Πριν καμιά δεκαετία οι Ehnahre ήταν ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά του σύγχρονου death/doom metal underground. Η ιδιαιτερότητα της μπάντας όμως δεν περιορίζεται στο να δαμάζει φαινομενικά στρυφνές φόρμες κατά το δοκούν, και το 20λεπτο "El Perro" αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές της δισκογραφίας τους. Το σχήμα απαρνήθηκε τις extreme καταβολές του, άφησε την φαντασία του να οργιάζει ενώ παρατηρούσε τρεις από τους πιο σκοτεινούς πίνακες του Goya, και αυτοσχεδίασε.

Το αποτέλεσμα είναι ένα πειραματικό ambient έργο με σαφείς drone προεκτάσεις, που σε στιγμές δαμάζει γοτθικά τα όποια μελετημένα noise ξεσπάσματα επιδιώκει. Υπάρχει μια jazz μαεστρία στον πυρήνα των τριών νέων συνθέσεων της μπάντας από τη Βοστώνη, που πλέον μετρά 25 χρόνια παρουσίας. Στο "El Perro", η φαντασία οργιάζει, καλύπτοντας τις διαφορές που αφήνει ο μινιμαλισμός να ξεδιπλωθούν. Αν αρέσκεσαι σε τέτοια ακούσματα, θα εκτιμήσεις ιδιαίτερα. Σε είχαμε προϊδεάσει.

Bandcamp

Έπειτα από μερικά εντυπωσιακά EP την τελευταία τριετία, οι Βραζιλιάνοι Lasso συμπύκνωσαν την πολιτικοποιημένη τους οργή στο ντεμπούτο full length τους. Η ποιότητα παραμένει στα ύψη, με τις δεκατέσσερις συνθέσεις που απαρτίζουν το δίσκο να ηχούν ως κεραυνός αφύπνισης. Οι Lasso παίζουν τρομερά με τις δυναμικές, διαθέτουν κοψίματα, riffs και κιθαριστικό τόνο για σεμινάριο (sic) και με παθιασμένα φωνητικά σε παρασέρνουν για δεκαοκτώ ασταμάτητα λεπτά. Το "Parte" αποτελεί ένα από τα καλύτερα hardcore άλμπουμ της χρονιάς, όχι επειδή παίζει άριστα με τις νόρμες, αλλά επειδή ηχεί αφοσιωμένα πειστικό από την πρώτη στιγμή. Η απόκρυφη D.I.Y. underground '80s παράδοση του ήχου επιστρέφει εδώ αποφασιστικά, με διάθεση για πόγκο. Ασταμάτητοι.

Bandcamp

Στον τρίτο τους δίσκο, οι Αμερικανοί Antichrist Siege Machine τελειοποιούν τις φόρμες τους και προσφέρουν απλόχερα ένα εκπληκτικό blackened death metal άλμπουμ. Η πολεμική μηχανή του "Vengeance Of Eternal Fire" ηχεί επί 26 λεπτά ως ένας παροξυσμικός συνδυασμός στρατιών δαιμόνων που έχουν οπλιστεί με την τεχνολογία του Warhammer. Το ντουέτο παραμένει βλάσφημο, παίζει εντυπωσιακά με τις ταχύτητες στα δέκα κομμάτια του νέου του άλμπουμ, στα οποία φροντίζει να ξεδιπλώσει τις καλύτερα κρυμμένες του αρετές. Όπως διαπιστώσαμε και ζωντανά στο περσινό Roadburn Festival, το σχήμα μπορεί να επικαλεστεί έναν αδιανόητο όγκο και να οπλίσει τα riffs του με βιτριόλι. Το φετινό τους άλμπουμ, αποτελεί μια εντυπωσιακή απόδειξη πως πρόκεινται για ένα από τα καλύτερα σχήματα της εποχής στους σε αυτό το ύφος. Και όσος καιρός και να περάσει, εμείς δεν σταματάμε να βρίσκουμε στην βίβλο των Profanatica, Diocletian, Black Witchery, Revenge κλπ, άξιους ζηλωτές.

Bandcamp
Youtube

Σχεδόν ψυχικά ασταθές και ποιοτικά βαθύτατα σκοτεινό, το πρώτο album των Τεξανών SKRATZ δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο άκουσμα - παρ’ όλα αυτά, καθ’ όλα εντυπωσιακό. Αν και νεαροί στην ηλικία, οι SKRATZ ξεκίνησαν ως προσωπικό industrial noise project του ιδρυτή τους Nate Zaffiro, εξελίχθηκαν όμως γρήγορα σε συγκρότημα και φέτος παρουσιάζουν την πρώτη ολοκληρωμένη τους κυκλοφορία. Με DIY ήθος και λογική πίσω από την ολοκλήρωση του εγχειρήματος, το In The Swollen Gut Of Eden έχει δημιουργηθεί για να σε προκαλέσει. Από το εξώφυλλό του που θυμίζει ελαφρά τη σκηνογραφία του art horror classic "Begotten" μέχρι το εσωτερικό του, το βαρύ μπάσο του δίσκου οδηγεί το θόρυβο που κινείται διακριτός από πίσω του, άλλοτε σε σύντομα hardcore ξεσπάσματα κι άλλοτε σε κεντρικές μακροσκελείς noise συνθέσεις - εφτά λεπτά στο "Stone Womans Dance" και άλλα δώδεκα (!) στο άψογα δομημένο "Weak Man". Αν χρειάζεσαι παρέα για να δεις τον κόσμο να καίγεται από μακριά, η λύση σου φέτος βρίσκεται στην πρώτη κυκλοφορία των SKRATZ.

Bandcamp | Spotify

Τρία χρόνια μετά το εθιστικό "Communion Of The Nameless", οι Gråt Strigoi, ένα από τα καλύτερα σύγχρονα αντιφασιστικά extreme metal σχήματα του underground, επέστρεψαν με το πιο απαιτητικό τους έργο. Το "The Prophetic Silence" βρίσκει το ντουέτο από τη Σκωτία σε μια μεταβατική φάση. Απαρνιούνται σε μεγάλο βαθμό τις σκανδιναβικές/depressive καταβολές τους προς μια πολύ πιο πειραματική στροφή. Αγκαλιάζουν τις hardcore/noise καταβολές τους, μετατρέποντας το ηχητικό αποτέλεσμα σε σχεδόν μια ώρα ακατάβλητου blackened sludge. Φυσικά και υπάρχουν τα πιο μελωδικά και αγριεμένα ξεσπάσματα, αλλά επί της ουσίας, οι Gråt Strigoi δεν αναζητούν τη λύτρωση. Στον πυρήνα του μανιφέστου τους υπάρχει η αλληλοβοήθεια και η συμπόνοια ως κινητήριος μοχλός, αλλά μην περιμένεις επικές στιγμές. Εδώ, υφίσταται μόνο έρεβος και ηχητική βία. Απαιτητικός δίσκος, που ισορροπεί ανάμεσα στη σύγχρονη έκφανση της σκηνής με τις πιο παραδοσιακές καταβολές της. "Upon the darkest entry, we dream…"

Bandcamp

Έχοντας κάνει αίσθηση πριν πέντε χρόνια με το "Krigsdoger", οι Gjendød από το τιμημένο Trondheim της Νορβηγίας, αποτελούν ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά της τοπικής black metal σκηνής. Με μέλη που έχουν θητεία και σε Aptorian Demon, οι Gjendød επέστρεψαν με το νέο τους δίσκο, "Livskramper" και υπενθυμίζουν το πώς μπορεί αυτό το ιδίωμα να διατηρήσει το ενδιαφέρον του αμείωτο και σήμερα. Οκτώ συνθέσεις, 37 λεπτά, τρομερό εξώφυλλο, μια απόκρυφη παγανιστική αύρα που μετουσιώνεται και σε ηλεκτρακουστικά περάσματα, και κυρίως τρομερή αντίληψη του riff. Όσα χάνουν σε πρωτοτυπία, οι Gjendød τα κερδίζουν σε τραγουδοποιία, αφού το νέο τους άλμπουμ, όσο προχωρούν οι ακροάσεις αναδεικνύει την ισχυρή συνθετική τους αντίληψη. Σε μια χρονιά όπου το νορβηγικό black metal κάνει πάταγο στο underground, οι Gjendød ξεχωρίζουν εκ νέου με χαρακτηριστική άνεση. Ειλικρινά, ελάχιστες μπάντες μπορούν να ηχούν βίαιες όσο και μαγευτικές ταυτόχρονα, ενώ μετατρέπουν τον αναχρονισμό σε φοβερή προσωπική πρόταση.

Bandcamp
Youtube

Ντροπή και όνειδος να μην παρουσιαστεί τέτοιος δίσκος από μεριά μας, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση. Οι Γερμανοί δισκογραφούν για δεύτερη φορά με εξίσου σημαντική καθυστέρηση από το ντεμπούτο τους και ήρθαν για να μείνουν, να ακουστούν και να εκτιμηθούν. Το πεδίο τους βρίσκεται στα χωράφια του heavy/doom metal με έντονες επικές διακλαδώσεις και εν συντομία πρόκειται για τη θετική έκπληξη της χρονιάς. Καλύπτουν μεγάλη έκταση στο συγκεκριμένο χώρο, οι αναφορές τους σε ανάλογες μπάντες δεν είναι και λίγες. Και όμως, η φρεσκάδα που αποπνέουν δεν περνάει απαρατήρητη, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι μας προσφέρουν τουλάχιστον δύο συνθέσεις, ικανές να μνημονεύονται για καιρό. Αν υπήρχε μουσικό υβρίδιο heavy/doom/epic metal, για φέτος ο θρόνος έχει καταληφθεί από το Φλεβάρη κιόλας. Ακούγεται σερί στην ολότητά του, οι ρίζες του πανίσχυρες και ο λόγος για την άνθισή τους. Για τους άπιστους Θωμάδες υπάρχει το UTH του χρόνου, ώστε να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι πόσο έπος κουβαλάει το "Death of A Tyrant".

Bandcamp

Γενικά με ψήνουν πολύ μπάντες που κινούνται σε έναν χώρο κουρασμένο μεν από τη σοβαροφάνεια και την ανακύκλωση, όπως το power metal, αλλά που προσφέρεται για αυτοσαρκασμό και δημιουργική υπερβολή. Ειδικά όταν επιλέγουν να το κάνουν με έξυπνο χιούμορ και διάθεση για απενοχοποιημένο fantasy themed πάρτυ μπαίνουν εύκολα στην shortlist μου.

Οι Fellowship είναι από την Αγγλία και φέτος κυκλοφορούν το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, "The Skies Above Eternity". Με βάση το παρουσιαστικό τους και τους στίχους μπορεί γρήγορα να καταλάβει κανείς ότι ο στόχος της μπάντας είναι πρώτα και κύρια να είναι fun. Ενώ λοιπόν όλα δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση η μουσική δυστυχώς δεν ανταποκρίνεται. Με εξαίρεση το πολύ ωραίο "Dawnbreaker" και κάποιες σκόρπιες ιδέες εδώ κι εκεί, ο δίσκος συνολικά ακούγεται μάλλον νερόβραστος και υπερβολικά επίπεδος. Σε αντίθεση με άλλες μπάντες που καταφέρνουν να φτιάξουν ένα power metal ξεφάντωμα, όπως οι Wind Rose και οι Brothers Of Metal, εδώ το περιεχόμενο είναι μάλλον βαρετό. Δηλαδή ρε παιδί μου αν οι Brothers Of Metal είναι Viking με χιούμορ και οι Wind Rose οι αντίστοιχοι νάνοι, ε οι Fellowship είναι τα high elves με ότι αυτό συνεπάγεται.

Δυστυχώς, όσο συμπαθείς κι αν φαίνονται φυσιογνωμικά οι Fellowship, το υλικό τους περνάει μάλλον αδιάφορο. Πιθανόν σε κάποιο live να είναι διασκεδαστικοί, αλλά στουντιακά η δεύτερη κυκλοφορία τους έχει λίγα πράγματα να πει που αξίζει να ακούσει κανείς.

Είναι πλέον συνηθισμένο το post-hardcore να συνδυάζεται με πολλά ιδιώματα, ειδικότερα στη νεότερη σκηνή του όπου προσπαθεί να λάβει νέα πνοή. Σίγουρα το noise rock δεν είναι ένα από τα συνήθη ζεύγη του, οι Τεξανοί Porcelain όμως με την πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική προσπάθεια επιχειρούν να συνταιριάξουν αυτά τα δύο ιδιώματα με ένα άκρως ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Ανοίγοντας τη χρονιά, ο ομότιτλος δίσκος των Porcelain κάνει την εμφάνισή του παρουσιάζοντας κάτι ιδιαίτερα φρέσκο και δυναμικό. Χωρισμένο σε δύο ανισοσκελή μέρη με το μακροσκελές, δεκάλεπτο "History", μια ελεγεία εξουθενωτικού noise στα πρότυπα των KEN Mode, το πρώτο μέρος του "Porcelain" διακατέχεται από πολλή ενέργεια - βλέπε "Vanity" και "World I Know", ενώ το δεύτερο από κουρασμένη απαισιοδοξία που όσο περνά η ώρα σβήνει σε πιο αργές και περισσότερο post-hardcore συνθέσεις, όπως το single "Plastic" και τα τελικά "Invoices" και "Disgrace". Ήχος καθαρός κι ευθύς, μια ιστορία να σου πει και μια ροή που βγάζει πλήρες νόημα κομμάτι το κομμάτι, αφήνει μια μεγάλη υπόσχεση για το μέλλον των Porcelain. Ξεχωριστή κυκλοφορία που θα κερδίσει με ευκολία και τους μεν και τους δε - πόσο μάλλον όσους αγαπούν εξίσου τους δύο αυτούς ήχους.

Bandcamp | Spotify

Οι Γερμανοί Prehistoric War Cult κάνουν κάτι απλό, μα διόλου εύκολο. Εμβαθύνουν σε ένα υπο-ιδίωμα αρκετά απαιτητικό, που συχνά δίνει έμφαση στην αισθητική και την ατμόσφαιρα έναντι της «καθαρής» μουσικής. Το war black metal που φορούν ως ηχητική πανοπλία οι PWC δεν αφήνει πολλά περιθώρια ελιγμών. Στο full length ντεμπούτο του, "Barbaric Metal", το σχήμα πιάνει τους Proclamation και τους Revenge αυτής της ρημάδας της κοινωνίας, του φοράει αντιφασιστικό περίβλημα για να μην ψαχνόμαστε, και πέραν της ολόσωστης ηχητικής προσέγγισης, ισορροπημένα μουντής αλλά και υπόκωφα βίαιης, κερνάει riffs. Μισή ώρα, δέκα συνθέσεις, δεκάδες riffs. Οι Prehistoric War Cult έχουν πιάσει το νόημα, δεν αναπτύσσουν τίποτα παραπάνω από όσο απαιτεί το ύφος τους, και με αλήτικα γυρίσματα ξεσπαθώνουν και εμείς χαιρόμαστε που αυτός ο ήχος μπορεί να ακουστεί ακόμα άνετα.

Bandcamp

Οι ιστορίες για supergroup που μπορεί να πέρασαν κάτω από τη μύτη σου μπορεί να είναι πολλές, φέτος όμως πρώην και νυν μέλη των Made Out Of Babies, Unsane, Glassing, Red Sparowes και πολλών ακόμη σχημάτων, συγκεντρώνονται στο εφιαλτικό σχήμα των Cold Wives και παρουσιάζουν τον πρώτο τους δίσκο. Ως όφειλε λόγω των επιρροών του, το ομότιτλο "Cold Wives" παρουσιάζει ένα ιδιαίτερα εξισορροπημένο κράμα post-metal και industrial στοιχείων με κεντρικό χαρακτήρα το απαισιόδοξα οργισμένο noise rock, το οποίο και επιλέγουν ως πιατέλα σερβιρίσματος των πολύπλευρων μουσικών τους ενασχολήσεων. Αργοί, βασανιστικοί, post βηματισμοί κατακλύσουν το δίσκο - βλέπε και «κουράσου» ευχάριστα με τα "Terra Prime" και "Barney, King Of Rubble", ενώ ένα κομμάτι με τη μανία του, ξεχωρίζει στο πρόσωπο του "Foreign Hands". Βάλε και το εξτραδάκι του "Foxhole Buddies" να σου σπάει τα κόκαλα με τις κιθαριστικές του μελωδίες, και να τη η συνταγή έτοιμη για θορυβώδη επιτυχία.

Bandcamp | Spotify

Δεύτερο άλμπουμ για το αυτοσχεδιαστικό σχήμα των Jeremy Rose (σαξόφωνο, κλαρινέτο), Hamed Sadeghi (tar) και Lloyd Swanton (των θεών The Necks, κοντραμπάσο) κι είναι δύσκολο να βρεθούν οι λέξεις που θα περιγράψουν την ομορφιά των ηχοχρωμάτων που παράγουν τα τρία αυτά όργανα και η ασυνήθιστη ένωση τους. Καθώς το περσικό tar ολισθαίνει προς μυστικιστικούς δρόμους, το μπάσο ρίχνει χώμα και τα πνευστά ρίχνουν αέρα. Η world/jazz αυτή φωτιά θεριεύει, φτιάχνοντας instrumental κομψοτεχνήματα που αγκαλιάζονται και ρέουν, χωρίς ο ακροατής να ξεχωρίζει τέλος και αρχή. Η τηλεπάθεια των μουσικών είναι αποστομωτική, όπως και ο τρόπος που κάνουν χώρο ο ένας στον άλλον, επιτυγχάνοντας πάντα την ιδανική ροή. Το "Tapestry" - πραγματικό ηχητικό ψηφιδωτό - είναι ένα υπέροχο άλμπουμ που, ενώ θα μπορούσε να είναι λίγο πιο σύντομο από 60 λεπτά, χαϊδεύει τις αισθήσεις με έναν μαγικό, υπερβατικό μινιμαλισμό.

Bandcamp

Δέκα λεπτά διαρκεί το τετραμερές επτάιντσο που κυκλοφόρησαν οι Γάλλοι Rixe. Πρόκειται για την πρώτη τους κυκλοφορία έξι χρόνια, και βρίσκει το σπουδαίο oi! punk σχήμα να εξερευνά περισσότερο τις synth/post πτυχές του. Με έμφαση στο drum machine αλλά και τα gang vocals φυσικά, οι Rixe εμβαθύνουν στην τοπική παράδοση, αλλά εξερευνούν και πιο new wave πτυχές. Χορευτικό, ρυθμικό, τραχύ αλλά και με μια γλυκιά καρδιά, το "Tir Groupe" είναι ένα από τα καλύτερα EP που θα ακούσεις φέτος στο ιδίωμα. Και με μεγάλο φινάλε. Τόσο απλά, τόσο λιτά, τόσο, μα τόσο, εθιστικά.

Bandcamp

Στα τρία χρόνια που μεσολάβησαν από το "Winds Of Wrath", ελάχιστα άλλαξαν για τους Whoredom Rife. Το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας, "Den Vrede Makt", βρίσκει το black metal σχήμα από το Trondheim να συνεχίζει το δικό του μονοπάτι. Έχοντας πλέον κατακτήσει τα «διαπιστευτήρια» του παραδοσιακού black metal underground, οι Whoredom Rife κυκλοφορούν την πιο μελωδική τους δουλειά, και καταφέρνουν μάλλον να κυκλοφορήσουν και τις πιο πλήρεις συνθέσεις τους μέχρι τώρα, δίχος φόβο να στοχεύσουν και σε πιο oldschool ή επικά στοιχεία. Τα έξι κομμάτια του άλμπουμ δεν παρουσιάζουν καμία ιδιαίτερη πρωτοτυπία, αλλά δεν αποσκοπούν και σε κάτι τέτοιο. Η ισορροπία στη θολούρα και την ευκρίνεια στην παραγωγή και τα επαναληπτικά γυρίσματα των κομματιών θα «σε πιάσουν», και μάλιστα μετά από μερικές ακροάσεις νιώθω πως δεν θα μπορείς εύκολα να ξεφύγεις από το κλίμα που σε υποβάλει το "Den Vrede Makt", ειδικά αν αναζητάς τέτοιες στιγμές διακαώς. Σε διαφορετική περίσταση, προσπέρασε.

Bandcamp

Σε μία από τις πιο βίαιες εμφανίσεις noise rock της χρονιάς, οι Cell Press μετά από σκληρή δουλειά εμφανίζονται από τον παγωμένο Καναδά με το ντεμπούτο τους, "Cages". Ήδη το εξώφυλλο του με το σκοτεινό αλλά καλότεχνο illustration του κερδίζει με άνεση την προσοχή του βλέμματος, δεν αργεί όμως να ακολουθήσει και η προσοχή της ακοής. Οι Cell Press επιτυγχάνουν να συνδυάσουν το noise rock διάβημα τους με πολλές δόσεις hardcore punk και φυσικά μια επάλειψη «βρωμιάς» μέσα από sludge φωνητικά. Χαρακτηριστικά αυτής της προσπάθειας θα συναντήσουμε από τη μία το "Original Uranium Baby" και από την άλλη το "Disco Naps On The Devil's Bedpost". Στο σύνολό του, το "Cages" εξυψώνει τα κύρια χαρακτηριστικά του και μάλιστα με φανερή επένδυση στη δημιουργία του, αφού βασικοί του συντελεστές είναι οι Sean Pearson (Cursed, Shallow North Dakota, Tomb Mold), Scott Evans (Kowloon Walled City, Yautja, Great Falls) και Carl Saff (KEN Mode, Sleep, Blacklisters) σε ηχογράφηση, μείξη και παραγωγή. Σημαντικό ξεκίνημα και απαραίτητο φετινό άκουσμα για τους λάτρεις κάθε σκληρού ήχου.

Bandcamp | Spotify

Το τρίτο full length άλμπουμ των Concrete Winds συνεχίζει εκεί που σταμάτησαν το 2021. Οι Φινλανδοί επανέρχονται με ένα αδιανόητο μείγμα black/death metal με grindcore, και βάζοντας τα πάντα στο μείγμα από Morbid Angel, Diocletian, Necrovore, Angelcorpse, Blasphemy, μέχρι Repulsion και Death Toll 80K, δεν αφήνουν περιθώρια. Στην κορυφαία του στιγμή, το συγκρότημα αδυνατεί να ρίξει ταχύτητες ή να επιτρέψει οποιαδήποτε απόκλιση από το δόγμα του ηχητικού εξτρεμισμού το οποίο φαίνεται να ασπάζεται. Το ζήτημα με τους Concrete Winds, είναι πως δύνανται σε 25 μόλις λεπτά να γεμίσουν με riffs, ηχητικά τερτίπια, ξεχαρβαλωμένα σόλο, ηχητικά samples grind αισθητική και "noise not music" παρεισφρύσεις στο black/death οργανωμένο τους χάος, ασφυκτικά ένα δίσκο. Το "Concrete Winds" είναι μια ηχητική εξολόθρευση και ήδη έχουμε κυκλώσει το όνομα των Φινλανδών με κόκκινο στο επικείμενο Roadburn.

Bandcamp

Η λέξη "χαρά" δεν θα μπορούσε φυσικά να είναι πιο παράταιρη αφού οι γνωστοί μας Witnesses από τη Νέα Υόρκη συνεχίζουν να εξερευνούν και να υπηρετούν την άπλετη μελαγχολία του doom metal. Λίγο θρηνητικοί, λίγο επικοί και λίγο προοδευτικοί, εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τα πολύ (σχεδόν υπερβολικά) μελωδικά του Simon Bibby. Υπάρχουν στιγμές που ακούγεται παντελώς αδιάφορος και στιγμές που σχεδόν προσεγγίζει τα όρια του μεγαλείου, σε μια ποιοτική ανισορροπία που δεν συναντάμε συχνά. Μέσα στο άλμπουμ θα συναντήσεις αρκετές δυνατές στιγμές - όπως το εναρκτήριο "Like A River" - , οι κιθάρες θα μιλήσουν με δύναμη και η σκιά των Warning αλλά και των Solitude Aeturnus θα γίνει αισθητή κάπου μακριά. Το "Joy" θα μπορούσε ίσως και να είναι και καλύτερο, οι doomsters όμως ας μην προσπεράσουν. Υπάρχει κάτι εξόχως ενδιαφέρον και εκκεντρικό στον λυρισμό τους.

Bandcamp

Δύο χρόνια μετά το "Eternity Maze", οι Collapsed Skull του Dylan Walker, frontman των Full Of Hell, επέστρεψαν με διπλό χτύπημα. Το grindcore τρίο κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ, αρκετά διαφοροποιημένα μεταξύ τους. Και εάν, στο "Truth Serum" τα hip-hop beats και τα ηλεκτρονικά στοιχεία κυριαρχούν, σε ένα alt-hop έργο, στο "Your Father's Rage Evaporated In The Sun", το σχήμα επιστρέφει σε εργοστασιακές ρυθμίσεις. Πηχτός ήχος με έντονες μπασογραμμές, ελάχιστα σημεία διαφυγής, εμφανείς επιρροές από τη σύγχρονη εκδοχή του ήχου, στοχευμένα ηλεκτρονικά glitches, samples, και ένα χάος 34 λεπτών. Οι Collapsed Skull εμβαθύνουν στην κοινωνικοπολιτική παρακμή της μεσαίας τάξης και τα αδιέξοδα που αυτή επιφέρει, και την συνθλίβουν υπό ανελέητες κακοφωνίες.

Bandcamp

Ο Bon Iver είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα μουσικών που ρίχνουν την ψυχή τους στην τέχνη τους, με ό,τι κόστος αυτό συνεπάγεται. Αγκαλιάζοντας την απλότητα της folk νοοτροπίας, χάρισε δεκαέξι χρόνια πριν ένα απ’ τα καλύτερα άλμπουμ χωρισμού και γαμώ-τη-ζωή-μου, το "For Emma, Forever Ago". Κι ενώ αν μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά την πορεία του ως καλλιτέχνη στην παρουσίαση του ομότιτλου άλμπουμ του, εμείς θα συνεχίσουμε για το "Sable", ένα EP τριών κομματιών (και 12 εισαγωγικών δευτερολέπτων). Εδώ ο Justin Vernon, ο άνθρωπος πίσω απ’ το σχήμα των Bon Iver, δεν είναι τόσο μόνος όσο ήταν στο lumberjack ντεμπούτο του, όμως ακούγεται σαν να είναι, δίνοντας μία χροιά «επιστροφής στις ρίζες».

Τα τρία τραγούδια που περιλαμβάνει το "Sable" αποτελούν συνθέσεις που έγραψε τα τελευταία χρόνια, και τα οποία ένιωσε ότι αποτελούν ένα αυτοτελές τρίπτυχο, χωρίς περεταίρω επεξηγήσεις. Δεν υπάρχει καλύτερο τραγούδι, υπάρχουν τρεις διαφορετικές βινιέτες θλίψης. Τo "Things Behind Things Behind Things" ξεχωρίζει για την κιθαριστική του δουλειά, με αρπίσματα που ακούγονται σαν σταγόνες της βροχής. Το πιο Americana "Speycide" είναι ίσως το πιο καταθλιπτικό κομμάτι, όντας και το πιο απογυμνωμένο ενορχηστρωτικά. Όταν θα μπει το "Awards Season" μόνο με τη φωνή του Vernon, έχουμε φτάσει σ’ ένα ναδίρ ηχητικών ερεθισμάτων. Έτσι, όταν σιγά σιγά αρχίζουν τα όργανα να προστίθενται, και μπαίνει το σαξόφωνο, θυμίζει – κι αυτή είναι η μόνη παρομοίωση που μου βγάζει νόημα – τη ζέστη που νιώθεις να απλώνεται στο σώμα σου όταν πια λύνεις τους ζυγούς και μπήγεις τα κλάματα. Αυτό είναι το "Sable". Τρία τραγούδια για να μας πιάσει ο συναισθηματισμός μας.

Bandcamp

Μία ιδιαίτερη σχέση διαδραματίζεται μεταξύ των power-duos και του noise rock αν ψαχουλέψουμε την ιστορία. Η περίπτωση των Barren Womb που δισκογραφούν με συνέπεια εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, μας οδηγεί στην αποκάλυψη του φετινού, έκτου δίσκου τους, "Chemical Tardigrade". Μπορεί για χρόνια οι Νορβηγοί Timo Silvola και Tony Gonzalez να κινούνται σε underground χώρους, παίζουν όμως ένα αγριεμένο noise rock σαν να είναι φτασμένοι στο είδος και η φετινή τους κυκλοφορία δύναται να διαδώσει το όνομά τους. Το δίδυμο κρουστών και κιθάρας μα και της εξαιρετικής χημείας τους, δημιουργεί κομμάτια όπως την τριάδα φωτιά με το πολισχιδές "Bachelor Of Puppets", το παράδοξα μελωδικό "Keep it R'lyeh" (Ia!) και το αλήτικα punk αυτοαναφορικό "D-Beatles", αλλά και αργότερα το σαρωτικό με το ρυθμό του "Squat Walker". Θαυμαστά πολυεπίπεδος και ικανός να συναρπάσει, ο έκτος δίσκος των Barren Womb δεν πρέπει να ξεφύγει από κανέναν οπαδό του ιδιώματος.

Bandcamp | Spotify

Το ομότιτλο ντεμπούτο των καλιφορνέζων Fentanyl ήρθε με κρότο το καλοκαίρι. Τα 16 λεπτά του, εκρηκτικά, θορυβώδη και κυρίως γκρουβάτα, ανέδειξαν μια μπάντα που δεν επιθυμεί απλώς να παίξει παραδοσιακό hardcore. Η δουλειά στις μπασογραμμές και τις συγχορδίες, που χάρη στην εξαιρετική παραγωγή αναδεικνύονται άψογα, φέρνει πολλές rock 'n' roll επιρροές στο μείγμα, ενώ τα φωνητικά είναι παροιμοιωδώς ακραία. Οι Fentanyl καταφέρνουν να ηχούν σαρωτικοί δίχως να ενδίδουν σε μεταλλικούς πειρασμούς. Η ζωντανή αίσθηση που αφήνει το πρώτο τους full length αποτυπώνεται ιδανικά και στις συναυλίες τους, και τα 14 κομμάτια του άλμπουμ, αν και δεν κινούνται όλα στα ανάλογα επίπεδα, ηχούν ανυποχώρητα. Το "Fentanyl" είναι ένα φρέσκο άλμπουμ που φέρνει ένα υποσχόμενο σχήμα στο προσκήνιο.

Bandcamp

Είναι ευχάριστο όταν από το πουθενά πετυχαίνεις καινούργιες μπάντες και από τις πρώτες νότες σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Οι Φινλανδοί Coma Control από τον παγωμένο (sic) Tampere, μας συστήνονται με ένα δυνατό καταρχάς εξώφυλλο και με ένα album που συνδυάζει όλες -υποθέτω- τις επιρροές τους, από Opeth και Dream Theater μέχρι Between The Buried And Me. Στα εφτά κομμάτια που κυλάνε σαν νεράκι θα καταλάβει γρήγορα κανείς ότι τεχνικά τα παλικάρια στέκονται πολύ καλά, με τις κιθάρες να συνοδεύουν συχνά όμορφα πλήκτρα και τις εναλλαγές σε τέμπο και ύφος να μεταφράζονται σε ειλικρινή συναισθήματα για τον ακροατή και να μην σε κάνουν να βαριέσαι ποτέ. Φωνητικά οκ θα μπορούσαν τα growls να ήταν λιγότερα μπουκωμένα αλλά αρχή είναι θα τις βρούνε τις ισορροπίες τους. To "Reunion: Regression" σε ταξιδεύει και το "Reunion: Concession" σε προσγειώνει σε μια όμορφη δυναμική μεταξύ τους. Το 12-λεπτο "Don’t Sleep Or You’ll Fall" είναι το highlight του album με πολύ μοντέρνο groove ήχο που μεταμορφώνεται σε ένα ηχητικό κτήνος περιπλανώμενο και συνεχώς μεταλλασσόμενο. Δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοπορίας αλλά σίγουρα αξίζουν να μπουν στα ραντάρ μας

Bandcamp