Truck Violence

Το όνομα της μπάντας καθώς και η αισθητική του εξωφύλλου μου φαίνονται οριακά απωθητικά. Σε φυσιολογικές συνθήκες, το πρώτο άλμπουμ των Truck Violence από το Montreal του Καναδά δεν θα είχε μπει ποτέ στο playlist μου, οι περιστάσεις όμως το έφεραν έτσι ώστε να πατήσω το play. Εκεί με υποδέχτηκε ένα blastbeat με ένα post-hardcore riff, ένα γρήγορο κόψιμο που έφερε τα πράγματα σε slowcore περιοχές και - στο άσχετο - ένα ξέμπαρκο banjo. Το δόλωμα έπιασε. Ευτυχώς. Θα είχα χάσει ένα εξωφρενικό ντεμπούτο.

Φαίνεται πως στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, πληθαίνουν οι μπάντες που μετατοπίζονται από αστικές σε επαρχιώτικες θεματολογίες. Αυτή η στιχουργική «αποκέντρωση» δεν είναι βέβαια αθώα. Φέρνει μαζί της θέματα δύσκολα, όπως η ερημιά και η απόγνωση, ή ακόμα χειρότερα την απειλή της βίας, της καταστροφής και άλλων πραγμάτων άρρωστων και κακόβουλων. Ως προς την ατμόσφαιρα τους λοιπόν, οι Truck Violence ανήκουν ξεκάθαρα σε αυτήν την κατηγορία, μπαίνοντας δίπλα σε γκρουπ όπως οι Chat Pile ή οι Crippling Alcoholism. Η καλύτερη αποδόμηση του αμερικανικού (=καναδικού) ονείρου και της «ιδανικής» δυτικής πραγματικότητας θα γίνει, και σε αυτή την περίπτωση, εκ των έσω. Τίτλοι όπως "Guns Buried In The Front Yard", "Drunk To Death" και "Along The Ditch Till Town" είναι μάλλον ενδεικτικοί.

Αποκάλεσα όμως τους Truck Violence εξωφρενικούς και αυτό οφείλεται πρωτίστως στην μουσική τους. Αυτοί εδώ οι τέσσερις τύποι αλλάζουν συνεχώς διαθέσεις, κινούμενοι από την τοξικότητα του noise rock και από hardcore δαγκωματιές, σε κλαψουρίσματα τύπου Sprain και καθαρές folk συνθέσεις, όπου το banjo φλερτάρει με την country. Αυτά τα πράγματα για να γίνουν σωστά θέλουν μια δόση θράσους και μια δόση ταλέντου, στοιχεία που η μπάντα μοιάζει να διαθέτει, κυρίως επειδή τα 31 λεπτά του "Violence" κυλάνε σαν νεράκι, χωρίς προβλήματα ομοιογένειας.

Ενώ κρατάνε το ενδιαφέρον σου αμείωτο, επειδή ακριβώς η πολυστιλιστικότητα τους αλλά και οι ερμηνείες του τραγουδιστή Karsyn Henderson εξιτάρουν, το "Violence" δεν διαθέτει πραγματικά σπουδαία τραγούδια. Κάποια φτάνουν πολύ κοντά ("The Gash", "He Ended The Bender Hanging"), φαίνεται όμως πως χρειάζεται λίγη ακόμα συνθετική ωρίμανση για να μετουσιώσουν τις συναρπαστικές τους ιδέες σε κάτι πιο συμπαγές και καλλιτεχνικά ολοκληρωμένο. Μην παρεξηγηθώ: ένα άλμπουμ σαν το "Violence" δεν το προσπερνάς. Απλώς, κάπως, σε κάνει να προσμένεις κάτι πιο μεγάλο.

Η γυμνή ποιητικότητα των στίχων του Henderson άλλοτε ενισχύουν κι άλλοτε χτίζουν αντίθεση με τις εξάρσεις της μουσικής. Το "Violence" είναι ένα πραγματικά άγριο ταξίδι, ένας δίσκος βίαιος μα και ειλικρινής, ευαίσθητος μα και απειλητικός. Ένα άλμπουμ που με κάνει να διπλοσημειώνω το όνομα των Truck Violence ως μια αναπάντεχη και μεγάλη ελπίδα για το μέλλον και μας κάνει να λαχταράμε για περισσότερα καθημερινά δράματα, παρμένα από το φολκλόρ του δυτικού Καναδά. Ποιος ήξερε ότι έκρυβαν τέτοια σκοτάδι;

Bandcamp