The Smile

Είχαμε ανάγκη άλλον έναν δίσκο των The Smile φέτος;

Όχι!

Είναι μια ωραία συλλογή «κομμένων» από τις ίδιες συνεδρίες ή πρόβες ή εγγραφές που μας έφεραν το θαυμάσιο "Wall Of Eyes" και αποφάσισαν να τις μαζέψουν μήνες μετά;

Μάλλον!

Οι εδώ συνθέσεις εξυπηρετούν ίσως και το jazz υπόβαθρο του Skinner;

Πιθανότατα…

Θα μπορούσαν να στριμώξουν στον πρώτο φετινό δίσκο μερικά υπέροχα κομμάτια και τα υπόλοιπα κομμένα, να παραμείνουν κομμένα για μια ζωή;

ΝΑΙ!

Τα "Zero Sum", "Eyes Αnd Mouth", "The Slip" και "No Words" φτάνουν. Αρκούν. Είναι παραπάνω από καλά. Έχουν την δυναμική και την ποιότητα να ακολουθήσουν τον δεύτερο δίσκο τους.

Τα τραγούδια λοιπόν στο "Cutouts" έχουν μια τζαζίστικη και αυτοσχεδιαστική αίσθηση, και ενώ το τρίο συνολικά είναι καλό και εδώ στη δουλειά του, η ενορχήστρωση τείνει να περιπλανιέται κάπως άσκοπα. Η κυκλοφορία (δεν αμφιβάλλει κανείς) ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για τους οπαδούς. Ίσως όμως αν ερχόταν κανά χρόνο αργότερα να δούλευε καλύτερα. Αν ήταν ένα EP με 5-6 κομμάτια… Μπορεί και αν κυκλοφορούσε ως b-sides και όχι ως κανονική κυκλοφορία να είχε ακόμα μεγαλύτερη αποδοχή.

Το άλμπουμ περιλαμβάνει ενορχηστρώσεις εγχόρδων από την ορχήστρα σύγχρονης μουσικής του Λονδίνου ενώ το artwork είναι ένας πίνακας που δημιούργησε ο Stanley Donwood και ο Thom Yorke κατά τη διαδικασία των ηχογραφήσεων.

Στις μέρες μας, είναι κάπως δύσκολο να μην νιώθεις ότι λάβαμε φέτος υπερβολική δόση από τους The Smile. Τους απολαύσαμε και ζωντανά το καλοκαίρι. Πήραμε, όσοι γουστάραμε, την δόση μας. Μερικές φορές θέλεις να σου λείπουν λίγο παραπάνω οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες. Πλέον βαριόμαστε ή δεν προλαβαίνουμε ή δεν χωράει όλη η πληροφορία στην ζωή μας και στον χρόνο μας. Δεν καθόμαστε να δούμε πάνω από πέντε λεπτά βίντεο σε κάθε μέσο κοινωνικής ή ψυχαγωγικής δικτύωσης. Πόσους δίσκους να αντέξουμε; Πόσοι King Wizard And… πχια! Με το τρίτο άλμπουμ της μπάντας μέσα σε κάτι παραπάνω από δύο χρόνια και το δεύτερο μέσα σε οχτώ μήνες, έχω αρχίσει να κουράζομαι και πόσο μάλλον όταν το τελικό σύνολο φαίνεται κάπως αμοντάριστο.

Ο Greenwood αγαπάει επίσης τα περίπλοκα χτυπήματα (δεν ξέρω πως αλλιώς να το γράψω) στην κιθάρα, αλλά όποιος έχει παρακολουθήσει τη δουλειά των The Smile ως τώρα θα καταλάβει ότι το παρακάνει σε αρκετά σημεία/κομμάτια αυτής της κυκλοφορίας.

Προσωπικά πέρα από τα τέσσερα κομμάτια που ξεχώρισα παραπάνω, αν και δεν τα βάζω ποιοτικά στο ίδιο σκαλοπάτι, γούσταρα και τα "Bodies Laughing" και "Don't Get Me Started" μιας και μου έβγαλαν μια χαλαρή αθωότητα που με πήγε κάπου στο παρελθόν. Κάπως νοστάλγησα, κάπως συνέδεσα άλλες μπάντες, κάπως ένιωσα.

Ο δίσκος δεν είναι κακός, αλλά όλες οι παραπάνω σκέψεις το βγάζουν από το κάδρο. Είναι για οπαδούς. Έχει καλά στοιχεία. Είναι καλοπαιγμένο. Αυτό.