Fat White Family

Έχω γράψει ξανά μέσα από αυτές τις σελίδες για το μέγεθος του εκτοπίσματος των Fat White Family. Δεν ξέρω τι θυμάστε εσείς από το 2013 αλλά, σε γενικές γραμμές, παρά τις μουσικάρες που είχαν βγει, ήταν σαφές πως η δεκαετία κινούνταν σε πολύ πιο pop κατεύθυνση, αφού τα περισσότερα νέα συγκροτήματα της εποχής επέλεγαν είτε την ψυχεδέλεια, είτε τα synth revivals, και, ενίοτε, και τα δύο.

Σε αυτό το πλαίσιο, το "Champagne Holocaust" κατάφερε να είναι ένα τεράστιο ηχητικό "f@ck off" σε φόρμες, βαθιά μουσικά νοήματα, εμπορικά ρεύματα, κτλ. Και παρόλο που ηχητικά ήταν σαφέστατα άγουρο, εμπεριείχε την σωστή ποσότητα αλητείας, που μας επέβαλε να του συγχωρέσουμε (σχεδόν) τα πάντα. Και όσο ο live μύθος του συγκροτήματος μεγάλωνε και η σκηνή του Νότιου Λονδίνου σχηματιζόταν ουσιαστικά κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση τους, το "Songs for Our Mothers", με τις όποιες αδυναμίες του πάλι, απέδειξε πως, πέρα από το attitude, μπορούσαν να γράψουν και τα τραγούδια για να δικαιολογήσουν το hype που, σε κάποιους κύκλους, έφτανε να τους χαρακτηρίζει ως τους επόμενους Rolling Stones.

Υπερβολή θα πείτε και θα έχετε δίκιο αλλά, ας είμαστε δίκαιοι, κανένας μύθος δεν δημιουργήθηκε από ταπεινούς ήρωες και συγκρατημένους ακροατές. Κοινώς, οι αποψάρες, όταν δεν βγάζουν μάτι, διά της υπερβολής τους μπορεί να κάνουν ακόμη πιο σαφές το προφανές. Και στην περίπτωση μας, οι Fat White Family προφανώς και είναι από τους μεγαλύτερους πρωταγωνιστές της σύγχρονης εναλλακτικής σκηνής. Μεγαλύτερος εχθρός τους ο εαυτός τους και, συγκεκριμένα, o Lias Kaci Saoudi ο οποίος θα μπορούσε να συγκριθεί με ελάχιστους (πιθανά μόνο με κάποιον αδερφό Gallagher, δεν έχει σημασία ποιον) ως προς την ικανότητά του να κάνει εχθρούς.

Όπως και να έχει, πέντε χρόνια λοιπόν μετά το "Serfs Up!", δίσκο που προσωπικά θεωρώ υποτιμημένο καθώς δεν τους έδωσε τη ακόμη μεγαλύτερη αναγνώριση που τους άξιζε, οι Βρετανοί επέστρεψαν αιφνιδιαστικά με το "Forgiveness Is Yours", ένα άλμπουμ που με βεβαιότητα αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη και, παράλληλα, φιλόδοξη δουλειά τους μέχρι σήμερα. Για να μην ξαφνιαστείτε λοιπόν, ξεχάστε όσα ξέρατε, ή τέλος πάντων τα περισσότερα, και προσεγγίστε ξανά το σύμπαν των Fat White Family, σαν να τους ανακαλύπτετε για πρώτη φορά.

Οκ, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι αλλά είδατε πως τράβηξα την προσοχή σας; Αυτό όμως που ισχύει με σιγουριά είναι το ότι το συγκρότημα αυτή τη φορά ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μας και τέντωσε τον ήχο του προς κάθε πιθανή κατεύθυνση. Έτσι, είτε προτιμάτε την πιο pop, ή την πιο ηλεκτρονική, ή την πιο λυρική, ή την πιο ψυχεδελική, ή την πιο πειραματική πλευρά τους, δεν θα απογοητευτείτε καθώς όλα εδώ συμβαίνουν παράλληλα και υπερθετικά με μια ευκολία, σπάνια για οποιονδήποτε καλλιτέχνη που υπηρετεί αυτό τον ήχο, όχι τώρα αλλά από την γέννηση του πριν καμιά 60αριά χρονάκια.

Οι Fat White Family καταφέρνουν και κινούνται με φοβερή άνεση σε τόπους και χρόνους, φανερώνουν επιρροές από τους Beatles, τον Cohen, τους Velvet Underground, και τον Bowie μέχρι τους Nine inch Nails, τους Pulp, και, φυσικά τον Nick Cave, τους The Birthday Party και, το όνομα-κλειδί σε όλα όσα κάνει όλα αυτά τα χρόνια το συγκρότημα, τους The Fall. Οι μόνοι λοιπόν που πιθανά να μην μείνουν και τόσο ευχαριστημένοι είναι όσοι τους προτιμάνε πιο θορυβώδεις, πιο punk ή rock, και, γενικότερα, πιο τσιτωμένους. Ίσως αυτό το χαμήλωμα της έντασης να είναι αποτέλεσμα και της αποχώρησης, εν μέσω των ηχογραφήσεων του δίσκου, του Saul Adamczewski, κιθαρίστα και ιδρυτικού μέλους τους, του οποίου ομολογώ το κενό περίμενα να γίνει περισσότερο αισθητό.

Όπως και να έχει, σε συνέχεια των παραπάνω, δεν θα ήθελα να νομίζετε πως επειδή δεν έχει έντονο ηλεκτρισμό, ο δίσκος είναι άνευρος. Απλώς ο θυμός του είναι πιο εσωτερικός και, πιθανά, και πιο ουσιαστικός αφού, πλέον, λειτουργεί περισσότερο σαν καλλιτεχνικό καύσιμο για αυτούς και λιγότερα σαν ευκαιρία για να τα ξεδώσουν ή να προκαλέσουν. Οι Fat White Family μπερδεύουν σκηνές, επιρροές, και κατευθύνσεις, εντυπωσιάζουν με τις ενορχηστρώσεις που ακούγονται, παράλληλα, minimal και απολύτως «γεμάτες», και, κυρίως, δημιουργούν ένα άλμπουμ που δίνει την ικανότητα στον ακροατή να ανακαλύπτει συνεχώς καινούργια πράγματα μέσα σε αυτό.

Το "Forgiveness Is Yours" δεν είναι ένας εύπεπτος δίσκος καθώς έχει τις προκλήσεις του και τις αβανγκάρντιλες του (πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε;) αλλά, στο δικό μου αυτί τουλάχιστον, ακούγεται φτιαγμένος από τα υλικά των "μεγάλων" δίσκων της ευρύτερης rock μουσικής, που, πιθανά σε άλλες εποχές, να τους τοποθετούσε στο πάνθεο των καλλιτεχνών που πάνε ένα βηματάκι παραπέρα, όχι μόνο τη σκηνή τους, αλλά όλο τον σύγχρονο ήχο. Δεν νομίζω πως αυτό θα συμβεί σε αυτή την περίπτωση, αλλά, παράλληλα, αμφιβάλω πως, σε προσωπικό επίπεδο τουλάχιστον, θα ακούσω πολλούς καλύτερους δίσκους φέτος. Προς το παρόν πάντως, δεν έχω ακούσει κανέναν.

Bandcamp