Tool @ Terra Vibe, 06/09/07

07/09/2007 @ 11:45

Πριν από 9 μήνες περίπου, όταν αποχωρούσα από τις εγκαταστάσεις (χαχα καλό ε;) στην περιοχή του Ελληνικού, ήμουν αρκετά δυσαρεστημένος, γιατί ενώ πίστευα πως οι Tool είχαν δώσει ένα αξιοπρόσεκτο, τουλάχιστον, show δεν είχα καταφέρει ούτε να τους δω, ούτε να τους ακούσω όπως θα ήθελα. Αυτή τη φορά θεωρούσα πως τουλάχιστον ο χώρος διεξαγωγής της συναυλίας (λέγε με Terra Vibe) μας έδινε μια σιγουριά παραπάνω για το τελικό αποτέλεσμα. Έχοντας αυτό κατά νου, μαζευτήκαμε τσούρμο και ξεκινήσαμε για Μαλακάσα, την οποία και προσεγγίσαμε τελικά κατά τις 20:00.

Το dj σετ των Psychograndmammas είχε ήδη ξεκινήσει και γνώριμοι ήχοι κρατούσαν συντροφιά στους περίπου 5.000 ανθρώπους που είχαν μαζευτεί (μεταξύ αυτών και γνωστός Αρειανός μουσικός). Το Terra Vibe είναι υπεράνετο νομίζω όταν δεν είναι φίσκα από κόσμο, γεγονός που σου δίνει την άνεση να χαζέψεις λίγο, να πιεις μια-δυο μπύρες, να ακούσεις φυσικά Isis, Mastodon, Monster Magnet και εν τέλει να μπεις στο κλίμα χωρίς κόπο και βιασύνη.

Κατά τις 21:30 τα πάντα ήταν έτοιμα (και τα visuals επί σκηνής που έδειχναν 4 περιστρεφόμενες νεκροκεφαλές, στο εσωτερικό των οποίων υπήρχε ένα έμβρυο) και ο κόσμος απλά περίμενε την εμφάνιση των Tool, οι οποίοι και ανέβηκαν στη σκηνή λίγα λεπτά αργότερα, ξεκινώντας το set τους με το ορμητικό "Jambi" από το "10.000 Days". Ο ήχος τους δεν ήταν καμπάνα από την αρχή, αλλά στην πορεία νομίζω πως δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Τουναντίον, από το δεύτερο κιόλας κομμάτι όλα ήταν κομπλέ όσον αφορά τα τεχνικά θέματα. Ο Keenan μάλλον ήταν πιο χαμηλά από ότι συνηθίζεται σε σχέση με τους υπολοίπους και αυτό ίσως οφείλεται στα προβλήματα που λέγεται ότι αντιμετωπίζει με τη φωνή του. Πέρα από αυτό, το "Stinkfist", που είναι ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια του κοινού στην Ελλάδα και όχι μόνο, μας έδωσε την ευκαιρία να βουτήξουμε στην θάλασσα των Tool. Στο "46&2" που ακολούθησε, η μπάλα χάθηκε... οι υπνωτικοί ρυθμοί του Justin Chancellor σε έβαζαν ύπουλα σε μια άλλη ηχοδιάσταση, στην οποία τα φωνητικά του Keenan απλά σου ανακοίνωναν τη μοίρα σου... Οι Adam Jones και Danny Carrey έκαναν τέτοια επίθεση στην εγκεφαλική σου επίφυση, που μόνο ο Johny Depp θα ένοιωθε στην ταινία "Fear And Loathing In Las Vegas". Που είναι το κράτος αναρωτήθηκα όταν ο Carrey στο μέσο του κομματιού μας πυροβολούσε χωρίς έλεος...

Απλά αποδέχθηκα τη μοίρα μου και συνέχισα. Το "Schism" που ακολουθούσε μας έβαλε σε ένα mode γενικότερης ενότητας (I know the pieces fit) και ηρεμίας. Οι χροιές που πετυχαίνουν οι Jones και Chancellor σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα είναι άξιες θαυμασμού και μελέτης. Το «μαγικό» σε όλη αυτήν την κατάσταση είναι πως όλα αυτά εντάσσονται σε ρυθμούς τους οποίους η μπάντα κατευθύνει απόλυτα. Σε σημεία σε κάνουν να πιστεύεις πως έχουν φτάσει σε επίπεδο τέτοιο, που ελέγχουν τον ίδιο το χρόνο.

Επιστροφή στον τελευταίο δίσκο με το "Lost Keys", στο οποίο το όλο feedback (thx jack) που δημιουργεί το άρρωστο μπάσο λειτουργεί σα διεγερτική ουσία η οποία θα σε οδηγήσει στο απόλυτο κάψιμο του... "Rosetta Stoned" (τον παρατηρήσατε τον περίεργο τυπάκο, ντυμένο γιατρό, που πείραξε κάτι στα πλήκτρα;). Μετά το «ραπάρισμα» του Keenan στις πρώτες στροφές του κομματιού και τη φαινομενική ηρεμία που ακολουθεί, τα παγανιστικά αφρικανοφερμένα μέτρα, βουτηγμένα στην ανατολίτικη μελωδία που προσέφερε ο Adam Jones, οδηγούσαν το κοινό στην παράνοια.

Ε λίγο πριν ακολουθήσει το "Flood", οι Tool άφησαν μια λούπα που μπορούσε εύκολα να κάνει μεγάλη και μη αναστρέψιμη ζημιά σε όποιον παρασυρόταν στη δίνη της. Εγώ προσωπικά τελευταία στιγμή έσωσα τον διπλανό μου από το κακό! Γενικά όλα τα visuals, τα φώτα, τα λέιζερ, οι λούπες συντελούσαν στη δημιουργία μιας αρκούντως ψυχεδελικής ατμόσφαιρας στην οποία το "Flood" από το "Undertow" ήρθε και έδεσε. Δεν ξέρω πόσοι περίμεναν το συγκεκριμένο κομμάτι, αλλά η αμεσότητα και ο όγκος του έπεσαν στο κεφάλι όλων των ανυποψίαστων.

Σειρά είχε το "Lateralus" από τον ομότιτλο δίσκο, η εκτέλεση του οποίου ήταν απλά μοναδική. Ουσιαστικά πήραν μία από τις καλύτερες τους συνθέσεις και ασέλγησαν πάνω της χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Το solo στα τύμπανα άφησε άφωνο κόσμο και κοσμάκη, η συνεργασία με το μπάσο και την κιθάρα ήταν αδιανόητη και απλά δεν καταλάβαινες πως στο διάολο συνεννοούνται και πως μετράνε τα μέρη, τα οποία τα είχαν αλλάξει εντελώς. Παρακολουθούσαμε ισορροπία μέσα στο απόλυτο χάος και αυτό ως γεγονός σου συντάραζε την κοσμική σου ισορροπία.

Στη συνέχεια το εναρκτήριο riff του "Vicarious" ανέλαβε να μας ξυπνήσει και στην πορεία να μας αποτελειώσει με τα κοφτά του χτυπήματα και την σπειροειδή του οπτική. Η εκτέλεση του hit (αν μπορούμε φυσικά να το πούμε έτσι) για μένα ήταν απλά ενδεικτική της τεχνικής αρτιότητας του συγκροτήματος και εν μέρει ένα είδος επιλόγου της βραδιάς, κατά τη διάρκεια της οποίας γίναμε μάρτυρες ενός ολόκληρου μουσικού δόγματος.

Εν κατακλείδι, το live το ευχαριστήθηκα με την ψυχή μου. Αυτή τη φορά χωρίς προβλήματα με τον ήχο, με normal τιμή εισιτηρίου και χωρίς πολύ σπρωξίδι... Σίγουρα θα ήθελα να ακούσω και άλλα κομμάτια όπως και σχεδόν όλοι μας, αλλά προσωπικά έμεινα πολύ ευχαριστημένος. Μετά το πέρας του live αναρωτιόμουν πόσοι μας χτύπησαν και γιατί; Τι ήταν αυτά τα παράξενα πλάσματα με τις ανθρώπινες μορφές; Θέλανε το κακό μας; Μήπως ήταν εξωγήινοι; Τους είδε κανείς; Από πού προήλθε όλη αυτή η εκστατική εμπειρία;

Τώρα (για να ικανοποιήσω και λίγο τους ψείρες) όσον αφορά τη σκηνική παρουσία και το setlist του συγκροτήματος, νομίζω πως όλα είναι θέμα προσδοκιών. Όσοι περίμεναν να δουν τους Tool του 1996 σίγουρα θα απογοητεύτηκαν. Ok, ο Adam Jones δεν κουνήθηκε καθόλου και ο Maynard απείχε πολύ από αυτό που λέμε εκδηλωτικός και ομιλητικός, αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως αυτό επηρέασε το συναίσθημα που έβγαινε από τη μουσική τους απόδοση. Ok, δεν ακούσαμε ούτε το "The Pot", ούτε το "Parabol / Parabola", ούτε και πολλά άλλα, όμως στην τελική όσοι προσηλώθηκαν στο αγνά μουσικό μέρος του πράγματος νομίζω πως αποζημιώθηκαν. Δεν ξέρω πόσοι το συνειδητοποιήσατε, αλλά είδαμε επιτέλους μια μπάντα, με την οποία ασχολούνται άνθρωποι από όλη την υφήλιο. Ας το εκτιμήσουμε...