Το "Antitheism", αποτελεί μια από τις δύο κυκλοφορίες των Σουηδών crust/death metallers Adrestia πριν ρίξουν αυλαία στην πορεία τους. Στη δική τους μεριά του εντυπωσιακού, ομολογουμένως split, οι Adrestia συνεχίζουν εκεί που σταμάτησαν πέρσυ με το "Dead End Roads". Σουηδικό crustcore βαθιά επηρεασμένο από τα ‘90s, με τις απαραίτητες πινελιές ("Nail The Coffin"), έμφαση στους ρυθμούς, συμπαγές, πολιτικοποιημένο, με εμφανή μείωση των swedeath metal σημείων. Πέντε απολαυστικά κομμάτια για να εκτιμηθούν από όσα άτομα εμμένουν στο ότι το σουηδικό crust τελείωσε στους Wolfbrigade ξέρω γω.

Οι θηριώδεις Collapsed από τον Καναδά, στη δική τους πλευρά βουτούν στην stenchcore κληρονομιά της σκηνής. Έχοντας κερδίσει τις εντυπώσεις με το προ τετραετίας ομότιτλο άλμπουμ τους, εδώ επιστρέφουν με έξι βρώμικα, old school μαμούθ που ενώ διατηρούν το πολιτικοποιημένο ισοπεδωτικό αίσθημα, στρέφονται σε ακόμη πιο παλαιομοδίτικες ηχητικές καταστάσεις. Φωνητικές γραμμές που θα έκαναν Morbid, Autopsy, Bolt Thrower και λοιπούς κάφρους να χαμογελάνε, d-beats/leads από τα όμορφα ‘80s, ισορροπία στα γκάζια και τον καλπασμό ("Controlled Extinction"), κτηνωδία. Από την σωστή. Απρόσμενη σύμπραξη, από τα καλύτερα split/ep της χρονιάς μέχρι τώρα.

Bandcamp: Adrestia / Collapsed

Spotify
Youtube

Σε αντίθεση με το όνομα τους, το rock των The Conformists είναι μάλλον αδύνατον να συμμορφωθεί και να υποκύψεισε εμπορικές πρακτικές. Στο νέο τους πέμπτο άλμπουμ - και το πρώτο τους ως trio - παραμένει ατίθασο και "άσχημο", όπως εξάλλου οι ίδιοι σκόπευαν από όταν δημιούργησαν την μπάντα το 1996. Το "Midwestless" αποτελεί ένα noise rock κατασκεύασμα με εντελώς ασύμμετρες math πρακτικές - ή το αντίθετο - κι η μουσική του ακούγεται οργανική και «κοντινή». Τα σποραδικά φωνητικά και οι χαλαρές μελωδίες που τρυπώνουν σε στιγμές δίνουν πιο αινιγματική υφή σε ένα άλμπουμ που ήδη φαντάζει κάπως αφηρημένο, αυτό το abstract στοιχείο είναι όμως το αντάλλαγμα για την ελευθερία. Η παραγωγή του Albini εγγυάται ότι θα νιώσεις τους The Conformists σαν να παίζουν μέσα στο δωμάτιο σου και κάτι μου λέει ότι αυτή η τόσο ταλαντούχα underground μπάντα σέρνει το χάος μαζί της, σε κάθε παράξενο riff και κάθε νευρικό ρυθμό.

Bandcamp

Τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο της, "Fragments", η Vassilina επιστρέφει με ένα ακόμη άμπουμ υδραργυρικής μουσικής, που διαχέεται, περιελίσσεται και μεταμορφώνεται, προτάσσοντας τη ρευστότητα ως καλλιτεχνική και προσωπική άποψη. Η dark pop της, που hyperίζει σε σημεία, ξεδιπλώνεται σε σύντομης διάρκειας κομμάτια, τα οποία περιστρέφονται γύρω από την μυθολογία της Κίρκης, περιπεπλεγμένης με την προσωπική βιογραφία της Vassilina, αλλά και με την σύγχρονη έκρηξη διαλόγων γύρω από την έννοια, τη θέση, και το ρόλο της θυληκότητας μέσα στην κοινωνία. Οι στίχοι κι εδώ μοιράζονται σε αγγλικά και ελληνικά (η σκοτεινιά του "2 Kisses" απορροφά σαν μαύρη τρύπα τη σύγχρονη indie pop σκηνή της Ελλάδας και μας την επιστρέφει με αμβλυμένη industrial παράνοια), αν και δεν υπάρχει ισοκατανομή, κάτι που σημειώνεται ως παρατήρηση, κι όχι ως στίξη κριτικής. Ήδη από το εξώφυλλο κάποιοι συνειρμοί με Arca γίνονται, οι οποίοι θα επαληθευτούν και σε μουσικό επίπεδο, αν και μάλλον περισσότερο με την ηπιότητα της FKA Twigs. Όπου τα synths, όμως, βαραίνουν, κι οι ηλεκτρονικοί ήχοι γίνονται πληθωρικοί και πνιγηροί, εκεί είναι που η μουσική της Vassilina προσωπικά ακτινοβολεί περισσότερο, με κομμάτια όπως το "Hypochondria" να μαγνητίζουν με την υποδόρια έντασή τους.

Bandcamp
Spotify

Με καταγωγή από το Ιράν κι εγκατεστημένοι στο Παρίσι, οι Nima Aghiani και Sara Bigdeli Shamloo οδηγούν το εξαιρετικό πειραματικό όχημα των 9T Antiope εδώ και μια δεκαετία. Το νέο τους άλμπουμ φέρνει μεγάλη ανατροπή στον ήχο τους, αφού αφήνει πίσω - για την ώρα; - αρκετές από τις ηλεκτρονικές και industrial αναφορές και βυθίζεται σε μια σκοτεινή κι ατμοσφαιρική freak-folk, απλά με τα θαυμάσια φωνητικά της Sara πάνω σε βιολί, μαντολίνο και απλές λούπες. Το αποτέλεσμα είναι φανταστικό, υπάρχουν μάλιστα και μερικές στιγμές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οριακά εμπορικές. Ενώ όμως συμβαίνουν αυτά τα όμορφα στην μουσική, ο Τρόμος του Κενού απλώνεται στην ψυχή σαν στίγμα και βουβή σκιά. Το σπίτι είναι το μυαλό, το κενό είναι η άνοια κι η λήθη. Παρά το γεγονός πως το εξώφυλλο μοιάζει σαν σειρά του Netflix, η ιστορία πίσω από το "Horror Vacui" είναι συγκλονιστική και εμβαθύνει περαιτέρω ένα ήδη εξαιρετικά ενδιαφέρον άλμπουμ. Όσοι αρέσκεστε σε contemporary folk πειράματα, μην το χάσετε.

Bandcamp

Αν Σουηδία και prog συνομολογούν σε ποιότητα και στο δικό σας μυαλό, τότε δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για το ντεμπούτο των Quantum. Με μπροστάρη τον μπασίστα και τραγουδιστή Anton Ericsson, οι Quantum παίζουν ένα αξιοζήλευτα ισορροπημένο progressive metal, το οποίο όμως γέρνει προς πιο μελωδικές rock κατευθύνσεις. Οι επιρροές τους πολλές και ετερόκλητες, φιλτραρισμένες μαεστρικά, όμως, κι αν μπορώ να κάνω μία μικρή επιμέλεια των όσων αναφέρουν, θα έλεγα ότι ναι, υπάρχουν οι Porcupine Tree, υπάρχουν στιγμές που φωτίζει το πνεύμα των Haken (μάλιστα κάνουν ένα σύντομο πέρασμα ως σολίστ ο Richard Henshall και ο Tom McLean σε κομμάτι που, συμπτωματικά, λέγεται "The Hivemind & The Cockroach"), οι The Mars Volta, και οι αιθέριοι Anathema, ενώ τα φωνητικά παραπέμπουν στον Brian Molko των Placebo - ενίοτε. Τα jazzy prog ξεσπάσματα που κάνουν με έστειλαν προς Thank You, Scientist μεριά, αν και δεν γίνεται ποτέ τόσο πρόδηλο, κυρίως επειδή δεν επιστρατεύονται ποτέ χάλκινα.

Σημασία έχει, όμως, πως, στο διαταύτα, οι Quantum ακούγονται επαρκώς ο εαυτός τους, ώστε το "Down the Mountainside" να ηχεί ως μία αυτοτελής μουσική πρόταση, κι αυτό είναι το ζητούμενο. Με συνθετική δεινότητα που καθιστά κάθε κομμάτι αυτοτελή περιπέτεια, κρυστάλλινη παραγωγή, και τρομερά ενδιαφέροντα τεχνικά σημεία, το "Down the Mountainside" προσφέρεται για τους λάτρεις του σύγχρονου prog ως μία αξιοπρόσεκτη, αλλά εν πολλοίς κρυφή, στιγμή της χρονιάς.

Spotify

Οταν ο James αποφασίζει να φτιάξει μουσική, τελευταία, είναι τουλάχιστον πάρα πολύ καλή. Εδώ έχουμε μια παραδοσιακή Avant-Garde Jazz! Γίνεται αυτό; Μωρέ γίνεται! Κάτσε καλά. Εδώ έχουμε να κάνουμε με Aruan Ortiz στο πιάνο, Brad Jones στο κόντραμπάσο και Chad Taylor στα τύμπανα. Ο Lewis επιτρέψτε μου να γράψω ότι θυμίζει τον Albert Ayler ή τον τρόπο που έπαιζε ο John Coltrane προς το τέλος της καριέρας του όταν και ο ίδιος επηρεάστηκε από τον Ayler. Ιεροσυλία; Μπορεί. Θα το δεχθώ και θα το υποστώ. Αλλά εδώ οι συνθέσεις και ο τρόπος δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τους προαναφερθέντες. Επειδή τον έχουμε ακούσει σε διάφορες συνεργασίες τελευταία, μερικές φορές είναι μεγαλύτερη πρόκληση να εργαστείς σε ένα πιο συμβατικό περιβάλλον (ενός στάνταρ κουαρτέτου δηλαδη) από ένα περιπετειώδες. Απολαυστικό και ζόρικο.

Bandcamp

Tomas Fujiwara στα τύμπανα, Jason Roebke στο μπάσο και η εκπληκτική Mary Halvorson στην κιθάρα. Αυτή είναι η φανταστική ομάδα που πλαισιώνει τη τσελίστρια Tomeka Reid - μία από τις πιο γρήγορα ανερχόμενες μουσικούς στο jazz στερέωμα - και συγκροτούν ένα από τα πιο υπέροχα κι εκλεκτικά σχήματα του χώρου. Η μουσική του "3+3" είναι σχεδόν αδύνατο να περιγραφεί. Μια χούφτα από δεκαετίες παράδοσης παρελαύνουν στα 16 μαγικά λεπτά του "Turning Inward / Sometimes You Just Have To Run With It" και τα 9 λεπτά του "Sauntering With Mr. Brown", εκεί δηλαδή που η free jazz γίνεται κλασικό swing μέσα σε κλάσματα του δευτερόλεπτου και τα solo και οι διάλογοι μεταξύ των μουσικών κόβουν την ανάσα. Ο χρόνος σταματάει, η μουσική τους κομψότητα σε συνεπαίρνει κι η μαγεία παίρνει τα ηνία, ακόμα κι όταν το τρίτο κομμάτι του άλμπουμ "Exploring Outward / Funambulist Fever" αργεί να ξεδιπλωθεί. Το "3+3" αποτελεί σίγουρα έναν απαραίτητο δίσκο της jazz σοδειάς του 2024 και σίγουρα έναν από τους πιο εκλεκτικούς της.

Bandcamp