Mono

Oι ΜΟΝΟ είναι η απόλυτη μπάντα αγγελικού ορχηστρικού rock. Έγιναν περισσότερο γνωστοί παγκοσμίως μέσω του δίσκου "You Are There" το 2006 και καθιερώθηκαν ή/και αγαπήθηκαν τρελά με τον ίσως καλύτερο δίσκο τους "Hymn Τo Τhe Immortal Wind" το 2009. Προσωπικά λάτρεψα και το προηγούμενο τους "Pilgrimage Of The Soul" και νομίζω πως ολόκληρη η δισκογραφία τους περιέχει μόνο (ναι ΜΟΝΟ) υπέροχες και πραγματικά πανέμορφες δημιουργίες. Επιπλέον, οι τουλάχιστον 4-5 φορές που τους έχουμε δει ζωντανά ήταν μία και μία, παραμένουν αξέχαστες και κάθε μία σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά.

Φέτος, θα κοντραριστούν ξεκάθαρα μόνο (ναι ΜΟΝΟ) με τους GY!BE για τον καλύτερο (καθαρό) post-rock δίσκο της χρονιάς. Χωρίς προσμίξεις (noise, drone, krautrock, indie, art, shoegaze, screamo) και με αυτή την καθαρή, δική τους αισθητική (και οι δύο) που κρατάει από το παρελθόν αλλά καταφέρνει και συντηρεί ένα σχεδόν νεκρό είδος ακόμα τίμια και δημιουργικά.

Η παραγωγή είναι εξαιρετική και μεγαλειώδης. Κάθε στρώση ήχου αποδίδεται με κρυστάλλινη καθαρότητα, ενώ οι δυναμικές των κομματιών αναδεικνύονται μέσα από την προσεκτική μίξη. Οι Mono συνεργάζονται με συνέπεια μόνο (ναι ΜΟΝΟ) με ανθρώπους που κατανοούν το όραμά τους, κι αυτό φαίνεται σε κάθε λεπτομέρεια. Και εδώ ήταν μαζί τους στην ηχογράφηση ο αείμνηστος και τεράστιος Steve Albini και στην επιμέλεια, παραγωγή, master και όποια καλλιτεχνική καθοδήγηση, βοήθησαν φυσικά και οι Jeremy DeVine και Robert Weston.

Το "Oath" είναι ένα άλμπουμ που για άλλη μια φορά αναδεικνύει την έντονη συναισθηματική και κινηματογραφική αισθητική του ιαπωνικού συγκροτήματος. Έρχεται να επιβεβαιώσει τη θέση τους ως ένα από τα πιο επιδραστικά ονόματα του είδους, συνδυάζοντας ευαισθησία, σκοτεινές αποχρώσεις και μια σχεδόν υπερβατική ένταση. Ακολουθεί αυτή την κατάδική τους δομή μιας ας πούμε μουσικής αφήγησης που ταξιδεύει μέσα από εναλλαγές δυναμικών, κάτι που φυσικά και αποτελεί σήμα κατατεθέν της μπάντας. Το "Oath" λοιπόν ξεκινάει με απαλά και μελωδικά στοιχεία, δημιουργώντας ένα κλίμα στοχαστικής ηρεμίας, πριν εξελιχθεί σε θύελλα συναισθημάτων με ορχηστρικές κορυφώσεις που κόβουν την ανάσα. Η χρήση τσέλο και βιολιών είναι υποδειγματική, προσδίδοντας στο δίσκο έναν κλασικισμό που συναντά τον μοντερνισμό του post-rock. Οι κιθάρες, πότε θορυβώδεις και πότε διαυγείς, διαμορφώνουν ένα τοπίο υπέροχο. Τα πνευστά (τρομπόνια και τρομπέτες) από την άλλη παίζουν έναν ιδιαίτερο, αλλά εξαιρετικά ουσιαστικό ρόλο στην ηχητική παλέτα τους. Πρακτικά τα ενσωματώνουν όχι ως κύριο μέσο, αλλά ως λεπτές, συναισθηματικές πινελιές που εμπλουτίζουν τις συνθέσεις τους, προσδίδοντας βάθος και ατμόσφαιρα. Ουσιαστικά όλα τα της ορχήστρας είναι συχνά πιο υποτονικά, σχεδόν κρυμμένα στο βάθος, προσφέροντας υφή και χώρο στη μουσική. Λειτουργούν σαν μικρά κύματα που ανεβοκατεβαίνουν μέσα στις συνθέσεις, δίνοντας μια οργανική, αναπνευστική αίσθηση.

Τα κομμάτια έχουν έναν σχεδόν τελετουργικό χαρακτήρα, σαν κάθε τους νότα να κουβαλά μια υπόσχεση λύτρωσης. Η πορεία σε ένα προς ένα, είναι τόσο όμορφη. Είναι τόσο γιαπωνέζικη. Είναι τόσο γλυκιά. Η μπάντα, μόνο (ναι ΜΟΝΟ) πιστή στις ρίζες της, προσεγγίζει τα θέματα αυτά με μια συγκινητική ειλικρίνεια, χωρίς φανφαρονισμούς και μαλακίες για ωψεύτικο εντυπωσιασμό. Οι Mono δείχνουν ξανά τη μαεστρία τους στο να κατασκευάζουν συνθέσεις που σε καθηλώνουν και σε παρασύρουν.

Η μουσική του δεν είναι εύκολη. Όχι ότι είναι δύσκολη λόγω σκληράδας ή αβαντγκαρντισμού. Απλά απαιτεί υπομονή και συγκέντρωση. Η ανταμοιβή όμως είναι πλούσια και βαθιά. Είναι ένας δίσκος που δεν απλά ακούγεται, αλλά βιώνεται. Αν σου αρέσουν ή γουστάρεις αυτού του είδους την ορχηστρική και ατμοσφαιρική μουσική, το "Oath" θα είναι ένα άλμπουμ που θα σε συντροφεύσει για καιρό και θα μείνει για πάντα στα αγαπημένα σου.

Bandcamp