Desperate Journalist

Άργησα προσωπικά λιγουλάκι να μπω στο χορό των Desperate Journalist, του καταπληκτικού αυτού αγγλικού συγκροτήματος που δούλευε χρόνια, μα πολλοί γύρω τους κοιμόντουσαν. To 2021 κυκλοφόρησε ο τέταρτος δίσκος τους, "Maximum Sorrow!" κι εγώ δυστυχώς έναν ολόκληρο χρόνο αργότερα τον ανακάλυψα με ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια εντός του ιδιώματος, "Fault". Φέτος λοιπόν δεν ήθελε και πολύ να περιμένω λυσσαλέα την επιστροφή τους με την πέμπτη κατά σειρά κυκλοφορία τους, "No Hero". Φαίνεται μάλιστα ότι η 27^η Σεπτέμβρη ήταν φορτισμένη για το χώρο του post-punk, εφόσον το "No Hero" κυκλοφόρησε χέρι χέρι με το εξίσου πανέμορφο "Reason Enough" των Crows.

Οι Desperate Journalist στην αντίπερα όχθη βέβαια, θέλουν το post-punk τους πιο σκοτεινό, πιο μελαγχολικό, πιο indie. Με κεντρικό χαρακτήρα την παντοδύναμη φωνή της Jo Bevan που θυμίζει όχι τόσο σε χροιά μα σε συναισθηματική απόδοση την αδικοχαμένη Dolores O’ Riordan των The Cranberries, οι Desperate Journalist στοιχειοθετούν τραγούδια για την απομόνωση στην τρομακτική μεγαλούπολη, για τη μοναξιά, για το φθινόπωρο, για τα συναισθήματα που δεν ανταποδίδονται. Σε κάποια σημεία, αποτίουν φόρο τιμής σε θηρία του μουσικού στερεώματος όπως οι Coldplay που γνώριμες μελωδίες τους αλλά παραλλαγμένες θα βρούμε στο "No Hero". Ωστόσο είναι ο τρόπος που παντρεύουν παράταιρες εκ πρώτης όψεως μουσικές επιρροές όπως το trip-hop. Εκεί που πάνε να θυμίσουν Portishead, κυριεύει ξανά ο προσωπικός τους χαρακτήρας και γράφονται κομμάτια σαν το "Underwater" και το "7". Οι στίχοι του "Unsympathetic Parts 1 & 2" γδέρνουν το δέρμα και τα πλήκτρα του το ντύνουν με καθ’ όλα ταιριαστή industrial αισθητική, αλλά όχι μουσική. Το μπάσο του Simon Drowner αναδεικνύεται κυρίαρχος και συνεχίζει αυτή την κυριαρχία στο "You Say You’re Lonely".

Φυσικά τα πιο ρυθμικά κομμάτια είναι πολλά, δεν λείπουν όμως οι στιγμές που οι κιθάρες έρχονται μπροστά. Το εισαγωγικό "Adah" δίνει τη σύνδεση με το παρελθόν, ενώ το "Afraid" πιάνει τις μελωδίες του Rob Hardy και τις παντρεύει με τα αιθέρια φωνητικά της Jo σε ένα κομμάτι διαμάντι, ρυθμικά και μελωδικά – για να μην πούμε για την ήρεμη δύναμη της Caroline Helbert στα κρουστά όπου εδώ δίνει τον καλύτερό της εαυτό. Το μοτίβο δε των "Silent" και "Consolation Prize" που ξεκινούν λίγο περισσότερο υποτονικά για να οδηγηθούν σε ένα ήπιο κιθαριστικό ξέσπασμα, τόσο όσο ώστε να μπορούν να χαρακτηριστούν οι ήρεμες στιγμές του "No Hero", ορίζει άλλη μια πανέμορφη σύλληψη εντός του.

Στο σύνολό του το "No Hero" είναι άλλος ένας συναισθηματικά υπερφορτισμένος, πανέμορφος δίσκος από τους Desperate Journalist, που μοιάζουν σαν να έχουν γίνει οι απόλυτοι βασιλιάδες του σύγχρονου εναλλακτικού, σκοτεινού post-punk όταν αυτό βρίσκεται σε απόλυτη ισορροπία με την πιο rock πλευρά του. Σίγουρα τους αξίζει αυτό το μεγάλο μπαμ που νιώθω πως αν το "No Hero" αδυνατίσει να τους φέρει, θα οφείλεται στο γεγονός ότι είναι σχεδόν μακάβρια σκοτεινό – χωρίς ποτέ να έχει τέτοια θεματολογία, η μουσική του όμως κουβαλά ένα τέτοιο βάρος που σε μαυρίζει στο δευτερόλεπτο, σχεδόν θα έλεγε κανείς ότι δεν ακούγεται χωρίς να βρέχει. Για όσους χαίρονται τη στενάχωρη μουσική, αποτελεί σίγουρο κέρδος.

Bandcamp | Spotify