Sprints

Ανεξάρτητα από τα genres που προτιμάει ο καθένας μας, το rock n’ roll είναι για τους περισσότερους μια κοινή πατρίδα, ο τόπος που μπορούμε να συναντηθούμε και να καταλάβουμε την ίδια γλώσσα. Μια πατρίδα που, περιέργως, συχνά φαντάζει ως χαμένη, αφού όλο και λιγότερα νέα γκρουπ μας καλούν προς τα εκεί.

Εδώ μπαίνουν στην κουβέντα οι Sprints, ένα νεαρό κουαρτέτο από το Δουβλίνο που με το ντεμπούτο του θέλει να πυροδοτήσει μια γνήσια rock n’ roll βόμβα. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, οι Sprints δεν είναι και τόσο post-punk, όπως έχω πετύχει να αναφέρεται δεξιά κι αριστερά στο διαδίκτυο. Είναι δυνατό rock που δανείζεται πολλά στοιχεία από την garage (περισσότερο) κι από τις punk και alternative (λιγότερο) παραδόσεις και μικρή σχέση μοιάζει να έχει με το πιο πρόσφατο post-punk revival. Οι Savages και οι παλιοί Pixies μοιάζουν να είναι καλά σημεία αναφοράς.

Αν κάτι ήταν αντιληπτό από την πρώτη στιγμή που είχε κυκλοφορήσει το "Up And Comer" ως πρώτο single, αυτό ήταν το ταλέντο των Sprints να γράφουν δυνατά hooks. Με πολιορκητικό κριό την εκρηκτική παρουσία της κιθαρίστριας/τραγουδίστριας Karla Chubb, η μπάντα παραδίδει μια συλλογή έντεκα τραγουδιών που όλα, λίγο ή πολύ, θα καρφωθούν στο μυαλό με την δεύτερη ακρόαση, είτε εξαιτίας των ωραίων φωνητικών γραμμών, είτε των πολύ λειτουργικών riffs. Επιπλέον, η εξαιρετική ρυθμική αγωγή στην εκφορά των στίχων βοηθάει πολύ στο groovy του όλου πράγματος, θυμίζοντας λίγο τα θαυμαστά που έκαναν οι The Strokes και οι The White Stripes πριν δυο δεκαετίες. Τα riffs είναι επίσης δυνατά και ξερά και το rhythm section, όταν βγαίνει μπροστά, είναι πάντα για καλό.

Σε πολλά τραγούδια, η μπάντα χρησιμοποιεί το ίδιο μοτίβο - αργό ξεκίνημα, πολλές επαναλήψεις και σταδιακά ανεβάσματα από την Karla, δυνατό ξέσπασμα στο τέλος. Αν και υπερβολικά επαναλαμβανόμενο, το μοτίβο λειτουργεί καλά και φανερώνει πως πάντα τα καλύτερα σημεία είναι εκεί που η μπάντα τα σπάει. Δεν κάνει όμως εντύπωση πως, όταν εξερευνούν τις μελωδικές τους δυνατότητες, διαπρέπουν ακόμα περισσότερο. Η μελωδική punk βρετανίλα των "Can’t Get Enough Of It" και " Literary Mind" χτίζει τις δύο, back to back, καλύτερες στιγμές του άλμπουμ - και δεν έχω πρόβλημα να συμπεριφερθώ ως γνήσιος gen x και να πω πως τέτοια τραγούδια δεν βγαίνουν πια συχνά. Από κοντά και η ένταση των "Cathedral" και "Shaking Their Hands".

Όλο το άλμπουμ αποπνέει μια δύναμη, ένα θράσος και μια φρεσκάδα, διαθέτει δε καλή ροή και θαυμάσια παραγωγή. Πίσω από το fun της μουσικής, η Karla καταπιάνεται με διάφορα σκοτεινά θέματα - την κατάθλιψη, την βία, την γυναικεία χειραφέτηση. Είμαι σίγουρος πως προσεγγίζουν τα πράγματα, σε μουσική και στίχο, με τρόπο που θεωρούν «αλήτικο» - εμάς κάποια πράγματα μας φαίνονται απλώς μετεφηβικά. Αν οι Sprints καταφέρουν να διοχετεύσουν την αλήθεια και την φρεσκάδα τους χωρίς να αποσκοπούν στον εντυπωσιασμό, θα μεγαλουργήσουν.

Αν και το 2024 μόλις ξεκίνησε, δεν είναι νωρίς για να προβλέψουμε πως το "Letter To Self" θα είναι μέσα στα πιο αξιομνημόνευτα rock ντεμπούτα της χρονιάς. Με όπλο την ορμή του και τα φοβερά του τραγούδια, στήνει ένα μελωδικό garage punk party που σφύζει από ενέργεια. Η λογική λέει πως αυτό είναι μόνο η αρχή μιας πολλά υποσχόμενης καριέρας και οι Sprints μοιάζουν να είναι το νέο αστεράκι που ανέτειλε στον rock μας ουρανό.

Bandcamp