Frank Carter & The Rattlesnakes

Αν με ρωτούσες πίσω στο τέλος του 2021 ποιος ήταν ο δίσκος-απογοήτευση της χρονιάς, θα είχα καλές πιθανότητες να δώσω ως απάντηση το "Sticky". Όχι επειδή ήταν ένα κακό άλμπουμ , όχι. Ο Frank Carter και ο Dean Richardson δεν είναι τυχαίοι. Έχουν αποδείξει ξανά και ξανά ότι κατέχουν το σπορ όσο λίγοι της γενιάς τους. Με αυτές τις κατακτήσεις όμως, έρχονται ανάλογες απαιτήσεις. Υπό αυτό το πρίσμα, το τέταρτο βήμα τους ήταν ένα μεγαλοπρεπέστατο στραβοπάτημα.

Δύο χρόνια και λίγους μήνες αργότερα, το ντουέτο επιστρέφει για να κάνει τους παράξενους σαν και του λόγου μου να χαμογελάσουμε πλατιά και να φωνάξουμε ότι δεν τους αμφισβητήσαμε ποτέ. Οι γκρούβες, το μαγκιόρικο υφάκι, τα ηλεκτρισμένα κιθαριστικά ξεσπάσματα, η χαρακτηριστική χροιά του εγγλέζου μπροστάρη, όλα τα στοιχεία που έβαλαν το "Modern Ruin" στα ροκ σαλόνια δίνουν δυναμικό παρόν. Οι χοροί του "Honey" είναι πανέξυπνα τοποθετημένοι στο άνοιγμα της αυλαίας.

Όλοι εκείνοι στην τελευταία γραμμή που ακόμα κρατάτε ελπίδα για πλήρη αναστροφή στις τσίτες του hardcore παρελθόντος, πείτε το "Blossom"/Gallows/όπως θέλετε, δυστυχώς χάσατε. Σε ζωντανό πλαίσιο, η αφιέρωση του "I Hate You" και τα σπασίματα σε όποιες επιλογές περάσουν από τω καιρώ εκείνω, δεδομένα παίρνουν κεφάλια. Το στούντιο όμως είναι διαφορετική υπόθεση. Η στόχευση έχει αλλάξει καιρό τώρα, και το πισωγύρισμα μοιάζει να έχει σβήσει ως ιδέα. Όχι παράλογα.

Το νεύρο δεν έχει χαθεί. Τα παιχνίδια στις δυναμικές κάνουν άλλο ένα βήμα μπροστά. Οι ισορροπίες αποκτούν μια απρόβλεπτη τροπή. Κρατώντας σφιχτά την ταυτότητα των δημιουργών του, το σύνολο πηγαίνει από ξεφωνημένα σύγχρονα ραδιοφωνικά alternative άσματα σε britop-esque αναλαμπές με προκλητική άνεση. Το γουστόζικο σερί των "American Spirit", "Happier Days" και "Brambles" χτυπάει τριπλό κέντρο και περνάει εύκολα στις χρυσές σελίδες του βιβλίου των Rattlesnakes.

Τα σαράντα λεπτά του "Dark Rainbow" παίζουν σαν τέλεια υπενθύμιση για το ποιον των Carter & Richardson, πατώντας στο παρόν και κοιτώντας μπροστά. Σε πείσμα της βιομηχανίας, το κραυγαλέο single λάμπει δια της απουσίας του. Κάτω από την επιφάνεια ο ήχος έχει ένα καλοδεχούμενο στρώμα σκόνης. Για όλες τις εμπορικές αναφορές, το ύφος δεν νερώνει πραγματικά. Τα ανεβάσματα του "Superstar" και τα ύπουλα πλήκτρα του "Self Love" βρίσκονται εκεί για του λόγου το αληθές.