Αγόριαstonilio

Τον Soco τον αγαπάμε. Πολύ κιόλας, αν σκεφτεί κανείς το πόσες θέσεις κατέλαβε στο αφιέρωμά μας για τα 100 καλύτερα ελληνόφωνα rock άλμπουμ. Ομολογουμένως το πιο πρόσφατο (αλλά όχι και νέο, αφού ήδη μετράει σχεδόν 10 χρόνια παρουσίας) συγκρότημα, το έχουμε αδίκως παραμελήσει. Τα Αγόριαstonilio είναι μία αρκετά πιο ευθεία rock προσέγγιση σε σχέση με τα προηγούμενα σχήματά του, μία back-to-basics αισθητική που όμως λειτουργεί ως εφαλτήριο για νέες καλλιτεχνικές εξορμήσεις και όχι για απλούστευση της μουσικής. Υιοθετούν το punk (ή και το hardcore αν θέλετε) ως σημείο εκκίνησης αλλά με πολλά περισσότερα πράγματα να συμβαίνουν και με την τεχνική τους κατάρτιση να λάμπει, μην εκπλαγείτε αν ακούσετε ας πούμε και ένα σχεδόν Φλοϋδικό solo στη μέση ενός πεντάλεπτου δυναμίτη.

Μία ματιά στις ακροάσεις στο Spotify δείχνει ότι το πιο ακουσμένο τραγούδι τους είναι η διασκευή στο “Κάτι Σαν Ψέμα” των Χάσμα και αυτό ίσως είναι ενδεικτικό του ότι αν κάτι τους έλειπε ήταν ένα ή δύο τραγούδια που να ξεχωρίσουν ως χιτάκια και να κουβαλήσουν στις πλάτες τους ολόκληρο το δίσκο. Παρότι αυτό ως συμπέρασμα, αν και εκ των πραγμάτων ορθό, αδικεί πολλά πανέμορφα τραγούδια που συμπεριλαμβάνονταν στους προηγούμενους τρείς δίσκους τους, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως επιχείρημα γιατί ίσως τούτο εδώ, το “Stress”, να τους φέρει μία μεγαλύτερη δημοφιλία από αυτή που έχουν. Κι αυτό γιατί, εδώ, τουλάχιστον δύο τραγούδια είναι τόσο κολλητικά και τραγουδίσιμα (sic) χωρίς να καταφεύγουν ποτέ σε φθηνά κόλπα, που θα είναι κρίμα να μην ακουστούν και αγαπηθούν.

Αναφέρομαι στο εναρκτήριο “V.I.P” και το “Καλειδοσκόπιο”. Καθένα από εντελώς διαφορετική προσέγγιση μένουν στο μυαλό για τον ήχο, τις μελωδίες και τη δύναμή τους και είναι δύσκολο να μην τα επαναφέρεις αφού έχεις τελειώσει την ακρόαση του δίσκου. Μαζί με την απαραίτητη διασκευή που αυτή τη φορά είναι μία (ακόμα πιο) rock (thrash είπατε; ) εκδοχή του “Breath” των Prodigy που κοντράρει το αυθεντικό, συνθέτουν μία τριάδα τραγουδιών που είναι ικανοί κράχτες. Αφού λοιπόν αυτά σας ανοίξουν την πόρτα, μπορείτε εύκολα να χαθείτε σε άλλα έξι τραγούδια (πέντε στο Spotify, για κάποιο λόγο το ομότιτλο του δίσκου απουσιάζει) ισάξιας ποιότητας, το καθένα με το δικό του χαρακτήρα και κάτι διαφορετικό να προσφέρει αλλά όλα ενταγμένα σε ένα σύνολο με ενιαία προσωπικότητα και υψηλότατη ποιότητα. Από αυτά θα ξεχώριζα ως μία ακόμα κορυφή το “Japan” που ακροβατεί ανάμεσα σε ένα τραγούδι που θα μπορούσαν αν είχαν γράψει οι Τρύπες με κάτι που θα μπορούσε να βρίσκεται στους Live Project Band, το προηγούμενο σχήμα του Socos και αν ίσως δεν είναι χιτάκι, είναι το απαραίτητο deep cut που μπορεί να γίνει το πιο αγαπημένο σε δεύτερη ή τρίτη ακρόαση.

Και επειδή πάντα στο ελληνόφωνο rock ο λόγος είναι εξίσου σημαντικός, να δώσουμε και εδώ τα εύσημα για άλλη μια φορά, αφού, χωρίς φανφάρες τύπου «τα δοκάρια στο γρασίδι περιμένουν τα παιδιά», οι στίχοι τους είναι και ποιητικοί και ευθείς με μία δυσοίωνη οπτική - και τι διαφορετικό θα μπορούσαμε να περιμένουμε άλλωστε, έχετε κοιτάξει γύρω σας;