Slowshift

Όσο μεγαλώνουμε, οι φορές που νιώθουμε ανατριχίλα ακούγοντας μουσική γίνονται ολοένα και πιο σπάνιες. Ίσως να είναι το πλήθος των ερεθισμάτων που συσσωρεύονται σαν μνήμες μέσα μας, που το κάνουν πιο δύσκολο. Οι νορβηγοί slowshift είχαν καταφέρει το περασμένο καλοκαίρι να μας κάνουν να ανατριχιάσουμε εις διπλούν. Την πρώτη φορά, σε ένα κρυφό, περιορισμένης διάρκειας σετ στο μπαλκόνι του Munch Museum στο Όσλο με κοινό τους διεθνείς επισκέπτες του Oya Festival, και συνοδεία εγχόρδων, όπου μας έδωσαν μια πρώτη γεύση της μουσικής τους. Η δεύτερη, μια μέρα μετά, σε μια απο τις σκηνές του Oya, σε ένα εντυπωσιακότατο show και αέρα μεγάλης μπάντας, ήταν μια αποκάλυψη για όλους όσους είχαμε την τύχη να τους δούμε.

Ποιοί είναι όμως οι slowshift; Με ρίζες στους Highasakite, Trondheim Jazz Orchestra, Of Monsters and Men, Motorpsycho, και Årabrot, δημιουργημένοι από τους Kristoffer Lo, Brynjar Leifsson, Tomas Järmyr, και μια ορχήστρα δεκάξι ατόμων, την TrondheimSoloists orchestra, είναι μια μουσική κολλεκτίβα με κινηματογραφικό προσανατολισμό αλλά και εμφανεις rock καταβολές. Κάθε κατηγοριοποίηση μοιάζει μάταιη, παρότι οι Radiohead / Sigur Ros επιρροές ίσως βοηθούν να δοθεί μια πρώτη εικόνα για την κατεύθυνσή τους.

H ικανότητα της μπάντας να χτίζει κομμάτια "μικρόκοσμους", είναι αξιοθαύμαστη. Στο εναρκτήριο ‘EndUp’, τα έγχορδα δειλά αλλά σταθερά δημιουργούν μια μαγευτική ατμόσφαιρα με ένα γλυκόπικρο συναίσθημα, και τα φωνητικά λειτουργούν σαν κομμάτι της ενορχήστρωσης. Οι rock καταβολές ξεδιπλώνονται στο instrumental "GradioLitch", που έχει ως βασικό πυλώνα τα τύμπανα και την κιθάρα, για να ντυθεί στη συνέχεια με τον κινηματογραφικό μανδύα της ορχήστρας.

Στο προσωπικά αγαπημένο "Every Kind Of L", ο πειραματισμός φέρνει τους slowshift σε μονοπάτια περιπετειώδη, όπου τα ηλεκτρονικά στοιχεία πλαισιώνουν τη βασική μελωδική ιδέα, ενώ το κεντρικό beat οδηγεί στην κλιμάκωση που έρχεται στο τέλος. Στο νωχελικό "COLtwo", ο ήχος απλώνει και το ονειρικό, αισιόδοξο σκηνικό φαντάζει σαν στιγμή αναπόλησης.

Το "Kurie" είναι ίσως από τις πλέον αντιπροσωπευτικές συνθέσεις που αποτυπώνουν την ταυτότητα της μπάντας. Με σαφέστατη προσήλωση στο ορχηστρικό κομμάτι, που ενισχύεται από τις κιθάρες και τα ολοένα και πιο δυναμικά τύμπανα, με μια σκοτεινή αλλά συνάμα ελπιδοφόρα αίσθηση. Η αδιαφορία για τις συμβατικές δομές εν προκειμένω λειτουργεί κομβικά για να πετύχει την κινηματογραφική προσέγγιση του ήχου. Το θριαμβευτικό "AllStar" θα μπορούσε να κλείνει μια έντονη σκηνή ταινίας, κρατώντας τον ακροατή σε ένταση κι ανυπομονησία. Ο επίλογος του "SIR’, ολοκληρώνει τον κυκεώνα συναισθημάτων που έχει προηγηθεί, με μια νότα νοσταλγίας.

Το "World Going One Way", είναι μια δουλειά βιωματική, ένα άλμπουμ γεννημένο μέσα από την αγάπη για τη μουσική και την καλλιτεχνική ανησυχία. Ως τέτοιο, αποτελεί και την ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς. Ένα ντεμπούτο που με την ταπεινότητα αλλά και τη φιλοδοξία του, είναι ουσιώδες, εμβληματικό μα κυρίως, συγκινητικό.