Τα καλύτερα άλμπουμ του 2025

Αν κάτι διαπιστώσαμε ως συντακτική ομάδα τη χρονιά που αφήνουμε πίσω, είναι πως, παρά τις συνεχείς μεταβολές στη μουσική βιομηχανία, η αγάπη μας για το format του άλμπουμ παραμένει ακλόνητη και θεμελιακή. Όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, οι επιταγές της επικαιρότητας, οι πρακτικές του εφήμερου, οι καλλιτέχνες, πυροτεχνήματα ή μη, και τα τραγούδια που γίνονται viral, οι μεγάλες περιοδείες (και επανενώσεις) που αντιμετωπίζονται ως γεγονότα, άφησαν το στίγμα τους (και) στη μουσική που αγαπάμε και καλύπτουμε.

Για ακόμη μια χρονιά, για την συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών, η ενασχόλησή τους με την τέχνη τους ήταν μια δύσβατη διαδικασία, ενώ τα κέρδη της βιομηχανίας συνέχισαν να αυξάνονται. Παράλληλα, οι streaming πλατφόρμες, μάλλον περίτρανα αποδείχτηκαν κατώτερες των περιστάσεων ως προς τη διαφύλαξη της ψυχαγωγικής και ανθρωπιστικής υπόστασης της τέχνης που υποτίθεται πως υπηρετούν. Η μουσική όμως, δεν έπαψε να είναι παρούσα, αναγκαία.

Το 2025, η διευρυμένη συντακτική μας ομάδα παρουσίασε, μέσα από κριτικές, τακτική αρθρογραφία και αφιερώματα, κοντά στους 750 φετινούς δίσκους, ίσως από το ευρύτερο φάσμα σύγχρονης (rock) μουσικής που μπορείτε να βρείτε διαδικτυακά. Παράλληλα, πραγματοποιήσαμε περισσότερες από 120 συνεντεύξεις, δίπλα στην καθημερινή νεογραφία και τις αμέτρητες συναυλιακές ανταποκρίσεις. Στις ηλεκτρονικές μας σελίδες παρέλασαν άλμπουμ που, έπειτα από αμέτρητες ώρες ακροάσεων και τριβής με το πληκτρολόγιο, αγαπήσαμε, ταυτιστήκαμε, τραγουδήσαμε, αμφισβητήσαμε και αναλύσαμε. Δίσκοι που μας προκάλεσαν να τους εξερευνήσουμε, να σταθούμε κριτικά αλλά πάντοτε με σεβασμό απέναντί τους.

Η σύγχρονη μουσική σκηνή, από το αθέατο, παγκόσμιο underground περιθώριο, μέχρι την καθολικά αναγνωρίσιμη εμπροσθοφυλακή, είναι μια διαρκώς μεταβαλλόμενη, εύπλαστη, ζωντανή πραγματικότητα. Οι υφολογικές περιχαρακώσεις έχουν, ως επί το πλείστον, καταρρεύσει. Οι αισθητικές ταυτότητες, ρευστές, ορίζουν εν πολλοίς τις εξελίξεις, σε μια διαρκή διαλεκτική με τη γενεαλογία του παρελθόντος, το ζωτικό παρόν αλλά και το αχαρτογράφητο μέλλον. Όλα αυτά, αποτυπώνονται και στην συλλογική μας 30δα. Η κορωνίδα των ετήσιων ανασκοπήσεων, αφιερωμάτων και ατομικών λιστών είναι, κάθε Δεκέμβριο, ο καθρέφτης της τομής των προτιμήσεων της συντακτικής ομάδας. Ένα μικρό, αλλά απαραίτητο παράθυρο μέσα από το οποίο σας προσκαλούμε να συζητήσουμε για τις μουσικές που ξεχωρίσαμε και τους λόγους που μας άγγιξαν. Ένας καθρέπτης του μουσικού αποτυπώματος που άφησε η χρονιά πάνω μας, αλλά και στον ευρύτερο ήχο. Μια συλλογική αισθητική πρόταση για το 2025, γεμάτη αντιθέσεις, συνθέσεις και δημιουργικές διαφωνίες.

Ελπίζουμε λοιπόν να απολαύσετε την λίστα μας και όσο το δυνατόν περισσότερες από τις μουσικές που εμπεριέχονται εδώ. Όπως πάντα, ευχόμαστε να ανοίξουμε ωραίες συζητήσεις για το που συμφωνούμε και που διαφωνούμε και όλοι μαζί να αναφωνήσουμε:

«Μα πού είναι ο (τάδε) δίσκος;!»

Υγεία και αγάπη σε όλους, με την ευχή το 2025 να μας φέρει ακόμα καλύτερες μουσικές και στιγμές!

(Κάντε click στο εξώφυλλο ή τον τίτλο του άλμπουμ για να διαβάσετε την πλήρη κριτική του άλμπουμ)

30

Igorrr
"Amen"

Η πέμπτη δουλειά του Gautier Serre με το όνομα Igorrr είναι άριστη. Είναι υπέροχη, ουσιαστικά οριοθετημένη, καλλιτεχνικά πλούσια, μεγαλειωδώς ατμοσφαιρική και θριαμβευτικά δομημένη. Δικαίως θα τον δούμε να εκτοξεύεται με αυτή στα χέρια του. Και μακάρι να τον δούμε και ζωντανά με αυτή στα χέρια του.

29

The Murder Capital
"Blindness"

Αυτό λοιπόν που γίνεται σαφές από την πρώτη ακρόαση, είναι πως οι The Murder Capital έχουν απομακρυνθεί πλέον αισθητά από το post-punk, επενδύοντας σε έναν ήχο πυκνό, θορυβώδη και πολυδιάστατο με, οριακά shoegaze ανά φάσεις, αέρα, και alt-rock προσέγγιση που, με σιγουριά, αποτελεί και την πιο ολοκληρωμένη μέχρι σήμερα δουλειά τους κι ένα από τα άλμπουμ για τα οποία θα μιλάμε στο μέλλον όταν θα αναπολούμε το 2025.

28

Mammoth
"The End"

Καμιά φορά χανόμαστε στην αναζήτηση του πρωτότυπου, του κάτι καινοτόμου. Σε δουλειές όπως το "The End" από την άλλη, εκτιμάμε μια αθωότητα που στις μέρες μας μοιάζει να χάνεται ολοένα και περισσότερο. Εδώ θα βρεις κομματάρες που θα θες να ακούσεις ξανά και ξανά. Μουσική γραμμένη με πάθος και αγάπη για την τέχνη, και περισσή μαεστρία.

27

King Garcia
"Hamelin"

Ένα και ένα τα κομμάτια του "Hamelin" ξεχωρίζουν, άλλά για τις κινηματογραφικές τους αναφορές, άλλο για τον το πιο post-rock oriented ήχο του και άλλο για το πιο ψυχεδελικό/πειραματικό ύφος του.. Στο κράμα όλων αυτών, υπολογίστε και την αγάπη για τα κινηματογραφικά θέματα, η οποία δίνει μια διαφορετική πτυχή στο τελικό αποτέλεσμα. Η παράδοση που έχει η Ελλάδα στις μοντέρνες εκφάνσεις του progressive ήχου, συνεχίζεται με τους King Garcia να καταφέρνουν με το ντεμπούτο τους να κερδίσουν πολλούς πόντους.

26

Steven Wilson
"The Overview"

Όσοι λοιπόν περίμεναν έναν δίσκο στα μέτρα του "The Raven That Refused To Sing" ή του "Fear Of A Blank Planet" θα εκπλαγούν. Δύο τραγούδια διάρκειας κοντά στα 20 λεπτά το καθένα, μία ενιαία θεματική, πολλά μουσικά θέματα που εναλλάσσονται, αντισυμβατικές ενορχηστρωτικές επιλογές, spoken word εισαγωγές και ιντερλούδια αρκούν για να χαρακτηρίσουν έναν δίσκο prog rock ακόμα κι αν δεν έχουμε περίτεχνα παιξίματα και τρελούς ρυθμούς; Η απάντηση στο μυαλό του Wilson είναι ένα ξεκάθαρο «ναι» και δε βρίσκουμε κανένα λόγο να διαφωνήσουμε ούτε εμείς.

25

Propagandhi
"At Peace"

Οι Καναδοί tech-thrash/punk τιτάνες, με την στάση, τις πράξεις, τη δισκογραφία, και το καθετί της καλλιτεχνικής και άρα και πολιτικής τους υπόστασης, έχουν αναχθεί, δικαίως ξεκάθαρα, σε μια από τις κρισιμότερες φωνές που διαθέτει η punk αντικουλτούρα και η κιθαριστική μουσική γενικότερα. Tο "At Peace", είναι ένα γνήσιο τέκνο της εμπνευσμένης μήτρας που μας έχει δωρίσει επτά ασυναγώνιστους δίσκους στο παρελθόν. Ένας από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς του, ένα απαραίτητο άκουσμα, μια εξαιρετική εισαγωγή στον κόσμο τους.

24

Catharsis
"Hope Against Hope"

Oι Catharsis του σήμερα δίνουν έμφαση στο φορτισμένο metallic hardcore των μέσων των ‘90s, εμποτισμένο με γερές δόσεις neo-crust. Όσο και αν η σκιά του παρελθόντος ή οι αντιφάσεις του παρόντος περιτριγυρίζουν την επιστροφή τους, όσο και εάν ήταν ξεκάθαρο πως το αποτύπωμα δεν θα είναι αντάξιο της κληρονομιάς ούτε θα καλύψει κάποιο κενό της επαναστατικής DIY τέχνης σήμερα, το πάθος, οι μουσικάρες και η πεισματάρα ορμή της είναι υπεραρκετά για να την αναδείξουν όχι απλά ως μια από τις κυκλοφορίες της χρονιάς, όσο και ένα από τα καθοριστικά της γεγονότα.

23

Blackbraid
"Blackbraid III"

Σε περίπτωση που τούτος ο δίσκος σας φέρνει για πρώτη φορά κοντά τους, δε θα ‘ναι η τελευταία: black metal επικών και Bathory-κών διαστάσεων, έντονο indigenous χρώμα, τόσο ηχητικά όσο και στιχουργικά. Μακροσκελείς συνθέσεις και τίτλοι λες και βγήκαν από ταινία του Λάνθιμου, ιντερλούδια με τιτιβίσματα πουλιών και ήχους από ρυάκια. Έχει χαράξει το δικό του μονοπάτι με στιβαρά βήματα και έντονα αποτυπώματα αυτών, δίχως να λοξοδρομεί. Συνεχίζει ακάθεκτος να περιγράφει αλλοτινές μα και τωρινές κρυμμένες πραγματικότητες.

22

Tower
"Let There Be Dark"

Έχετε πέντε λεπτά να σας μιλήσω για έναν σπουδαίο heavy metal δίσκο από μια μπάντα διαρκώς εξελισσόμενη; Ο κόσμος τους για κάποιον λόγο σκοτείνιασε, το μαρτυράνε το εξώφυλλο και ο τίτλος του δίσκου. Με στοιχεία που παραπέμπουν σε occult καταστάσεις, ακριβώς σαν την απόδοση της Sarabeth, ως μιας ιέρειας ζοφερής και παθιασμένης. Οι Tower κάνουν εμφατική δήλωση: παρουσιάζουμε τον αρτιότερο δίσκο μας έως τώρα με χιτάρες και έγκαβλο συναίσθημα.

21

Year Of The Goat
"Trivia Goddess"

Οι μελετημένες κιθάρες που διέπουν το δίσκο, τιθασεύουν σε μια απόλυτη αρμονία τη rock ψυχεδέλεια των 70s, το παραδοσιακό heavy metal των 80s και τη σατανική φρεσκάδα του occult rock revival των 10s. Το "Trivia Goddess" είναι ένας δίσκος με μη μελανά σημεία παρά την κατάμαυρη ψυχή του, που θα σε χορτάσει ξανά και ξανά κι εσύ θα επιμένεις να το ξαναγευτείς λυσσαλέα. Οι Σουηδοί δεν έχουν σταματημό και μάλλον το occult rock πούλησε αποτελεσματικότατα την ψυχή του για την επίτευξη της αθανασίας.

20

Sumac & Moor Mother
"The Film"

Σε αυτήν την καλλιτεχνική συνθήκη, δεν χωράνε ημίμετρα και μισόλογα, αλλά απαιτείται μια τέχνη που παραδίδεται στην λογική του όλα ή τίποτα. Οι Sumac και η Moor Mother είναι ιδανικοί θιασώτες αυτής της πρακτικής, οι μεν με το ανορίοτο και αδάμαστο, αυτοσχεδιαστικό τους metal και η δε με τον φλεγόμενο λόγο που την έκανε να θεωρείται ως μία από τις κορυφαίες avant-jazz-whatever ποιήτριες των καιρών μας. Είναι ένα άλμπουμ σπουδαίο, όχι γιατί είναι ευχάριστο ή διασκεδαστικό, αλλά διότι είναι συνειδητό ως προς τα συναισθήματα που γεννάει. Είναι ένα άλμπουμ που περισσότερο βιώνεται παρά περιγράφεται.

19

Helloween
"Giants & Monsters"

Ποικιλομορφία και ομοιογένεια. Αυτές είναι οι δύο έννοιες που περιγράφουν στο απόλυτο το νέο δίσκο, ο οποίος καταφέρνει με άνεση να ξεπεράσει τις έτσι κι αλλιώς θετικότατες εντυπώσεις που είχε αφήσει ο ιστορικός προκάτοχος του. Το συμπέρασμα μοιάζει ξεκάθαρο για το ποιόν του "Giants & Monsters", καθώς αυτό φαντάζει το πιο ολοκληρωμένο, ενθουσιώδες και καταιγιστικό άλμπουμ τους τα τελευταία 25 χρόνια.

18

Deftones
"Private Music"

Συνεχίζοντας την παράδοση του ήχου τους, οι Deftones μπλέκουν alternative rock, shoegaze, post-hardcore, nu-metal, και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Με έναν τρόπο λοιπόν, το "Private Music" αποτελεί μια από τις πιο ολοκληρωμένες και συμπαγείς κυκλοφορίες τους μέχρι σήμερα, αφού οι Αμερικανοί επιτυγχάνουν μια δύσκολη συμμετρία. Τα κατάφεραν πάλι περίφημα, αποδεικνύοντας πως αποτελούν ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα εκεί έξω που μπορούν να μας εντυπωσιάζουν ξανά και ξανά, κυκλοφορώντας άλμπουμ που στέκονται περήφανα δίπλα (ή και απέναντι) σε ολόκληρη την δισκογραφία τους.

17

La Dispute
"No One Was Driving The Car"

Τέτοια έκταση, ειδικά με τη σκοτεινιά και την αγωνία που κουβαλάει ο δίσκος, θα ήταν επίφοβη στα χέρια άλλων καλλιτεχνών, όχι όμως και των La Dispute. Εσκεμμένα ή μη, στο πέμπτο τους LP υπάρχει μία ηχητική ποικιλία, καθώς παρελαύνουν μικροποσότητες διαφορετικών genres: stoner/doom riffs, dark americana, grunge, folk κοκ., όμως αυτό δεν κάνει τον δίσκο λιγότερο συμπαγή, απλώς του προσφέρει μεγαλύτερο καμβά. Eίναι το επιστέγασμα μίας μακροχρόνιας προσπάθειας για συγκεκριμένη αισθητική του πόνου και της έκφρασής του, μέσα από μία ποιητικότητα που παραμένει λεπτή και ευαίσθητη ακόμη και όταν γίνεται βίαιη. 

16

Geese
"Getting Killed"

Λοιπόν, έχουμε 2025 και δεν νομίζω πως το rock χρειάζεται να σωθεί, οι Geese όμως από τη Νέα Υόρκη - τέσσερα παιδιά που είναι λίγο πάνω από 20 ετών - αξίζουν ίσως να γίνουν οι νέοι του μικροί ήρωες. Βλέπεις το "Getting Killed" μοιάζει να είναι το ξεπέταγμα τους κι όμως, παραδόξως, είναι ακόμα πιο χαοτικό από τον προκάτοχό του, ένα πολύχρωμο χαρμάνι από classic rock, blues, funk, post-punk, hard rock, indie rock κι ότι άλλο βάζει ο νους. Ένα από τα πλέον απαραίτητα rock άλμπουμ του 2025, μακριά από lofi δηθενιές και βιομηχανικά κατασκευάσματα. Κι αν στο μέλλον πάνε ακόμα παραπάνω από εδώ, τότε έχουν βάλει πλώρη να γίνουν μυθοι. 

15

Agriculture
"The Spiritual Sound"

Οι Agriculture έχουν ονομάσει τον ήχο τους "ecstatic black metal", αν και αναγνωρίζουν ότι αυτό λέγεται αυτοσαρκαστικά - όχι, όμως, και ανειλικρινώς, αφού μια πνευματική, ανυψωτική αναζήτηση υπάρχει ως κομμάτι του ήχου τους. Το "The Spiritual Sound" είναι δίσκος, με τον οποίο μπορείς να συνδεθείς σε πολλά επίπεδα. Η αφηγηματική του διαδρομή δίνει την εντύπωση πως κάθε στοιχείο το οποίο θα συναντήσεις έχει το χρόνο και το χώρο του. Απ’ την γενικότερη αισθητική και πολιτισμική του πλαισίωση, στις ειδολογικές και συνθετικές του επιλογές, αλλά και με την βαθύτερη θεματολογία του. Είναι ένα άλμπουμ αποστομωτικό.

14

Alice Cooper
"The Revenge Of Alice Cooper"

Το "Revenge Of Alice Cooper" είναι το sequel του "Muscle Of Love" εξού και ο ταιριαστός τίτλος του που παραπέμπει στα sequels των b-movies των 50s. Όμως δεν είναι σαν τα ενδιάμεσα χρόνια και οι ενδιάμεσοι δίσκοι να μη συνέβησαν ποτέ. Ο Alice Cooper φέρνει στους Alice Cooper αυτά που έμαθε στο ενδιάμεσο διάστημα και το αποτέλεσμα είναι 100% Alice Cooper. Βγάζει νόημα; Ναι! Στο ερώτημα λοιπόν που κανένας δε ρώτησε, είναι το "The Revenge Of Alice Cooper" ο καλύτερος δίσκος του Alice Cooper από την εποχή του "Dirty Diamonds" ή έστω του "Welcome 2 My Nightmare"; Η απάντηση είναι «ναι».

13

Robert Plant w/ Suzy Dian
"Saving Grace"

Όλα τα τραγούδια ακούγονται σαν ενιαίο σύνολο, μια αφήγηση παραμυθιού, ιστορίες παλιές πάντα όμως επίκαιρες γιατί μιλάνε στην ψυχή. Ερμηνείες μοναδικές, με διείσδυση. Κάθε τραγούδι γίνεται «δικό του». Η μπάντα κουρδισμένη σωστά όπως αρμόζει στο ύφος του άλμπουμ. Μην ψάχνετε hard rock κραυγές εδώ. Εξάλλου οι μέρες που ο Robert υποδυόταν το sex symbol σταμάτησαν στο "Manic Nirvana". Από εκεί και πέρα άρχισε η πραγματική του δεύτερη καριέρα, που θυμίζει τόσο μα τόσο σε αναλογία, την περίπτωση του Johnny Cash.

12

Century
"Sign Of The Storm"

Το "Sign Of The Storm" βρίθει από μια μελαγχολική σκανδιναβική αύρα, καταφέρνοντας να μετουσιώνει τις πολλές σπουδαίες του επί μέρους συνθετικές στιγμές σε κορυφαία τραγούδια. Οι Century κάνουν αβίαστα το δύο στα δύο δισκογραφικά, προκαλώντας χαμόγελα κι ανατριχίλες. Τελικά, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις κι έχεις βαθιά γνώση επί του αντικειμένου, δημιουργώντας κι εκτελώντας μονάχα τα όσα προστάζει το θυμικό, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι διαφορετικό. Τόσο απλά και δίχως λοιπές περιστροφές, οι Σουηδοί κυκλοφορούν έναν από τους δίσκους της χρονιάς για το κλασικό heavy metal.

11

Black Sword Thunder Attack
"Black Sword Under Attack"

Οι μύστες ήδη γνωρίζουν περί τίνων πρόκειται, για τους υπόλοιπους, δύο ονόματα παραείναι αρκετά, έχοντας κοινή συνισταμένη: Warlord & Lordian Guard. Το EP του 2020 επανεμφανίζεται σχεδόν στην ολότητά του, λες και με κάποιον αλλόκοτο τρόπο να ακολουθούν τα βήματα των ηρώων τους. Επειδή η μουσική εδράζεται στο συναίσθημα με όλα τα υπόλοιπα να έπονται, εδώ το βρίσκω στον υπερθετικό βαθμό. Πέρυσι καλύφθηκα εν μέρει, φέτος όμως η τετράδα από την Καλαμπάκα, όχι μονάχα το καλύπτει αλλά φωτίζει και τονίζει ακόμα πιο έντονα μια απέθαντη κληρονομιά στην ολότητά της.

10

Dream Theater
"Parasomnia"

Για όποιον περιμένει οι Theater να γυρίζουν στην προ- "Train Of Thought" εποχή, θα περιμένει άσκοπα. Με τον John Petrucci στο τιμόνι των αποφάσεων αλλά και τη μερίδα του λέοντος στη συνθετική συνεισφορά, οι metal καταβολές όχι απλά παραμένουν, αλλά μάλλον εντείνονται περισσότερο. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι πως οι Dream Theater επανήλθαν με μια φρεσκάδα που ίσως είχαν αρχίσει να χάνουν, για να πορευτούν στο τελευταίο κομμάτι της ιστορίας τους, με μια ακόμη δουλειά που θα κερδίσει πολλές (μα πολλές) ακροάσεις από τους fans τους.

9

Coroner
"Dissonance Theory"

Tο "Dissonance Theory" συνδυάζει στοιχεία από όλα τα άλμπουμ της μπάντας, και συγκεκριμένα τα πιο tech-thrash στοιχεία των "Punishment For Decadence" και "No More Colour", με τα πιο groovy και προοδευτικά στοιχεία των "Mental Vortex" και "Grin". Παρόλα αυτά, όσο περισσότερο ακούς το νέο άλμπουμ, τόσο πιο αυτόφωτο γίνεται, καταλήγοντας τελικά να μοιάζει ως μια φυσική συνέχεια του ήχου της μπάντας.  Υπενθυμίζει αυτό που ποτέ δεν ξεχάσαμε, ότι οι Coroner ήταν και είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο του metal, και μας αποκαλύπτεται ως ένα ορμητικό αλμπουμ γεμάτο δύναμη, βάθος και λεπτομέρεια.

8

Spidergawd
"From 8 to ∞"

Δεν είναι ότι οι Spidergawd επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους στο "From 8 To ∞" όσο ότι τον βρίσκουν καλύτερα ίσως από ποτέ. Αφήνουν στην άκρη τους Iron Maiden και τους Judas Priest, ξαναφέρνουν δίπλα τους τούς Thin Lizzy, τον Dio, τους WASP αλλά και τους Motorpsycho, για να συνδυάσουν όλους τους ήχους που έχουν αναπτύξει από το "IV" μέχρι και το "VΙΙ" και να δημιουργήσουν, ίσως για πρώτη φορά, κάτι τόσο μοναδικά δικό τους. Η φετινή δουλειά κατά το δυνατόν, αντικειμενικά μοιάζει ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό έχουν φτιάξει ως τώρα.

7

Paradise Lost
"Ascension"

Τι μένει στο τέλος; Μια απορία και μια ικανοποίηση. Πως μπορεί μια μπάντα με τόσο μεγάλη δισκογραφία να βρει την έμπνευση να κυκλοφορήσει μια τόσο δεμένη και συμπαγή δουλειά; Πως στο καλό καταφέρνει ο Greg ακόμη να τρυπάει καρδιές με κάθε νότα του; Στο "Ascension", οι Lost μοιάζουν πιο ώριμοι από ποτέ. Μαθαίνοντας και εξελισσόμενοι από κάθε στιγμή τους, κρατάνε την ουσία και γράφουν κομμάτια που σε κάνουν να θες να τα ακούσεις ξανά και ξανά. Φαίνεται πως την ανατομία της μελαγχολίας την μελέτησαν καλά όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ακόμη γοητεύονται από αυτή. Μαζί τους, δηλώνουμε κι εμείς γοητευμένοι.

6

Maruja
"Pain To Power"

Οι συγκυρίες λοιπόν ευνοούν το ντεμπούτο των Maruja, ευτυχώς όμως το άλμπουμ δεν τις χρειάζεται και πολύ, αφού σε μεγάλο μέρος του είναι φοβερό. Ως παιδί του Windmill, επιχειρεί να παντρέψει αρμονικά τα μελωδικά κρεσέντο του post-rock, την φούρια του post-punk και την jazz αύρα που φέρνει το σαξόφωνο. Η μπάντα ακούγεται παθιασμένη σε κάθε δευτερόλεπτο, γεμάτη οργή κι αγάπη, γεμάτη ανάγκη και γεμάτη πρόθεση. H μουσική τους πρόταση μοιάζει εμπνευσμενη, επίκαιρη και, παρόλο που δεν χρησιμοποιώ συχνά αυτήν την λέξη, σημαντική. Με απλά λόγια, εδώ έχουμε ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα rock ντεμπούτα της χρονιάς.

5

Sleep Token
"Even In Arcadia"

Το "Even In Arcadia" είναι το φέτος που συγκλονίζει, μπορεί να μην είναι το χθες που άλλαξε τη μουσική, αλλά είναι ένα μοναδικά υπέροχο έργο. Δεν επιμένει να ακούγεται συνεχώς βαρύ, αλλά γίνεται όταν το επιλέγει - και το επιλέγει όταν χρειάζεται. Είναι επικίνδυνο να γίνεσαι τόσο μεγάλος, γιατί μετά νοιάζει πολλούς το ότι έγινες. Είναι πολύ δύσκολο να σοκάρει μια μπάντα που έχει ήδη από την τρίτη της δουλειά σοκάρει όλους. Κι όμως. Αυτό που όμως είναι σημαντικό είναι ότι υπάρχουν κι εκείνοι οι καλλιτέχνες που καταφέρνουν να σχεδιάσουν Αρκαδίες έτσι που να μπορούμε κι εμείς να ζήσουμε για λίγο εκεί. Γιατί εδώ δεν είναι Αρκαδία, κι ας υπάρχει κι αυτός εδώ.

4

Turnstile
"Never Enough"

Όλοι θέλουν σήμερα ένα κομμάτι των Turnstile. Αν υπάρχει εξάλλου ένα συγκρότημα-σύμβολο του σύγχρονου εναλλακτικού ήχου που παντρεύει τέλεια την ορμή του hardcore punk με τις σύγχρονες indie τάσεις, είναι αυτό. Και η δεκαετία που διανύουμε είναι με βεβαιότητα η δική τους δεκαετία. Το "Never Enough" συνεχίζει στον δρόμο που άνοιξε το "Glow On". Το εντυπωσιακό όμως είναι πως, παρόλο που δεν είναι δυνατόν να επαναληφθεί το σοκ και αυτή τη φορά ήμασταν προετοιμασμένοι, σε ποιότητα η νέα τους δουλειά δεν υστερεί καθόλου. Παράλληλα όμως, το συγκρότημα καταφέρνει να μας ξαφνιάσει. Γι' αυτό φροντίστε άμεσα να καβαλήσετε τον ροζ συννεφάκι τους και να χαθείτε στον μπλε ουρανό. Δεν υπάρχει περίπτωση να το μετανιώσετε.

3

Deafheaven
"Lonely People With Power"

To "Lonely People With Power" βρίσκει τους Deafheaven στη θέση που πλέον μπορούν να κοιτάξουν για λίγο πίσω τους. Όχι για να αναμασήσουν παλιές ιδέες, αλλά για να δουν με ωριμότητα όλα όσα τους κάνουν ξεχωριστούς στην πορεία τους ως τώρα. Αφιερώνοντας τον χρόνο που απαιτεί το "Lonely People With Power", αρχίζει ολοένα και περισσότερο να μοιάζει με την πιο ολοκληρωμένη δουλειά της μπάντας. Με σύμμαχο τον εξαιρετικό ήχο και με πρωταγωνιστή τη μελωδία, σε οδηγεί συνεχώς να θες να το ξανακούσεις. Σε κερδίζει, βήμα βήμα, ακρόαση στην ακρόαση, ολοένα και περισσότερο.

2

Messa
"The Spin"

Οι Messa απροκάλυπτα μας εισάγουν σε μια πιο δυναμική πτυχή τους. Το gothic rock και το post punk ενσωματώνονται αρμονικά στον doom/heavy metal καμβά τους. Οι Messa αγκαλιάζοντας όλες τις μουσικές τους αναφορές, βαδίζουν πλέον στο τρομακτικό, καλύτερο καινούριο με άγνοια κινδύνου. Καταφέρνουν ενώ θυμίζουν πολλά να ακούγονται σαν τίποτε άλλο. Αυτό που ίσως υπερβαίνει την κατάκτηση των Messa σε επίπεδο μουσικής δημιουργίας, είναι το γεγονός πως καταφέρνουν θεματικά να κάνουν ένα βήμα πίσω μα παρ’ όλα αυτά να φτάνουν στην ίσως πιο μαγική στιγμή της καριέρας τους. Ακόμη κι όταν αυτή η αναζήτηση φτάνει σε σημεία του να ρουτινιάσει, οι στιγμές που ένας δίσκος θα μας συγκλονίσει είναι σημαντικές και πολύτιμες. Και το "The Spin" είναι μία από αυτές.

1

Anna Von Hausswolff
"Iconoclasts"

Tο "Iconoclasts" είναι η μεγάλη στιγμή που περιμέναμε από την Anna Von Hausswolff. Aφήνει πίσω τις μεταλλικές κόψεις της μουσικής της και σχεδόν οτιδήποτε την έκανε να μοιάζει ως το νεοκλασικό παιδί των Swans και των Sunn O))). Τα ανταλλάζει για ένα πολύ πιο ευρύ, πανοραμικό art-pop δημιούργημα που είναι γενναίο στην κινηματογραφικότητα του και δεν κρύβει λεπτό το πόσο μεγαλεπήβολο αλλά και το πόσο φωτεινό είναι. Από την neoclassical στην ambient κι από pop μπαλάντες ως την περιπετειώδη δομή ενός πραγματικού score, το "Iconoclasts" ηχεί παράδοξα συνεκτικό. Είναι μια δουλειά που αντλεί όσα περισσότερα μπορεί από τις εντυπωσιακές συνεργασίες, διαθέτει μια αύρα θριάμβου, είναι ένα μικρό θαύμα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πόσα πολλά πράγματα περικλείει. Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, όποια μουσική και αν ακούς.