Sleepmakeswaves

Σε πνεύμα απόλυτης ειλικρίνειας, επιβάλλεται να σημειωθεί εξαρχής ότι στην πραγματικότητα οι Sleepmakeswaves δεν έφυγαν ποτέ για να επιστρέψουν. Ούτε εγκατέλειψαν ποτέ τον ήχο που τους έβαλε στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη, ούτε έκαναν βαρυσήμαντες δηλώσεις περί διάλυσης ή παύσης εργασιών, ούτε τίποτα αντίστοιχο. Πολύ απλά, όπως κάθε μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, η παρέα από την Αυστραλία παίρνει το χρόνο της και παίζει στους δικούς της ρυθμούς.

Πάνε τέσσερα χρόνια από την τελευταία φορά που είχαμε ακούσει νέες μουσικές, και πέντε ακόμα από τότε που ο δρόμος τους έφερε τελευταία φορά στα μέρη μας. Αν περίμενες ότι σε αυτό το διάστημα κάτι θα μπορούσε να έχει αλλάξει τρομερά στην πρότασή τους, σκέψου ξανά. Η πίστη τους στις αρχές του οργανικού φασαριόζικου rock δεν κλονίστηκε όταν τα φώτα στη γειτονιά έσβηναν το ένα μετά το άλλο. Δεν θα είχε λογική αυτό να ανατρεπόταν τώρα που έχουν απομείνει οι γενναίοι.

Κι αν η σειρά EP του κοντινού παρελθόντος έμοιαζε, κι εν τέλει ήταν, τραβηγμένη, εδώ η ισορροπία επανέρχεται. Το σύνολο είναι σαφώς πιο στοχευμένο. Ο τρόπος που ξεδιπλώνονται οι μελωδίες παραμένει απόλυτα προσωπικός κι αναγνωρίσιμος. Τα ηλεκτρονικά τερτίπια και οι heavy αναφορές αστράφτουν. Είναι ακόμα τα ίδια υπέροχα πλάσματα που μπορούν να φορέσουν το παπούτσι του Robert Miles στο ένα πόδι και των Metallica στο άλλο, και να τρέξουν γελώντας στο ηλιοβασίλεμα.

Από τις παραμορφώσεις, το εισαγωγικό γέμισμα και το κοπάνημα του "All Hail Skull" μέχρι την αγνή αισιοδοξία στο κλείσιμο του "This Close Forever", το άλμπουμ καταφέρνει να ακούγεται γνώριμο και ανανεωμένο την ίδια στιγμή. Μην περιμένεις απότομους νεοτερισμούς ή εμπορικές υπεραπλουστεύσεις. Ούτε προφανώς κάποια απόπειρα για επαναφορά στις, τόσο ένδοξες αλλά τόσο 2008, ημέρες του "In Today Already Walks Tomorrow". Η τριάδα είναι πολύ έξυπνη για κάτι τέτοιο.

Σε σαράντα λεπτά, το "It's Here, But I Have No Names For It" συμπυκνώνει όλα όσα έκαναν τους δημιουργούς του να ξεχωρίσουν από τον χαοτικό σωρό του post-rock και φωνάζει ότι ο δρόμος μπροστά είναι ορθάνοιχτος. Οι μαθηματικές πινελιές και τα πληκτράτα γυρίσματα. Η κουλ ως εκεί που δεν πάει παραγωγή. Το αναπάντεχο κόψιμο στα δυόμισι λεπτά του "Ritual Control". Οι ακουστικές του "Black Paradise". Τα φωνητικά και τα έγχορδα στο ομώνυμο. Μία σειρά από καρέ γεμάτα φως.