Drahla

Από το Leeds μας έσκασε αυτό το άλμπουμ που ήδη έχω ξεχωρίσει ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς. Οι Drahla αποτελούνται από την Luciel Brown στα φωνητικά και στην κιθάρα και τους Rob Riggs και Mikey Ainsley στο μπάσο και τα ντραμς. Το συγκρότημα εμφανίστηκε το 2017, με το τραγούδι "Faux Text", και τώρα έφτασε η ώρα να κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο.

Η αλήθεια είναι πως το "Useless Coordinates" δεν κρύβει ιδιαίτερες εκπλήξεις για όσους έχει τύχει να έρθουν σε επαφή με την μέχρι τώρα πορεία του συγκροτήματος. Θορυβώδεις κιθάρες, εθιστικές μπασογραμμές, άναρχα ξεσπάσματα κι έντονες επιρροές από το No wave μουσικό κίνημα που, άλλοτε παραπέμπουν στους Wire, και άλλοτε στους Sonic Youth.

Ειδικά, ο τρόπος που τραγουδάει η Luciel Brown θυμίζει έντονα μια νεαρή εκδοχή της, βασίλισσάς του Underground ήχου, Kim Gordon. Και γενικότερα όμως η προσέγγιση που ακολουθεί το συγκρότημα παραπέμπει άμεσα στους πρώιμους Sonic Youth όσον αφορά τους πειραματισμούς αλλά και την ηχητική κατεύθυνση που ακολουθούν. Για παράδειγμα, το "Stimulus For Living" θα μπορούσε άνετα να αποτελεί κάποιο κρυμμένο B-Side του "Sister".

Και αυτό φυσικά δεν το λέω ως κάτι κακό. Το κενό που έχουν αφήσει οι σπουδαίοι Νεοϋορκέζοι απ’ όταν διαλύθηκαν το 2011 είναι μεγάλο ενώ η στιλιστική κληρονομιά τους είναι τεράστια και είναι σίγουρα θετικό να βλέπει κανείς νέα μουσικά σχήματα να πατάνε στα βήματα τους προκειμένου να εξελιχθούν. Ειδικά μνεία πρέπει επίσης να γίνει στον Chris Duffin, ο οποίος συμμετέχει σε κάποια τραγούδια του δίσκου εμπλουτίζοντας τα κομμάτια με το σαξόφωνο του, δένοντας άψογα με τους άλλους τρεις μουσικούς και απογειώνοντας το τελικό αποτέλεσμα. Το δέσιμο των τεσσάρων μάλιστα μου έφερε στο μυαλό τους σπουδαίους X-Ray Spex.

Παράλληλα όμως, πετυχαίνουν να δημιουργήσουν ένα αμάλγαμα θορύβου και μελωδίας συνδυάζοντας την ορμή του punk με το αρτιστικό μεγαλείο των James Chance and the Contortions. Και αυτό είναι κάτι που μπορείτε εύκολα να διαπιστώσετε κι εσείς ακούγοντας την εισαγωγή του "React/Revolt" που διαρκεί δυόμιση λεπτά πριν καταλήξει σε ένα από τα πιο δυναμικά τραγούδια του δίσκου. Οι Drahla προσπαθούν όσο μπορούν να αποφύγουν τις δοκιμασμένες μουσικές φόρμες (εισαγωγή- κουπλέ- ρεφραίν- σόλο- ρεφραίν) κι επενδύουν αρκετά στις επαναλήψεις και στους πειραματισμούς στην ενορχήστρωση προκειμένου να ξετυλίξουν το μουσικό τους όραμα.

Στιχουργικά, ο δίσκος καταπιάνεται με όλα τα καίρια κοινωνικά ζητήματα. Από την υπερσυγκέντρωση του πλούτου μέχρι την σύγχρονη περιβαλλοντική καταστροφή και από εκεί στα επίκαιρα θέματα της ταυτότητας και του φύλου και της επίδρασης των social media στην καθημερινότητα μας. Βέβαια, μην περιμένετε να διαβάσετε κάποιο μανιφέστο καθώς οι στίχοι, φαντάζομαι σκόπιμα, αποφεύγουν να ασκήσουν κάποια μορφή κριτικής με το νόημα τους να σου ξεφεύγει κάθε φορά που πας να το πιάσεις.

Με δεδομένα λοιπόν όλα αυτά, είναι απορίας άξιο πως ο συγκεκριμένος δίσκος, σε αντίθεση με τις κυκλοφορίες άλλων συμπατριωτών τους, πέρασε σχεδόν αθόρυβα χωρίς να πάρει ιδιαίτερη αναγνώριση. Ίσως το γεγονός ότι οι Drahla κινούνται σε πιο πειραματικές φόρμες να λειτούργησε κατά τους όμως, από την άλλη, νομίζω πως οι καινοτομίες τους βασίζονται σε παλιές δοκιμασμένες συνταγές που μπορεί πριν 40 χρόνια να ακούγονταν δυσπρόσιτες, όμως σήμερα το κοινό εκτιμώ πως είναι αρκετά πιο εξοικειωμένο μαζί τους. Και ναι, στη τελική, οι Drahla στο "Useless Coordinates" είναι αρκετά πιο συντηρητικοί από πολλά άλλα σχήματα που εμφανίστηκαν κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 1970.

Με αρκετά ενδιαφέρουσες επιρροές και με τραγούδια που φανερώνουν ένα συγκρότημα που σίγουρα δεν του λείπει η έμπνευση, έχω την αίσθηση πως οι Drahla θα μας απασχολήσουν ξανά τα επόμενα χρόνια. Σίγουρα, θα πρέπει να ξεφύγουν λίγο από τη σκιά των Sonic Youth και να αποκτήσουν έναν πιο προσωπικό ήχο όμως, προς το παρόν, το τρίο από το Leeds κυκλοφόρησε έναν πραγματικά καλό δίσκο που αξίζει να ακούσετε.