The Smashing Pumpkins

Νομίζω πως σήμερα, μετά από μια περίοδο αρκετών χρόνων, είναι μια καλή εποχή να είναι κανείς οπαδός των Smashing Pumpkins. Με το γκρουπ κατά τα 3/4 επανασυνδεδεμένο και την πρόσφατη περιοδεία τους να φανερώνει, όπως είδαμε κι από κοντά, ένα συγκρότημα σε φόρμα, οι Κολοκύθες από το Chicago αιφνιδίασαν τους πάντες (εκτός από εμάς) με την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου, αποδεικνύοντας, για άλλη μία φορά, πως κάθε συμβατική μέθοδος marketing, προώθησης, κτλ. συνεχίζει να μην εμπεριέχεται στο εγχειρίδιο του συγκροτήματος.

Το ίδιο περίπου ισχύει και για κάθε νέα τους κυκλοφορία αφού είναι πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο να φανταστούμε πως θα ακούγονται κάθε φορά. Φυσικά, όποιος έχει παρακολουθήσει την πορεία τους δεν εκπλήσσεται με αυτό αφού οι Pumpkins, σχεδόν από το ξεκίνημά τους, επανεφευρίσκουν συνεχώς τους εαυτούς τους. Κι αν το "Cyr" υπήρξε με βεβαιότητα ο πιο αψυχολόγητος δίσκος της πλούσιας δισκογραφίας τους, το "Atum: A Rock Opera in Three Acts" που ακολούθησε, παρά τα ουκ ολίγα καλά κομμάτια που εμπεριείχε, μας άφησε μια περίεργη γεύση στο στόμα καθώς πνίγηκε στα νερά της απέραντης φιλοδοξίας του εγχειρήματος και του δημιουργού του.

Αυτό βέβαια δεν έδειξε να πτοεί ούτε στο ελάχιστο το συγκρότημα το οποίο γρήγορα επανήλθε με το "Aghori Mhori Mei", το οποίο αποτελεί μια επιστροφή στην ορθόδοξη rock φόρμα. Για την ακρίβεια, οι Smashing Pumpkins βάζουν μπροστά τις κιθάρες, τσιτώνουν τις παραμορφώσεις και μας παραδίδουν ένα άλμπουμ που πιθανά να αποτελεί την πιο "σκληρή" δουλειά τους εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό βέβαια από μόνο του δεν λέει απαραίτητα και πολλά. Στην τελική, το να παίξει πιο rock ένα συγκρότημα στις μέρες μας μάλλον είναι ένας εύκολος και δοκιμασμένος δρόμος. Το θέμα είναι τι μένει από έναν δίσκο, αφαιρώντας από την εξίσωση την επίκληση στο συναίσθημα που προκαλεί κάθε "επιστροφή στις ρίζες".

Στην περίπτωση του "Aghori Mhori Mei" (ό,τι σκατά κι αν σημαίνει ο τίτλος), η rock κατεύθυνση δείχνει να λειτουργεί απελευθερωτικά για τους Smashing Pumpkins, οι οποίοι, για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, δείχνουν να παίζουν σε ένα γήπεδο όπου πατάνε το γρασίδι με την αυτοπεποίθηση μιας ομάδας που παίζει την καλύτερη μπάλα στον κόσμο. Εξάλλου, ό,τι και να λέμε για την πορεία που πήραν πολλά σπουδαία συγκροτήματα, όταν έχεις υπάρξει για ένα μικρό (ή μεγάλο) φεγγάρι το μεγαλύτερο σχήμα του πλανήτη, όσα χρόνια και αν περάσουν, είναι δύσκολο αυτή η αύρα να φύγει τελείως από πάνω σου.

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι έχει μαλακώσει ο Corgan με τα χρόνια ή απλώς οδηγήθηκε μόνος του σε μια τέτοια κατεύθυνση, όμως, για πρώτη φορά πιθανά στην ιστορία τους, οι Pumpkins δείχνουν να άκουσαν όλη την κριτική που έγινε στις προηγούμενες πρόσφατες κυκλοφορίες τους και να την μετουσίωσαν σε μια δουλειά που εστιάζει σε όλα όσα μπορούν να κάνουν καλά. Καλοί οι πειραματισμοί και τα υπερφιλόδοξα (οριακά, υπερφίαλα) εγχειρήματα, αλλά η "stick to what you know and are good at" νοοτροπία σχεδόν ποτέ δεν απογοητεύει. Και αυτό πετυχαίνουν με μεγάλη επιτυχία εδώ και οι Smashing Pumpkins.

Παρόλο που οι 7λεπτες διάρκειες των δύο κομματιών που ανοίγουν τον δίσκο θα μπορούσαν, υπό τον φόβο της αχαλίνωτης καλλιτεχνικής φλυαρίας, να λειτουργήσουν αποτρεπτικά για μέρος του κοινού, τα "Edin" και "Pentagrams" αποτελούν μερικά από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει το γκρουπ και, όχι μόνο δεν κουράζουν, αλλά, σταδιακά, κερδίζουν απόλυτα τον ακροατή. Και αν στα μεγάλης διάρκειας τραγούδια, το συγκρότημα ξετυλίγει το συνθετικό και ενορχηστρωτικό του εύρος, στα πιο σύντομα αποδεικνύει πως μπορεί να χωρέσει τα πάντα σε μόλις 3 λεπτά. Έτσι, τα "Sighommi", "War Dreams of Itself", "Who Goes There" και "Goeth the Fall" φανερώνουν αγαπημένες πτυχές των Smashing Pumpkins χωρίς να βασίζονται στην παρελθοντολαγνεία αλλά και χωρίς να αγνοούν την τεράστια κληρονομιά τους.

Βέβαια, αφού είπαμε όλα αυτά τα καλά τα οποία ισχύουν και με το παραπάνω, νομίζω είναι η ώρα να επικεντρωθούμε και στις λιγότερο γοητευτικές πτυχές του εγχειρήματος. Για αρχή λοιπόν, παρά την αισθητή βελτίωση σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν τους, ο ήχος του δίσκου, για άλλη μία φορά, είναι overproduced και υπερβολικά ψηφιακά επεξεργασμένος, κάτι που του αφαιρεί από άποψη συναισθήματος με το τελικό αποτέλεσμα να ακούγεται κάπως στεγνό και συμπιεσμένο. Μπορεί ο ίδιος να μην το καταλαβαίνει ή αυτό να είναι το καλλιτεχνικό του όραμα, αλλά, προσωπικά, είμαι πλέον πεισμένος πως είναι στιγμή ο Billy Corgan να αφήσει αυτό το τιμόνι (έχει τόσα στην τελική) και να αφεθεί στα χέρια ενός παραγωγού με όραμα και εμπειρία. Νομίζω δηλαδή πως αν το είχε ήδη κάνει, το "Aghori Mhori Mei" θα μπορούσε άνετα να καταλήξει να είναι αριστούργημα.

Και αυτό δεν αφορά μόνο τον ήχο αλλά, συνολικά, το αποτέλεσμα το οποίο, και αυτή τη φορά, πάσχει από την προσπάθεια του Corgan να χωρέσει μέσα τα πάντα. Έτσι, από τη μία αποπειράται να αποδείξει πως μπορεί να παίξει πιο σκληρά και από heavy metal συγκρότημα και, από την άλλη, πως μπορεί να δημιουργήσει εκλεπτυσμένη pop. Και όλα αυτά φυσικά παραμένοντας εντός του πλαισίου των Smashing Pumpkins. Για να είμαστε δίκαιοι, ως ένα βαθμό τα καταφέρνει, αλλά αυτό, σε καμία περίπτωση, δεν δικαιώνει όλες τις επιλογές του. Και με βεβαιότητα, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για αυτόν αν δεν είχε δίπλα του δύο παιχταράδες που δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Ειδικά δε, ο Jimmy Chamberlin, ο οποίος μας έδωσε και μια απολαυστική συνέντευξη πρόσφατα, για ακόμη μία φορά, έχει κάποια περάσματα στα οποία πετυχαίνει να τραβήξει, απολύτως δικαίως, όλα τα φώτα πάνω του.

Όπως και να έχει, κοιτώντας τη μεγάλη εικόνα, η νέα δουλειά του συγκροτήματος δεν αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια αμφισβήτησης. Η τελευταία προς το παρόν (και πιθανά για το επόμενο δίμηνο με τον ρυθμό που παράγει μουσική ο Corgan) κυκλοφορία των Smashing Pumpkins είναι ένας δίσκος που αφορά οποιονδήποτε έχει έστω και την παραμικρή επαφή με το συγκρότημα ή, γενικότερα, με το κιθαριστικό εναλλακτικό rock. Μπορεί το "Aghori Mhori Mei" να μην είναι αψεγάδιαστο αλλά είναι μια ηχητική κατάθεση που πιστεύω πως θα αντέξει το στοίχημα του χρόνου και στο μέλλον θα το ανακαλούμε στη μνήμη μας ως μία από τις πιο απολαυστικές στιγμές της καριέρας τους. Ρεαλιστικά γράφοντας, και με βάση τα άλμπουμ που είχε κυκλοφορήσει το συγκρότημα την τελευταία δεκαετία, προσωπικά, είμαι απολύτως καλυμμένος αφού ο 13^ος δίσκος τους αποτελεί μια τυχερή συγκυρία για όλους όσους τους αγαπήσαμε και τους αγαπάμε. Οι Smashing Pumpkins είναι εδώ και αποδεικνύουν πως, είτε μας αρέσουν, είτε δεν μας αρέσουν οι δουλειές τους, πάντα κάτι έχουν να πουν και δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να σταματήσουν να μας απασχολούν.