Shellac

Αυτό το κείμενο δεν έπρεπε να έχει το περιεχόμενο που κατέληξε να έχει σήμερα. Αυτές οι γραμμές, προοριζόντουσαν να εξυμνήσουν την αναμενόμενα, τουλάχιστον δυνατή επιστροφή που ψηνόταν δέκα χρόνια, από τους Shellac του τεράστιου Steve Albini. Η ανακοίνωση και μόνο της κυκλοφορίας του "To All Trains" έκανε πολλούς, μεταξύ τους κι εμένα, να αναριγήσουν, μιας που οι Shellac δεν είναι απλώς ένα συγκρότημα της σειράς, μα σημείο αναφοράς ολόκληρου του noise rock ιδιώματος. Η μοίρα όμως τα έχει πολύ καλά με την ειρωνεία, και ο Steve Albini ως γνήσιος οπαδός της τελευταίας, φεύγει από κοντά μας στις 8 του Μαΐου, λίγες ημέρες προτού κυκλοφορήσει ο καθώς όλα δείχνουν, τελευταίος δίσκος των Shellac που ήταν έτοιμος εδώ και καιρό.

Η προσέγγιση λοιπόν προς το "To All Trains", κρύβει πολλές παγίδες. Πρώτον, αυτό το κείμενο να μην καταλήξει ένας επικήδειος λόγος για τα επιτεύγματα του Steve Albini. Δεύτερον, η απόφαση του αν ο δίσκος πρέπει να εκτιμηθεί ανεξάρτητα ή σε συνάρτηση με αυτό το δυσάρεστο και αναπάντεχο γεγονός του χαμού του ενός δημιουργού του. Ο δίσκος βέβαια, απότοκο της σατανικής ιδιοφυΐας που το έφερε στη ζωή, βγάζει τον ακροατή από τη δύσκολη θέση, μιας που μπορεί να πλαισιωθεί και από τις δύο περιπτώσεις και να φέρει το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα: ένα χαρισματικό τελευταίο αντίο, διαχρονικά ζωντανή απόδειξη του τι προσέφερε και μπορούσε να συνεχίζει να προσφέρει στη μουσική που αγαπάμε αυτός ο άνθρωπος.

Ο κρυστάλλινος, σπασμωδικός ήχος του "To All Trains" σε παρασύρει από την αρχή, από το πρώτο σημείο επαφής, αναδεικνύοντας την παραγωγή του, ω τι έκπληξη, ως ένα από τα δυνατότερά του σημεία. Στη μισή του ώρα, θα νιώσεις έντονα την ανάγκη να το ξανακούσεις, να ανακαλύψεις όλες τις μουσικές του παραξενιές που στην αρχή σε κατακλύζουν – ήδη από τα πρώτα δείγματα του "WSOD" καταλαβαίνει κανείς πως κρουστά, μπάσο και κιθάρα έχουν βασιστεί σε περίπλοκες μαθηματικές εξισώσεις, όπου παράδοξα οδηγούν σε έναν εύπεπτο μουσικό μινιμαλισμό - για να έρθει το distortion των τελευταίων δευτερολέπτων και να σε φέρει στα ίσια σου. Τα έξυπνα, χαρακτηριστικά riffs και μπασογραμμές συνεχίζονται ακάθεκτα με χαρακτηριστικά παραδείγματα τα "Tattoos" και "Scrappers", με ειδικότερα το τελευταίο, να σε βάζει εντός μιας ιδιαίτερης πατρικής σχέσης με το συνθηματικό, επαναλαμβανόμενο "We’ll be pirates!".

Οι πιο μελωδικές γραμμές, τα πιο προσβάσιμα αν θα ήθελε να τα περιγράψει κανείς ως τέτοια, κομμάτια, δεν λείπουν από τις τάξεις του "To All trains". Θες το "Girl New Wave" να κάνει την αρχή με ρυθμούς σχεδόν χορευτικούς, ερωτικούς, ή και αργότερα το πιο εύθυμο "How I Wrote How I Wrote Elastic Man (Cock And Bull)", αυτό που ψάχνεις θα το βρεις. Στην αντίπερα όχθη, η σκοτεινή φύση των Shellac δεν είναι ποτέ πρόδηλη, είναι όμως πάντοτε παρούσα – αυτή τη φορά καταμεσής του δίσκου με το "Wednesday", το κατά πάσα πιθανότητα, πιο post-hardcore σημείο του. Εκεί όμως που ο δίσκος λάμπει για ακόμη μια φορά είναι η προαναφερθείσα βασίλισσα της ζωής του Steve Albini: αυτή η αδίστακτη και τραγική ειρωνεία. Αυτή, εκτείνεται σε δύο άξονες.

Πρώτον, ο τρόπος με τον οποίο ο Steve Albini γράφει στίχους γενικότερα. Από ξυραφένια δίστιχα σαν το "I'm through with music from dudes, What you do isn't brave" μέχρι όλη την έκταση των στίχων του "How I Wrote…" (για παράδειγμα "A working name takes its form, Based on style for a favorite band") ο Albini διοχετεύει όλη του την ανάγκη να σατιρίσει καυστικά όλα τα σημεία που τον εκνευρίζουν σε αυτή τη μουσική βιομηχανία με την οποία έχει τόσο διπολική σχέση.

Δεύτερος άξονας της ειρωνείας, είναι το πως τα φέρνει η ίδια η ζωή τελικά. Ο τρόπος με τον οποίο ο Albini πραγματεύεται το σήμερα, το μέλλον και τη ζωή στιχουργικά, μοιάζει σαν κάτι να ένιωθε. Σαν κάτι να ήξερε, χωρίς ακριβώς να το φοβόταν. Ας πάρουμε για παράδειγμα το εμβληματικό "Days Are Dogs" – ας αναφέρουμε κιόλας τον τρόπο με τον οποίο τα φωνητικά μπλέκονται δυσαρμονικά με τον ρυθμό του – το οποίο ξεκινά με την κραυγή συνειδητοποίησης της αναβλητικότητας "I am today, yelling instructions to tomorrow, begging its forgiveness for what ah, I do now". Συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο αλλά δεν θα υπεραναλύσω, μιας που η μόνιμη κατάσταση του ακροατή όσο ακούει το "To All Trains" είναι η «ωχ, τι είπε εδώ, κάτσε να το ξανακούσω». Η πιο ανατριχιαστική νοητική σύνδεση όμως μουσικής γραφής και πραγματικότητας είναι το κλείσιμο του δίσκου. Τόσο με το σχεδόν αυτοβιογραφικό "Scabby the Rat", το οποίο κλείνει με τον εξής τρόπο:

"Scabby the Rat does not fear death
Scabby the Rat is one Rob Warmowski
Scabby the Rat that mean's he's immortal"

Αυτό από μόνο του θα μπορούσε να μας βάλει σε σκέψεις, οδηγεί όμως στο απόλυτο, κατά τύχη αυτοαποχαιρετιστήριο άσμα "I Don’t Fear Hell". Η συνειδητοποίηση του πως ακριβώς είναι γραμμένο το συγκεκριμένο κομμάτι, που θυμίζει εσωτερικό μονόλογο κάποιας πολύ ζοφερής ταινίας, σχεδόν σαν να παρακολουθείς την γνωστή σκηνή του "Taxi Driver", αλλά και το τι ακριβώς λέει, ίσως, λέμε ίσως, να είναι η στιγμή που να δακρύζεις για το γεγονός ότι ο άνθρωπος που μίλησε έτσι, εδώ και λίγες μέρες δεν είναι πια κοντά μας. Ωστόσο, έφυγε όπως ακριβώς θα ήθελε και θα θέλαμε να τον θυμόμαστε. Όρθιος, μα πάνω από όλα κυνικός μέχρι και την τελευταία στιγμή. "If there's a heaven, I hope they're having fun, ‘cause if there's a hell, I’m gonna know everyone". Αν υπάρχει κόλαση, εύχομαι ο Steve να πίνει μπύρες με τον Kurt και να γελάνε με το πόσο εύκολα επηρέασαν όλο τον πλανήτη να ακούει με πάθος «αυτό τον ενοχλητικό, δικό τους θόρυβο».

Σε μια πραγματικότητα που μια τέτοια προσωπικότητα δεν είναι κοντά μας, έφυγε μέσα σε δάφνες. Τιμώντας τη διάχυτη βλασφημία του, μέσα μου υπάρχει μια ελπίδα πως εφόσον δεν έγινε σε τρεις μέρες, σε τρείς εβδομάδες ο Steve Albini θα αναστηθεί για να μας προσφέρει τη μουσική σωτηρία. Οι περισσότερες πιθανότητες είναι αυτό να μη συμβεί, η παρακαταθήκη όμως του "To All Trains" είναι αρκετή για να βάλει τη γλυκιά γεύση στο γλυκόπικρο χαρακτήρα της τελευταίας ελπίζουμε, κυκλοφορίας των Shellac, μιας που νιώθω ότι οι Todd Trainer και Bob Weston θα βάλουν πράγματι μια τελεία σε αυτό το ταξίδι μετά από τα πρόσφατα γεγονότα. Steve, ευχαριστούμε για όλα.

Bandcamp