Fontaines D.C.

Ας βγάλουμε τα ανούσια από την μέση: μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο, οι Fontaines DC ας μην λογίζονται πλέον ως μια post-punk μπάντα. Τα εξαιρετικά δυο πρώτα τους άλμπουμ θα μείνουν για πάντα ως δείγματα της post-punk αφετηρίας τους, έγινε όμως παραπάνω από αντιληπτό με το θαυμάσιο "Skinty Fia" του 2022 πως τα αγόρια από το Δουβλίνο έχουν μεγαλύτερες βλέψεις. Εδώ στο Rocking.gr εκείνη η διαπίστωση ήρθε με κρότο και το "Skinty Fia" ψηφίστηκε στην τρίτη θέση των καλύτερων άλμπουμ εκείνης της χρονιάς.

Από την μέρα που δημοσιοποιήθηκε το (κατά την γνώμη μου, όχι και τόσο καλαίσθητο) εξώφυλλο του "Romance" μπορούσε κανείς να διαβλέψει πως οι Fontaines DC θα επιχειρήσουν μια περαιτέρω κίνηση προς τον pop χώρο. Τελικά η εξέλιξη του ήχου τους αποτελεί την απολύτως λογική συνέχεια του "Skinty Fia", με την διεύρυνση των alt και indie rock ηχοχρωμάτων που έρχονται από περασμένες δεκαετίες. Πέραν αυτού όμως, το "Romance" ακούγεται σίγουρα πιο "χολιγουντιανό": Πιο μεγάλο label, πιο «μεγάλη» παραγωγή με έναν James Ford στο τιμόνι, πιο πλούσια ενορχήστρωση με εκτεταμένα έγχορδα, synths, πολλαπλά φωνητικά κλπ, πιο ακριβά video και γενικά μια πιο κοσμοπολίτικη αύρα. Δεν τραγουδούν πια τραγούδια για την ποίηση, την πολιτική και τις γκρίζες γειτονιές του Δουβλίνου. Πλέον μοιράζουν τον χρόνο τους ανάμεσα σε Λονδίνο, Παρίσι και Los Angeles - και πως αλλιώς να γράψεις ένα παγκόσμιο τραγούδι σαν το "In The Modern World";

Το άλμπουμ μπαίνει με ορμή. Into the dankness again τραγουδάει ο Chatten σαν μεσήλικας crooner πάνω από μια σκοτεινή σύνθεση που δεν μπορεί παρά να αποτελεί tribute στους τεράστιους Virgin Prunes, πριν το "Starbuster" εκραγεί με στοιχεία nu-rock αλλά και κατάλοιπα από την συνεργασία του Grian με το hip hop σχήμα των Kneecap. Το σούπερ rhythm section και το φασαριόζικο riff του "Here's The Thing" άλλες εποχές θα κατέκλυζαν το MTV ολημερίς κι ολονυχτίς και θα «έγραφαν» πάνω σε μια γενιά. Ως και το "Desire" με την μελωδική του εισαγωγή εξελίσσεται γρήγορα σε έναν mid-tempo ύμνο προορισμένο για πολυπληθή sing-alongs.

Ακόμα όμως και στο δεύτερο μισό του άλμπουμ που πέφτουν λίγο οι εντάσεις, συμβαίνουν πολλά όμορφα. Το αγαπημένο μου "Bug" ηχεί σαν ένα all-time indie classic, το εντυπωσιακό "Sundowner" είναι ένα shoegaze διαμαντάκι, οι κιθάρες του "Death Kink" φέρνουν ένα αεράκι από το Seattle. Ακόμα και το παράξενο "Horseness Is The Whatness", νωχελικό και ονειροπαρμένο σαν να ξεπήδησε από κάποιο παλιό musical, θα ξεδιπλώσει την ομορφιά του μετά από 2-3 ακροάσεις. Φυσικά, σε όλο το "Romance" λάμπει ο (φανερά βελτιωμένος) Chatten, οι έξυπνες κιθάρες και το πολύ καλό rhythm section. Περισσότερο όμως λάμπουν τα 11 πανέμορφα τραγούδια που κάνουν τα 37 λεπτά του άλμπουμ να κυλάνε σαν νερό, χωρίς καμία απολύτως κοιλιά.

Το τέταρτο πόνημα των Fontaines DC είναι λοιπόν το πιο εμπορικό, πολύχρωμο κι εκλεκτικό τους άλμπουμ ως τώρα, χωρίς όμως να θυσιάζει την ιδιαίτερη φυσιογνωμία τους. Συγκριτικά με τον προκάτοχο του, το "Romance" είναι λιγότερο θεματικό και πιο ταξιδιάρικο, έχει λιγότερο λυρισμό αλλά περισσότερο νεύρο. Θα έλεγα πως είναι λιγότερο «λογοτεχνικό» και περισσότερο «κινηματογραφικό». Σε αυτό που έχει όμως την πραγματική σημασία, η μπάντα βρίσκεται σε μεγάλο συνθετικό οίστρο - λες και ότι γράφουν το κάνουν σωστά - και, κυρίως, ξεχειλίζει αυτοπεποίθηση. Αυτό δεν είναι ένα γκρουπ που παλεύει πια να πείσει κανέναν για τίποτα. Είναι ένα γκρουπ που γράφει την rock n’ roll ιστορία των 20s.

Ίσως σε άλλες δεκαετίες να υπήρχαν μπόλικες μπάντες που έβγαζαν alt δίσκους με το διαμέτρημα του "Romance", σήμερα όμως οι Fontaines DC μοιάζουν να είναι σχεδόν χωρίς ανταγωνισμό. Όχι απλώς λοιπόν κάνουν το «4 στα 4» αλλά φαίνεται πια πως έχουν βάλει πλώρη να γίνουν πολύ μεγάλοι. Η κατάληξη μοιάζει προδιαγεγραμμένη, θα έλεγα λοιπόν πως σε αυτήν την περίπτωση το hype είναι αληθινότατο - και πως η γλυκιά μελωδία του "Favourite" είναι ταυτόχρονα νοσταλγική και προφητική!

Bandcamp