The Buzzcocks, Nerrves @ Arch Club, 16/11/24

Έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια από τότε που το punk αναδείχθηκε στο επόμενο σπουδαίο κεφάλαιο της rock μουσικής. Και παρά τις δεκαετίες που έχουν μεσολαβήσει, αυτό ποτέ δεν σταμάτησε να εξελίσσεται και, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να επανέρχεται στο προσκήνιο των μουσικών εξελίξεων. Στην αρχή αυτού του κεφαλαίου λοιπόν, είναι βέβαιο πως οι Buzzcocks έπαιξαν τεράστιο ρόλο ως ένα από τα σημαντικότερα βρετανικά punk συγκροτήματα της εποχής. Παράλληλα, το γκρουπ κρύβεται και πίσω από την θρυλική εμφάνιση των Sex Pistols στο Manchester που, ουσιαστικά, αποτέλεσε την σπίθα που γέννησε όλη τη σύγχρονη alternative rock μουσική.

Μπορεί από τότε βέβαια να έχουμε περάσει πολλά χρόνια όμως, βάζοντας τους στο σωστό ιστορικό πλαίσιο, νομίζω γίνεται σαφές γιατί η εμφάνιση των Buzzcocks στην Ελλάδα είναι σημαντική ακόμη και τόσα χρόνια μετά. Από την άλλη βέβαια, το γεγονός ότι μετά τον θάνατο του τεράστιου Pete Shelley, ο Steve Diggle έχει μείνει μόνος του να κρατάει ψηλά την σημαία του σπουδαίου παρελθόντος τους, σαφέστατα και στερεί κάτι από το μεγαλείο τους.

Όπως και να έχει βέβαια, με τις συμφωνίες και τις διαφωνίες, αυτά ήταν γνωστά εξαρχής σε όσους παρευρέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στο Arch. Την βραδιά άνοιξαν οι Nerrves οι οποίοι, συνδυάζοντας πετυχημένα punk ορμή και ψυχεδελικές ατμόσφαιρες, κατάφεραν να ξεσηκώσουν το κοινό που είχε αρχίσει να γεμίζει τον χώρο. Καλά προβαρισμένο και με έναν ήχο που μπορεί να πατάει στο παρελθόν αλλά σε καμία περίπτωση δεν φλερτάρει με το vintage, το συγκρότημα, παρά τα 10 χρόνια ύπαρξής του, αποτέλεσε μια φρέσκια και δυναμική πρόταση που μας άνοιξε την όρεξη για τη συνέχεια.

Και τι συνέχεια ε; Υπό τους ήχους του “Also Sprach Zarathustra” του Richard Strauss, τα μέλη του σχήματος άρχισαν να εμφανίζονται στη σκηνή, με τον Steve Diggle να ακολουθεί τελευταίος. Με πολύ κέφι, παρά τα 69 έτη που κουβαλάει στην πλάτη του, το ιστορικό μέλος των Buzzcocks δεν σταμάτησε όλο το βράδυ να δίνει τον καλύτερο του εαυτό. Το “What Do I Get?”, από το μακρινό 1978, αποτέλεσε την ιδανική αφορμή για να ξεκινήσει ένα punk πανηγύρι που ανάγκασε τους πάντες να τραγουδήσουν μαζί με το συγκρότημα ενώ το “I Don’t Mind” από το σπουδαίο ντεμπούτο τους μας θύμισε όλους τους λόγους που αυτά τα κομμάτια, 45 χρόνια από τη στιγμή που γράφτηκαν, συνεχίζουν να παρασέρνουν τα πάντα στο πέρασμά τους.

Παράλληλα, οι Danny Farrant και Chris Remington, σταθεροί συνοδοιπόροι του Diggle εδώ και αρκετά χρόνια, αποτέλεσαν μια σφιχτοδεμένη μηχανή που αναδείκνυε την δυναμική των κομματιών ενώ συχνά εντυπωσίαζαν με την τεχνική τους, ενισχύοντας με τoν καλύτερο τρόπο τις ενορχηστρώσεις. Αν υπήρχε όμως ένας αδύναμος κρίκος στην όλη τους εμφάνιση λοιπόν, αυτός ήταν ο Mani Perazzoli. Σαφέστατα, είναι σχεδόν αδύνατο ο οποιοσδήποτε να καλύψει το τεράστιο κενό που άφησε πίσω του ο Shelley, όμως το νεότερο μέλος του σχήματος, χωρίς να κάνει κάτι λάθος, σε όλη την εμφάνιση του συγκροτήματος έμοιαζε ελαφρώς παράταιρο ενώ το γεγονός ότι δεν κανείς δεν βοηθούσε έστω με λίγα backing vocals, αφήνοντας όλο το βάρος των φωνητικών στον Diggle, αποδείχθηκε γρήγορα στο βασικό πρόβλημα των Buzzcocks. Δεν θα πω βέβαια πως δεν τα κατάφερε αξιοπρεπώς αλλά, λίγο η κούραση, λίγο η δυσκολία με τις ανάσες, λίγο πιθανά κα ο έντονος καπνός, σταδιακά έκαναν σαφές πως το βάρος του βασικού frontnman είναι κάτι που ο Diggle μπορεί μεν να σηκώσει, αλλά αν το μοίραζε θα ήταν καλύτερα και για αυτόν και για εμάς.

Όπως και να έχει, στη μιάμιση περίπου ώρα της εμφάνισής τους, η οποία ξεκίνησε μια ώρα μετά από ότι θα έπρεπε σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί, οι Buzzcocks έπαιξαν όλα τους τα σπουδαία κομμάτια, αναγκάζοντας τους πάντες να τραγουδήσουν μαζί τους, ενώ στις πρώτες σειρές έπαιξε και το επιβεβλημένο mosh pit. Βέβαια, η έντονη ζέστη εντός του χώρου και ο πολύς κόσμος, δεν επέτρεψαν και ιδιαίτερα έντονες αντιδράσεις από το κοινό που όμως, δεν έδειξε λεπτό να πτοείται. Μετά από ένα σύντομο διάλλειμα, το θρυλικό συγκρότημα επέστρεψε με ένα δυναμικό encore που ξεκίνησε με το πανέμορφο “Love Is Lies”, κορυφώθηκε με την ανυπέρβλητη hit-άρα “Ever Fallen In Love”, κι έκλεισε με το μάλλον καλύτερο τραγούδι που έχει γράψει ο Diggle, το “Harmony In My Head”.

Αν τα βάλουμε κάτω λοιπόν, όσοι πήγαμε το βράδυ του Σαββάτου στο Arch Club, βρεθήκαμε εκεί ώστε να ακούσουμε ζωντανά τραγούδια που έχουν κερδίσει το στοίχημα του χρόνου και που, παρά τις δεκαετίες που έχουν περάσει, ακόμη συγκινούν και τραγουδιούνται δυνατά στα bar, στα πάρτι, και σε κάθε λογής ξεφαντώματα. Το ότι ο Pete Shelley δεν ήταν εκεί μαζί μας αποτελεί σαφέστατα μια στενάχωρη συνθήκη και σίγουρα στερεί από το συγκρότημα το σημαντικότερο μέλος του.

Από την άλλη όμως, αν έπρεπε να διαλέξω να δω αυτούς τους Buzzcocks ή να μην τους δω καθόλου, θα διάλεγα σίγουρα το πρώτο. Εξάλλου, παρά τις όποιες αδυναμίες του, ο Steve Diggle αποδείχθηκε σε έναν σπουδαίο performer που μπορεί να μεταδίδει την υπέροχη ενέργεια του στο κοινό. Στην τελική, ασχέτως αν το punk έχει πεθάνει ή όχι, πολλοί από τους ανθρώπους που το έφτιαξαν παραμένουν ζωντανοί κι εμείς είμαστε πολύ τυχεροί που μπορούμε σήμερα να τους δούμε να παίζουν από κοντά.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης