Παλιές καραβάνες οι Ελβετοί Brazen αφού ξεπήδησαν στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 ως μια emo/post-hardcore μπάντα, σήμερα όμως επιστρέφουν μετά από 18 χρόνια απουσίας με ξεκάθαρες indie rock διαθέσεις. Το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας με τίτλο “Distance” δεν είναι όμως μια χαρωπή, easy-listening δουλειά. Αντιθέτως, διαθέτει μπόλικη μελαγχολία κι ακόμα περισσότερο λυρισμό, διαχωρίζοντας τους εαυτούς τους από την πλειοψηφία της υπόλοιπης indie. Προσωπικά βρίσκω και πολλές Gilmour-ικές επιρροές στα φωνητικά, πάμπολλα έξυπνα παιξίματα (ειδικά στα τύμπανα) και υπέροχα ακουστικά περάσματα. Τα οκτώ tracks του “Distance” είναι όλα αξιόλογα, το “Arms Of The Sea” όμως στέκεται ανάμεσα τους ως ένα πραγματικά εκπληκτικό τραγούδι, αποδεικνύοντας πως οι Brazen έχουν πραγματικά μεγάλες δυνατότητες. Τεχνικό και συναισθηματικά ευρύ, το “Distance” είναι ένας δίσκος που αξίζει να ανακαλυφθεί.

Βandcamp

Οι Ιταλοί Valerian Swing είναι από εκείνα τα σχήματα που σε ιντριγκάρουν να προσπαθήσεις να τα κατατάξεις. Το τέταρτο άλμπουμ τους "Liminal" έχει στοιχεία που έρχονται από το math rock, από την jazz και την ηλεκτρονική μουσική, έως και το hip-hop στο "Badman" (με την συμμετοχή του Flowdan). Κάποιες φορές έφεραν στο νου τους Teeth Of The Sea, άλλες τους GoGo Penguin, άλλες τα soundtracks των Mogwai και ούτω καθεξής. Στην καρδιά της μουσικής τους όμως, τελικά μάλλον βρίσκεται ένα γενναίο κι ευρύχωρο instrumental post-rock, που προτιμάει την ζεστασιά των synths από τις επιθετικές χροιές της κιθάρας και αποτελεί μια αρκετά τολμηρή και προσωπική τους πρόταση. Το “Liminal” είναι ένα περιπετειώδες άλμπουμ με αρκετές καλές στιγμές και τα ονειρικά chord progressions του "The Ritual" να ξεχωρίζουν. Μια όμορφη, εναλλακτική μπάντα που θα ανταμείψει τις επιλεγμένες σου ακροάσεις.

Bandcamp

Το νέο EP των Γάλλων avant-garde εξτρεμιστών είναι το τελευταίο τους βήμα πριν το διάδοχο του "Le Coeur Bat". Εάν το περσινό, εντυπωσιακό “Death Ataraxia” ή το προπέρσινο ανελέητο “We Are Nothing But Your Krill” έγερναν το βάρος προς το avant-garde extreme metal, το “Labyrinthe” μάλλον είναι το πιο μαζικό, πνιγηρό και απροσπέλαστο δείγμα ηλεκτρονιχιλισμού που έχει κυκλοφορήσει η αναρχική κολλεκτίβα. Οι δυσαρμονίες και τα πειραματικά/new wave στοιχεία δίνουν διέξοδο, αλλά συνθέσεις όπως το εννιάλεπτο ομώνυμο ή το φρικαλέο “La Morsure du sel” δείχνουν πως τα ηλεκτρονικά, ambient, trip-hop, noise και ιδιαιτέρως sludge στοιχεία κυριαρχούν.

Σκέψου πχ τους Corrupted ή τους Khanate αν έπαιζαν digital hardcore. Φυσικά, σε καμία στιγμή τα 26 λεπτά του “Labyrinthe” δεν μπορούν να θεωρηθούν προβλέψιμα. Ακόμη και το εκπληκτικό χάος του ψυχωμένου “L'Apocalypse Individuelle” με τις μεταβάσεις από τη γαλήνη στον εφιάλτη, δείχνει πως όσα έρχονται πιθανώς δεν μπορούμε να τα προβλέψουμε. Αναμένουμε με κομμένη την ανάσα. Είμαστε κοντά. Μην πεις πως δεν σε είχαμε προειδοποιήσει.

Bandcamp

Παλιά ιστορία η πρόσμιξη του black metal με την jazz και το ντεμπούτο των Άγγλων Malcomfort αποτελεί το νεότερο επεισόδιο της. Εδώ υπάρχουν πολλά jazzy και soul/funk grooves στο rhythm section, περασμένα μέσα από ένα παραμορφωτικό φίλτρο ήπιας black metal παράνοιας στις κιθάρες και τα φωνητικά. Η ατμόσφαιρα σαφώς κουβαλάει κάτι από την κληρονομιά των Ved Buens Ende/Virus και φέρει στοιχεία από την αστική αρρώστια των Emptiness, το ότι το σχήμα επίσης έχει συγγένεια με τους θαυμάσιους Sea Mosquito υποδηλώνει ότι κατέχουν καλά το θέμα "ψυχεδέλεια". Το "Humanism" έχει πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες και μια εξαιρετικά αινιγματική διάθεση να λειτουργεί υπέρ του. Από την άλλη, το περιεχόμενο δεν υπερτερεί του στυλ, δεν υπάρχουν δηλαδή ιδιαίτερα αξιομνημόνευτες ή χαρισματικές συνθέσεις. Παρόλα αυτά, οι ακροατές που τσεκάρουν τις παραξενιές που κυκλοφορούν εντός black metal, απαγορεύεται να το χάσουν. Υπάρχει ζουμί εδώ.

Bandcamp

Αρχίζω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή υπήρξε μια συγκέντρωση από μπάντες του επικού doom metal, όπου εν μέσω θριαμβευτικών ιαχών αποφασίστηκε ομόφωνα και εν ριπή οφθαλμού να καταστήσουν το ιδίωμα κυρίαρχο για το 2024 με απανωτές κυκλοφορίες. Παρόντες και οι εν λόγω Γερμανοί με το δεύτερο δίσκο τους, όντες πλέον «κανονική» μπάντα με σχετικά συνεπή σκηνική παρουσία. Καταπιάνονται με ασυνήθη για το είδος θέματα (χρόνος, ανθρώπινη ύπαρξη, σύμπαν), προσπαθούν να παρουσιάσουν ποικίλες πτυχές του ήχου και εν μέρει τα καταφέρνουν. Ευθύ και άμεσο heavy metal εναλλάσσεται με μπαλάντα υπό τους ήχους πιάνου και με δεκάλεπτη φιλόδοξη σύνθεση, σα να περνάνε από τα μέρη των Grand Magus σε αυτά των Atlantean Kodex και από κει σε Candlemass εδάφη. Συναρπαστική βόλτα, απ’ όπου όμως δε λείπουν και κάνα δυο λακούβες. Η ηχητική ομοιομορφία συνοδεία πιάνου από τη μέση και πέρα, το μη ραφινάρισμα των συνθέσεων και η απλά τίμια προσπάθεια του Stephan Wehrbein στα φωνητικά, βάζουν φρένο προσώρας στις φιλοδοξίες της μπάντας, δίχως πάντως να τις αφαιρούν τις προοπτικές.

YouTube

Δεύτερο μέρος για το "Triptych" project του Steve Von Till που θα κυκλοφορήσει στην πανσέληνο του αρσενικού ελαφιού, το "buck moon" του 2024. Ισχύουν όλα όσα είπαμε και στο πρώτο μέρος της τριλογίας. Όπως και το σύνολο της πορείας του Von Till ως Harvestman, η μουσική μοιράζεται ανάμεσα σε ambient και ψυχεδελικές αναζητήσεις, πάντα σε ευθεία εναρμόνιση με τα γη, τα μυστήρια και τα σύμβολα της. Η παρουσία του Al Cisneros και εδώ, στις δύο εκτελέσεις του "The Hag Of Beara Vs The Poet", έχει κεντρικό ρόλο και υποβάλλει ξανά τον ρυθμό του άλμπουμ. Το δεύτερο μέρος συνολικά είναι ίσως μια ιδέα περισσότερο ambient από το πρώτο και ίσως ακόμα πιο εσωτερικό, με το υπέροχο "Galvanized And Torn Open" να ξεχωρίζει. Από την άλλη, η oriental προσέγγιση ενός "Damascus" προσθέτει μια επιπλέον πινελιά σε ένα project που, επιμένω, θα ακουστεί πανέμορφο στην ολότητα του μετά την πανσέληνο του Οκτώβρη. Για άλλη μια φορά, σε καλεί να συντονιστείς. Με τον πλανήτη, με το μέσα σου, με ότι στο καλό έχει σημασία για το κάθε ξεχωριστό άτομο.

Bandcamp

Ντεμπούτο άλμπουμ για τους Pangea De Futura, ένα σούπερ γκρουπ με οκτώ μέλη παρμένα από την αφρόκρεμα της πειραματικής post-rock του Montreal - ναι, GY!BE, Fly Pan Am και τα συναφή - και με ηγέτη των Eric Quach (Thisquietarmy). Πρόκειται για ένα, αναμενόμενα, πελώριο σε drone και σε άποψη άλμπουμ που χτίζει το επαναληπτικό κι αφηρημένο του μεγαλείο μέσα σε τέσσερις μακροσκελείς συνθέσεις (από 8 ως 13 λεπτά). Μηχανικά ρυθμικά μοτίβα και πολύχρωμες κιθάρες απλώνονται προς κάθε κατεύθυνση, προσπαθώντας να αιχμαλωτίσουν μια μεγάλη, μια αέναη στιγμή και το "War Milk" μοιάζει σαν ένα κυκλώπειο post σύννεφο που κρέμεται δυσοίωνα πάνω από το κεφάλι σου, ένας εν δυνάμει προσωπικός σου κατακλυσμός. Παρά τα εντυπωσιακά του στοιχεία όμως, το άλμπουμ παραμένει κάπως ουδέτερο σαν συναίσθημα, ξοδεύοντας παράλληλα και μια αναξιοποίητη μουσικότητα - οι τρεις ντράμερ θα μπορούσαν να γίνουν περισσότεροι αισθητοί. Ακόμα κι έτσι όμως, το "War Milk" φαντάζει σχεδόν απαραίτητο για τους πιστούς φίλους της συγκεκριμένης σκηνής, κουβαλώντας πάνω του μια περήφανη, δοκιμασμένη σφραγίδα ποιότητας.

Bandcamp

Οι ταχύτητες με τις οποίες τρέχει ο μουσικός κόσμος είναι ανελέητες. Ένα φαινομενικά μικρό στραβοπάτημα μπορεί να διαλύσει μια ολόκληρη πορεία. Μία στιγμιαία απώλεια προσοχής έχει κάμποσες πιθανότητες να μεταφραστεί σε πλήγμα μηνών. Με το "Aspire", το σχήμα από τη Γερμανία συστήθηκε στον κόσμο όλο στυλ και hooks. Στο δεύτερο βήμα του, χωρίς να συμβαίνει κάτι πραγματικά λάθος, το σύνολο άφηνε μια κάπως άνιση γεύση. Τρία χρόνια μετά, οι ισορροπίες δείχνουν να έχουν επανέλθει και το θετικό πρόσημο καθαρίζει. Οι συνεχείς αλλαγές πίσω από το μικρόφωνο, τα εκμοντερνισμένα metalcore χτυπήματα στις κιθάρες, οι δίκασες που παραμονεύουν σε κάθε γωνιά, τα πάντα βρίσκονται στη θέση τους, και προφανώς γυαλισμένα. Από το έξυπνα διαλεγμένο εισαγωγικό σερί των "Godspeed, Goodbye" & "Haunted House" μέχρι το συνεχόμενο πάνω-κάτω του "Radiate Me" και το σόλο του "Cravings" λίγο πριν την αυλαία, το "Transience" έχει κάθε λόγο να επαναφέρει το όνομα των Venues στις μπροστινές γραμμές του σύγχρονου σκληρού ήχου.

Η παραπάνω περιγραφή της κυκλοφορίας σκιαγραφεί άψογα το περιεχόμενο του "Phantasmora". Οι δύο καλλιτέχνες, ο Σουηδός Pär Boström ως Cities Last Broadcast και ο φανταστικός κύριος Fractalyst, aka Δημήτρης Βαλασόπουλος, σκαρώνουν ένα ανατριχιαστικό dark ambient άλμπουμ που, σε κάθε του δευτερόλεπτο, μοιάζει να στέκεται ακριβώς εκεί που βρίσκεται το πέπλο ανάμεσα στους δύο κόσμους, χωρίς να διαλέγει πλευρά. Τα tape loops και τα synths σμιλεύουν πυκνά και αδιαπέραστα ηχοτοπία, ενώ εικόνες, πιάνα και ανθρώπινες φωνές ξεπετάγονται θαρρείς μέσα από ξεχασμένους κόσμους λήθης, για να χορέψουν μπροστά στα τρομαγμένα σου μάτια. Κανένας καθρέφτης δεν θα φανερώσει την μορφή του "Phantasmora". Θα παραμείνει ένα φάντασμα φτιαγμένο από ήχο και θα συντροφέψει τις πιο βαθιές, τις πιο θαρραλέες ακροάσεις, φέρνοντας τρόμο και δέος. Άκουσε το με ακουστικά στο απόλυτο σκοτάδι κι ίσως διαπιστώσεις ότι το πέπλο δεν υπάρχει στ’ αλήθεια.

Bandcamp

Αν και σχηματίστηκαν το 2006, αυτό είναι μόλις το τρίτο full length των Carnophage από την Ankara της Τουρκίας, μια που το σχήμα έχει την παράξενη συνήθεια να κυκλοφορεί νέο άλμπουμ κάθε οκτώ χρόνια. Τα 33 ορμητικά λεπτά του "Matter Of A Darker Nature" θα σε κάνουν όμως να αναφωνήσεις "χαλάλι": το death metal τους αναζητά την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στο brutal και το technical στοιχείο και, σε πολλές στιγμές, όντως χτυπάνε αυτή την δύσκολη και σπουδαία χορδή. Οι συνθέσεις τους είναι πλούσιες και περιπετειώδεις μέσα στα 3-4 λεπτά που χρειάζονται για να αναπτυχθούν, έχοντας σαν κύριο όπλο τα σοκαριστικά τύμπανα και τις ευφυείς κι ευέλικτες κιθάρες. Μελωδικά leads και dissonant riffs καταφέρνουν να τρυπώσουν εδώ κι εκεί, ο βίαιος χαρακτήρας της μουσικής των Carnophage όμως τελικά δεν νοθεύεται. Και πως να γίνει αυτό όταν ο Oral εκτοξεύει τον τόσο γοητευτικό old-school death metal φωνητικό του βόθρο; Οι απαντήσεις μέσα σε αυτό το καλοφτιαγμένο, σαρωτικό και ποιοτικό extreme metal άλμπουμ.

Bandcamp

Οι Oh Hiroshima για δεκαπέντε χρόνια είναι μια σταθερή δύναμη στην post-rock φραξιά. Με κορυφαίες στιγμές της λαλίστατης δισκογραφίας τους τα εξαιρετικά "Resistance Is Futile" και "In Silence We Yearn", οι Σουηδοί διόσκουροι σταδιακά απομακρύνθηκαν από τις shoegaze ενορχηστρώσεις των πρώτων κυκλοφοριών, στρεφόμενοι στην πιο μεστή πλην μελαγχολική μουσικότητα της πειραματικής art rock. Στον πέμπτο τους δίσκο με τίτλο "All Things Shining" οι Oh Hiroshima διαπρέπουν και φλερτάρουν τόσο με την συμφωνική μουσική, την electronica όσο και με την nu-jazz, και δίνουν έμμεσες απαντήσεις για το λόγο που άφησαν την Napalm για τα μάτια (sic) της αγαπημένης μας Pelagic Records. Πρωτότυπες συνθέσεις όπως το σκοτεινό "Wild Iris" και το ανανεωτικό "Secret Youth" κρατούν το επίπεδο ψηλά, με διάσπαρτες πολύχρωμες λάμψεις στον νυχτερινό ουρανό. Αν δεν είσαι οικείος με μουσικές δίχως ταμπέλες, το "All Things Shining" ίσως να μην είναι ο ιδανικός δίσκος για να ξεκινήσεις την εξερεύνηση της παντοτινής νύκτας των Oh Hiroshima. Αν πάλι είσαι γνώστης των πεπραγμένων τους, απλά θα σε μαγέψει!

Spotify
Bandcamp