Whores

Είναι πολλά τα χρόνια από το 2016, όταν δηλαδή το συγκρότημα από την Atlanta μας παρέδωσε ένα ντεμπούτο που, με συνοπτικές διαδικασίες, τους καθιέρωσε ως ένα από τα σημαντικότερα ανερχόμενα noise rock συγκροτήματα της εποχής. Βέβαια για να είμαστε, όσο το δυνατόν πάντα, πιο ακριβείς, το να λέμε πως οι Whores παίζουν απλώς noise rock, είναι σαν να λέμε πως οι Darkthrone παίζουν απλώς black metal, ή κάτι αντίστοιχο τέλος πάντων.

Το πρόβλημα βέβαια με αυτές τις μεγάλες καθυστερήσεις μεταξύ δύο κυκλοφοριών είναι διττό. Από τη μία, ειδικά αν είσαι νέο σχήμα, κινδυνεύεις να ξεχαστείς μέσα στην υπερπληροφόρηση της εποχής μας και να καταλήξεις ένα obscure πράγμα που, κάποτε, μας είχε ενθουσιάσει. Από την άλλη όμως, υπάρχει ένας άλλος κίνδυνος που, πιθανά, να είναι και χειρότερος. Αυτός των προσδοκιών που δημιουργούνται στο ενδιάμεσο. Τώρα, δεν χρειάζεται να λέμε ονόματα αλλά όλοι ξέρουμε πως είναι πολλά τα σχήματα που, λόγω του ότι άφησαν μεγάλο κενό στη δισκογραφία τους, κατέληξαν με την πλάτη στον τοίχο καθώς η πλειοψηφία συμφώνησε πως "άμα είναι να περιμέναμε 10 χρόνια για αυτό το χάλι, καλύτερα να πάτε σπίτι σας". Μην ξεχνάμε εξάλλου πως το κοινό, συνήθως τουλάχιστον, είναι αμείλικτο, κι έτσι, οι ίδιοι άνθρωποι που χθες σε λάτρευαν, μεθαύριο είναι ικανοί να σε φτύνουν.

Όπως και να έχει, πίσω στο θέμα μας, νομίζω καταλαβαίνετε πως, μιας και οι Whores όντως δεν ξεχάστηκαν, το βασικό ερώτημα που προκύπτει γύρω από το "War." είναι το αν σήμερα, οχτώ χρόνια μετά το "Gold", έχουν κάτι να πουν και αν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν στο ενδιάμεσο διάστημα. Η απάντηση για μένα είναι εύκολη και συνοψίζεται στο "ναι ρε αλάνια και μπράβο σας!". Φυσικά, όπως τα περισσότερα πράγματα σε αυτό τον κόσμο, η ισχύς της παραπάνω πρότασης βασίζεται σε υποκειμενικά κριτήρια. Συνεπώς, δεν θα μου κάνει εντύπωση να ακούσω από κόσμο που λάτρεψε το ντεμπούτο τους να υποστηρίζει ότι η νέα τους δουλειά του είναι σαφέστατα κατώτερη. Για να είμαι ειλικρινής, με μια γρήγορα βόλτα στην τρύπα του σκότους που λέγεται internet, ήρθα αντιμέτωπος με διάφορες τέτοιες απόψεις.

Και το καταλαβαίνω. Είναι αλήθεια εξάλλου πως το "War.", χωρίς να κινείται σε ριζικά διαφορετική κατεύθυνση, δεν μοιάζει με το "Gold". Καταρχάς, γιατί είναι πολύ μια μαζεμένο συνθετικά. Το συγκρότημα εστιάζει σε πιο ουσιαστικό songwriting, μειώνει τους πειραματισμούς του, παράγει πιο διακριτικό θόρυβο, γκρουβάρει χωρίς έλεος, και, κυρίως, χωρίς να κάνει εμπορική στροφή, μας παραδίδει 10 noise rock hits, ικανά να σου κολλήσουν στο μυαλό για μέρες. Παράλληλα, οι επιρροές τους δείχνουν να απομακρύνονται από το πιο punk οργισμένο παρελθόν τους και να κινούνται σε πιο ουσιαστικά post-hardcore μονοπάτια, κάτι που, εγώ λέω πως τους πάει πολύ. Στο τέλος της ημέρας όμως, είναι αλήθεια πως οι Whores δεν διακινδυνεύουν πολλά στη νέα τους δουλειά καθώς προχωρούν σε έναν πιο βατό ηχητικά δρόμο που, σαφέστατα, είναι και πιο ασφαλής, χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει πως θα τους αγκαλιάσει ξαφνικά το mainstream. Αλλά, αυτός φαίνεται να είναι ο στόχος τους εδώ και, αν με ρωτάτε, από τη στιγμή που αυτό το κάνουν καλά, αυτή είναι μία θετική εξέλιξη.

Ναι, ok, στο "War.", το συγκρότημα μοιάζει περισσότερο με μια πιο θορυβώδη εκδοχή των Royal Blood με μια γερή δόση από Melvins, παρά με noise rock αλλά, αν ακούσεις προσεχτικά θα βρεις εδώ και στοιχεία από Unsane, από Unwound, ή ακόμη και από τους The Jesus Lizard. Νομίζω όμως πως σε αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο και ο μόνιμος πλέον συνεργάτης τους, Ryan Boesch, παραγωγός που έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με σχήματα όπως οι Melvins, οι Helmet, οι Fu Manchu, και οι Foo Fighters, που αυτή τη φορά έσπρωξε το συγκρότημα σε μια πιο rock κατεύθυνση, λειαίνοντας τα σημεία που έκαναν το συγκρότημα να ακούγεται περισσότερο "επικίνδυνο".

Όμως, το "War." είναι αδιαμφισβήτητα ένας πολύ καλός δίσκος που απευθύνεται σε ένα πιο ευρύ κοινό σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά τους. Και όταν λέω πιο ευρύ, εννοώ πάντα εντός του φάσματος του rock ήχου. Όμως, με βεβαιότητα δεν μιλάμε για ένα άλμπουμ που απευθύνεται σε noise- άδες αλλά και σε αυτούς που ακούνε και πιο rock, και πιο heavy, και πιο alternative πραγματάκια. Και αυτά τα άλμπουμ μπορεί καμιά φορά να απογοητεύουν τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς αλλά, στην πραγματικότητα, είναι αυτά στα οποία χρωστάμε την εδραίωση και την βιωσιμότητα της κιθαριστικής μουσικής. Σκεφτείτε π.χ. τι θα γινόταν αν οι Nirvana έμεναν στον ήχο του "Bleach". Και με αυτό φυσικά, δεν εννοώ πως το "War." είναι το νέο "Nevermind", ούτε πως μπορεί να συγκριθεί με αυτό, αλλά ότι οι Whores είναι ένα συγκρότημα που εξελίσσεται και αξίζει την προσοχή μας. Όχι για όσα πιθανά να πετύχει στο μέλλον, αλλά για όσα ήδη πετυχαίνει σήμερα. Ακούστε, διαδώστε, εδραιώστε.