Bipolia

Με καταγωγή από τη Λαμία αλλά έχοντας αναπτύξει τις ικανότητές της και δαμάσει το ταλέντο της παίζοντας μουσική στους δρόμους της Αθήνας, μεταφορικά και κυριολεκτικά, η 24χρονη Bipolia παρουσιάζει την πρώτη δουλειά της και κινείται σε ένα ευρύτερο alternative rock πλαίσιο, με έντονο το στοιχείο της τραγουδοποιού χωρίς όμως αυτό να παραπέμπει σε ακουστικούς ήχους. Κάθε άλλο μάλιστα, εδώ ο ηλεκτρισμός, το feedback, τα ηλεκτρονικά στοιχεία, η αστική ηχητική παλέτα, ένας εν γένει «βρώμικος» ήχος προσδιορίζει τον χαρακτήρα της μουσικής της. Δρόμοι της Αθήνας δεν είπαμε εξάλλου;

Είναι δύσκολο να αποφύγεις τις συγκρίσεις όταν θες να παρουσιάσεις ένα νέο καλλιτέχνη στο κοινό, οπότε θα πω ότι η πιο κοντινή και πρόσφατη παρόμοια περίπτωση που μπορώ να σκεφτώ είναι η Anna Calvi (ευκαιρία εδώ να πω πόσο μας έχει λείψει νέα δουλειά της). Δεν ισχυρίζομαι βεβαίως ότι πρόκειται για κατοπτρικό της είδωλο, όμως υπάρχει κάτι κοινό στον τρόπο που η Bipolia κινείται από χαμηλές σε υψηλές εντάσεις, πώς ακούγεται εντελώς προσωπική και εξομολογητική σε ό,τι τραγουδάει, πώς φαίνεται να έχει τον απόλυτο έλεγχο της μουσικής της και πώς υπάρχει ένα υφέρπον goth στοιχείο, ειδικά στις πιο δυνατές στιγμές της. Οι οποίες εδώ που τα λέμε είναι και οι καλύτερες.

Αυτό είναι και το βασικό παράπονο ίσως για το "There, I Said It". Είναι ένας δίσκος στον οποίο υπάρχει το "The Floor", ένα φοβερό, σκοτεινό, δυνατό τραγούδι με drum machine, πλήκτρα και παραμόρφωση στην κιθάρα βγαλμένο από τους καλύτερους goth εφιάλτες της Siouxsie. Δυστυχώς τίποτα άλλο στο δίσκο δεν αναπαράγει την ελκτική του δύναμη, όμως κάποια προσπαθούν, πλησιάζουν και δημιουργούν το ίδιο κλίμα. Το "Filth" ας πούμε αλλά και το "Phantasmal Union" ή το "Chambers". Αυτή η εκδοχή της Bipolia είναι η πιο ενδιαφέρουσα. Σκοτεινή και ρυθμική, με τα φωνητικά της να αγγίζουν την εκφραστική τους κορυφή και την μουσική να έχει μεγαλύτερο βάθος. Προσωπικά, θέλω να ακούσω κι άλλο από αυτήν.

Στον αντίποδα, υπάρχουν δύο, ας τις πούμε, μπαλάντες που είναι ευχάριστες, υπερβολικά ευχάριστες, στην πραγματικότητα ανώδυνες. Δεν ενοχλούν, σίγουρα εκφράζουν μια άλλη πτυχή της δημιουργού τους, αλλά δεν ξεχωρίζουν και ξεχνιούνται γρήγορα. Για να είμαι ειλικρινής, είναι η πλευρά του βρετανικού indie που θεωρώ λιγότερο ελκυστική έτσι κι αλλιώς. Τα "Elvis" και "The Man That Lives Inside Me" λοιπόν μπορούσαν και να απουσιάζουν χωρίς να αφαιρεθεί τίποτα από την ποιότητα του δίσκου. Ας σημειωθεί όμως ότι σε αυτά τραγούδια, όπου όλα είναι πιο λιτά και η φωνή βρίσκεται στο προσκήνιο, αναδύεται περισσότερο από αλλού η στιχουργική της ικανότητα. Είναι τα τραγούδια που ίσως κάνουν τον ακροατή για πρώτη φορά να προσέξει τους στίχους και εκ των υστέρων να επιστρέψει στα υπόλοιπα για να ανακαλύψει ότι όλες οι ιστορίες που μας λέει είναι άμεσες, προσωπικές (ή έτσι δείχνουν) και ενδιαφέρουσες.

Ανάμεσα στα δύο αυτά μουσικά πρόσωπα υπάρχουν τραγούδια που είναι ρυθμικά και groovy, αλλά έχουν κατά βάση και μία pop, ευχάριστη πλευρά. Δεν είναι αδιάφορα όπως οι μπαλάντες που προαναφέραμε, ούτε όμως και τόσο ελκυστικά όσο οι κορυφές που αναδείξαμε. Κάθονται αναπαυτικά κάπου στη μέση και μπορεί να μην είναι ο λόγος για να ακούσεις τον δίσκο, κάθε άλλο όμως παρά καταλαμβάνουν άσκοπα τα αυλάκια του βινυλίου. Το "Dragon" είναι μάλλον το καλύτερο εξ αυτών.

Είναι σίγουρο ότι ως μία δημιουργός που τώρα μας συστήνεται, η Bipolia δεν είναι απαραίτητο να έχει ήδη πλήρως διαμορφωμένη την μουσική της ταυτότητα. Αυτό που δείχνει στην πρώτη της δουλειά είναι ότι στη διαδικασία του να τη βρει μπορεί ήδη, ταυτόχρονα, να γράφει πολύ όμορφα τραγούδια. Ποια είναι αυτά, εν τέλει είναι και θέμα γούστου. Όταν ο υπογράφων πάντως κλήθηκε, υποκειμενικά μεν, αλλά με την απολύτως ειλικρινή μέθοδο του repeat να αποφασίσει ποια είναι τα τραγούδια τα οποία ξεχώρισε, το αποτέλεσμα έδειξε προς συγκεκριμένη κατεύθυνση.