Το "Antitheism", αποτελεί μια από τις δύο κυκλοφορίες των Σουηδών crust/death metallers Adrestia πριν ρίξουν αυλαία στην πορεία τους. Στη δική τους μεριά του εντυπωσιακού, ομολογουμένως split, οι Adrestia συνεχίζουν εκεί που σταμάτησαν πέρσυ με το "Dead End Roads". Σουηδικό crustcore βαθιά επηρεασμένο από τα ‘90s, με τις απαραίτητες πινελιές ("Nail The Coffin"), έμφαση στους ρυθμούς, συμπαγές, πολιτικοποιημένο, με εμφανή μείωση των swedeath metal σημείων. Πέντε απολαυστικά κομμάτια για να εκτιμηθούν από όσα άτομα εμμένουν στο ότι το σουηδικό crust τελείωσε στους Wolfbrigade ξέρω γω.

Οι θηριώδεις Collapsed από τον Καναδά, στη δική τους πλευρά βουτούν στην stenchcore κληρονομιά της σκηνής. Έχοντας κερδίσει τις εντυπώσεις με το προ τετραετίας ομότιτλο άλμπουμ τους, εδώ επιστρέφουν με έξι βρώμικα, old school μαμούθ που ενώ διατηρούν το πολιτικοποιημένο ισοπεδωτικό αίσθημα, στρέφονται σε ακόμη πιο παλαιομοδίτικες ηχητικές καταστάσεις. Φωνητικές γραμμές που θα έκαναν Morbid, Autopsy, Bolt Thrower και λοιπούς κάφρους να χαμογελάνε, d-beats/leads από τα όμορφα ‘80s, ισορροπία στα γκάζια και τον καλπασμό ("Controlled Extinction"), κτηνωδία. Από την σωστή. Απρόσμενη σύμπραξη, από τα καλύτερα split/ep της χρονιάς μέχρι τώρα.

Bandcamp: Adrestia / Collapsed

Spotify
Youtube

Σε αντίθεση με το όνομα τους, το rock των The Conformists είναι μάλλον αδύνατον να συμμορφωθεί και να υποκύψεισε εμπορικές πρακτικές. Στο νέο τους πέμπτο άλμπουμ - και το πρώτο τους ως trio - παραμένει ατίθασο και "άσχημο", όπως εξάλλου οι ίδιοι σκόπευαν από όταν δημιούργησαν την μπάντα το 1996. Το "Midwestless" αποτελεί ένα noise rock κατασκεύασμα με εντελώς ασύμμετρες math πρακτικές - ή το αντίθετο - κι η μουσική του ακούγεται οργανική και «κοντινή». Τα σποραδικά φωνητικά και οι χαλαρές μελωδίες που τρυπώνουν σε στιγμές δίνουν πιο αινιγματική υφή σε ένα άλμπουμ που ήδη φαντάζει κάπως αφηρημένο, αυτό το abstract στοιχείο είναι όμως το αντάλλαγμα για την ελευθερία. Η παραγωγή του Albini εγγυάται ότι θα νιώσεις τους The Conformists σαν να παίζουν μέσα στο δωμάτιο σου και κάτι μου λέει ότι αυτή η τόσο ταλαντούχα underground μπάντα σέρνει το χάος μαζί της, σε κάθε παράξενο riff και κάθε νευρικό ρυθμό.

Bandcamp

Τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο της, "Fragments", η Vassilina επιστρέφει με ένα ακόμη άμπουμ υδραργυρικής μουσικής, που διαχέεται, περιελίσσεται και μεταμορφώνεται, προτάσσοντας τη ρευστότητα ως καλλιτεχνική και προσωπική άποψη. Η dark pop της, που hyperίζει σε σημεία, ξεδιπλώνεται σε σύντομης διάρκειας κομμάτια, τα οποία περιστρέφονται γύρω από την μυθολογία της Κίρκης, περιπεπλεγμένης με την προσωπική βιογραφία της Vassilina, αλλά και με την σύγχρονη έκρηξη διαλόγων γύρω από την έννοια, τη θέση, και το ρόλο της θυληκότητας μέσα στην κοινωνία. Οι στίχοι κι εδώ μοιράζονται σε αγγλικά και ελληνικά (η σκοτεινιά του "2 Kisses" απορροφά σαν μαύρη τρύπα τη σύγχρονη indie pop σκηνή της Ελλάδας και μας την επιστρέφει με αμβλυμένη industrial παράνοια), αν και δεν υπάρχει ισοκατανομή, κάτι που σημειώνεται ως παρατήρηση, κι όχι ως στίξη κριτικής. Ήδη από το εξώφυλλο κάποιοι συνειρμοί με Arca γίνονται, οι οποίοι θα επαληθευτούν και σε μουσικό επίπεδο, αν και μάλλον περισσότερο με την ηπιότητα της FKA Twigs. Όπου τα synths, όμως, βαραίνουν, κι οι ηλεκτρονικοί ήχοι γίνονται πληθωρικοί και πνιγηροί, εκεί είναι που η μουσική της Vassilina προσωπικά ακτινοβολεί περισσότερο, με κομμάτια όπως το "Hypochondria" να μαγνητίζουν με την υποδόρια έντασή τους.

Bandcamp
Spotify

Με καταγωγή από το Ιράν κι εγκατεστημένοι στο Παρίσι, οι Nima Aghiani και Sara Bigdeli Shamloo οδηγούν το εξαιρετικό πειραματικό όχημα των 9T Antiope εδώ και μια δεκαετία. Το νέο τους άλμπουμ φέρνει μεγάλη ανατροπή στον ήχο τους, αφού αφήνει πίσω - για την ώρα; - αρκετές από τις ηλεκτρονικές και industrial αναφορές και βυθίζεται σε μια σκοτεινή κι ατμοσφαιρική freak-folk, απλά με τα θαυμάσια φωνητικά της Sara πάνω σε βιολί, μαντολίνο και απλές λούπες. Το αποτέλεσμα είναι φανταστικό, υπάρχουν μάλιστα και μερικές στιγμές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οριακά εμπορικές. Ενώ όμως συμβαίνουν αυτά τα όμορφα στην μουσική, ο Τρόμος του Κενού απλώνεται στην ψυχή σαν στίγμα και βουβή σκιά. Το σπίτι είναι το μυαλό, το κενό είναι η άνοια κι η λήθη. Παρά το γεγονός πως το εξώφυλλο μοιάζει σαν σειρά του Netflix, η ιστορία πίσω από το "Horror Vacui" είναι συγκλονιστική και εμβαθύνει περαιτέρω ένα ήδη εξαιρετικά ενδιαφέρον άλμπουμ. Όσοι αρέσκεστε σε contemporary folk πειράματα, μην το χάσετε.

Bandcamp

Αν Σουηδία και prog συνομολογούν σε ποιότητα και στο δικό σας μυαλό, τότε δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για το ντεμπούτο των Quantum. Με μπροστάρη τον μπασίστα και τραγουδιστή Anton Ericsson, οι Quantum παίζουν ένα αξιοζήλευτα ισορροπημένο progressive metal, το οποίο όμως γέρνει προς πιο μελωδικές rock κατευθύνσεις. Οι επιρροές τους πολλές και ετερόκλητες, φιλτραρισμένες μαεστρικά, όμως, κι αν μπορώ να κάνω μία μικρή επιμέλεια των όσων αναφέρουν, θα έλεγα ότι ναι, υπάρχουν οι Porcupine Tree, υπάρχουν στιγμές που φωτίζει το πνεύμα των Haken (μάλιστα κάνουν ένα σύντομο πέρασμα ως σολίστ ο Richard Henshall και ο Tom McLean σε κομμάτι που, συμπτωματικά, λέγεται "The Hivemind & The Cockroach"), οι The Mars Volta, και οι αιθέριοι Anathema, ενώ τα φωνητικά παραπέμπουν στον Brian Molko των Placebo - ενίοτε. Τα jazzy prog ξεσπάσματα που κάνουν με έστειλαν προς Thank You, Scientist μεριά, αν και δεν γίνεται ποτέ τόσο πρόδηλο, κυρίως επειδή δεν επιστρατεύονται ποτέ χάλκινα.

Σημασία έχει, όμως, πως, στο διαταύτα, οι Quantum ακούγονται επαρκώς ο εαυτός τους, ώστε το "Down the Mountainside" να ηχεί ως μία αυτοτελής μουσική πρόταση, κι αυτό είναι το ζητούμενο. Με συνθετική δεινότητα που καθιστά κάθε κομμάτι αυτοτελή περιπέτεια, κρυστάλλινη παραγωγή, και τρομερά ενδιαφέροντα τεχνικά σημεία, το "Down the Mountainside" προσφέρεται για τους λάτρεις του σύγχρονου prog ως μία αξιοπρόσεκτη, αλλά εν πολλοίς κρυφή, στιγμή της χρονιάς.

Spotify

Οταν ο James αποφασίζει να φτιάξει μουσική, τελευταία, είναι τουλάχιστον πάρα πολύ καλή. Εδώ έχουμε μια παραδοσιακή Avant-Garde Jazz! Γίνεται αυτό; Μωρέ γίνεται! Κάτσε καλά. Εδώ έχουμε να κάνουμε με Aruan Ortiz στο πιάνο, Brad Jones στο κόντραμπάσο και Chad Taylor στα τύμπανα. Ο Lewis επιτρέψτε μου να γράψω ότι θυμίζει τον Albert Ayler ή τον τρόπο που έπαιζε ο John Coltrane προς το τέλος της καριέρας του όταν και ο ίδιος επηρεάστηκε από τον Ayler. Ιεροσυλία; Μπορεί. Θα το δεχθώ και θα το υποστώ. Αλλά εδώ οι συνθέσεις και ο τρόπος δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τους προαναφερθέντες. Επειδή τον έχουμε ακούσει σε διάφορες συνεργασίες τελευταία, μερικές φορές είναι μεγαλύτερη πρόκληση να εργαστείς σε ένα πιο συμβατικό περιβάλλον (ενός στάνταρ κουαρτέτου δηλαδη) από ένα περιπετειώδες. Απολαυστικό και ζόρικο.

Bandcamp

Tomas Fujiwara στα τύμπανα, Jason Roebke στο μπάσο και η εκπληκτική Mary Halvorson στην κιθάρα. Αυτή είναι η φανταστική ομάδα που πλαισιώνει τη τσελίστρια Tomeka Reid - μία από τις πιο γρήγορα ανερχόμενες μουσικούς στο jazz στερέωμα - και συγκροτούν ένα από τα πιο υπέροχα κι εκλεκτικά σχήματα του χώρου. Η μουσική του "3+3" είναι σχεδόν αδύνατο να περιγραφεί. Μια χούφτα από δεκαετίες παράδοσης παρελαύνουν στα 16 μαγικά λεπτά του "Turning Inward / Sometimes You Just Have To Run With It" και τα 9 λεπτά του "Sauntering With Mr. Brown", εκεί δηλαδή που η free jazz γίνεται κλασικό swing μέσα σε κλάσματα του δευτερόλεπτου και τα solo και οι διάλογοι μεταξύ των μουσικών κόβουν την ανάσα. Ο χρόνος σταματάει, η μουσική τους κομψότητα σε συνεπαίρνει κι η μαγεία παίρνει τα ηνία, ακόμα κι όταν το τρίτο κομμάτι του άλμπουμ "Exploring Outward / Funambulist Fever" αργεί να ξεδιπλωθεί. Το "3+3" αποτελεί σίγουρα έναν απαραίτητο δίσκο της jazz σοδειάς του 2024 και σίγουρα έναν από τους πιο εκλεκτικούς της.

Bandcamp

Ροζιασμένο, άσχημο και παρανοημένο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Απίστευτη παραγωγή και ερμηνείες με ιδιαίτερο πάθος. Μετά τα "Contempt" και "Take A Chance On Rock 'n' Roll" αλλά και μια φετινή εμφάνιση στην σκηνή του Roadburn φαίνεται να κρατάνε τις σταθερές τους, να παρουσιάζουν μουσική με ταλέντο και έμπνευση και ίσως να ανεβαίνουν ένα τόσο δα σκαλοπατάκι παραπάνω. Θα μας το πει ο χρόνος. Τα λόγια με αυτό το αφηγηματικό στιλ ταιριάζουν τόσο πολύ. To noise-rock τους έχει και sludge έχει και post-hardcore. Έχει μια μανιακή ενέργεια, είναι καταπληκτικό. Ενδεχομένως να έφτασαν στο απόγειο τους. Ίσως είναι η καλύτερη στιγμή να τους ανακαλύψεις και να ακούσεις ότι έχουν φτιάξει. Αυτό το τραχύ και συνάμα άρρωστο θορυβώδες rock τους (κάνει και για μεταλάδες) είναι της μόδας, αλλά είναι και δύσκολο, είναι τρομακτικό, είναι μερικές φορές αποκρουστικό και φαίνεται ότι κουβαλάει προσωπικό πόνο και τραυματικές εμπειρίες. Αν κατάλαβες ότι αυτές οι κακές έννοιες γράφτηκαν για καλό, τότε οφείλεις να απολαύσεις αυτό το άλμπουμ άμεσα.

Bandcamp

Έχουν περάσει αισίως τέσσερα χρόνια από την επιστροφή της Geike Arnaert στο σχήμα που την ανέδειξε, ένα λιγότερο από την κυκλοφορία του "Hidden Stories" που χάθηκε ανάμεσα στην κορώνα και τις προσδοκίες, κι ένα ακόμα από την τελευταία επίσκεψή τους στα μέρη μας. (Η ανεκδιήγητη συμμετοχή στη Eurovision του 2021 φεύγει χωρίς αναφορά με συνοπτικές.) Στο δωδέκατο δισκογραφικό του πόνημα, το τρίο επαναφέρει όλα τα στοιχεία που γύρω στην αλλαγή της χιλιετίας το έβαλαν στα σαλόνια του εναλλακτικού μουσικού κόσμου. Από το σήμα-κατατεθέν μέτρημα του ομώνυμου τραγουδιού και το μοντέρνο περιτύλιγμα στα "Don't Think" και "The Night Is Long", μέχρι τα πνευστά του "Por Favor", οι εκπλήξεις απολύτως αναμενόμενα διατηρούνται στο ελάχιστο δυνατό. Αν κάτι ξεχωρίζει, αυτό είναι η επιλογή να μην χαμηλώσουν τους τόνους. Αν κάτι λείπει, αυτό είναι η συνοχή, με αποκορύφωμα τα αλλεπάλληλα ανεβοκατεβάσματα της δεύτερης πλευράς.

Αυτό που μόλις διαβάσατε, δεν είναι παρά το σλόγκαν της νέας αγαπημένης μου μπάντας που ακούει στο όνομα αυτών των ευφυών παιδιών που ήδη εντοπίσαμε με ομώνυμη την κυκλοφορία τους, λατρέψαμε όμως ως εξωκοσμικές υπάρξεις όταν τους είδαμε για πρώτη φορά στα πλαίσια του Roadburn Festival φέτος. Η τετράδα από το Los Angeles, έχει με σαφήνεια εντοπίσει το δικό της ήχο, ανάγωντας το black metal στη νέα του εποχή. Με το νέο τους EP, "Living Is Easy", οι Agriculture πηγαίνουν αυτή την προσβασιμότητα, την ευφορία, την έκσταση με τις οποίες έχουν καταφέρει να καλλιεργήσουν, κυριολεκτικά τη μουσική τους, μέσα από τις προσωπικές τους πορείες, δυσκολίες και αγκυλώσεις. Ανάμεσα σε διονυσιακά ξεσπάσματα κάθε οργανικής πτυχής των Agriculture και τις folk ηρεμίες τους, κάπου, υπάρχει χώρος να υπάρξουμε όλοι αγκαλιασμένοι, παρέα. Το "Living Is Easy" είναι μια δεύτερη ευκαιρία να ανακαλύψετε τον κόσμο τους τώρα που είναι νωρίς και μακάρι η μουσική να βαδίσει με τις ιδέες και το δρόμο που σπέρνουν.

Bandcamp | Spotify

Τι κι αν ξεκίνησε από το solo project του Ned Russin των Title Fight, οι Glitterer προσφάτως έγιναν και επίσημα συγκρότημα, κι αυτό μόνο για καλό μπορεί να είναι. Η τρίτη κυκλοφορία του σχήματος και πρώτη ως ολοκληρωμένη μπάντα, έρχεται με τον τίτλο "Rationale" και είναι απόλυτα καλοπαιγμένο post-hardcore. Γεμάτο δυνατά κομμάτια σαν τα "I Want To Be Invinsible", "Just A Place" αλλά και το κορυφαίο "Plastic" με την υπέροχη μελωδία του, το "Rationale" είναι ένα πολύ ευχάριστο άκουσμα για το ιδίωμα εντός της χρονιάς που πολλοί θα μπορέσουν να βρουν εντός του αυτή τη γλυκιά συναισθηματική αγκαλιά, τη ζεστασιά που έχουμε ανάγκη από έναν καλό post-hardcore δίσκο όσοι με φράτζες μεγαλώσαμε. Οι Glitterer μας προσφέρουν μια αστείρευτη θετική διάθεση που τόσο έχουμε ανάγκη.

Bandcamp | Spotify

Ακόμα κι αν ξεπεράσουμε πως μπροστά μας βλέπουμε ένα από τα πιο απίστευτα εξώφυλλα της χρονιάς, η μουσική το χρωματίζει όπως πρέπει. Ο εκπληκτικός Oren Ambarchi αναλαμβάνει με την κιθάρα του να γεννήσει αναρίθμητους ονειρικούς κι αλλόκοσμους ήχους, ενώ οι Berthling και Werliin - ναι, το λατρεμένο rhythm section των Fire! ανάμεσα σε πολλά άλλα - εκτελούν με αρχοντιά τα αργά και στιβαρά τους grooves. To "Ghosted II", όπως κι ο εξαιρετικός προ διετίας του προκάτοχος, δεν ανήκει ολοκληρωτικά στην jazz. Ανήκει όμως ολοκληρωτικά στη νύχτα! Με πάμπολλες αναφορές σε kraut και σε post-minimalism τεχνοτροπίες, οι τέσσερις μακροσκελείς συνθέσεις του άλμπουμ ξεκινούν για μια μεγάλη βόλτα στην μεγάλη νύχτα της πόλης κι ο επίδοξος ακροατής, αν τις ακολουθήσει, θα αντικρίσει μαζί τους μυστικά κι ανείπωτα θεάματα. Κάτω από πολυρυθμίες και μελαγχολικά όρθια μπάσα, κάτω από τις ευφάνταστες κιθάρες κρύβεται ένας κόσμος ονειρικός.

Spotify

Είχαμε αρκετό καιρό να ακούσουμε κάποια αποκλειστικά καινούρια δουλειά του ιστορικού dance ντουέτου των Justice, μιας που ολοκαίνουρια κυκλοφορία δεν υπήρχε από το "Woman" του 2016. Οι Justice λοιπόν επιστρέφουν φέτος με το "Hyperdrama" και δυστυχώς κουβαλάνε αυτή τη σφραγίδα του συγκροτήματος που έφτασε πολύ ψηλά πολύ απότομα - ποιος μπορεί να βγάλει άραγε από το μυαλό του το "D.A.N.C.E."; Το "Hyperdrama" ωστόσο καταφέρνει να κάνει τη διαφορά. Με συμμετοχές μάλιστα όπως αυτή των Tame Impala στα κομμάτια "Neverender" και "One Night/ All Night", αλλά και άλλες πολλές (The Flits, Thundercat, για να αναφέρουμε μερικές), φαίνεται να έχει γίνει μια εξαιρετική δουλειά σε επίπεδο συνθέσεων. Αν σου έχουν λείψει οι Daft Punk, τότε οι Justice είναι με διαφορά αυτό το πολυπόθητο υποκατάστατο.

Bandcamp | Spotify

Τίτλος κι εξώφυλλο τα λένε όλα: το δεύτερο άλμπουμ των Tzompantli (δεν θα μπορούσε παρά να) είναι μια βίαια κι αιματοβαμμένη death doom τελετουργία - επίκληση προς τους παλιούς mesoamerican πολιτισμούς και θεούς και την δύναμη του προγονικού αίματος. Τα riffs είναι heavy μέχρι αηδίας, τα tempo συνήθως αργά και τα death growls πιο άγρια κι από δαίμονα, τα δε folk στοιχεία που παρεισφρύουν - περισσότερο παραδοσιακά κρουστά, κάποιες φλογέρες κλπ - κάνουν το άκουσμα πιο εξωτικό, χωρίς όμως να το φέρουν πραγματικά εντός folk metal ορίων. Το άλμπουμ σε πολλές στιγμές είναι εξαιρετικά ποιοτικό και, πέραν κάθε αμφιβολίας, ξεσηκωτικό όσο δεν πάει, δείχνει όμως τελικά και μια διάθεση να παραμείνει εντυπωσιακά ερμητικά κλειστό μέσα στην ίδια του την μυθολογία, εστιάζοντας περισσότερο στην ατμόσφαιρα παρά στις τεχνοτροπικές του δυνάμεις. Ακόμα κι έτσι, πρόκειται για έναν εθιστικό και άγρια απολαυστικό δίσκο.

Bandcamp

Τι μπορεί να συμβεί εάν ένας μερακλωμένος πάνκης αποφασίσει να παίξει γκαζιάρικο speed heavy metal με θεματολογία τις τελευταίες στιγμές της ζωής του Dale Earnhardt, του θρύλου του Nascar που έφυγε νωρίς επάνω στην άσφαλτο; Ένα από τα καλύτερα underground cult διαμάντια του κλασσικού ήχου για φέτος θα είναι το απλό αποτέλεσμα. Με περίσσιο χιούμορ στις περιγραφές αλλά και σεβασμό στο άτομο που έχει επιλέξει να εμπνευστεί ως τον κεντρικό του ήρωα, ο I Am The Intimidator φορά τη στολή της φόρμουλας, πιάνει το σπαθί και με έναν εντελώς Poison - Ruinικό τρόπο συνθέτει ένα διαμαντάκι ατόφιου ατσαλιού που θα μας μείνει για καιρό. Από τη thrash εισαγωγή του "Gasoline" στις σχεδόν ερωτικές μελωδίες του "I Am Here… Now", ο I Am The Intimidator συμπληρώνει ένα δίσκο, μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος που ισοπεδώνει το γκάζι, αποτίοντας φόρο τιμής σε κάθε τι heavy metal. Κυκλοφορία για λιώσιμο.

Bandcamp |Spotify