High Vis

Όχι, αυτό το κείμενο δεν είναι ένα ακόμη λογύδριο περί εναλλακτικού ροκ. Δεν είμαι σίγουρος αν βαρέθηκες τον ιστορικίστικο διδακτισμό που κρύβεται πίσω από τη «διαμάχη» μορφής (επαναλαμβανόμενων συνθετικών δομών) και περιεχομένου (ουσιώδης εναλλακτισμός) γύρω από το, πιθανώς πιο πολυσχιδές παρακλάδι του ήχου που μας καθόρισε. Σε κάθε περίπτωση, οι εκφάνσεις που έχει πάρει το post-punk, μέσα από τις αναβιώσεις και την, όποια, εμπορική του επιτυχία, του επιτρέπουν να συσπειρώνει ετερόκλητο μουσικό κοινό.

Όπως κάθε υποκουλτούρα που σέβεται τον εαυτό της, το post-punk διαθέτει διαβαθμίσεις σε παρόντα χρόνο. Είτε το αναλογιστείς ως τον ήχο που ανέδειξε εκ νέου η γενιά των Idles, ικανό να γεμίσει αρένες (με αριστουργήματα όπως το φετινό "Skinty Fia") αλλά και να παράγει το επόμενο κεφάλαιο, ή ως τη ραδιοφωνική επέλαση των Wet Leg, είτε ως το καταχωνιασμένο υπόγειο που γεννάει μικρούς ήρωες σαν τους The Ditz, Catcher, Börn, Crime Of Passing (ουπς, τα υπόλοιπα συναφή τέλος της χρονιάς), Syndrome 81, και υπενθυμίζει την αναρχική αγριάδα που εκπροσωπούν σχήματα σαν τους Straw Man Army, δύσκολα θα συμφωνηθεί στο πως εκφράζει πλέον το καθένα, πέραν της αναζήτησης μιας διαφυγής από την ασφυξία της καθημερινότητας με μπασογραμμές, leads, ρυθμική κίνηση και χρώμα, έστω και γκρίζο. 

Έτσι, με όλες τις αυτοαναφορικές του αντιφάσεις, το ιδίωμα συνεχίζει να πορεύεται ως μια καλλιτεχνική διέξοδος του δημιουργικού περιθωρίου. Εδώ μπαίνουν οι High Vis. Με μέλη γαλουχημένα στη, διαρκώς κοχλάζουσα σκηνή του σύγχρονου βρετανικού hardcore, που έχει αναδείξει σχήματα όπως οι Higher Power, Big Cheese, Subdued, The Chisel, το σχήμα διακατέχεται από ένα ήθος και μια μεθοδολογία άμεσα αντιληπτά στη μουσική του. 

To ντεμπούτο τους, "No Sense No Feeling", έδειξε με τον υποχθόνιο σεισμό που προκάλεσε, τη γενεαλογία του. Το post-punk των Λονδρέζων αντιλήφθηκε τον ήχο με παρόμοιο τρόπο όπως η φουρνιά των, σχεδόν μύθων, Estranged. Ναι, πατάει στα ‘80s, είναι αγριεμένα κιθαριστικό, ναι, είναι σκοτεινό μελωδικό καταθλιπτικό punk, και, για εσένα που περιμένεις τη «επίμαχη» τοποθέτηση, όχι δεν επιδίδεται σε post πειραματισμό και κάποια αναζήτηση του νέου. Τρία χρόνια αργότερα, οι High Vis επέστρεψαν με το δεύτερο άλμπουμ τους. Το πρώτο δείγμα του "Blending" που αποκάλυψε το σχήμα, ήταν το εναρκτήριο "Talk For Hours" και θυμάμαι να αναφωνώ πως «οι High Vis έπαθαν Madchester (sic)». 

Πράγματι, το "Blending" δεν είναι απλώς ο δεύτερος δίσκος τους, αλλά ένα άλμα. Ενώ η ανασφάλεια και το άγνωστο, οι κοινωνικές συμβάσεις και το άγχος ορίζουν το κάδρο του συναισθήματος που εκπέμπουν οι High Vis, η ευθραυστότητά τους μετατρέπεται σε μαινόμενη σιγουριά όταν συνθέτουν. Οι εννέα συνθέσεις του άλμπουμ, ακόμη και όταν στο δεύτερο μισό του χάνονται στις shoegaze/mid-‘90s επιρροές τους πέραν του, κατ’ εμέ, επιθυμητού, διακατέχονται από μια στρατηγική ισορροπία. Οι High Vis δεν ηχούν συντηρητικά και αυτοπεριοριστικά σκοτεινοί, αλλά αφήνουν κενά εκτόνωσης ανάμεσα στο τρίξιμο των δοντιών τους.

Ως γνήσιοι πάνκηδες, αραδιάζουν μόνοι τους τις επιρροές τους. Joy Division, Crisis, Bauhaus, Gang Of Four, Fugazi, Flock Of Seagulls, Ride, Echo And The Bunnymen, και η προαναφερθείσα σκηνή των Stone Roses, Charlatans, Happy Mondays. Ο συνδετικός κρίκος; Οι μνημονικές φωνητικές γραμμές που βγαίνουν από hardcore ψυχή. Οι High Vis δεν αποτάχθηκαν το παρελθόν τους, αλλά, σε πλήρη αντιστοιχία με τους στίχους τους, δεν το άφησαν να τους περιορίσει. Όταν έρθει η ώρα του συγκλονιστικού "0151" (ο τηλεφωνικός κώδικας του Liverpool) οι punk/oi! εργατικές καταβολές θα γεμίσουν κιθαριστικά αρπίσματα με ανατριχιαστική ταξική οργή.

Το "Blending" επί 38 λεπτά σφυροκοπεί με τις μνημονικές και δραματικές του συνθέσεις. Μεταδίδει ιστορίες από σοκάκια και κλειδωμένα δωμάτια αστικών μεγαλουπόλεων, όχι επειδή είναι περιγραφικό, αλλά επειδή, συνδιαλέγεται με το κοινό όπου απευθύνεται, αναζητώντας μια θέση στο σήμερα. Το ομότιτλο κομμάτι ηχεί ως ένα θολωμένο όνειρο, μα μεταδίδει μια υπαρξιακή αγωνία. Το "Trauma Bonds", γραμμένο για αυτόχειρα φίλο του frontman Graham Sayle, ορθώνει το ανάστημά του ως μια από αυτές τις απερίγραπτες στιγμές όπου ο συντονισμός με ένα έργο τέχνης τεμαχίζει. Η συνεργασία μπάσου και τυμπάνων στο "Fever Dream", θα γυρίσει πίσω τον χρόνο αλλά θα επιτρέψει την ταύτιση. Η δυναμική του "Morality Test" θα σφίξει γροθιές δίχως να σταματήσει το χορό, ενώ το, σχεδόν dream pop φινάλε του δίσκου με το "Shame" επαναφέρει το ζήτημα της αποξένωσης, προτάσσοντας την ελπίδα.

Οι High Vis, σε παράλληλη τροχιά με τους έτερους λατρεμένους Chubby And The Gang, αναδεικνύονται ως άξιοι εκπρόσωποι μιας πολύμορφης άποψης η οποία αναζητεί απαντήσεις, προσφέροντας παρηγοριά μέσω της μεταμόρφωσης punk ηχοχρωμάτων σε ενοποιημένη εκφραστική γλώσσα. Η δυναμική του "Blending" αντικατοπτρίζεται στην ενιαία του υπόσταση ως εξερεύνηση της αποδοχής της θλίψης, αλλά και στα μεμονωμένα αναχώματα ενάντια στη μαυρίλα και τον σχετικισμό που είναι τα τραγούδια του. Κυρίως όμως, είναι το (post-)punk που βλέπει στην κοινότητα και στις δεσμεύσεις της παράδοσης και του παρελθόντος χαραμάδες αισιοδοξίας, αντλώντας πίστη ότι η ελπίδα δεν χάθηκε.

Θα χαρακτήριζα την ικανότητα ων High Vis να προσαρμόζονται με συνέπεια και συνοχή σε διαφορετικά πεδία ως χαμαιλεόντια. Θα ήμουν όμως εκτός θέματος. Με το "Blending" οι Βρετανοί, δεν προσπαθούν να χωρέσουν κάτω από κενές ταυτότητες ή να κηρύξουν την επανάσταση ως πανάκεια. Η οργή τους είναι εσωτερικευμένη αλλά όχι αντιδραστική. Η φωνή τους παθιασμένη αλλά όχι απόμακρη. Η καρδιά τους είναι κοινωνικά ευαίσθητη και φωτεινή. Ανάθεμα τους, δεν ξέρω αν αυτό το άλμπουμ θα είναι το breakthrough τους, αλλά είμαι βέβαιος πως εδώ υφίσταται μια φωνή, που πολλοί αναζήτησαν στις αφανείς σκιές της «εναλλακτικής» κουλτούρας, αλλά ελάχιστοι την ανέδειξαν ακέραιη και εκκωφαντική, μετατρέποντάς τη μουσικά σε συλλογική επούλωση πληγών.

"You know me
At least you think you do
You only know the me
That I’ve let you into"

Bandcamp
Spotify