Sleater-Kinney

Θα θέσω μια ίσως προβοκατόρικη ερώτηση φαινομενικά, ξεκαθαρίζω όμως εκ προοιμίου ότι δεν την εννοώ κατά τέτοιον τρόπο. Που θα βρίσκονταν λοιπόν οι Wet Leg, η Phoebe Bridgers και οι Boygenius, η Bully και πολλά ακόμη indie wondergirls χωρίς τις Sleater-Kinney; Η εξίσου προβοκατόρικη απάντηση θα ήταν "πουθενά", η πιο λογική όμως είναι η "σίγουρα κάπου αλλού". Τριάντα χρόνια (με ένα διάλειμμα) ζωής συμπληρώνουν λοιπόν οι Sleater-Kinney φέτος, και αγκαλιάζουν την παρούσα τους πραγματικότητα με το "Little Rope".

Είναι αλήθεια εξουθενωτικό, όταν είσαι από τα πρωτοπόρα ονόματα του riot grrrl να έχεις πάντα μέσα σου να προσφέρεις αυτή την ένταση, την αντίδραση, αυτό το αρχέτυπο της νεαρής θυμωμένης φεμινίστριας που όμως όταν ανεβαίνει στη σκηνή όλοι στέκονται προσοχή. Ακόμη πιο δύσκολο το να μεγαλώνεις και να διατηρείς την εσωτερική σου ένταση. Είναι τόσο μεγάλο ταμπού τελικά η γυναικεία μορφή να μεγαλώνει; Φιλοσοφικές ερωτήσεις που φαίνεται να μην νοιάζει τόσο τις Sleater-Kinney να δώσουν απαντήσεις για τα μάτια του κόσμου, μα για τον εαυτό τους.

Η Corin Tucker και η Carrie Brownstein, συνεχίζουν μια σταθερά εγκάρδια πορεία μετά την αποχώρηση της τρίτης μάγισσας, Janet Weiss, για δεύτερη φορά δισκογραφικά, της οποίας τη θέση συμπληρώνουν με χάρη οι Angie Boylan και Toko Yasuda. Έντός του "Little Rope", συναντάμε μεγάλες δόσεις φεμινισμού όπως πάντα, αυτή τη φορά όμως και απώλειας αλλά και διαχείρισης της προσωπικής σχέσης με τον εαυτό και τα κοντινά μας πρόσωπα - ένα συνταρακτικό τροχαίο στην Ιταλία στέρησε από την Corin την παρουσία της μητέρας της. "Little Rope" δεν είναι τίποτε άλλο από το συμβολισμό αυτής της ανέλπιδης, μικρής βοήθειας. Αυτού του χεριού ή του σκοινιού που θα σου πετάξει ο φίλος για να σκαρφαλώσεις πάλι έξω από το λάκκο.

Η κλασσική σύμπραξη post-punk και alternative rock που είναι πλέον παιχνιδάκι για τις Sleater-Kinney, αναδεικνύεται λαμπρά στη μισή ώρα διάρκειας του "Little Rope". Το "Hell" θα μας εισάγει λίγο δειλά με την σχετικά μεγάλη του εισαγωγή, στα μισά του κομματιού όμως, θα μπούμε στο νόημα. Τα noise σημεία και η επιρροή των Sonic Youth στον ήχο τους είναι πρόδηλα επίσης από την αρχή, αφού οι ηλεκτρονικές παρεμβολές και τα κιθαριστικά φαζαρίσματα εμφανίζονται στο "Needlessly Wild" και αργότερα στο "Small Finds" ενώ παράλληλα προτάσσουν τις post-punk ρίζες τους στο αγχωτικό και επίσης θορυβώδες, "Six Mistakes". Γίνονται προστατευτικές με τις εαυτές τους μα επιθετικές με όσους προσπαθούν να περιορίσουν την γυναικεία τους ταυτότητα στο αγαπημένο "Crusader" - "So do yourself a little favor, no one asked for a crusader". Συνθέτουν ραδιοφωνικές επιτυχίες στα "Say It Like You Mean It" και "Don't Feel Right" όπου κυριαρχεί το alternative στοιχείο. Την δεκάδα κομματιών συμπληρώνουν τα λίγο - ελάχιστα - πιο αργόσυρτα "Hunt You Down", "Dress Yourself" και "Untidy Creature".

Πως είναι να είσαι μια εμπορικοποιημένη punk ψυχή στα πενήντα, το 2024; Προσπάθησαν να μας το εξηγήσουν και οι Green Day και πήγε σχετικά καλά, το στοίχημα είναι ακόμη μεγαλύτερο για τις Sleater-Kinney. Διαχρονικά άλλωστε, οι γυναίκες είχαμε περισσότερα να αποδείξουμε. Το "Little Rope" είναι ένας δίσκος ξέσπασμα - λυτρωτικός και φεμινιστικά ενδυναμωτικός. Ιδανικό άκουσμα για να βρεις μια σταγόνα της ψυχής που έχεις χάσει μέσα στη μέρα. Έτσι ακριβώς συνιστώ να τον απολαύσει κανείς.

Bandcamp |Spotify