραμμένο στην εποχή και τη γενιά τους, οι Sprints τράβηξαν δικαίως τα βλέμματα. Είναι εντυπωσιακό το πώς το "Letter To Self" δεν χρειάστηκε τίποτα περιττό, επιφανειακό, ή άσχετο με την ίδια του την τέχνη για να αποκτήσει υπεραξία. Απλά ηλεκτρισμό, πάθος, συνθέσεις, μια φωνάρα, στίχους, όλα τα πρωτόλεια υλικά. Γιατί η τέχνη αυτή είναι διαχρονική.

High Vis - Guided Tour

Η «έκρηξη» του "Blending" δεν οδήγησε τους λατρεμένους Άγγλους σε κάποια τακτική, εμπορική οπισθοχώρηση, ή κάποιο αλόγιστο άλμα στο κενό. Αντιθέτως, οι High Vis λείαναν την αιχμή του συνδυαστικού τους ύφους, το διεύρυναν οριακά όσο χρειαζόταν για να το ανανεώσουν, δεν ξέχασαν τις ρίζες και τις ανάγκες της τάξης τους, και με το "Guided Tour" επιχειρούν μια περιπλάνηση στην ουσία του σύγχρονου εναλλακτικού ροκ, κερνώντας και επανοικειοποίηση υπο-παρακλαδιών που αιχμαλώτισε η απολιτικ χιπστεριά. Το μέλλον τους ανήκει.

IDLES - TANGK!

Το γεγονός πως οι IDLES επέστρεψαν με ένα άνισο δίσκο μετά το αριστουργηματικό "Crawler" δεν σημαίνει πως δεν παραμένουν αγαπημένο συγκρότημα στην καρδιά μας. Αλλά αυτό διαβάζεται και ανάποδα. Ομολογουμένως, το πιο «εκρηκτικό» άλμπουμ των Βρετανών δεν είναι όσο εκρηκτικό θα το ήθελαν, κι όχι επειδή είναι βραδυφλεγές, αλλά επειδή δεν ξέρει αν θέλει να τραβήξει προς νέες κατευθύνσεις, ή να επαναλάβει κάποια απ’ τα καλύτερα στοιχεία τους, και συχνά μοιάζει αποπροσανατολισμένο. Ακόμη κι έτσι, όμως, η πεντάδα απ’ το Bristol φροντίζει να βάλει μέσα αρκετές τραγουδάρες για να μας κλέψει ένα χαμόγελο, και να μας τραβήξει να χτυπηθούμε ή να λικνιστούμε.  

Yard Act - Where's My Utopia

Οι Yard Act έκαναν έναν πάταγο με το "The Overload" πριν 2 χρόνια, και το δεύτερο βήμα τους το περιμέναμε με ανυπομονησία. Το "Where’s My Utopia?", όμως, έδειξε ένα συγκρότημα που δεν επιθυμεί να παραμείνει στιγμή στη θέση που το ανέδειξε. Αλλάζοντας δέρμα, οι Yard Act χτυπάνε την πόρτα στο club των funk/alt συγκροτημάτων, και οι Gorillaz τους ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες να διαβούν. Το "Where’s My Utopia?" δεν είναι το άλμπουμ που μπορεί να περίμενε μερίδα του κοινού, αλλά παραμένει μία φωτογραφία του συγκροτήματος στην κορυφή της έμπνευσής του. 

Fat White Family - Forgiveness is Yours

Αγγλίας συνέχεια, καθώς οι Fat White Family, και κατά κύριο λόγο ο Lias Saoudi, επιστρέφουν πέντε χρόνια μετά το "Serfs Up!". Συνοχή και νόημα; Ούτε κατά διάνοια, αφού το art punk σχήμα τους φαίνεται να έχει τόσα νεύρα με την συνέπεια, τη φόρμα, και την τάξη, όση κι ο frontman με όλο τον κόσμο. Χωρίς χαλινάρι, η στιχουργική προσέγγισή τους μοιάζει ακόμη πιο ανατρεπτική απ’ τη μουσική τους (και την συναυλιακή τους παρουσία; Ίσως), καθώς μπλέκονται συνειρμικές γραφές, με αναστοχασμούς καριέρας, περιτομές στην Αλγερία και το τέλος του κόσμου.  

Kal Marks - Wasteland Baby

Πώς ακούγεται ένας σκληρός post-punk δίσκος που θέλει να είναι ταυτόχρονα μία κατάθεση ψυχής αλλά και ένα άνοιγμα στο σύγχρονο alternative; Πιθανώς σαν το "Wasteland Baby", στο οποίο οι Kal Marks ντύνουν μουσικά έναν πραγματικό φόβο για πολλούς ανθρώπους: Πώς να φέρω ένα παιδί σ’ έναν τέτοιο κόσμο; Ποικιλόμορφο αλλά κυρίως καλογραμμένο, το πέμπτο άλμπουμ των Βοστωνέζων ξεμακραίνει απ’ τις noise rock καταβολές τους, και προσγειώνεται με άνεση καταμεσής ενός alternative party, όπου κάθε κατηγορία του παρόντος άρθρου μπορεί να αισθανθεί πως εκπροσωπείται. Οι ίδιοι θεωρούν – ποιος θα τους διαψεύσει; –  πως είναι ό,τι καλύτερο έχουν γράψει. 

Chat Pile - Cool World

Γίναμε μάρτυρες της εκτόξευσης των Chat Pile στην στρατόσφαιρα του σύγχρονου ακραίου ήχου, και γνωρίζουμε πως αποτελούν ένα απ’ τα πιο hot ονόματα της εποχής. Δυσαρμονικοί, sludge, noise, industrial, μα κατά βάση αιφνιδιαστικά δυσώδεις, οι Chat Pile του "Cool World" έχουν κατέβει σε ακόμη μεγαλύτερα βάθη από εκείνα του ντεμπούτου τους. Η φωνητική μελωδία του "Shame" θα είναι μία απ’ τις λίγες φορές που θα ακούσεις μελωδία, κι αυτή θα βγει πικρή. Ίσως δεν είναι τυχαίο που σε κάθε σχεδόν τραγούδι θα βρεις ένα "world" ή ένα "Earth". Οι Chat Pile μιλούν για το ζόφο, κι αυτός στο "Cool World" βρίσκεται παντού.

The Smashing Pumpkins - Aghori Mhori Mei

Μετά από δισκογραφικά σκαμπανεβάσματα και αστοχίες, οι The Smashing Pumpkins κυκλοφόρησαν φέτος ένα άλμπουμ αντάξιου του ειδικού βάρους που κουβαλάει το όνομά τους. Οι χαρακτηριστικές κιθάρες μπαίνουν δυναμικά στο προσκήνιο, τα riffs ακούγονται ξανά εμπνευσμένα, οι ενορχηστρώσεις θυμίζουν μεγαλεία του παρελθόντος και τα ρεφρέν μένουν κολλημένα στο μυαλό για μέρες. Μπορεί η δέκατη τρίτη δουλειά τους να μην είναι άψογη, ή τέλος πάντων, να κουβαλάει κάποια από τα προβλήματα που κουβαλάνε όλες οι δουλειές του Corgan τα τελευταία χρόνια, όμως πρόκειται με σιγουριά για μια επιστροφή που τους δικαιώνει και τους βάζει ξανά στον χάρτη και σε επίπεδο κυκλοφοριών.

The Smile - Wall of Eyes & Cutouts

Σε πείσμα όλων όσων περιμένουν την μεγάλη επιστροφή των Radiohead, οι Thom Yorke και Jonny Greenwood, αυτό τον καιρό, φαίνεται να έχουν εστιάσει για τα καλά στους The Smile. Έτσι, το 2024 κυκλοφόρησαν όχι έναν, αλλά δύο δίσκους που συζητήθηκαν πολύ κι έκαναν σαφές πως η ιστορία αυτή έχει ζωή και μετά το  "A Light To Attract Attention" που βρέθηκε και στην δική μας λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ του 2022. Στις φετινές κυκλοφορίες του, το συγκρότημα βουλιάζει πιο βαθιά στο art rock, διαλύοντας όλες τις ελπίδες όσων θα ήθελαν να τους ακούσουν να εξελίσσονται σε μια πιο alt rock εκδοχή των Radiohead, εστιάζοντας περισσότερο στο groove και στις ατμόσφαιρες, παγιώνοντας με αυτό τον τρόπο και το κοινό στο οποίο απευθύνονται.

Elbow - Audio Vertigo

Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουμε πως οι Βρετανοί τα τελευταία χρόνια έμοιαζαν σαν να έχουν χάσει ελαφρώς την φόρμα τους. Γι’ αυτό και πολλοί ήμασταν συγκρατημένοι διαβάζοντας τις δηλώσεις του Guy Garvey σχετικά με το πως η νέα τους δουλειά θα αποτελούνταν από πιο απλά και συμπαγή τραγούδια που θα δίνουν μεγάλη έμφαση στα beats. Όμως, τελικά, το δέκατο άλμπουμ του συγκροτήματος μοιάζει με ένα encore υπέροχων τραγουδιών που μας θυμίζουν όλους τους λόγους για τους οποίους οι Elbow κάποτε θεωρήθηκαν ως το καλύτερο εναλλακτικό συγκρότημα της εποχής.

Arab Strap - I'm Tottally Fine With It, Don't Give a Fuck anymore

Το 2021, με το "As Days Get Dark", οι Arab Strap μας παρέδωσαν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, αλλά και της καριέρας τους. Τρία χρόνια μετά, επέστρεψαν με έναν ακόμη εξαιρετικό δίσκο που συνεχίζει ακριβώς από εκεί που μας άφησαν. Ο Aidan Moffat μας διηγείται ιστορίες, εμπνευσμένες από την δική του (και τη δική μας) καθημερινότητα ενώ, παράλληλα, το συγκρότημα ξετυλίγει πανέμορφες μελωδίες και ηλεκτρονικά beats. Με μοναδικό της μειονέκτημα το ότι αυτή τη φορά οι Arab Strap δεν μας έπιασαν στον ύπνο, η νέα τους δουλειά επιβεβαιώνει την αξία τους ενώ, παράλληλα, κάνει σαφές ότι η δεύτερη νιότη τους μετά το reunion εξελίσσεται εξίσου, αν όχι και περισσότερο, ενδιαφέρουσα από την πρώτη.

Meryl Streek - Songs for the Deceased

Δεν ήμασταν και λίγοι αυτοί που ενθουσιαστήκαμε τόσο πολύ με το ντεμπούτο του Ιρλανδού μουσικού που κυκλοφόρησε το 2022, ώστε να περιμένουμε με αγωνία το επόμενο βήμα του. Το εντυπωσιακό είναι πως ο καλλιτέχνης δείχνει να ξεπερνά με ευκολία τις προσκλήσεις του "επόμενου δύσκολου βήματος" και να συνεχίζει την ανοδική του πορεία με ένα άλμπουμ που, από τη μία ενσωματώνει και αναδεικνύει τα δυνατά χαρακτηριστικά του "796", και, από την άλλη, προσθέτει νέα στοιχεία κι επιρροές που, συγχρόνως, διευρύνουν και παγιώνουν τον ήχο του. Πόσο μακριά είναι το 2025;

Check Also: Οι πάντα αξιοπρεπείς The Dandy Warhols κυκλοφόρησαν τον δωδέκατο τους δίσκο με τίτλο "Rockmake" που αναζωπύρωσε για τα καλά τη φλόγα τους ενώ οι Desperate Journalist με το "No Hero" μας χάρισαν ένα από τα πιο όμορφα μελαγχολικά alt rock άλμπουμ της χρονιάς. Από την άλλη, οι Kings of Leon επέστρεψαν δισκογραφικά με το "Can We Please Have Fun", ένα δίσκο που τους βρίσκει να επιστρέφουν στις ρίζες τους, με την εμπειρία όσων ετών μεσολάβησαν. Τέλος, οι Japandroids με το "Fate & Alcohol" έκλεισαν περήφανα έναν κύκλο που με σιγουριά μας χάρισε κάποιες σπουδαίες στιγμές.

Sleater-Kinney - Little Rope

Μια από τις μεγαλύτερες κινητήριες δυνάμεις του φεμινιστικά υποκινούμενου alternative ήχου υπήρξαν από τα γενοφάσκια του σχήματος τους, η σύμπραξη των Corin Tucker και Carrie Brownstein. Το σχήμα των Sleater-Kinney που από τριάδα έγινε τετράδα, διαχειρίζεται στην επιστροφή του τη μητρική απώλεια μέσω ενός τραγικού ατυχήματος, την πορεία από το punk στην εμπορευματοποίηση και τη διαχείριση αυτής, αλλά και το γενικότερο βάρος του να είσαι μια τέλεια εναλλακτική γυναίκα. Αποτέλεσμα, το "Little Rope" να συγκαταλέγεται στους πιο εγκάρδιους και ζεστούς δίσκους της περασμένης χρονιάς, εκεί που επιστρέφει κανείς αποζητώντας ένα ρυθμικό απάγκιο για τα δύσκολα απογεύματα.

Ride - Interplay

Είναι μεγάλο ζητούμενο, όταν ως συγκρότημα έχεις κυκλοφορήσει δίσκους - πυλώνες του ή των ιδιωμάτων που εκπροσωπείς, να φτάνεις ή και να ξεπερνάς τον πήχη που εσύ το ίδιο δυσθεώρητα έθεσες. Παρόλο που οι Ride συνάντησαν το συγκεκριμένο πρόβλημα συχνά στην καριέρα τους, έφτασαν φέτος με την κυκλοφορία του "Interplay" να εκπληρώσουν ακριβώς αυτό το ζητούμενο. Χάος και κιθαριστική βρωμιά κατευθείαν από τις fuzzαρισμένες shoegaze κιθάρες των nineties, μελωδίες που σου μένουν, ζωντανές εκτελέσεις σαν να είναι ακόμη όλοι τους είκοσι χρονών. Συγκινητική επιστροφή για τους Ride και σίγουρα ένας δίσκος που δεν πρέπει να ξεφύγει από κανέναν για τη χρονιά που μας πέρασε.

Liam Gallagher & John Squire - Liam Gallagher John Squire

Αν είχες ονειρευτεί ποτέ ως νέος ή και μεγαλύτερος κάτι που να μοιάζει ταυτόχρονα σε Oasis και The Stone Roses, μπορεί να πέρασαν κάποια χρόνια αλλά η ζωή μέσα στην πολυπλοκότητά της, φέρνει τη λύση. Οι τεράστιες προσωπικότητες των Liam Gallagher και John Squire ενώνουν τις δυνάμεις τους σε έναν συνεργατικό δίσκο με τίτλο απλά τα ονόματά τους, επιτυγχάνοντας να συνδυάσουν τα προσωπικά τους στυλ με απόλυτη μαεστρία. Σε περιπτώσεις που θέλει κανείς να αναπολήσει αγαπημένα συγκροτήματα ακούγοντας όμως κάτι καινούριο, συνεργασίες όπως και αυτή φαντάζουν ιδανικές. Σίγουρα οι Gallagher και Squire καταφέρνουν πολύ ευχάριστα να μας προσφέρουν αυτή τη νοσταλγική φρεσκάδα.

Kim Deal - Nobody Loves You More

Μπορεί ο συγκεκριμένος δίσκος να αποτελεί τεχνικά ντεμπούτο, ανήκει όμως στο πλαίσιο της καλλιτεχνικής δημιουργίας της τεράστιας Kim Deal των Pixies - και όχι μόνο. Με τον πρώτο της προσωπικό δίσκο, η Kim Deal εξερευνά πληθώρα εναλλακτικών ήχων επί του οποίου θα μπορούσαμε εύκολα να πούμε πως είναι ειδική. Η επιβλητική ενορχήστρωση του "Nobody Loves You More" είναι το πρώτο στοιχείο που θα σου κεντρίσει το ενδιαφέρον, με δεύτερο την αιθέρια φωνή της Kim να παρασύρει σε χαμένες σκέψεις, αγάπες και όνειρα. Παρά τη μικρή του διάρκεια, το "Nobody Loves You More" βρίθει ιδεών που θα συνεπάρουν και προσκαλούν για πολλές ακροάσεις.

Primal Scream - Coma Ahead

Μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια, οι Primal Scream επιστρέφουν στο προσκήνιο με τον αισίως δωδέκατο δίσκο τους, "Coma Ahead". Η συστάδα της ντουζίνας μοιάζει σημαδιακή για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, μιας και λίγο πριν τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, το συγκρότημα ανακοίνωσε πως θα περιοδεύει ζωντανά ως επίσημη δωδεκάδα. Τα μέλη που τους συνοδεύουν στην περιοδεία τους φυσικά γίνονται και σημαντικό κομμάτι των ηχογραφήσεων του "Coma Ahead", και ο ξεχωριστός ήχος των Primal Scream γεμίζει χρώματα που ομορφαίνουν την, γνώριμη διάθεσή του για χορό. Funk διάθεση, γεμάτη ωραίες ιδέες, φέρνουν ένα αποτέλεσμα ανεπιτήδευτα cool, από τους ειδικούς του είδους.

Check also

Με μια σύντομη επίσκεψη στο θεσμό της Eurovision και νέες εμπειρίες, οι Hooverphonic ελαφρώς επηρεασμένοι από την πληθώρα ερεθισμάτων της συγκεκριμένης διοργάνωσης επιστρέφουν με το "The Fake Is The New Dope", που καταφέρνει να εκπλήξει μα όχι να συναρπάσει. Από την άλλη, ο καταιγιστικός ρυθμός της επιστροφής των Black Grape, "Orange Head", είναι ικανός να ξετινάξει και το πιο πεθαμένο πάρτι με οποιαδήποτε επιλογή εκ των κομματιών στο εσωτερικό του.

Pixies - The Night the Zombies Came

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά με τη νέα τους δουλειά οι Pixies φτάνουν τους 10 δίσκους και φέρνουν σε ισορροπία τον αριθμό των κυκλοφοριών τους πριν και μετά την δισκογραφική τους επιστροφή, 10 χρόνια πριν, με το "Indie Cindy". Φυσικά, θα ήταν δύσκολο να συγκρίνουμε τις δύο περιόδους αφού η απόσταση που τις χωρίζει είναι τεράστια ενώ η τελευταία δεκαετία σε επίπεδο κυκλοφοριών ήταν ελαφρώς "hit or miss" για το συγκρότημα. Το "The Night the Zombies Came" είναι ακόμη μία τέτοια δουλειά όπου σπουδαίες κομματάρες συνυπάρχουν με τραγούδια που ο Black Francis φαίνεται να έχει γράφει στον αυτόματο. Και πάλι όμως πατάνε κάτω ένα σεβαστό κομμάτι της δισκογραφικής παραγωγής της χρονιάς.

The Jesus And Mary Chain - Glasgow Eyes

40 σχεδόν χρόνια μετά το υπέροχο ντεμπούτο τους που έσκασε σαν βόμβα στο rock τοπίο της εποχής, βάζοντας, σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον, τις βάσεις για αυτό που σήμερα ονομάζουμε shoegaze, τα αδέρφια Reid επέστρεψαν με τον όγδοο δίσκο της καριέρας τους. Μπορεί οι εντάσεις να έχουν σαφέστατα πέσει κι ο θόρυβος να έχει περιοριστεί, όμως ο χαρακτηριστικός του ήχος παραμένει εδώ, μπολιάζοντας την κληρονομιά της βρετανικής εναλλακτικής μουσικής με την νεοϋορκέζικη αλητεία των Velvet Underground. Το σημαντικότερο όμως ατού των Σκοτσέζων παραμένει αυτή ικανότητά τους να ακούγονται νέοι, σκαρώνοντας τραγούδια που διατηρούν μια φρεσκάδα που θα ζήλευαν 20χρονα.

J Mascis - What Do We Do Now

Για να τα λέμε όπως είναι, όποιος δεν αγαπάει τους Dinosaur Jr., δεν αγαπάει το alternative rock αυτό καθαυτό. Γι’ αυτό και κανένας δεν έχει ποτέ κακιά κουβέντα να πει για τον J Mascis. Και, φυσικά, ούτε κι εμείς θα πούμε. Στον τέταρτο (ή πέμπτο, αναλόγως πως μετράτε) ατομικό δίσκο του, ο κιθαρίστας δεν πειραματίζεται, ούτε καινοτομεί. Αυτό που κάνει είναι να μας παραδώσει 10 κομμάτια με συναισθηματικό βάθος, υπέροχες κιθαριστικές μελωδίες, και φωνητικά βγαλμένα από τις πιο ένδοξες στιγμές της καριέρας του. Κι αυτή η ειλικρινής και άμεση τραγουδοποιία του βρίσκει κατευθείαν στην καρδιά του ακροατή και τον αναγκάζει να ομολογήσει ότι, για ακόμη μία φορά, ο J Mascis τα κατάφερε περίφημα.

New Model Army - Unbroken

Ακόμη και οι πιο ψύχραιμοι ή συγκρατημένοι δύσκολα θα διαφωνήσουν μαζί μας αν πούμε ότι δεν υπάρχουν και πολλά συγκροτήματα σαν τους New Model Army εκεί έξω. Δηλαδή, πραγματικά, πόσα σχήματα ξέρετε που, μετά από 40 χρόνια καριέρας συνεχίζουν να βγάζουν τέτοιες δισκάρες σαν το "Unbroken"; Στο 16^ο δισκογραφικό πόνημά τους, οι Βρετανοί μας παρέδωσαν έναν εξαιρετικό δίσκο που μπλέκει θεσπέσια post-punk και alternative rock, διατηρώντας ακέραια όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που τους έχουν καταστήσει τόσες φορές σπουδαίους στο παρελθόν, επιβεβαιώνοντας πως το παρόν τους παραμένει εξίσου ενδιαφέρον.

Karate - Make it Fit

20 χρόνια περιμέναμε την επιστροφή των Karate. Και μπορεί από το 2004 μέχρι σήμερα να έχουν αλλάξει πάρα πολλά όμως ο Geoff Farina και οι μουσικοί του συνοδοιπόροι παραμένουν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα του εναλλακτικού ήχου. Στην πρώτη τους δουλειά μετά το reunion του 2022, το συγκρότημα ακούγεται συγχρόνως ανανεωμένο αλλά και πιστό στον ήχο του. Συνδυάζοντας post-hardcore και alternative rock στοιχεία με τις γνωστές τους jazz επιρροές, οι Αμερικανοί μας παρέδωσαν έναν δίσκο που, από τη μία μας θυμίζει τις πιο ένδοξες μέρες μιας σπουδαίας σκηνής και, από την άλλη, κάνει σαφές πως κάποιες μουσικές δεν παλιώνουν ποτέ.

Check Also: Μία ακόμη σπουδαία επιστροφή μας επιφύλασσέ το 2024, καθώς οι Arcwelder επέστρεψαν μετά από 25 χρόνια με το "Continue" θυμίζοντας μας όλους τους λόγους για τους οποίους κάποτε λατρεύτηκαν. Παράλληλα, ο τεράστιος Steve Wynn με το "Make it Right" επιβεβαιώνει πως η solo καριέρα του παραμένει σε εξίσου υψηλά επίπεδα με την δισκογραφία των The Dream Syndicate.

Kim Gordon - The Collective 

Αβυσσαλέος ο νέος δίσκος της Kim Gordon, παίρνει την alternative παρακαταθήκη της, και τη γυρίζει ανάποδα για ακόμη μία φορά, ξεμακραίνοντας περεταίρω απ’ τους Sonic Youth, και πλησιάζοντας την ηλεκτρονική μουσική του σήμερα. Όχι, δεν είναι hip hop άλμπουμ, ούτε έπαθε Death Grips. Απλά παίζει με μία βροχή από παραμορφωμένα power electronics, βρώμικα beats, και trap, διοχετεύοντας καλλιτέχνες, είδη, και ρεύματα του σήμερα, διότι το όνομά της δεν είναι συνδεδεμένο μόνο με το παρελθόν, αλλά ζει στο εδώ και τώρα . Η πειραματική της διαδρομή, σε συνεργασία με τον Justin Raisen, την έβγαλε σε ένα αρκετά παραδοξολογικό noise πεδίο, όπου οι στίχοι διαβάζονται σαν μάζωξη slam poetry σε κάποιο ημι-υπόγειο κάποιας φουτουριστικής - ή ακραία παροντικής - δυστοπίας. 

Nick Cave & The Bad Seeds - Wild God

Η τελευταία δεκαετία έχει υπάρξει τεράστια για τον Nick Cave, ο οποίος δοκίμασε την απώλεια και την αποτύπωσε γλαφυρά τόσο στο - ανατριχιαστικό - "Skeleton Tree", όσο και στο εκκεντρικό και απαιτητικό "Ghosteen". Το "Wild God" νιώθω πως έρχεται να κλείσει έναν πολύ μεγάλο κύκλο για τον μουσικό, και το κάνει με τον πιο εμφατικό, φασαριόζικο, και ανατατικό τρόπο. Το "Wild God"  ακούγεται σαν μία περήφανη διακήρυξη, όχι χαράς ή θλίψης, μα της ανθρώπινης ικανότητας να βιώνει και τα δύο. Οι Bad Seeds έρχονται ξανά στο προσκήνιο ως συντροφιά της φωνής του Cave, ο οποίος παρά την βαθιά προβληματική στάση του για ορισμένα κρίσιμα πολιτικά θέματα της εποχής μας, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως παραμένει ένας ικανότατος καλλιτέχνης που διαρκώς κερδίζει μουσικά παράσημα.

Einstürzende Neubauten -Rampen

Μοιάζει εντυπωσιακό ότι το "Rampen" είναι ο δέκατος όγδοος δίσκος ενός συγκροτήματος που μετρά σχεδόν μισό αιώνα μουσικής σταδιοδρομίας - όμως τι θα ήταν οι Einsturzende Neubauten αν όχι εντυπωσιακοί; Ναι, έχουμε καταλάβει τα μοτίβα τους, όμως μόλις ξεθωριάσει [sic] ο πειραματισμός και η καινοτομία, ο δίσκος αποδεικνύει ότι δεν τα χρειάζεται σαν μάσκα οξυγόνου: τα κομμάτια αναπνέουν μόνα τους, ως συνθέσεις, ως ιδέες, ως αντίληψη. Στο τέλος, οι industrial ψαλμωδίες ενός "Pestalozzi" θα σε βάλουν σε τρανς, τα τρίγωνα θα σε εξυψώσουν, και θα έρθει το groove του "Besser Isses" στο τέλος για να σε γειώσει και να σε φέρει ξανά στα σύγκαλά σου. Εξωγήινη ποπ όχι μόνο για την ελίτ, αλλά για κάθε φιλόδοξο ακροατήριο. 

Kill The Thrill - Αutophagie

Από τη Γερμανία στη Γαλλία, αλλά κρατώντας ακόμη σφιχτά το σπάγκο της πειραματικής μουσικής. Οι οραματιστές Kill The Thrill κάνουν ηχηρή επανεμφάνιση με το "Autophagie" μετά από δισκογραφική απουσία είκοσι ετών. Και τι επιστροφή ήταν αυτή! Το αργόσυρτο industrial και post-metal μείγμα τους έρχεται σε κύματα. Πρόκειται, ωστόσο, για ένα γκρίζο που δεν σε πνίγει, αλλά πειράζει τα σωθικά σου με τρόπο σπαρακτικό, και ομολογουμένως αρκετά καθαρτικό. Πολύ πιο ποικιλόμορφο απ’ όσο θα νόμιζες εξαρχής, το "Autophagie" τρώει τον εαυτό του, κι αντί να προχωρά ολοένα μειούμενο, πολλαπλασιάζεται καλειδοσκοπικά μέσα στο συναίσθημα και τους ήχους. 

Blaine L. Reininger - Ghost Festival

Το ένα δεύτερο των Tuxedomoon, o Reininger υπογράφει ξανά ένα σύνολο ιδιαίτερων, soundtrack-ικών συνθέσεων, με κάποιες εξαιρέσεις να μπαίνουν εμβόλιμα με post-punk διάθεση ("I Hear the Singing Ape", "Old Man’s Buckle"). Η γενική ανομοιογένεια της ενορχήστρωσης (το "Still Too Jung" είναι μία τέκνο ποντιακή αποδόμηση για την οποία δεν ήμουν έτοιμος), δεν κάνει το σύνολο του "Ghost Festival" να μοιάζει ασυγκόλλητο, όμως δεν καταφέρνει να του δώσει και έναν παραπάνω χαρακτήρα συνοχής.  

CHECK ALSO: Ο Thurston Moore, ο ένας εκ των πρωταγωνιστών των Sonic Youth, επιστρέφει φέτος με τον ένατο δίσκο του,  "Flow Critical Ludicity", κι ακούγεται πειραματικός με ένα παλιακό τρόπο, ενώ οι The The με το "Ensoulment" κλείνουν 24 χρόνια δισκογραφικής αναμονής με μεγάλη αξιοπρέπεια. Τέλος, οι A Certain Ratio περνούν δεύτερη νιότη στα '20s, με το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ στην τρέχουσα δεκαετία, "It All Comes Down to This", ωστόσο να μην ταράζει τα νερά.

The Mysterines - Afraid Of Tomorrows

Αν έπρεπε να περιγραφεί με τρεις λέξεις το δεύτερο άλμπουμ της παρέας από το Λίβερπουλ, αυτές κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι «γλυκόπικρο», «γκρίζο» και «grunge-ish». Όσο εύκολη ή/και προβλέψιμη μοιάζει αυτή τριπλέτα, τόσο σφιχτά δεμένο ακούγεται το συνολικό αποτέλεσμα. Οι Mysterines δεν προσπαθούν να παρουσιάσουν κάποια επιτηδευμένη καινοτομία, ούτε να αποδομήσουν το όποιο ιδίωμα. Τα στιχουργικά πατάνε στερεά στο έδαφος. Οι επιρροές παρουσιάζονται μέσα από το προσωπικό τους φίλτρο μεν, με πλατύ χαμόγελο δε. Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν που το Σιάτλ είναι η αιώνια παγκόσμια πολιτιστική πρωτεύουσα, τραγούδια σαν τα "Stray" και "Sink Ya Teeth" θα είχαν κάθε λόγο να κυριεύσουν τον κόσμο.

Frank Carter & The Rattlesnakes - Dark Rainbow

Δύο χρόνια και κάτι μετά το πρώτο και μοναδικό μέχρι στιγμής δισκογραφικό στραβοπάτημα, το ντουέτο των Frank Carter & Dan Richardson επέστρεψε στις νίκες με την πέμπτη ολοκληρωμένη δουλειά των Rattlesnakes. Προς απογοήτευση πρωτοδισκάκηδων και λοιπών πανοκπαράξενων, το νεύρο κι η ένταση των πρώιμων ημερών επανέρχεται μόνο στιγμιαία και σε μεγάλο βαθμό συνειρμικά. Προς έκπληξη κανενός υποψιασμένου, οι συνθέσεις κρύβουν κάμποσα μικρά hooks πίσω από τα προφανή της πρώτης ανάγνωσης, ενώ οι ερμηνείες του κοκκινοτρίχη μπροστάρη αστράφτουν από χιλιόμετρα. Η ανακοίνωση για παύση εργασιών μόνο μήνες μετά την κυκλοφορία έκατσε σαν βαριά υπενθύμιση της κατάστασης στη σύγχρονη μουσική βιομηχανία.

Jage Bugg - A Modern Day Distraction

Η πορεία του Jake Bugg στο αχανές alternative σύμπαν, από τα πρώτα του βήματα πίσω στις αρχές της δεκαετίας του '10 μέχρι σήμερα, είναι από εκείνες που αξίζουν όλη την προσοχή και τον σεβασμό. Ανάμεσα στη νεανικότητα του ντεμπούτου, την εκτόξευση στην εμπορική εμπροσθοφυλακή του είδους και τους πειραματισμούς που σταδιακά απλώνονταν με το πέρασμα του χρόνου, ο Εγγλέζος δημιουργός πάντα ονειρευόταν και ποτέ δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες του. Μένοντας πιστός στις αρχές του, στο "A Modern Day Distraction", παραμερίζει κάπως τις ιδιοτροπίες κι επαναφέρει λίγο από τα χρώματα του μακρινού (πια) παρελθόντος, χωρίς στην πραγματικότητα να κοιτάζει ολοκληρωτικά πίσω.

The Blinders - Beholder

Σοβαρή υποψηφιότητα για πιο βρετανικά εναλλακτική κυκλοφορία της χρονιάς. Με την καλή έννοια, προφανώς. Το στήσιμο των τραγουδιών, τα στιχάκια, η εκφορά, ο τόνος της εξάχορδης, τα μετρημένα συνοδευτικά πληκτράκια, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο η σφραγίδα προέλευσης στέκει περήφανη. Αν υπήρχε μία παγίδα, θα μπορούσε να είναι ακριβώς αυτή η υπερβολική πίστη σε αυστηρά καθορισμένα συστατικά και λιγότερο ή περισσότερο γνώριμες συνταγές· στην πράξη, οι Blinders παίζουν έξυπνα και ρίχνουν αρκετή τσαχπινιά στα πιάτα τους, ώστε να φέρουν το όλο πράγμα τούμπα με χαρακτηριστική ευκολία. Και εκλάμψεις αλεξτερνερισμού για γαρνίρισμα.

Goat Girl - Below The Waste

Κόντρα σε προγνωστικά και δυσκολίες, η τριάδα από το Λονδίνο συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία της, στην καμπύλη που ξεκίνησε με το ντεμπούτο και συνεχίστηκε στο "On All Fours". Τα πλήκτρα δεν φεύγουν από το κέντρο. Οι κιθάρες τοποθετούνται τόσο-όσο στο πλάι του κάδρου. Η παραγωγή ανεβαίνει ακόμα ένα σκαλί ψηλότερα. Η ωμή οργή έχει δώσει θέση μια πιο ώριμη προσέγγιση. Αναμενόμενο; Πιθανότατα. Κάτω του μετρίου; Όχι βέβαια. Όση αυστηρότητα κι αν επιστρατευτεί, οι Goat Girl στο "Below The Waste" δεν πουλάνε ούτε στο ελάχιστο τις αρχές τους και μετρούν αρκετές νίκες για να μην αφήσει το συνολικό πρόσημο έστω να πλησιάσει την επικίνδυνη ζώνη.

Check also: Αφήνοντας πίσω νομικά τρεξίματα και κακοτοπιές, οι πάλαι ποτέ κραταιοί Kasabian κοιτάζουν μπροστά με το "Happenings", κι αν το σύνολο κυλά πιο άνισα απ' όσο αφήνουν να εννοηθεί τα σκάρτα τριάντα λεπτά διάρκειας, παραμένει ένα σημάδι βελτίωσης σε σχέση με τον προκάτοχό του ενώ, από την άλλη, οι James στο "Yummy" συνεχίζουν να κινούνται σε υψηλά καλλιτεχνικά επίπεδα, χωρίς όμως να συναρπάζουν. Έχοντας ήδη κάνει τα πρώτα ανοίγματα προς το mainstream, οι Bob Vylan συνεχίζουν να ισορροπούν στη λεπτή γραμμή που ενώνει το alt με το grime στο "Humble As The Sun". Στην αντίπερα όχθη, η πιτσιρικαρία των The Dream Machine μοιράζει νεοψυχεδελικά γούστα απευθείας από γκαράζ των προαστίων στο "Small Time Monsters".

Mannequin Pussy - I Got Heaven

Εξέλιξη. Μόνο έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η πορεία του σχήματος από τη Φιλαδέλφεια. Στο τέταρτο άλμπουμ του, το ανανεωμένο σχήμα, επιχειρεί την πιο θαρραλέα διεύρυνση ηχητικά, αγκαλιάζοντας ένα ευρύ φάσμα, διατηρώντας όμως τον punk πυρήνα του. Το "I Got Heaven" αποτυπώνει ένα συγκρότημα που ξανοίγεται διάπλατα στο μέλλον, όντας μια από τις πιο ελπιδοφόρες και μυαλωμένες, καλλιτεχνικές φωνές του παρόντος. Η οριακά mainstream επιτυχία που απολαμβάνουν πλέον οι Mannequin Pussy όμως, δεν επιτρέπεται να ρίξει στάχτη στα μάτια από τις κοινωνικές και δημιουργικές τους ευαισθησίες, ούτε από την στάση που κρατούν παρά τις ακροβασίες τους. Το μέλλον αναμένεται περιπετειώδες.

Gouge Away - Deep Sage

«Καλό το hardcore/punk, αλλά επιτρέψτε μας να παίξουμε λίγη post/noise rock μπαλίτσα», είπαν οι Gouge Away λογικά, απλά επειδή μπορούν. Με ένα τρομερά σφιχτό rhythm section να ηγείται των κομματιών, και τις ερμηνείες της Christina Michelle να κλέβουν την παράσταση, το σχήμα από το τη Φλώριδα διεύρυνε τον ήχο του, και όσα έχασε σε ορμή, τα διατήρησε σε ένταση και τα εδραίωσε σε πάθος, επικοινωνία, κοινωνικό σχόλιο και αμεσότητα. Η μουσική αυτή μπορεί ακόμη να μεταλάσσεται, να αφουγκράζεται, να διατηρεί τον παλμό.

A Place To Bury Strangers - Synthesizer

Δύο χρόνια μετά το φανταστικό "See Through You", οι APTBS επέστρεψαν με μια από τις πιο παρανοϊκές κυκλοφορίες τους. Το "Synthesizer", ένα project που επεκτείνεται πέρα από τη μουσική, και βρίσκει τους Αμερικανούς σε μια από τις πιο πειραματικές και εξερευνητικές τους στιγμές. Το φλερτ με την επαναλαμβανόμενη γκρούβα και τον θόρυβο καλά κρατεί, απλώς αποκτά μια πιο ρετροφουτουριστική εκδοχή. Δεν μας πιάνουν απροετοίμαστους, αλλά αυτό το παράθυρο της προσωρινής (;) μετάλλαξής τους, μας ελκύει με το δύστροπο του χαρακτήρα του.

Soft Kill - Escape Forever

Οι Soft Kill έχουν φανατικό κοινό, που τους ακολουθεί ό,τι και να βγάλουν. Το ιδιαίτερα ενεργό σχήμα όμως, δεν παραμένει σε μια φούσκα αλλά, όπως απέδειξε και φέτος με το "Escape Forever", κατέχει ακόμη σε εξαιρετικό βαθμό την τέχνη του άριστου post-punk. Μια αναπάντεχα συνεπής και συμπαγής κυκλοφορία, γεμάτη από όλα τα χαρακτηριστικά που κάνουν το συγκρότημα τόσο σταθερό και αξιοπρόσεκτο. Οι Soft Kill είναι εδώ, χαρτογραφώντας κόσμους με μπασογραμμές και μελαγχολικές συγχορδίες, κατάλληλους για απόδραση.

The Drin - Elude the Torch

Οι Νεοϋορκέζοι για ακόμη μια φορά ισοπέδωσαν κάθε προσδοκία. Το εναλλακτικό ροκ των The Drin, μόλις ένα χρόνο μετά το "Today My Friend, You Drunk The Venom", συνεχίζει τα ταξίδια από το kraut και το folk μέχρι το garage/industrial rock και post-punk, ανακατεύει τα πάντα με κυνισμό και τσιμέντο, και παραμένει αυτόφωτο, περιεκτικό, μα κυρίως, εθιστικό. Οι The Drin, μέσα σε όλα, με το "Elude The Torch", την κορυφαία τους συνθέτουν επίσης τραγουδάρες, κάνοντας μικρά θαύματα σε ασφυκτικά πλαίσια.

Ty Segal - Three Bells

Είχε πολύ καιρό να βγάλει τόσο καλό, τόσο συνεκτικό, τόσο ώριμο και εμπνευσμένο δίσκο ο Ty. Χαμένος πρόσφατα σε εσωστρεφείς πειραματισμούς (ακόμα και φέτος είχε μία τέτοια, δεύτερη κυκλοφορία) είχαμε σχεδόν ξεχάσει ότι μπορεί να γράφει και καταπληκτικά τραγούδια. Ακόμα ιδιαίτερα, ακόμα γεμάτα προσωπικότητα και μάλιστα με κάποια καινούργια στοιχεία επιπλέον του γνώριμου γκαραζοψυχεδελικού χαρακτήρα του. Θα έλεγε κανείς ότι εμπνέεται από την jazz αυτή τη φορά αλλά πάνω από όλα βρίσκει τη χαμένη του τραγουδοποιία και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι εδώ θα βρούμε 2-3 τραγούδια που θα έμπαιναν σε οποιαδήποτε best of συλλογή του, σε οποιοδήποτε μελλοντικό setlist του.

Hot Garbage - Precious Dream

Αν ο όρος παλιάς κοπής νεο-ψυχεδέλεια ακούγεται λίγο αντιφατικός, ας πούμε τέλος πάντων ότι οι Hot Garbage παίζουν αυτή την πνιγμένη σε θόρυβο ψυχεδέλεια που πριν από 15 χρόνια ήταν ό,τι πιο νεωτεριστικό και ψαγμένο με συγκροτήματα τύπου Black Angels και την ευρύτερη αυτή σκηνή. Βέβαια τα χρόνια έχουν περάσει και κάποια επιπλέον στοιχεία (όπως η επιστροφή του post punk) εμπλουτίζουν τη μουσική των Hot Garbage. Όπως και να το προσεγγίσει πάντως κάποιος, η ουσία είναι ότι η σύγκρουση μονότονων ρυθμών και επαναλαμβανόμενων γκαραζοriff με μικρές εκρήξεις solo πάνω σε στρώματα εφέ είναι μόνο ένα μέρος της αλήθειας. Το άλλο είναι τα κολλητικά τραγούδια και οι μικρές μελωδίες που ξετρυπώνουν από αυτά. Πώς το κάνουν; Είναι "Mystery".

Coogans Bluff - Balada

Οι, επί συνεχόμενους δίσκους, εξαιρετικοί Γερμανοί φέτος έγιναν πιο groovy, feelgood ή/και jazzy και μπράβο τους, αλλά το "Balada" φαίνεται να μοιράζεται σε δύο μισά. Ένα διασκεδαστικό όπου απλά, απενοχοποιημένα σχεδόν pop τραγούδια διεκδικούν και αιχμαλωτίζουν την προσοχή μας και ένα άλλο που είναι ακριβώς το ίδιο με το παραπάνω μόνο που αντί για την απλότητα που λέγαμε χρησιμοποιούν περισσότερο τις εντελώς χαρακτηριστικές τους μελωδίες που στρίβουν σε απρόσμενες κατευθύνσεις και είναι, όπως και να το κάνουμε, πιο ελκυστικές. Συστήνεται πάντως πολύ σε όσους εξακολουθούν να θέλουν πολύ 60s στην ψυχεδέλειά τους.

Meatbodies - Flora Ocean Tiger Bloom

Τα φιλαράκια του Ty Segall ακούγονται ακριβώς έτσι, ως φιλαράκια του Ty Segall ακόμα κι αν δεν ήξερες ότι ο Chad Ubovich έπαιζε μπάσο στο συγκρότημα του πρώτου πριν (αλλά και αφού) δημιουργήσει αυτό το σχήμα που καλύπτει τις δημιουργικές του ανάγκες 10 χρόνια ήδη. Καμμία έκπληξη πέραν του πόσο καλή δουλειά είναι και αυτή, φτιαγμένη ίσως από ένα γνώριμο καλούπι που πάντως ποτέ δεν απογοητεύει. Αν διαβάζετε αυτή την λίστα, λογικά η ρυθμική, fist raising, headbanging γκαραζοψυχεδέλεια θα πρέπει κάτι να σας λέει. Οι Meatbodies είναι αυτό που ψάχνετε.

Wand - Vertigo

Έχει κάτι το τρομερά ελκυστικό αυτή η βραδύκαυστη, σκοτεινή ψυχεδέλεια που μας παρουσιάζουν οι Wand. Παρεμπιπτόντως και αυτοί βγαλμένοι από το παρεάκι Ty Segall / Meatbodies. Μένει στη διάθεση του αναγνώστη το συμπέρασμα αν όλα συνδέονται μεταξύ τους ή απλά μία παρέα προσπαθεί μόνη της να σώσει τη νεοψυχεδέλεια στις μέρες μας. Σε αντίθεση με τους προηγούμενους πάντως, εδώ έχουμε mid tempo συνθέσεις, που λες και προκύπτουν μέσα από ένα μεκρύτερο jam, όπου η μελωδία υπονοείται κάτω από ηλεκτρικούς ρυθμούς και κιθαριστικές φράσεις ενώ η φωνή (και ίσως όχι μόνο) θα μπορούσε ακόμα και να κατηγορηθεί για επιρροές από Radiohead.

Check also: Τι άλλο να πούμε για τους Bevis Frond μετά από τόσα χρόνια και τι άλλο να μας πουν κι αυτοί. Επιμένουν πεισματικά να κάνουν εξίσου καλά αυτό που έκαναν πάντα χωρίς διακυμάνσεις ούτε προς τα πάνω ούτε προς τα κάτω. Αν μόνο δεν ήταν οι τελευταίοι δίσκοι τόσο ίδιοι μεταξύ τους και ταυτόχρονα τόσο μεγάλοι σε διάρκεια… Οι Psychic Temple μας προσφέρουν ψυχεδελική folk rock σε αργούς ρυθμούς με έντονο το ατμοσφαιρικό στοιχείο αλλά δεν ξεχνούν να ροκάρουν πού και πού ωσάν τον J.J. Cale! Οι Bardo Pond φέτος μας γύρισαν στα 90s με μία κυκλοφορία από rarities και outtakes που ήταν απόλυτα καλοδεχούμενη.

Split System - Vol. 2

Το garage rock είναι τόσο συνυφασμένο με την Αυστραλία όσο και τα καγκουρό. Οι Split System έρχονται να συνεχίσουν αυτή τη μακρά παράδοση και το κάνουν επάξια. Διατηρούν την πρέπουσα lo-fi παραγωγή που κάνει τα όργανα και τη φωνή αρκούντως χυλωμένα όπως δηλαδή είναι οι εργοστασιακές ρυθμίσεις κάθε συγκροτήματος του είδους που σέβεται τον εαυτό του. Τα solo είναι σύντομα και ουσιαστικότατα, τα riff έρχονται απανωτά, οι στίχοι φτύνονται με αυθάδεια αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν είναι δήθεν. Είπαμε, αν το garage το έχεις ζήσει και το έχεις στο DNA σου, είναι εύκολο να το αναπαράξεις χρησιμοποιώντας τα ίδια 2-3 γνώριμα συστατικά.

His Lordship - His Lordship

Εδώ έχει πέσει χρήμα και φαίνεται. Η παραγωγή είναι η καθαρότερη από όσες θα ακούσετε από όλους τους δίσκους της κατηγορίας, αλλά και η φόρμα των τραγουδιών τολμάει να ξεφύγει από τις γνώριμες φόρμες του είδους. Όχι πολύ, αλλά αρκετά ώστε να είναι φανερό ότι το παλέψαν συνθετικά οι δύο μουσικοί που αποτελούν τους His Lordship. Αμφότεροι συνεργάτες της Chrissie Hynde είτε στη solo καριέρα της είτε με τους Pretenders, δεν είναι τίποτα νεούδια, έχουν κολλήσει αρκετά ένσημα στο χώρο. Όπως αναμενόταν, η βάση τους είναι το rock 'n' roll και η συγκολλητική ουσία είναι το fuzz όμως η ποιότητά τους προκύπτει κυρίως από το ότι αντίθετα με τα περισσότερα συγκροτήματα του είδους, οι συνθέσεις τους δεν πατάνε σε ράγες, έχουν συνθετικές και εκτελεστικές εναλλαγές που τις κρατάνε πάντα ενδιαφέρουσες.

Bad Nerves - Still Nervous

Το 2024 είναι η χρονιά που εκτός των άλλων τους έφερε μέχρι και στα μέρη μας και αυτό όπως και να το κάνουμε είναι παράσημο. Για μας εννοούμε, που έρχονται συγκροτήματα στην Ελλάδα ακριβώς την ώρα που ξεπηδάνε στο προσκήνιο. Ακριβώς αυτή η νεανική ορμή που έχουν δαμάσει, όσο γίνεται, στα αυλάκια του βινυλίου είναι και το μεγαλύτερο προσόν τους αφού κατά τα άλλα δεν υπάρχει κάποια φοβερή καινοτομία στο ασυγκράτητο garage punk / power pop τους. Κέφι, υψηλές ταχύτητες, ακαταμάχητα hooks και μία πλήρης αδιαφορία για οποιαδήποτε καλλιτεχνική πρωτοπορία και πολυπλοκότητα σε βαθμό που βλέπεις το μεσαίο δάχτυλο σηκωμένο σε όσους υποτιμούν την αγνή δύναμη του rock 'n' roll.

Osees - Sorcs 80

Garage rock χωρίς κιθάρες; Φυσικά και γίνεται, έχει ξαναγίνει και το κάνει εδώ και η παρέα του John Dwyer. Έτσι κι αλλιώς το συγκρότημα με τα χίλια πρόσωπα (και ονόματα) ανταγωνίζεται τους King Gizzard τόσο σε ποικιλία ειδών που καλύπτουν όσο και σε αριθμό κυκλοφοριών. Εδώ καταφέρνουν να ακούγονται όχι μόνο ουσιαστικοί αλλά και αρκετά σκληροί και fuzz-αριστοί παρότι απουσιάζει η βασίλισσα κιθάρα. Και αν η ενέργεια είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς σπάνια τους λείπει, εδώ έχουν και τα τραγούδια να την υποστηρίξουν.

Alien Nosejob - Τurns the Coloud of Bad Shit

Ένας δίσκος από την Αυστραλία σε αυτήν την κατηγορία ισούται με κανέναν οπότε ορίστε άλλος ένας για να ισορροπήσει όπως πρέπει η κατηγορία αυτή. Ομολογουμένως κατώτερος του προηγούμενου για εμάς, ο φετινός δίσκος του project του Jake Robertson είναι λίγο πιο στεγνός, λίγο πιο θυμωμένος, λίγο πιο punk και κάπως λιγότερο μελωδικός. Ναι, όλα αυτά για κάποιους είναι προτερήματα και για αυτό πολλοί τον εκτίμησαν περισσότερο από το "Derivative Sounds Of…" του 2023. Και εδώ τα πλήκτρα πρωταγωνιστούν, και εδώ αυτό γίνεται για να συμβάλλουν στον θόρυβο και το fuzz παρά για να κρατήσουν κάποια μελωδικά «μπόσικα». Α ναι, και το "The Ostrich" είναι τραγουδάρα.

Check also: Οι Why Bother? συνεχίζουν ένα σερί δύο κυκλοφοριών ανά έτος με το "Hey At Least You're Not Me" να είναι η σαφώς ανώτερη όχι μόνο της χρονιάς αλλά ίσως της μέχρι τώρα καριέρας τους. Οι Class γέρνουν περισσότερο από κάθε άλλον της λίστας προς τα punk λημέρια αλλά και με μία power pop (τύπου Buzzcocks) αισθητική. Μεμονωμένα έχουν πολλά τραγούδια στα οποία θες να επιστρέψεις, συγκεντρωμένα σε ένα δίσκο χάνουν λίγο την γοητεία τους, ας τους πούμε συγκρότημα για singles και ελπίζουμε να μην τους αδικούμε πολύ.

Folly Group - Down There!

Ο πειραματισμός και το κράμα πολλών ειδών και ιδεών ίσως και να αποτελεί ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των νέων συγκροτημάτων που γνωρίζουμε μέσα από τον alternative rock ήχο. Ο λόγος για τους Folly Group, ένα από τα συγκροτήματα αυτής της κατηγορίας που ξεχωρίζουν με τη μαεστρία στο να κάνουν το post-punk της νέας γενιάς να συνδυάζεται αρμονικά με περισσότερο μελωδικές και περίπλοκες φόρμες που εκτείνονται από το art rock μέχρι την dance μουσική. Το "Down There!" είναι ένας εκπληκτικός δίσκος που θα κάνει το κεφάλι να γυρίσει πολλές φορές με το μυαλό στο εσωτερικό του να αναρωτιέται «Ωχ! Τι συνέβη εδώ;», δημιουργώντας πολλές απαιτήσεις για τους Folly Group μελλοντικά.

Big Special - Postindustrial Hometown Blues

Ελάχιστα φετινά ντεμπούτα κατάφεραν να συζητηθούν και να αποσπάσουν τόσο καλές κριτικές όσο το πρώτο άλμπουμ του ντουέτου από το Birmingham. Μπολιάζοντας το rock τους με punk ορμή, hip-hop beats, ηλεκτρονικές επιρροές, και folk μελωδίες, το συγκρότημα έκανε σαφές πως, αν παίξει τα χαρτιά του σωστά, έχει τα προσόντα ώστε να αποτελέσει το επόμενο μεγάλο όνομα της Μεγάλης Βρετανίας. Κι αυτό γιατί η μουσική τους είναι, παράλληλα, χορευτική και δυναμική ενώ διαθέτει επίσης την φοβερή ικανότητα να σου κολλάει στο μυαλό, σε βαθμό εθισμού, και να σε αναγκάζει να επιστρέφεις συνεχώς σε αυτή.

The Hard Quartet - The Hard Quartet

Είναι πράγματι πολύ σκληρή η συγκεκριμένη τετράδα. Η σύμπραξη των Steve Malkmus, Matt Sweeny, Jim White και Emmett Kelly σε ένα supergroup με όλη την έννοια της λέξης, μας προσφέρει το ομώνυμο ντεμπούτο του σχήματος "The Hard Quartet". Φυσικά, με τα συγκεκριμένα ταλέντα στη φαρέτρα του σχήματος είναι σχεδόν αδύνατο να στερείται καλών συνθέσεων, κι έτσι αποδεικνύεται. Από το hard rock στη folk μπαλάντα και περνώντας μέσα από τρεις διαφορετικές φωνές, ο ήχος των The Hard Quartet μοιάζει και ακούγεται οικείος, ζεστός, κοντινός, και παρά τη μεγάλη διάρκεια του δίσκου αντί να πνίγει και να κουράζει, μοιάζει ολοκληρωμένος και σωστός. Μακάρι αυτό το πείραμα να συνεχίσει.

Friko - Where We've Been, Where We Go From Here

Οι Αμερικανοί αποτέλεσαν μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς καθώς στο ντεμπούτο τους πετυχαίνουν να συνδυάσουν τον εναλλακτικό ήχο των late ‘90s/ early ‘00s με τις ηχητικές ανάγκες του σύγχρονου κοινού, συνεχίζοντας, αλλά και διευρύνοντας, τον δρόμο τον οποίο βάδισαν τα μεγάλα ανεξάρτητα και εναλλακτικά συγκροτήματα των προηγούμενων δεκαετιών. Το "Where We've Been, Where We Go From Here" είναι αυτό που περιγράφει και ο τίτλος του. Μια σύνοψη των κορυφαίων στιγμών της εναλλακτικής μουσικής, μια υπενθύμιση για το πως αυτή η μουσική μπορεί ακόμη να προκαλεί συγκινήσεις, και μια υπόσχεση πως, όσα χρόνια και αν περάσουν, στο μέλλον αυτή θα συνεχίσει να είναι επίκαιρη.

Projector - Now When We Talk It’s Violence

Εκεί που πολλοί εξ ημών εύλογα αναρωτιόμαστε αν το post-punk revival έχει κορεστεί ως ήχος, εμφανίζονται κάτι συγκροτήματα σχεδόν από το πουθενά όπως οι Projector και διαλύουν κάθε μας ανησυχία. Με την πρώτη τους κυκλοφορία, "Now When We Talk It’s Violence", οι Projector γκρεμίζουν τις αμφιβολίες για τη δυναμική των νέων συγκροτημάτων στο ιδίωμα, δημιουργώντας έναν δίσκο γεμάτο πανέμορφα, αξιομνημόνευτα και ευκολοτραγούδιστα κομμάτια. Παράλληλα, η κυκλοφορία είναι έντονα συναισθηματικά φορτισμένη με αποτέλεσμα να επιτυγχάνει εύκολη και άμεση ταύτιση. Απαραίτητο νέο άκουσμα για τους λάτρεις του ιδιώματος που ξεχωρίζει μέσα στην πληθώρα προσπαθειών και συμμετοχών στο ιδίωμα.

Check also: Θα ήταν εγκληματικό να αφήσουμε χωρίς αναφορά και το εξαιρετικό ντεμπούτο των Blume, "Everything Is Going To Be Ok", καθώς μέσα στο υπαρξιακό του χάος αναζητά την ελπίδα της καθημερινής επιβίωσης, επιτυγχάνει να είναι εντυπωσιακά εύστοχο και ουσιωδώς rock σε κάθε του πτυχή. Από την άλλη, οι Γάλλοι W!ZARD στο "Not Good Enough" μας παρέδωσαν ένα ντεμπούτο που καταφέρνει να είναι, παράλληλα, δύσβατο και πιασάρικο, κάνοντας σαφές πως θα μας απασχολήσουν ξανά στο μέλλον. Δεν θα παραλείψουμε τέλος να σε συστήσουμε στον πρώτο δίσκο της πιο ζεστής νέας μπάντας που έρχεται να σε καθηλώσει. Τους λένε Druidess, παίζουν grunge, παίζουν shoegaze, παίζουν doomgaze, και το "The Product Of My Love" είναι ο πιο φρέσκος δίσκος που θα έχεις την τύχη να συναντήσεις σε αυτή την ανασκόπηση.

Crows - Reason Enough

Οι αγαπημένοι Λονδρέζοι συνεχίζουν ακατάπαυστα να μεγαλώνουν ως όνομα σε σύντομο χρονικό διάστημα, και το "Reason Enough" είναι μια επαρκέστατη εξήγηση (ωπ, ναι). Κοινώς, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σύγχρονα post-punk σχήματα, σε μια εποχή που το ιδίωμα τραβά ξανά μεγάλες, αν και σποραδικές δόξες, κυκλοφόρησε ένα αμάλγαμα όλων των επιρροών του, στην πιο ευκρινή αποτύπωση της ταυτότητάς του. Ναι, το "Reason Enough" είναι ένα από εκείνα τα post-punk άλμπουμ του σήμερα που θα σε ακολουθούν για καιρό αν το εμπιστευθείς.

Molchat Doma - Belaya Polosa

Οι Λευκορώσοι doomers πλέον «μεγάλωσαν», αλλά ευτυχώς δεν ωρίμασαν. Όντας ένα powerhouse σχήμα στον ευρύτερο darkwave ήχο, και η μεγαλύτερη υπόσχεσή του στο σήμερα, οι Molchat Doma στο "Belaya Polosa" έγιναν επεκτατικοί. Από τις πιο ευθέως μνημονικές τους στιγμές, μέχρι τις πιο ακατάσχετα πειραματικο-ηλεκτρονικές, οι Molchat Doma σε ένα τιτάνιο, διεξοδικά αποδραστικό μεράκλωμα, ρίσκαραν, εν πολλοίς δικαιώθηκαν, και συνεχίζουν να ατενίζουν το μέλλον με τον γοητευτικό και αισθαντικό τους πεσιμισμό.

Spectres - Presence

Κάθε φορά που οι Καναδοί βγάζουν νέο άλμπουμ, μια φωνή μέσα μας ξυπνάει και φωνάζει πόσο τους έχουμε ανάγκη. Είναι αυτός ο βελούδινος, μα τόσο αιχμηρός ήχος τους, η γαλήνη των φωνητικών που κατευνάζει τα πνεύματα τα οποία οι στίχοι και τα νοήματα ξεσηκώνουν. Είναι αυτή η απόδοση τιμών στο ένδοξο παρελθόν του ήχου, με τρόπο όχι απλά σεβάσμιο, αλλά αλάνθαστο. Στο "Presence", οι Spectres γοητεύουν ξανά, και υπενθυμίζουν γιατί αποτελούν μια underground μαγεία.

Whispering Sons -The Great Calm

Τα περήφανα τέκνα του βελγικού εναλλακτικού/punk underground κυκλοφόρησαν φέτος το τρίτο τους full-length και δικαίωσαν τις προσδοκίες όσων έβλεπαν σε αυτούς ένα νέο ευρωπαϊκό αστέρι. Το "The Great Calm" είναι εκκεντρικό, ηλεκτρισμένο και σοφιστικέ, είναι στοχευμένο, ψύχραιμο μα και ψυχωμένο, είναι σκοτεινό δίχως να διατυμπανίζει την παραίτηση, έχοντας για μπροστάρισα την επιβλητική Fenne Kuppens, η οποία για όσο διαρκεί ο δίσκος ηχεί ως η φωνή μιας ολόκληρης γενιάς. Και όχι μόνο.

Drahla - angeltape

Εκεί στο Leeds δεν σταματούν να συμβαίνουν πραγματάκια. Πέντε χρόνια μετά το μανιφέστο του "Useless Coordinates", οι Drahla επέστρεψαν με το αρτιστικ και άκρως πειραματικό post-punk του "angeltape", το οποίο, ταξιδεύει ανάμεσα σε γκρούβες και ροκ ψυχωμένες στιγμές και no wave/avant-garde αποψάρες. Πέρα όμως από το θάρρος και το θράσος που επιδεικνύει διαρκώς αυτό το σχήμα, είναι οι φωνητικές γραμμές και το παιχνίδισμά τους με τις συγχορδίες που έχει την τελευταία λέξη.

Check Also: Οι Qlowski με το "The Wound" επιχειρούν να ανακατέψουν την αναρχοποστπανκ παράδοση με πιο synth/noise καταστάσεις, δίχως να αμελούν το στιχουργικό. Οι The Rope στο "Nightbird" απλά και λιτά κυκλοφορούν τον καλύτερο gothic rock δίσκο της χρονιάς και μας υπενθυμίζουν γιατί πλένουμε το στόμα μας πριν πούμε Portland, ενώ οι μυστηριώδεις Rope Sect επιστρέφουν με το "Estrangement" για σερβίρουν γλυκόπικρο death rock, σιγοβράζοντας τις κιθάρες τους για μια ποιητική νυχτερινή θυσία στην ατμόσφαιρα.

DIIV - Frog In Boiling Water

Είναι βαρύ το φορτίο όταν έχεις κυκλοφορήσει, προ λίγων ετών, έναν δίσκο που αναζωογόνησε και ταυτόχρονα σημάδεψε το ιδίωμα. Οι DIIV όμως έχουν ως ανταγωνιστές κατά κύριο λόγο τους εαυτούς τους κι έτσι, με το "Frog In Boiling Water", σε λίγο πιο αιθέρια και «καθαρά» μονοπάτια επιδοκιμάζονται με έναν δίσκο γεμάτο όμορφες στιγμές και την αναγνωρίσιμη, ποθητή τους μελαγχολία. Αιθέρια φωνητικά, κιθάρες γλυκές σαν το σιρόπι του μελομακάρονου, όλα τους αναζητήσεις αχτίδων φωτός εντός ενός μουσικού και υπαρξιακού σκότους που καραδοκεί να παραλύσει τη δημιουργικότητα, μα η μουσική βγαίνει νικητής.

Julie - My Anti-aircraft Friend

Shoegaze όπως παλιά, αλλά σήμερα. Πρώτος δίσκος για τους Julie κι αυτό αποδεικνύεται ασήμαντο, όλα τα βλέμματα είναι ήδη στραμμένα πάνω τους με τα ήδη εκπληκτικά τους singles και την προσεγμένη λεπτομερώς αισθητική τους που θυμίζει ιαπωνικό no-wave, καρικατούρες και ζωγραφιές που περιχαρακώνουν το θόρυβο. Με νότες από My Bloody Valentine και Sonic Youth, οι Julie κατασκευάζουν εντός του "My Anti-aircraft Friend" ένα ευφυές και φασαριόζικο δίσκο που ορίζει το shoegaze της νέας εποχής. Τιμά το παρελθόν χωρίς να προσκολλάται σε αυτό και δημιουργεί πληθώρα ζωντανών και στακάτων κομματιών με τη δέουσα στιχουργική παράνοια.

Fauxdeep - Then You’ll Go Home

Έντονα και χωρίς απολογίες post στοιχεία, αντικατοπτρίζονται μέσα στη βαθιά παπουτσάδικη μελαγχολία του νέου δίσκου των Fauxdeep. Οι Εγγλέζοι εξερευνούν με έναν τρόπο ιδιαιτέρως προσωπικό τη μουντάδα τόσο της αγαπημένης τους μουσικής όσο και του καιρού που έχουν συνηθίζει, με το αποτέλεσμα να δικαιώνει στο πανέμορφο εσωτερικά κι εξωτερικά "Then You’ll Go Home". Ιδέες που κινούνται από και μέχρι το noise rock, ταξιδεύουν κατά μήκος μιας πληθώρας ηχοτοπίων που θα προκαλέσουν με βεβαιότητα ένα τσίμπημα στην καρδούλα. Χάρισμά τους.

Prize Horse - Under Sound

Υπάρχει αναμφίβολα μια σχέση ανάμεσα στα εξώφυλλα - παιδικές ζωγραφιές και το shoegaze του σήμερα, μιας που μετά τους Julie και οι Prize Horse επιλέγουν την ίδια φόρμα στον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο. Ηχητικά ωστόσο, το "Under Sound" επιλέγει να απομακρυνθεί από το fuzz και το θόρυβο και επιλέγει μια περισσότερο alternative σκοπιά, κομμάτια με πιο απλές φόρμες και φωνητικές αποδόσεις με ευθύτητα. Η φθινοπωρινή, σε στιγμές οργισμένη απαισιοδοξία του δίσκου των Prize Horse έχει κάτι που θα κερδίσει αντίστοιχα προσωπικά συναισθήματα και θα βγει ραντεβού μαζί τους, από αυτά που θα ευχόσουν να μην είχες βγει, αλλά που θα σου αφήσουν ιστορίες που θα λες ξανά και ξανά.

Midwife - No Depression In Heaven

Στον παράδεισο απαγορεύεται να έχεις στεναχώρια η χειρότερα κατάθλιψη, γι’ αυτό μάλλον ο δρόμος είναι η κόλαση. Η Madeline Johnston με το προσωνύμιο Midwife, το προσωπείο με το οποίο την έχουμε αγαπήσει, γράφει μεταξύ περιοδειών και πολλών χιλιομέτρων τον τέταρτο προσωπικό της δίσκο. Πλήρως αυτοδίδακτη, η Midwife αγγίζει με τα ακροδάχτυλά της κιθάρες και synthesizers που αισθητηριοποιούν γλυκούς πόνους σε κάθε πιθανό σημείο του κορμιού, ενώ η φωνή της σχεδόν σαν φάντασμα ψιθυρίζει σκέψεις τρομακτικές. Η στεναχώρια είναι τόσο όμορφη. Δεν υπάρχει κατάθλιψη στον Παράδεισο μα δεν μας νοιάζει, καθώς είμαστε εδώ για τους ζωντανούς.

Check also: Στον χαρούμενο, retro κόσμο των Wishy, όλα είναι λίγο πιο τρελά και διασκεδαστικά από το συνηθισμένο, και ο κόσμος του "Triple Seven" ορίζει το τελείως μη τυπικό shoegaze εντός του ως αναπάντεχο μα και απόλυτα σωστό. Από την άλλη, οι σκληρά κι επίπονα στενάχωροι Habitants με τα τριπλά γυναικεία τους φωνητικά μεγαλουργούν στον θεαματικό καλλιτεχνικά δεύτερο δίσκο τους, "Alma". Ελπιδοφόρα τέλος, η πρόσμειξη post-hardcore και shoegaze στοιχείων που διατηρούν και στο δεύτερο EP τους με τίτλο "The Need To Separate" οι Shell, προετοιμάζοντας το κοινό τους για έναν full length δίσκο που ίσως μείνει στην ιστορία του ιδιώματος, όταν με το καλό έρθει.

Heave Blood & Die - Burnout Codes

Υπέροχα ιδιόμορφοι οι Νορβηγοί, μας παρέδωσαν φέτος το τέταρτο άλμπουμ της καριέρας τους και, πιθανά, και το πιο προσβάσιμο έως σήμερα. Έχοντας αφήσει αρκετά πίσω τους τις όποιες sludge και post metal επιρροές διατηρούσαν, πλέον, κινούνται στο απέραντο χωράφι της εναλλακτικής rock μουσικής, συνδυάζοντας με επιτυχία post-punk, shoegaze και goth στοιχεία με τις κιθάρες και τα synth-ια να σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος των ενορχηστρώσεων και τις ερμηνείες του Karl Løftingsmo Pedersen να καλούν τον ακροατή να τους ακολουθήσει μέχρι το τέλος του δρόμου. Όσοι το κάνουν, σίγουρα δεν θα απογοητευτούν.

Lice - Third Time At The Beach

Το ότι το συγκρότημα από το Bristol διαθέτει φοβερές ικανότητες και μπορεί να παίζει εκπληκτική πειραματική μουσική που χωράει prog, post-punk, ηλεκτρονικά, noise, και ψυχεδελικά στοιχεία, το είχαμε καταλάβει από το ντεμπούτο τους. Όμως, το ότι, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των γκρουπ εκεί έξω, στο επόμενο βήμα τους, αντί να μειώσουν την παράνοια και να λειάνουν τις γωνίες τους, θα προχωρούσαν αγέρωχα σε μια πιο θαρραλέα και περισσότερο μεγαλεπήβολη κατάθεση, δεν ήταν κάτι που περιμέναμε. Το "Third Time At The Beach" είναι ένας σπουδαίος δίσκος που, αν σε σημεία δεν ήταν ελαφρώς άνισος, σίγουρα θα φιγούραρε ανάμεσα στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.

Sentries - Snow as a Metaphor for Death

Η εύλογη ερώτηση που θα μπορούσε να κάνει κανείς είναι γιατί επιλέξαμε οι Καναδοί να μπουν εδώ και όχι στο noise rock. Θα μπορούσαμε να επιλέξουμε την εύκολη λύση και να πούμε "γιατί έτσι μας αρέσει" αλλά - μιας και δεν είμαστε η Amstel - θα προσπαθήσουμε να υπερασπιστούμε την επιλογή μας. Παρόλο που οι Sentries βρίσκονται πολύ κοντά στο φάσμα του noise rock, στη μουσική τους υπάρχει έντονα το post-punk και το industrial στοιχείο που, σε συνδυασμό με τις έντονες επιρροές από τους Idles, μας αναγκάζει να τους προσεγγίσουμε ως ένα σχήμα που ξεπερνάει τα στενά όρια μιας σκηνής, συνεχίζοντας την πορεία του προς την κορυφή.

Geordie Greep - The New Sound

Μετά την αναπάντεχη διάλυση του μουσικού θαύματος που ονομαζόταν Black Midi, μια εξέλιξη ήταν σίγουρη - νέες προσπάθειες ή solo δημιουργίες κάποιων ή όλων των μελών τους, μιας που το μουσικό τους ταλέντο και η δεξιοτεχνία ήταν φανερό πως ήταν αδύνατο να τους κρατήσουν για καιρό μακριά από τη δημιουργία. Πρώτος σε αυτή την σειρά αναδεικνύεται ο πολυοργανίστας μπροστάρης τους, Georgie Greep, που με τα ιδιαίτερα φωνητικά του και όχι μόνο είχε κερδίσει τις εντυπώσεις. Στην προσωπική του δουλειά, τολμηρά, τα πάντα έχουν θέση - από το πειραματικό rock μέχρι ιδιαίτερα jazz υποϊδιώματα και latin - world ήχους, κάπως όλα χωρούν στο επιφανές, μα χαοτικό μυαλό του Geordie. Ένας υπερβολικά χαοτικός και γεμάτος πληροφορία δίσκος που ψαρώνει, το "The New Sound" επιτελεί πραγματικά το έργο που υπόσχεται το όνομά του.

Obey Cobra - Mwg Drwg

Το να καταφέρει ένα άλμπουμ να ακούγεται παράξενο μέσα σε μια 5αδα άλμπουμ που, εμείς τουλάχιστον, τα προσδιορίζουμε όλα ως παράξενα, είναι κατόρθωμα. Κι όμως, το συγκρότημα από την Νότια Ουαλία κατάφερε στην δεύτερη επίσημη κυκλοφορία του να ωθήσει τον ήχο του στα άκρα, μπλέκοντας με επιτυχία punk, ηλεκτρονικά, noise rock και industrial στοιχεία, παραδίδοντας ένα απαιτητικό άλμπουμ το οποίο σας καλεί να το εξερευνήσετε. Σας διαβεβαιώνουμε πως όσο περισσότερο χρόνο και ακροάσεις του δώσετε, τόσο θα σας ανταμείψει αποκαλύπτοντας την εφιαλτική ομορφιά του.

Check Also: 22 χρόνια μετά τη δημιουργία τους και 13 χρόνια μετά το εκπληκτικό "Common Era", οι Belong επέστρεψαν με το τρίτο άλμπουμ τους με τίτλο "Realistic IX" , συνεχίζοντας να εξερευνούν τις μελωδίες που βρίσκουν καταφύγιο στα όνειρά μας.

Shellac - To All Trains

Κυκλοφορώντας δέκα χρόνια έπειτα από το "Dude Incredible", το "To All Trains" θα ήταν, έτσι κι αλλιώς, ένας σημαντικότατος noise rock δίσκος για το 2024, με τον θάνατο όμως του Steve Albini το άλμπουμ παίρνει έναν ακόμα μεγαλύτερο, συμβολικό χαρακτήρα. Ως κύριο εκφραστικό όχημα του Albini, οι Shellac σφραγίζουν το αποτύπωμα τους στον κόσμο του rock, με ένα ακόμα άλμπουμ που ισορροπεί ανάμεσα στην math εξυπνάδα και τον σαρκασμό του noise με τον πιο φυσικό και οργανικό τρόπο. Κυνισμός, αυθάδεια και αλητεία χρωματίζουν τις σύντομες συνθέσεις, με δρομίσιο attitude και λίγο πασπάλισμα από τα punk σπάργανα του εκλιπόντος. Κανείς δεν ήθελε το αντίο, είναι όμως ένα αντίο αντάξιο.

The Jesus Lizard - Rack

Παραμένουμε στο Chicago για το γεγονός της χρονιάς για το noise rock: η επιστροφή των The Jesus Lizard μετά από 26 ολόκληρα χρόνια ήταν μεγαλειώδες γεγονός και, παρά το γεγονός πως δεν περιμέναμε ένα νέο "Goat", γευτήκαμε ένα καθόλα αξιόλογο άλμπουμ. Το "Rack" είναι καλογραμμένο και τρομερά καλοπαιγμένο, φανερώνει δε την ποικιλία, το συνθετικό εύρος και τον αέρα που εκλείπει από πολλές άλλες σύγχρονες μπάντες του ιδιώματος. Η εμπειρία της μπάντας οδηγεί τα αυλάκια του "Rack" με ασφάλεια, οι ερμηνείες πείθουν και τα έντεκα τραγούδια που περιέχονται έχουν πολλή φωτιά για να τα πεις απλώς νοσταλγικά.

Whores - War.

Οκτώ χρόνια πήρε στο γκρουπ από την Atlanta να κυκλοφορήσει τον διάδοχο του "Gold", χαλάλι όμως το κάθε δευτερόλεπτο. Για να το θέσουμε απλά: ελάχιστα άλμπουμ στον κόσμο του rock συνολικά είναι τόσο πορωτικά όσο το "War.". Οι γκρούβες του σκοτώνουν, τα riffs στάζουν δηλητήριο και σου φέρνουν χαμόγελο στα χείλη και η διαδοχή των συνθέσεων είναι τέτοια που δημιουργείται η αίσθηση ενός - αν είναι δυνατόν - noise rock πάρτι. Ίσως κάποιοι το δουν ως ένα αρκετά απλοϊκό άλμπουμ, η δική μας αίσθηση είναι όμως πως το πράγμα λειτουργεί διαολεμένα. Και τέλος πάντως, επειδή είναι noise, ας μην αποκηρύττουμε εντελώς και το fun της υπόθεσης. Ο δίσκος είναι λάβρα.

Crippling Alcoholism - With Love From A Padded Room

Από το underground το ψαρέψαμε, στα σαλόνια το φέραμε. Με το ένα πόδι στο noise rock και το άλλο σε κάποιον περίεργο γοτθικό κόσμο, το δεύτερο άλμπουμ του γκρουπ αποτελεί ένα στιλιστικό επίτευγμα - δεν είναι εξάλλου τόσο συχνό στην εποχή μας να ακούς μια μπάντα που να μην μοιάζει με τίποτα. Οι Crippling Alcoholism το πετυχαίνουν, το πιο σημαντικό τους επίτευγμα όμως είναι η δημιουργία αυτής της διαβολικά άρρωστης και διεστραμμένης ατμόσφαιρας. Ο ακροατής γίνεται συμμέτοχος και συνένοχος, βλέποντας μέσα από την κλειδαρότρυπα πράγματα φριχτά μα και τόσο ανθρώπινα. Δίσκος εκκωφαντικός κι έχει μεγάλο ενδιαφέρον με ποιο τρόπο θα προχωρήσουν από εδώ κι έπειτα αυτά τα ψυχάκια από την Βοστώνη.

Buñuel - Mansuetude

Οι Oxbow δεν θα αντικατασταθούν ποτέ κι από κανέναν, αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο πελώριος Eugene Robinson θα μας αφήσει χωρίς τις αλαφιασμένες, παρανοικες του ερμηνείες. Μαζί με τους Ιταλούς συνοδοιπόρους του, το σχήμα φτάνει στο τέταρτο του άλμπουμ και συνεχίζει να αναμιγνύει noise rock, metal, punk, jazz, industrial και γενναίες δόσεις πειραματισμού σε ένα υβρίδιο που βγάζει καπνούς. Το "Mansuetude" είναι με διαφορά η πιο πυκνή και θεατρική τους στιγμή, ένα άλμπουμ γεμάτο νεύρο και οργή που σπάνια φρενάρει για να ξεκουραστεί. Ο Robinson δίνει πραγματικό ρεσιτάλ και το κουαρτέτο δείχνει έτοιμο να διεκδικήσει τις δάφνες που του αναλογούν.

Check also: Κάπου ανάμεσα στο noise, το alt και το industrial, το supergroup των Human Impact συνεχίζει τις ψηλές πτήσεις στο θαυμάσιο "Gone Dark" ενώ οι λάτρεις του ήχου των Shellac θα ενθουσιαστούν με την φοβερά αξιόλογη επιστροφή των Big'n μετά από 28 χρόνια με το "End Comes Too Soon". Σε πιο σκληρά στυλ κοντά στο sludge και το post-hardcore, το "You Could Do It Tonight" των Couch Slut, το ομότιτλο άλμπουμ των Eye Flys, το φανταστικό "Cages" των Cell Press και το επίσης ομότιτλο των Porcelain είναι εξαιρετικά - με τα τρία τελευταία να είναι μάλιστα ντεμπούτα. Από την άλλη, οι Melt-Banana είναι παλιές noise rock καραβάνες που με το "3+5" αποδεικνύουν πως ακόμα θερίζουν, οι Truck Violence παιζουν noise rock με banjo στο τρομερό "Violence", ενώ οι Psychic Graveyard επιμένουν "χορευτικά" με το "Wilting". Οι Metz έγιναν ίσως υπερβολικά μελωδικοί στο "Up On Gravity Hill", η ποιότητα όμως παραμένει. Τέλος, υποδεχτείτε το supergroup των Cold Wives με το πολύ αξιόλογο ομότιτλο άλμπουμ τους και τις post-metal πινελιές του.

Dirty Three - Love Changes Everything

Αν συμφωνήσουμε ότι το ελεύθερο είναι κατεξοχήν πειραματικό, λίγα σχήματα είναι τόσο πειραματικά όσο η μαγική τριπλέτα των Warren Ellis, Mick Turner και Jim White. Η επιστροφή τους μετά από 12 χρόνια τους βρίσκει στα ίδια αυτοσχεδιαστικά post-rock μονοπάτια και στο γνωστο τους τηλεπαθητικό σύμπλεγμα ρυθμών, μελωδιών κι αισθήσεων. Φυσικά το βιολί του Ellis δεσπόζει όπως πάντα, με την μουσική τους όμως να παραμένει πάντα μαγική κι ασχημάτιστη. Η μεγάλη ομώνυμη σύνθεση σπάει σε έξι μέρη και κορυφώνεται σταδιακά, μέχρι το τελικό της κρεσέντο. Ακόμα υπέροχοι.

Avalanche Kaito - Talitakum

Αν και η Glitterbeat records μας σταθερά προσφέρει μπολικα πειραματικά rock διαμάντια, το τρίτο άλμπουμ του trio με έδρα στο Βέλγιο Avalanche Kaito είναι ακόμα πιο έξοχο. Ο griot τραγουδιστής από την Burkina Faso Kaito Winse φέρνει πολλά avant-folk στοιχεία της πατρίδας του πάνω σε ένα δημιουργικό post-punk/experimental rock περιβάλλον, συγκροτώντας ένα δημιουργικό μα και ατμοσφαιρικό υβρίδιο που εκρήγνυται μπροστά στα μάτια μας σαν παράξενο πυροτέχνημα. Νευρικό, εκστατικό, πολυρυθμικό μα και περίτεχνα ευαίσθητο, το "Talitakum" αποτελεί μια avant-rock γιορτή που ανοίγει νέες πόρτες στον ακροατή.

Hypnodrone Ensemble - The Problem Is In The Sender - Do Not Tamper With The Receiver

To πειραματικό, οριακά σαμανιστικό post-rock των Hypnodrone Ensemble δεν είναι εύκολη πίστα. Στο νέο τους άλμπουμ, με τον καλύτερο τίτλο της χρονιάς, η κολλεκτίβα τοποθετεί την avant-garde ιέρεια Lane Shi Otayonii στο μικρόφωνο, και χαρίζει μια από τις πιο υπερβατικές και ψυχεδελικές εμπειρίες της χρονιάς. Τα μοτίβα που αναπτύσσονται μέσα από τις σπονδυλωτές συνθέσεις, χάνονται και επανέρχονται στον ορίζοντα, με το μόνο που να μένει στο φινάλε να είναι η αίσθηση του άβολου, που αναδείχθηκε μέσα από το οικείο. Μην τους προσπεράσεις.

Fievel Is Glauque - Rong Weicknes

Η εικονοπλαστική art-prog που έχουν ως βάση οι Fievel Is Glauque στα χαρτιά φαντάζει εξαιρετικά δύστροπη. Μέσα από αυτοσχεδιαστική jazz, φτάνει μέχρι την avant-pop, και σε ένα lo-fi περίβλημα δεν φοβάται να επικαλεστεί μοτίβα και φωνητικές γραμμές από το σύνολο της εναλλακτικής παράδοσης. Στο "Rong Weicknes", τα πλήκτρα και τα κρουστά έχουν εκ νέου τον πρώτο ρόλο, με τα πνευστά να συντονίζουν άριστα τις μπάσες συχνότητες. Σπάνια, στη σημερινή μουσική το χάος δομείται τόσο εύπεπτα και άμεσα, τόσο οργανικά, αβίαστα και καλαίσθητα.

Cime - The Cime Interdisciplinary Music Ensemble

Το crossover της κολεκτίβας των Cime δεν περνάει απαρατήρητο. Πειραματική jazz, noise rock, post-punk, Midwest emo, δυτικότροπη κλασική μουσική, math rock και avant-folk αποχρώσεις, όλα μέσα. Αυτό το ακατάτακτο άλμπουμ, γεμάτο κακοφωνίες και εξωφρενικούς ρυθμούς, είναι ένα εκλεκτικό rock χαρμάνι που αν καταφέρει και σε κερδίσει, πιθανώς να σου ανοίξει νέους κόσμους στην οπτική σου για τον ευρύτερο ήχο. Οι Cime με αυτόν τον αυθόρμητο και υπερβατικό δίσκο έμπλεξαν μεγάλες πειραματικές αγάπες και παρέδωσαν μουσική με φαντασία, νεύρο, αλλά και κοινωνικό σχολιασμό. Τι άλλο να ζητήσουμε δηλαδή;

Check also: Οι υπέροχοι Καναδοί Christians επιστρέφουν με το "S/Z", αναμιγνύοντας ένα σωρό είδη με μοναδικό τρόπο, ενώ στο "Lux" οι Aluk Todolo υπενθυμίζουν ξανά πως κανείς στον πλανήτη δεν κάνει το krautrock να ακούγεται τόσο διαβολικό. Το "The Adept" μπλέκει ακραίους πειραματισμούς με ηλεκτρονικά στοιχεία κι αποκαλύπτει τον Lord Spikeheart ως ΤΟ ανερχόμενο όνομα της σκηνής, οι No Teeth στο "Decadence In Breeding" φέρνουν ξανά αυτήν την oh, so british παράνοια στο experimental post-punk. Στα πιο αξιόλογα ντεμπούτα της χρονιάς πρέπει να προσμετρηθεί οπωσδήποτε το "I" των Haunted Plasma με τα σαγηνευτικά ψυχεδελικά του vibes να πλανώνται πάνω σε electro-kraut ήχους.

Godspeed You! Black Emperor - No Title As Of 13 February 2024 28.340 Dead

Κάποιες φορές μπορείς να κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του, ή στην προκειμένη περίπτωση έναν δίσκο από τον τίτλο του. Για όλες τις φωνές που ωρύονται ότι τα πάντα έχουν τελειώσει στο post-rock, η κολλεκτίβα από τον Καναδά αρνείται πεισματικά να παραδώσει τα όπλα ή να συμβιβαστεί. Ακριβώς όπως τότε που τα θεμέλια του ήχου ακόμα χτίζονταν, εκείνοι παραμένουν ακλόνητοι με το κεφάλι ψηλά. Ακόμα κι αν δεν έμπαινε στην εξίσωση το κομμάτι των ζωντανών εμφανίσεων, που μεταξύ μας δεν γίνεται να μείνει εκτός, κορυφώσεις σαν αυτές του "Pale Spectator Takes Photographs" αρκούν για να σβήσουν κάθε αμφιβολία για το κατά πόσο οι Godspeed You! Black Emperor το έχουν ακόμα.

Mono - Oath

Η γη είναι σφαιρική, ο ήλιος ανατέλλει από τα ανατολικά, η αλλαγή από σολ σε μι μινόρε δεν χάνει, οι Mono δεν μπορούν να φτιάξουν έστω μέτριο άλμπουμ. Επιστημονικά αποδεδειγμένα γεγονότα. Έντεκα κυκλοφορίες μετά το ντεμπούτο τους και δεκαπέντε χρόνια μετά το αξεπέραστο "Hymn To The Immortal Wind", το κουαρτέτο από το Τόκυο παραμένει στις κορυφαίες θέσεις της λίστας με τα πιο σταθερά ονόματα του χώρου. Οι μελωδίες στάζουν συναίσθημα. Η παραγωγή, σε πείσμα των καιρών, είναι αξιοζήλευτα οργανική. Τα γυρίσματα από φως σε σκοτάδι παρουσιάζονται μαεστρικά. Η αίσθηση ξεχωρίζει με γυμνό μάτι. Όπως πάντα. Για πάντα.

Tides From Nebula - Instant Rewards

Το παλιό, το καλό, το ορθόδοξο. Με τα κιθαριστικά θέματα. Με τα χτισίματα. Με τα ροκάδικα ρυθμικά. Με τη μινιμαλιστική αισθητική. Με τα πλήκτρα να παραμονεύουν στις γωνίες. Με την προσγειωμένη νοοτροπία. Με τους διαστημικούς χρωματισμούς. Με τα τόσο απλά αλλά τόσο απολαυστικά κρεσέντα. Οι Tides From Nebula μετράνε μιάμιση γεμάτη δεκαετία παρουσίας στη σκηνή, κι αν το στάτους τους μοιάζει κάπως υποτιμημένο, η πραγματική αξία τους είναι δεδομένη εντός της. Το έκτο LP τους περιέχει όλα όσα χρειάζονται για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι μικρότεροι. Ένα διαμαντάκι βγαλμένο από μια άλλη εποχή. Από την Πολωνία, με αγάπη.

Slowshift - World Going One Way

Μόνο μία ματιά στα βιογραφικά των ανθρώπων πίσω από το εγχείρημα των Slowshift φτάνει και περισσεύει για να σηκωθούν φρύδια. Από τους Of Monsters And Men μέχρι τους Trondheim Jazz Orchestra κι από τους Årabrot μέχρι τους (συνήθεις υπόπτους) Motorpsycho, η λίστα δείχνει παράξενα αταίριαστη στα όρια του υστερικού, ακόμα και δεδομένης της σκανδιναβικής συνιστώσας. Προσθέτοντας δίπλα στα παραπάνω την παρουσία δεκαεξαμελούς ορχήστρας, τα ερωτηματικά μόνο αυξάνονται. Στην πράξη, τα πάντα ταιριάζουν σαν κομμάτια ενός γουστόζικου παζλ, με τον κινηματογραφικό προσανατολισμό σε πρώτο πλάνο και το πνεύμα των Sigur Rós σε δεύτερο. Παγωμένο, ανοιχτόμυαλο και φορτισμένο όσο ελάχιστα.

Sleepmakeswaves - It's Here, But I Have No Names For It

Επιστροφή στην κανονικότητα για ένα από τα πλέον αξιαγάπητα συγκροτήματα του ιδιώματος. Οι μικρού μήκους πειραματισμοί μένουν πίσω με την ίδια ευκολία που εμφανίστηκαν. Η ένταση ξαναγυρίζει στο έντεκα. Το πάντρεμα των ηλεκτρονικών στοιχείων με τη φασαριόζικα σκληρή λογική είναι απολύτως δική τους. Τα κλεισίματα ματιού προς την κατεύθυνση των μαθηματικών γίνονται χωρίς ντροπές. Η προσοχή που έχει δοθεί στη ροή των θεμάτων και των κομματιών ξεχωρίζει ακόμα και από άσχετο σε επιφανειακό πέρασμα. Τα κοψίματα παρακαλάνε για σανίδι. Η αλμύρα του Ειρηνικού σκάει δυνατά. Είναι οι Sleepmakeswaves και παίζουν οργανικό ροκ. Τόσο απλά. Τόσο σωστά.

Check also: Κάπου στη μέση της ευθείας που ενώνει το post με το progressive, οι Midas Fall παραδίδουν μία λαμπρή επιβεβαίωση ότι μπορείς να αλλάξεις χωρίς να θυσιάσεις την ταυτότητά σου στο "Cold Waves Divide Us". Στην περισσότερο math πλευρά, οι τρελοί Ιρλανδοί And So I Watch You From Afar συνεχίζουν να βαράνε στους δικούς τους, ημίστριφνους ρυθμούς με το "Megafauna". Για τους Oh Hiroshima όποια ταμπέλα εκτός από την λατρεμένα αόριστη του «ατμοσφαιρικού» δείχνει να απομακρύνεται, και το "All Things Shining" συνοψίζει το γιατί σε περίπου σαράντα λεπτά. Δεδομένης της προϋπηρεσίας των εμπλεκόμενων σε Big Brave, GY!BE και Ada, οι We Are Winter's Blue And Radiant Children δεν περνάνε ακριβώς ως πρωτάρηδες, αλλά σε κάθε περίπτωση το πρώτο δείγμα τους, "No More Apocalypse Father", κουβαλάει αρκετές υπνωτιστικές μελωδίες και τόση παραμόρφωση για να βυθίσει γνώστες και μη.

commuter - Guilt Eraser

Πιο «μέσα στα πράγματα» δε θα μπορούσαν να είναι οι Αθηναίοι commuter αφού ο post punk ήχος τους είναι όλη η μόδα εδώ και λίγα χρόνια στο διεθνές alternative. Το timing λοιπόν είναι τέλειο αλλά φυσικά αυτό δεν αρκεί από μόνο του. Την περίοπτη θέση στη λίστα μας την κατακτούν λόγω των συνθέσεών τους που ξέρουν να παίζουν υπέροχα με τις δυναμικές ώστε να αλλάζουν πολλές φορές μέσα στο ίδιο τραγούδι ταχύτητες, εντάσεις, ακόμα και μελωδίες επιτρέποντας ταυτόχρονα στον τραγουδιστή (Δ. Κουταβάς) να ακούγεται ταιριαστός με τις over the top (με την καλή έννοια) ερμηνείες του. Φυσικά τα προηγούμενα είναι ικανά γιατί και το παίξιμό όλων είναι εξαιρετικό και μπορεί να υποστηρίξει τις πολλές ιδέες τους. Ντεμπούτο γεμάτο υποσχέσεις που έχει ήδη αγαπηθεί αρκετά, τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Tango Mangalore - Re-VaMp

Βαρύ κι ασήκωτο σαν να κουβαλάει τον πόνο όλου του κόσμου στις πλάτες του, σκοτεινό και κρύο σαν βγαλμένο από βαθιά σπηλιά, το "Re-VaMp" είναι παρόλα αυτά δημιουργημένο για να χορεύεται σε σκοτεινές goth disco για αθηναϊκά βαμπίρ. Για να επιβεβαιώσει μάλιστα το νεκροζώντανο concept, Γιάννης Σιντελής (Γεμάτος Αράχνες, Ρε Φίλε!), ο άνθρωπος πίσω από το πρότζεκτ, ανακοίνωσε με την κυκλοφορία του δίσκου ότι οι Tango Mangalore που μόλις είχαν αναστηθεί μετά από επτά χρόνια, πέθαναν οριστικά αυτή τη φορά. Όσο οριστικός μπορεί να είναι ο θάνατος τέλος πάντων. Μετά από όλα αυτά δε θα κάνει καθόλου έκπληξη φαντάζομαι αν με αυστηρά μουσικούς όρους αναφερθούμε σε dark wave σύνθια και goth ατμόσφαιρες για το περιεχόμενο του δίσκου που είναι ιδιαίτερα πειστικό και δείχνει ότι ο δημιουργός του γέννησε. Έτσι, για να κλείσουμε τον κύκλο της ζωής.

Selofan - Animal Mentality

Συνεχίζουμε με το εγχώριο dark wave για ένα σχήμα που καταθέτει φέτος ένα ακόμα πειστικό επιχείρημα, όχι μόνο ως προς το γιατί είναι ηγέτες της σκηνής στη χώρα μας αλλά και γιατί μπορούν να σταθούν επάξια και με οποιαδήποτε διεθνή κριτήρια. Η φωνή της Ιωάννας Παυλίδου είναι φυσικά ένα καθόλου κρυμμένο όπλο του ντουέτου (ιδιαίτερη προσωπική αδυναμία όταν τραγουδάει στα Γερμανικά), όμως βοηθιέται σημαντικά και από πιασάρικα hooks και την ασταμάτητη χορευτική διάθεση. Το electro-pop στοιχείο, αν και όχι κυρίαρχο, σίγουρα βοηθάει ώστε η μουσική τους να είναι προσβάσιμη και σε μη σχετικούς με το είδος. Πάνω από όλα όμως ξεχωρίζει η οικονομία στη σύνθεση όπου τίποτα δε βιάζεται και τίποτα δεν περισσεύει.

Bipolia - There, I Said It

Ντεμπούτο και φρέσκο όνομα στο χώρο, η Bipolia κινείται σε έναν χώρο κιθαριστικού alternative με πολλά πρόσωπα, κάποια πιο ελκυστικά από άλλα. Με ένα τραγούδι, το "The Floor", που είναι ικανό να της ανοίξει κάθε πόρτα και αρκετά άλλα να στέκουν δίπλα του επάξια η πλάστιγγα γέρνει λίγο περισσότερο προς τις πιο δυνατές στιγμές σε σχέση με τις πιο αργές. Ακόμα όμως κι όταν αφήνει την ηλεκτρική εξάχορδη να ηρεμήσει λίγο, και αφήνει το συναίσθημα να οδηγεί τα τραγούδια, έχει τους στίχους και την προσωπικότητα να πείθει για την αλήθεια (της).

P. Thomas - Souvenirs Of A Past Life

Πρώτη προσωπική δουλειά του Βαγγέλη Μακρή που γνωρίσαμε από τους Victim Of Society και κινείται σε ένα ηλεκτρονικό χώρο, πολύ συχνά όμως με ξεκάθαρη rock δομή. Ένα ντεμπούτο που μάλλον δοκιμάζει τα νερά παρά είναι ήδη έτοιμο να μείνει κλασικό, έχει παρόλα αυτά πολλές αρετές που πηγάζουν είτε από τις ποικίλες και πιθανόν αντιφατικές, αλλά εν τέλει συνθετικές επιρροές του, είτε από τον ηλεκτρονικό δυναμισμό του. Μένει να αποδειχθεί αν είναι σύντομο project ή το από εδώ και εμπρός κύριο δημιουργικό του όχημα. Στη δεύτερη περίπτωση θα ελπίζαμε σε κάτι παραπάνω ποιοτικά.

Check also: Κάπου ανάμεσα σε βρετανικό alternative και classic rock που ξεκινάει από τους Deep Purple και εκτείνεται μέχρι τους Beatles οι Pink Vanity είναι μία διασκεδαστική πρόταση που αφήνει μία αίσθηση ότι θα είναι πιο απολαυστική live παρά στην στούντιο δουλειά τους. Στην dark wave ελληνική σκηνή (ως καταγωγή έστω, αν όχι ως χώρο δράσης) η Night In Athens φέρνει και αυτή τα σύνθια της και τα τοποθετεί δίπλα σε άλλα, πιο έμπειρα. Προτείνεται κυρίως στους φίλους του είδους και μόνο. Για την ώρα.

Παύλος Παυλίδης - Μπρανκολεόνε

Αντί να είναι ο θείος που κάθεται με τη νεολαία, ο Παυλίδης έχει καταφέρει να είναι ο θείος που η νεολαία θέλει να κάθεται μαζί του. Ο προσωπικός ήχος που έχει καθιερώσει σταδιακά και από την εποχή των Σπαθιών ακόμα, τον κάνει αρκούντως σύγχρονο και ικανό να σταθεί σε κάθε εποχή. Και σα να μην έφτανε αυτό, η φωνή του ακούγεται ακόμα ως να μην πέρασε μια μέρα από την "Ξεσσαλονίκη". Υπερβολή; Ίσως αλλά έχει το νόημά της. Οπότε σε κάθε νέα κυκλοφορία αυτό που πρέπει να κάνει είναι να επιβεβαιώνει ότι δεν έχει χάσει την τέχνη του να γράφεις όμορφα τραγούδια και το "Μπρανκαλεόνε" έχει ένα μεγάλο ποσοστό από αυτά. Εντάξει, αν είσαι στην μειοψηφία που δεν ήταν ποτέ του γούστου σου, αγαπητέ αναγνώστη, δε θα αλλάξεις τώρα τη γνώμη σου, αλλά τουλάχιστον τα "Παράδεισος" και "Δεν Ξέρω" άκουσέ τα.

Γιώργος Καρράς - Τα Υλικά της Χαράς

Ένα μόλις χρόνο μετά το καταπληκτικό "Ασκήσεις Απλότητας", ο Γιώργος Καρράς επέστρεψε με έναν δίσκο που βρίσκεται λίγο πιο κοντά στο rock παρελθόν του. Και είναι πραγματικά υπέροχο και, συγχρόνως, συγκινητικό να ακούς τον άνθρωπο που γέννησε τόσα υπέροχα τραγούδια, να γράφει και πάλι μουσική που χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά καθώς συνδυάζει στοιχεία από τις Τρύπες, των οποίων την αισθητική διαμόρφωσε σε τεράστιο βαθμό, με τις ορχηστρικές ανησυχίες του δημιουργού τους. Παράλληλα όμως μας συστήνει και στην ποίηση του Ανέστη Ευαγγέλου, η οποία αξίζει να εξερευνηθεί από όσους δεν την γνωρίζουν. Με τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο, ο Καρράς επιβεβαιώνει για άλλη μία φορά πόσο σημαντικός συνθέτης είναι και μας παραδίδει ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2024.

Ντίνος Σαδίκης - Πίσω Απ' τη Σκιά

Διπλά σημαντική η φετινή χρονιά για το ακροατήριο των Εν Πλω, αφού όχι μόνο επανακυκλοφόρησε το ομώνυμο άλμπουμ τους, αλλά βρέθηκε στα ράφια μαζί με τη νέα δουλειά του Ντίνου Σαδίκη, την πρώτη μετά από δέκα χρόνια. Το "Πίσω Απ' τη Σκιά" βρίσκει τον δημιουργό, μαζί με τους Πάνο Παπάζογλου (κιθάρες, samples, sound elements), Χρήστο Παππά (μπάσο), και Λάζαρο Πλιάμπα (ντραμς), να διοχετεύουν την έμπνευσή τους σε δέκα κομμάτια πειραματικού ροκ, με έντονα ποιητικό στίχο, industrial ατμόσφαιρα, και τα σήμα κατατεθέν φωνητικά. Δίσκος ξεχωριστός, ιδιότροπος, αλλά και με ικανότητα να ανταμείψει όχι μόνο το δοκιμασμένο αυτί, αλλά και εκείνο που αναζητά το κάτι διαφορετικό.

Super Stereo - Σαν τα Γατιά

Φρέσκο απ' το πιεστήριο, το "Σαν τα Γατιά" που κυκλοφόρησε λίγες μέρες πριν είναι το τέταρτο άλμπουμ των Super Stereo και του Θανάση Τζίνκοβιτς. Με τσαγανό και ορμή που είχε προοικονομηθεί ήδη απ' το ομώνυμο single, το "Σαν τα Γατιά" συμπυκνώνει την ελληνόφωνη alternative αισθητική, με ισόποση βρωμιά και τρυφερότητα, κυρίως όμως εκφραστικότητα, η οποία ξεχύνεται μέσα από μία πληθωρική ενορχήστρωση. Απ' το λυσσασμένο "Γραμμή για το Αύριο" ως το gazey "Μαχαιριά" υπάρχει μία ευρεία παλέτα ήχων, κι οι Super Stereo ξέρουν να την αξιοποιούν στο έπακρο.   

The Callas - Ανατολή

Οι Callas είναι το μόνο συγκρότημα που ακόμα κι όταν ηχογραφεί με ελληνικό στίχο ακούγεται σαν αγγλόφωνο. Προφανώς αυτό έχει να κάνει με το παρελθόν τους και την αγγλική γλώσσα που χρησιμοποιούσαν και τους έχει αφήσει μία ικανότητα στη φρασεολογία τους (το phrasing τέλος πάντων) που κάνει τα ελληνικά να «πατάνε» πολύ σωστά πάνω στο alternative rock τους χωρίς αυτό να χρειαστεί ποτέ να γίνει «ελληνικό rock». Ακούστε για παράδειγμα το "Πλύση Στομάχου". Το "ΑΓΜΣΟΥΡΕΜΛΚ" από την άλλη, αντί για κάποιο οργισμένο ξέσπασμα ταιριαστό με τους κοινωνικούς στίχους του, έχει ίσως το πιο γλυκό «άντε γαμήσου ρε μαλάκα» που έχει ειπωθεί επί γης. Συνολικά το "Ανατολή" επιδεικνύει εντυπωσιακά επίπεδα πειραματισμού και ευελιξίας ανάμεσα σε διάφορα, συγγενικά πάντως, στυλ και ακριβώς λόγω αυτού, δεν χάνει το ενδιαφέρον για τον ακροατή μέχρι τέλους.

Mazoha - Stress για Success / Φαρμάκι Σαντιγύ (EP) / Στη Χώρα των Νεκρών

Η δημοφιλία του Mazoha είναι εκθετικά αυξανόμενη, κι όχι άδικα, αφού συνδυάζει κολλητικά κομμάτια με στίχο που μπορείς να ταυτιστείς. Φέτος, ο Τζίμης Πολιούδης, ο άνθρωπος - ελβετικός σουγιάς πίσω απ' το όλο project, κυκλοφόρησε τρεις διαφορετικούς δίσκους. Το "Stress για Success" σε πιο synth punk ύφος, μας χάρισε εξαιρετικά κομμάτια σε μία απ' τις καλύτερες φάσεις του, ενώ το "Στη Χώρα των Νεκρών" είναι πιο άμεσο και οργίλο punk, αλλά ακούγεται περισσότερο βιαστικό απ' όσο αυθόρμητο. Τέλος, το EP "Φαρμάκι Σαντιγύ" μπορεί να έχει cheesy νταλκαδιάρικα τραγούδια, αλλά έχει και καρδιά, με το "Όνειρο Μέσα σε Όνειρο" να δείχνει το δρόμο. 

Κασκαντέρ - Κασκαντέρ

Οι Θεσσαλονικείς Κασκαντέρ είναι το νεοσύστατο σχήμα του Γιώργου Κυτίδη (φωνή, κιθάρα) και Σταύρου Κορτέσα (ντραμς), κι επιδίδονται σε κλασικότροπο ροκ, χωρίς πολλή παραμόρφωση, αλλά με αρκετό συναίσθημα και μελωδία. Με μινιμαλιστική ενορχήστρωση, η έμφαση δίνεται στα δυνατά hooks (το "Μια Φορά" δεν έχει φύγει απ' τα ηχεία απ' το καλοκαίρι), αλλά και τις προσεγμένες συνθέσεις, που άλλοτε πολύ πιο σκοτεινές απ' όσο θα περίμενες, κι άλλες φορές με διάθεση μελαγχολική, καταφέρνουν και τρυπώνουν κάτω απ' το δέρμα σου. Έχετε την προσοχή μας, κύριοι. 

Alex K + Κτίρια Τη Νύχτα

Μία ηλεκτρονική καταβύθιση στη νύχτα της Αθηναϊκής - ή οποιασδήποτε άλλης - μητρόπολης, όπου ο Αλέξανδρος Καλοφωλιάς (The Last Drive, Thee Holy Strangers, Earthbound) με τα Κτίρια τη Νύχτα, το one-man ηλεκτρονικό σχήμα ξεδιπλώνουν τις ποιητικές και βαθιά ζοφερές εικόνες τους. Παρά το μερικό ηχητικό κολάζ μεταξύ ambient, noir, rock, electronic, κοκ, ο δίσκος έχει φροντίσει να διατηρεί κοινό παρονομαστή μία μελαγχολία, όχι πάντα σκοτεινή, πάντως σίγουρα μισοφωτισμένη, σ' ένα σκάρτο μισάωρο που παίζεται ιδανικά μεταξύ πυκνής νύχτας και πρώτου χαράγματος.  

Αγόριαstonilio - Stress

Αν ακούς ελληνόφωνο ροκ, αυτός ο δίσκος είναι για σένα. Αν πάλι δεν ακούς, αυτός ο δίσκος είναι για σένα - ειδικά για σένα. Αν ακούς punk, το ίδιο, κι αν γουστάρεις hardcore, τότε είναι για σένα. Είναι δύσκολο να μην γουστάρεις με το "Stress" αν σ' αρέσει η κιθαριστική μουσική που είναι γεμάτη τσαμπουκά, νεύρο, και αρκετή τεχνική ώστε να αισθάνεσαι την ενορχήστρωση πολυεπίπεδη. Το τρίτο άλμπουμ απ' τα Αγόριαstonilio είναι ένας πραγματικός δυναμίτης, που παρασέρνει και ενθουσιάζει, με υπογραφή του Socos. Το άρωμα Ωχράς Σπειροχαίτης στα φωνητικά είναι αυτό που μπορεί να σε πείσει.  

Ηλέκτρα - Δώμα

Ντεμπούτο από νεότευκτο σχήμα, αλλά ουδόλως νεότευκτων μουσικών, αφού ο Βασίλης Ζερβακάκης (κιθάρα, φωνή) και ο Χρήστος Βαγιόπουλος (ντραμς) έχουν δοκιμάσει τις σόλες των παπουτσιών τους περπατώντας με τους Dead City Jets και Ονειροπαγίδα αντίστοιχα. Με την υποστήριξη του παραγωγού Χρήστου Λαϊνά, παραδίδουν το "Δώμα", έναν δίσκο εννιά κομματιών που συνδυάζει The Clash, Talking Heads, λίγο jangle pop και φωνητικές ακροβασίες που φέρνουν στο μυαλό τους Cure, ένα μείγμα το οποίο μαγνητίζει την προσοχή και ανοίγει την όρεξη. 

Spotify