Το "MEDZ" πρόκειται λοιπόν για μια b-side κυκλοφορία από το υλικό το οποίο προοριζόταν για το περσινό "Toxic Positivity" των The Used. Απ’ ότι φαίνεται, οι The Used είχαν αφήσει αρκετό πολύ ενδιαφέρον συνθετικό υλικό εκτός της επίσημης κυκλοφορίας τους - το ομώνυμο κομμάτι "MEDZ" άλλωστε θυμίζει αρκετά την πρότερη ενεργητική εποχή τους, ενώ το "People Like Vomit" φτάνει να χρησιμοποιεί punk κιθάρες πολύ περισσότερο από ότι έχουμε δει τους The Used να επιχειρούν εδώ και πολύ καιρό. Τα λόγια άλλωστε είναι κάπως φτωχά για να περιγράψουμε τη συμβολή των The Used στους ευρύτερους pop-punk και post-hardcore κύκλους. Συνολικά το "MEDZ" παρόλο που δεν αποτελεί επίσημη κυκλοφορία, τολμά κανείς να πει ότι περιέχει πολύ περισσότερο ενδιαφέροντα κομμάτια αν τα εξετάσουμε ένα ένα, σε σχέση με την τελευταία τους δισκογραφική δουλεία – να φέρουμε ως συμπληρωματικά παραδείγματα τα "Sisyphus" αλλά και "Pain Is My Therapy". Για όσους δεν χόρτασαν την επιστροφή τους, είναι ιδανική ευκαιρία.

Spotify

Ναι, η αναφορά στον τίτλο είναι έκδηλη. Οι Νορβηγοί Rat Lord, με μέλη των Blood Command στη σύνθεσή τους, στο δεύτερο full length άλμπουμ τους τιμούν με ένα ιδιαίτερο τρόπο την μουσική κληρονομιά της πατρίδας τους. Για την ακρίβεια, το powerviolence σχήμα, επιστρατεύει πολύ grindcore αλλά και hardcore breakdowns για να σατυρίσει στιγμές του νορβηγικού black metal μύθου. Το αποτέλεσμα, είναι έντεκα κομμάτια σε 16 λεπτά, με σποραδικά καθαρά φωνητικά και πιο punk στιγμές, τα οποία αποτελούν ένα από τα καλύτερα σύνολα κομματιών που θα ακούσεις φέτος. Αν θέλουμε να είμαστε πιο σοβαροί, πέραν της αναγνωρίσιμης Kvelertak/Turbonegro αύρας, εδώ υφίστανται και θρύμματα της grindcore/hardcore σκανδιναβικής παράδοσης. Ναι, τα πράγματα έχουν βάθος εδώ. Μην μείνεις στα memes, το ζήτημα θα είναι πάντα η μουσική.

Spotify

Κι ενώ εκατομμύρια γκρουπ προσπαθούν διαχρονικά να αναπαράγουν τις progressive τεχνοτροπίες των 70s και των 90s, η αίσθηση των τελών των 80s όπως διαιωνίστηκε από σχήματα όπως οι Fates Warning του "Perfect Symmetry" παραμένει πιο δύσκολα προσβάσιμη, ίσως επειδή αυτού του είδους ο μεταλλικός λυρισμός θέλει ένα ιδιαίτερο μεράκι. Το δεύτερο άλμπουμ των Αθηναίων Orra βουτάει με αυτοπεποίθηση σε αυτά τα νερά, έχοντας σαν φανερό ατού τα εξαιρετικά (όπως πάντα) φωνητικά του Λεωνίδα Χατζημιχάλη και τις αναπόφευκτες Ray Alder αναφορές που κουβαλάνε. Αυτή είναι όμως μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Οι εντυπωσιακές κιθάρες του Πέτρου Πιερρακέα στολίζουν τις συνθέσεις σε όλο το πλάτος τους με γενναίες δόσεις από πιο κλασικό hard n’ heavy επιρροές και από μια τρομερή μελωδικότητα στα πλούσια lead μέρη, την στιγμή που το rhythm section κι ειδικά το μπάσο του Πάνου Καπογιάννη δίνουν μια πιο σύγχρονη αισθητική. Το "Glimmer Of Hope" στέκει σαν ένα εξαιρετικό άλμπουμ για το δύσκολο αυτό ύφος, καταφέρνοντας μάλιστα να ακούγεται όλο και καλύτερο καθώς ρέει και πριν κορυφωθεί. Όσοι αγαπούν το power/progressive εκείνης της εποχής, θα βρουν εδώ μια πολύ ξεχωριστή και όμορφη δουλειά.

Bandcamp

Ακραία επιδραστικοί και ακραία παραγνωρισμένοι - αν και γνήσιοι cult θρύλοι - οι Ιάπωνες Melt-Banana επιστρέφουν έντεκα χρόνια μετά το "Fetch" για ακόμα ένα μανιφέστο υπερηχητικού noise rock. Πάνω σε ταχύτατα bpm, οι κιθάρες επιδίδονται σε ένα λυσσασμένο performance κάπου ανάμεσα στον θόρυβο και την μουσική από video games και η εξωγήινη/παράξενη χροιά της θεάς Yasuko Onuki έρχεται, όπως πάντα, από κάποιο άλλο φανταστικό σύμπαν. Ο ήχος των Melt-Banana είναι πραγματικά αμίμητος, ένας πολύχρωμος θόρυβος on speed, μια παρδαλή ηχητική νεύρωση. Το "3+5" είναι ίσως ένα τσικ λιγότερο χαοτικό από τις πιο κλασικές τους δουλειές, με κάποια πιο στρωτά θεματάκια να εμφανίζονται σποραδικά. Στην ουσία του όμως παραμένει ένα άλμπουμ-δυναμίτης, 25 λεπτά υστερικής rock μαγείας. Όσοι τους ξέρετε, εμπιστευτείτε τους τυφλά. Όσοι δεν τους γνωρίζετε, ίσως ήρθε η ώρα να γνωρίσετε μια εντελώς one of a kind μπάντα. Δέστε καλά τις ζώνες σας.

Bandcamp

Τους Spaced τους περιμέναμε. Τα demo τους μας είχαν διαλύσει, και βλέπαμε μπροστά στα μάτια μας ένα από τα σχήματα του νεότερου κύματος του αμερικανικού hardcore (Turnstile, The Armed, Scowl, Gel, One Step Closer, κλπ) να θεριεύει. Το πρώτο LP τους, "This Is All We Ever Get", κατέφθασε τον περασμένο Μάρτιο και όχι δεν το πήραμε τώρα χαμπάρι. Βέβαια, τώρα μιλάμε για αυτό, κακώς, αφού πρόκειται για το full length ντεμπούτο της χρονιάς στη σκηνή.

Για 16 λεπτά, το σχήμα κάνει ό,τι θέλει έχοντας τρομακτικό έλεγχο πάνω στην συνθετική διαδικασία. Τα οκτώ κομμάτια του δίσκου είναι γεμάτα μνημονικά τραγούδια, από το εναρκτήριο "Landslide", μέχρι τα "Downfall", "Rat Race", τις lead κιθάρες του "Cosmic Groove", το υπνωτικό φινάλε του δίσκου με το "Running Man". Από τις New York HxC ημέρες των ‘80s μέχρι το άνοιγμα σε πιο εναλλακτικές φόρμες των τελευταίων ετών, οι Spaced επιτυγχάνουν θριαμβευτικά να προκαλέσουν ντόρο, και ας αναζητούν ακόμη την προσωπική τους ταυτότητα. Θα είμαστε εδώ, να τους περιμένουμε για την μεγάλη έκρηξη και την καμπύλωση του χωροχρόνου που αχνοφαίνεται.

Bandcamp
Youtube
Spotify

Trigger Warning.

Το "In The Loving Memory Of You / Time Will Heal" αποτελεί την πρωτοβουλία του ιθύνοντα νου της Σουηδικής Suicide Records (που μετράει σχεδόν 20 χρόνια ύπαρξης), Roger Andersson. Αποσκοπεί στην ενημέρωση γύρω από το ζήτημα της αυτοχειρίας, όπου στην σκανδιναβική χώρα κάθε έξι ώρες ένα άτομο αφαιρεί την ζωή του, αλλά και την οικονομική ενίσχυση της τοπικής ΜΚΟ Suicide Zero. Συμμετέχουν, με πρωτότυπες συνθέσεις δεκαέξι καλλιτέχνες, και συγκεκριμένα οι θρυλικοί Skitsystem, με την πρώτη τους νέα σύνθεση έπειτα από 18 χρόνια, σε μια συμβολική στιγμή, καθώς και οι Grand Cadaver, Knivad, Demonic Death Judge M:40, Downfall Of Gaia, The Moth Gatherer, Fredag den 13:e, Besvärjelsen, Novarupta, Fabian Brusk Jahn, Rainbird, Ulmus, Division of Laura Lee, GUHTS και Firebreather.

Θεματικά, με το (σουηδικό ως επί το πλείστον) extreme metal/crust, αλλά δεν περιορίζεται εκεί καλύπτοντας μεγάλο ηχητικό εύρος, έχει την τιμητική του επί των 78 λεπτών που διαρκεί η συλλογή, με τις θεματικές των κομματιών να επικεντρώνονται σε ζητήματα όπως η απώλεια, η θλίψη, ο θάνατος, η αποδοχή. Ομολογουμένως, σχεδόν κάθε μπάντα παρουσιάζει την καλύτερη εκδοχή του ήχου της και όλα τα κομμάτια θα εκτιμηθούν από λάτρεις των επιμέρους ιδιωμάτων, αποτελώντας παράλληλα δίοδο για γνωριμία με αρκετές από αυτές. Είτε εκτιμάς συν τις άλλοις τις μπάντες, είτε θες απλώς να ενισχύσεις το σκοπό, το "In The Loving Memory Of You" επιβραβεύει. Η μουσική είναι σύντροφος, και λυτρώνει.

Μπορείτε να προμηθευτείτε τη φυσική μορφή της συλλογής μέσω Bandcamp και να την ακούσετε στην ανάλογη streaming πλατφόρμα μέσω του εξής συνδέσμου.

Τέταρτος δίσκος για τους Γερμανούς black metalers με τα pagan στοιχεία. Η μπάντα κρατάει ένα σερί καλών κυκλοφοριών με τα "Okeanos" και "Marter" και αυτό δε θα αλλάξει με το φετινό "Ethos". Τα επικά στοιχεία είναι εκεί ακόμα, αν και μειωμένα από τα προηγούμενα, το βιολί και το πιάνο εξακολουθούν να έχουν βασικό ρόλο και τα κομμάτια παραμένουν πολύπλευρα και σύνθετα. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ο ήχος που είναι πιο καθαρός και μεγαλύτερος. Στο ύφος τους μια μικρή αλλαγή συνίσταται στα περισσότερα φωνητικά και λιγότερα μεγάλα instrumental μέρη, όχι ότι εξαφανίστηκαν αλλά είναι μειωμένα. Προσωπικά μου φάνηκε βελτιωμένο και το παίξιμο του David Kempf στα ντραμς, ίσως και πιο καταιγιστικό.

Όπως και στις προηγούμενες δουλειές τους όμως η διάρκεια του "Ethos" μου φαίνεται λίγο πιο μεγάλη απ’ ότι θα έπρεπε για να είναι ένας πραγματικά καλός δίσκος. Δηλαδή ενώ τα "Hrenga", "Zores", "Ruakh" και "Komm Herbei, Schwarze Nacht" είναι πολύ καλά, ο υπόλοιπος δίσκος μάλλον υπολείπεται κάπως, αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο.

Συνολικά το "Ethos" συνεχίζει το καλό σερί των Firtan χωρίς να τους ανεβάζει όμως επίπεδο, παρά το ότι μάλιστα οι πρώτες ακροάσεις αφήνουν την αίσθηση ότι είναι καλύτερη δουλειά από ότι πραγματικά είναι.

Χωρίς καμία δόση υπερβολής, το δεύτερο άλμπουμ των Alora Crucible μοιάζει σαν μια πραγματική αποθέωση του φυσικού κόσμου. Στην πραγματικότητα, το "Oak Lace Apparition" θυμίζει πίνακα ζωγραφικής που στο κέντρο του δεσπόζει ένα μεγαλειώδες τοπίο. Καλούνται να το περιγράψουν το dulcimer του Toby Driver (Kayo Dot), το βιολί του υπέροχου Timba Harris και τα synths/field recordings/φωνητικά της Ana Christina Perez Ochoa, μέσα από μακροσκελείς - στα όρια του επικού - ambient συνθέσεις μιας ακατανόμαστης πειραματικής folk. Η ευγένεια, η ομορφιά και η γαλήνη που ξεχύνονται από την μουσική είναι υπεράνω περιγραφής, ο χρόνος καταλύεται, η ηχητική μαγεία που δημιουργείται μεθάει τις αισθήσεις. Λίγα πράγματα θα μπορέσουν φέτος να νικήσουν την ατμόσφαιρα που παράγει αυτό το εκκεντρικό τρίο, λίγα τραγούδια θα κοντράρουν τον λυρισμό του "Spindle’s Sworl" κι ακόμα λιγότερα θα μπορέσουν να γεννήσουν τους post-minimalism ίσκιους του "I Destination". Ένας δίσκος ανηφορικός, φωτεινός, πανώριος.

Bandcamp

Στον τρίτο τους δίσκο, οι Nø Man επιτυγχάνουν να ισορροπήσουν εντυπωσιακά ανάμεσα στις επιρροές και το παρελθόν τους. Με βαθιές ρίζες στους πάλαι ποτέ επιδραστικούς Majority Rule, θα ήταν δύσκολο να μην επιμείνουν στις skramz καταβολές τους αλλά το "Glitter And Spit" μπορεί να περηφανεύεται πως ξεφεύγει με χαρακτηριστική άνεση από τα στεγανά ενός ιδιώματος που φέτος βέβαια έχει εκπλήξει θετικά σε ποσότητα και ποιότητα κυκλοφοριών. Όχι, οι Nø Man δεν παίζουν παραδοσιακό screamo/emoviolence, αλλά φορτίζουν έξοχα με πειραματικές και μελαγχολικές αποχρώσεις ένα δυναμικό hardcore, ενώ οι προσφυγικές παλαιστινιακές ρίζες της τραγουδίστριας Maha Shami ξεδιπλώνονται και φωνητικά αλλά και κυρίως στιχουργικά σε μερικές εντυπωσιακές στιγμές. Μην το προσπεράσεις, και εμπιστεύσου με, αν ενδώσεις, δεν θα το πράξει ούτε αυτό.

Bandcamp
Youtube

Υπάρχουν κάποιοι δίσκοι που δεν έχουν σκοπό να αφομοιωθούν, που δεν περιμένουν να γίνουν κτήμα και περιουσία του ακροατή τους. Είναι κάποιοι δίσκοι που θέλουν απλά να υπάρχουν δίπλα στην ύπαρξη του ανθρώπου που θα στραφεί προς αυτούς, συνοδοιπόροι και συνεπιβάτες. Είναι κάποιοι δίσκοι που δε στηρίζονται μόνο στη μουσική τους αλλά ζητούν τη συμμετοχή του δέκτη τους έτσι ώστε να έχει νόημα και αξία η ανάπτυξή τους. Ένας τέτοιος δίσκος είναι και το “An Empire” των A Swarm Of The Sun.

Όσες φορές έβαλα αυτό το δίσκο δεν προσπάθησα να τον εκτιμήσω, τον άφησα να παίζει και εγώ έλιωσα στον καναπέ μου. Με ένα ποτό στο χέρι, κοιτώντας το ταβάνι, όχι ολόκληρο, ή βασικά και καθόλου, απλά στραμμένος, χαμένος σε ένα κενό όπου ο χρόνος δεν περνάει αλλά μόνο κυλά. Τότε ο δίσκος αυτός ανοίγεται, οι συνθέσεις γίνονται από μεγάλες, μεγαλειώδεις. Οι μελωδίες αλλάζουν συνεχώς παραμένοντας ίδιες κι εγώ μαγεμένος ξυπνάω από τα ξεσπάσματα που θυμίζουν ότι υπάρχω, όπως εκεί στο καταπληκτικό “Heathen”. Όπως εκεί στην ένταση της σιωπηλής αναμονής προς την κορύφωση του “The Pyre”.

Όταν θες να νιώσεις τον εαυτό σου να αφομοιώνεται μέσα στη μουσική, αντί του αναμενόμενου ανάποδου, το post δημιούργημα που άφησαν οι “A Swarm Of The Sun” στη διάθεσή μας είναι κατάλληλη επιλογή.

Εκεί που τα όρια θορύβου και μουσικής σταματούν πλέον να είναι διακριτά και το ένα δεν βρίσκει απλά ασφαλές καταφύγιο μέσα στο άλλο, μα δημιουργούν μια οντότητα αυθύπαρκτη, στέκεται μια ολόκληρη σκηνή, αυτού του Ιαπωνικού noise που ξεκινά από τον μάγιστρο Merzbow και εξαπλώνεται σε πολυάριθμες και παράξενες κατευθύνσεις. Φέτος, η κολλεκτίβα των Endon, στα σκοτεινότερα σοκάκια του Tokyo, συλλέγει ήχους που τους συνθέτει με τρόπο τέτοιο, ώστε να μη θυμίζουν σε τίποτα από που προήλθαν. Εικόνες και αισθητικές από noise, hard core, black metal, industrial, μέχρι και grind core, εντός του κατά τα άλλα ιδιαίτερα minimal "Fall Of Spring", μετουσιώνονται σε 4 αργές και βασανιστικές συνθέσεις τετραπέρατου, καταπονημένου noise drone που περιμένει να αγγίξει τα όριά σου. Μια δοκιμή με μόνο το "Time Does Not Heal", είναι ίσως ιδανική για να πεις το ναι ή το όχι σου. Για τους οπαδούς του ήχου διαμάντι, για τους περίεργους, μια εμπειρία που θα τους στρέψει μια για πάντα μακριά ή θα τους κάνει να κολλήσουν για πάντα. Υπαρξιακός τρόμος εκ της ανατολής.

Bandcamp | Spotify

Έχοντας πάρει μια μικρή γεύση από την ενέργεια που έβγαλαν οι Future Palace στη σκηνή του φετινού Graspop, η κυκλοφορία του καινούργιου δίσκου μου τράβηξε εύκολα την προσοχή. Το "Distortion" στηρίζεται με το ένα πόδι στο ηλεκτρονικό metalcore και με το άλλο σε melodic post hardcore χαρακτηριστικά. Η ενέργεια που βγάζουν live υπάρχει ατόφια και στο στούντιο με αποτέλεσμα το άλμπουμ να είναι δυναμίτης.

Η Maria Lessing είναι τρομερή με το μικρόφωνο στα χέρια και τα κομμάτια του νέου δίσκου αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο τη φωνή της. Γενικά ο δίσκος δεν πέφτει καθόλου, σε όρους ποιότητας, φρεσκάδας και ιδεών. Κομμάτια όπως το "The Echoes Of Disparity", "Dreamstate", "Malphas", "They Take What They Want" και το φοβερό "Rays Of Light" δε δυσκολεύονται καθόλου να τραβήξουν την προσοχή πάνω στους Γερμανούς από το Βερολίνο που δείχνουν ότι έχουν σπουδαία πορεία μπροστά τους. Η παραγωγή είναι μοντέρνα με καθαρό, λείο ήχο αλλά και ένταση, άλλωστε απευθύνεται σε οπαδούς του σήμερα που έχουν αυτές τις απαιτήσεις.

Το μείγμα του "Distortion" αντλεί στοιχεία από πολλούς διαφορετικούς χώρους, είναι όμως σωστά συντονισμένα μεταξύ τους εξυπηρετώντας το σύνολο και καταλήγοντας σε ένα πολύ δυναμικό, φρέσκο άκουσμα.

Ελπίζω να προσέχατε όταν ο Δούκας αποθέωνε το "Evil Strikes Again" πριν από τέσσερα χρόνια. Αν όχι, κακώς και μετανοείτε, αλλά όπως και να έχει οι Κολομβιανοί μανιακοί thrashers Witchtrap επέστρεψαν με το έκτο τους άλμπουμ για να συνεχίσουν το ανίερο έργο τους. Πρώτο κύμα black metal και ‘80s γερμανικό thrash συγκρούονται εκ νέου δίχως αύριο, με την μπάντα όμως να δίνει έμφαση στο riffing αλλά και την παραγωγή. Το "Hungry As The Beast" επί 36 λεπτά σοδομίζει οτιδήποτε στο διάβα του, κάνοντας απανταχού black/thrash ρέκτες να αγαλλιάζουν. Πιο κοντά στους Deathhammer και τους Aura Noir από ότι στους Hellripper και τους Midnight, οι Κολομβιανοί δεν αφήνουν την εμπειρία να λειάνει τις σκουριασμένες αιχμές των στιλέτων τους. Είναι ακόμη πεινασμένοι, ξεροκέφαλοι, αλλά και λάτρεις του metal πάνω από όλα. Τα οκτώ νέα κομμάτια που κυκλοφορούν, απευθύνονται σε ταγμένο κοινό, αλλά το ανταμείβουν πλουσιοπάροχα. Τι άλλο να ζητήσεις;

Bandcamp
Youtube

Το όνομα του συγκεκριμένου project αντλεί έμπνευση από την εντολή εκκίνησης των εχθροπραξιών μεταξύ της πολιτείας του Missouri και των Μορμόνων της περιοχής. Οι Missouri Executive Order 44 με βάση την ιστορία του μέρους που γεννήθηκαν προσπαθούν να εξερευνήσουν θέματα μίσους και ρατσισμού και το αποτέλεσμα είναι το λιγότερο σαρωτικό. 15 λεπτά, 11 κομμάτια, φωνές και κιθάρες που παραπέμπουν πράγματι σε έναν εμφύλιο πόλεμο. Είναι πάντοτε αντίχριστου έργο να ανακαλύπτεις hardcore powerviolence με αντιρατσιστικά και αντιθρησκευτικά μηνύματα και μάλιστα με τόσο, μα τόσο καλή ποιοτική απόδοση. Το απόσπασμα ευαγγελικής προσευχής στη μέση του δίσκου τιτλοφορημένο ως "Get On Your Knees And Fight Like A Man" χρωματίζει το "Salt Sermon" με έναν ακραίο ρεαλισμό, ενώ πριν και μετά συμβαίνει ένας απόλυτος καταιγισμός από riffs και screamo φωνητικές αποδόσεις. Μια κυκλοφορία που πραγματικά αξίζει το χρόνο σου και μακάρι να συνεχίσουν είτε στο ίδιο, είτε με παρόμοια projects να εξερευνούν τέτοια ενδιαφέροντα και πονεμένα θέματα της κεντρικής αμερικάνικης ιστορίας.

Bandcamp | Spotify