The Callas

Οι The Callas είναι για χρόνια ενεργοί, αλλά το νέο τους άλμπουμ, «Ανατολή», αποτελεί το δεύτερο μέρος του τρέχοντος κεφαλαίου της δισκογραφίας τους. Ο διάδοχος του προ τετραετίας "Είμαι Ένα Ξενοδοχείο", συνεχίζει τις εξερευνήσεις της μπάντας στο ελληνόφωνο. Επιπρόσθετα, ο καινούριος δίσκος της τετράδας, αποτελεί, σύμφωνα με το συνοδευτικό δελτίο τύπου, την πιο πολιτική της στιγμή. Οι ακροάσεις του "Ανατολή", καθώς ξεδιπλώνουν τις δυναμικές τους, βρίσκουν το σχήμα εξοικειωμένο με τα καλλιτεχνικά του όρια, αποκαλύπτοντας ένα ιδιαίτερα συμπαγές ηχητικό σύνολο.

Ο ήχος των The Callas επιμένει να κινείται ανάμεσα σε post-punk μπασογραμμές και ρυθμικά μοτίβα, indie αισθητική και dream pop ηχοτοπία. Οι επιρροές τους στοιβαρές, ξεκάθαρες και διαχρονικά φιλτραρισμένες, μαγεύουν τις συγχορδίες και τους τυμπανιστικούς ρυθμούς, καθώς και τις ιδιαίτερες φωνητικές μελωδίες - σήμα κατατεθέν του ήχου του σχήματος. Αναμενόμενα, στα 34 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος, στοχεύει προς μια πιο ευθεία προσέγγιση, η οποία ακολουθεί κατά πόδας τις στιχουργικές θεματικές. Συνυπολογίζοντας και το καλαίσθητο εξώφυλλο με την αναφορά στους Black Flag, δεν μπορώ παρά να υποθέσω πως η μπάντα αγκαλιάζει εκ νέου τις punk ρίζες της εφηβείας της.

Οι οκτώ συνθέσεις του "Ανατολή" αγγίζουν τον κοινωνικό σχολιασμό σε διαφορετικές εντάσεις, δίχως να παραμερίζουν το έντονο διαπροσωπικό στοιχείο. Η γλυκιά μελαγχολία του εξαιρετικού "Τελευταία Πρωτοχρονιά" αποτελεί μια από τις πλέον χαρακτηριστικές στιγμές της ύστερης δισκογραφίας της μπάντας. Η έναρξη του άλμπουμ με το πεντάλεπτο "Το Κενό", που οικοδομεί πάνω στις no-wave επιρροές τους, εξερευνά πειθαρχημένα τις αρετές του mid-tempo, δίνοντας το στίγμα πως εκ νέου, ένα άλμπουμ των The Callas θα ηχήσει ιδιαίτερα σκοτεινό. Όσον αφορά τον πολιτικό σχολιασμό, το single "Άντε ΓΜΣΡΜΛΚ" θα θυμήσει έντονα μπάντες όπως οι Spectres, με τους στοχευμένους στίχους να αντισταθμίζονται από την επανάληψη του τίτλου ως ρεφραίν, κίνηση που καθορίζει την αίσθηση που αφήνει στο σύνολό του ο δίσκος.

Οι The Callas δεν κινούνται με προφανή ή επιτηδευμένο τρόπο προς τις εσωτερικές τους στοχεύσεις. Το δραματικό "Όλα Στάζουν Φωτιά" συνδυάζει μυστικιστικά την κριτική τους, σε μια ποιητική στιγμή, ενώ το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου κινείται σε δύο επίπεδα. Με το τρομερό πειραματικό ξέσπασμα του στο δεύτερο μισό επαναφέρει στο προσκήνιο τις διαχρονικές ανατολίτικες επιρροές της μπάντας, λειτουργώντας ως ένας εσωτερικός διάλογος - σύνδεση με δίσκους όπως το "Half Kiss Half Pain", αλλά και ραφινάρει την κοινωνική κριτική της μπάντας. Ως συνέχεια του πειραματισμού, το ψυχεδελικό, με χρήση πίπιζας, "Μάνα Πέφτω", λειτουργεί υπνωτικά μες την επαναληψιμότητά του, αποτελώντας μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του συγκροτήματος, ειδικά ως προς την εξέλιξή του.

Οι The Callas, αφουγκράζονται την εποχή τους, και διοχετεύουν τα βιώματα και την εμπειρία τεσσάρων ετών μέσα σε μια πλήρη κυκλοφορία. Στο φινάλε του δίσκου δε, κλείνουν το μάτι στο παρελθόν τους και το αγγλόφωνο, μινιμαλιστικό και γκρουβάτο ροκενρολ του "Love Hate" αφήνει ανοιχτους λογαριασμούς για το μέλλον με το σχεδόν acid folk κλείσιμό του. Ενδιαφέρουσα επιλογή να πέσει αυλαία με αλλαγή γλώσσας, γεγονός που μου θύμισε το τρομερό "Μέρες Νεκρές" των Cold i. To "Ανατολή" είναι ένα άλμπουμ γεμάτο επιλογές, ρίσκα, αλλά και ιδιαίτερα συμπαγές. Αφήνει τα συναισθήματα να το παρασύρουν, και την μουσική να μιλήσει με ειλικρίνεια. Είναι ένα ακόμη κεφάλαιο σε μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες δισκογραφίες της σύγχρονης εναλλακτικής σκηνής, και κυρίως ένας δίσκος που αποφεύγει εντέχνως πολλές από τις παγίδες που συναντά στο διάβα του. Οι The Callas επέστρεψαν, ζωηροί, γεμάτοι χρώματα και πάθη.

Bandcamp
Youtube