Friko

Όσοι γράφουμε κριτικές μουσικής προσπαθούμε συνήθως να περνάμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε με έναν δίσκο, για να φτάσουμε στην όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική του αποτίμηση. Συνήθως. Γιατί κάποιες άλλες φορές, γράφουμε τις λέξεις μας μέσα στην φωτιά του συναισθήματος, προσπαθώντας ακριβώς να αποτυπώσουμε την στιγμή, το πάθος των πρώτων εντυπώσεων. Μετά από τρεις μέρες με το ντεμπούτο των Friko να παίζει στο repeat από το πρωί ως το βράδυ, θα γράψω με συναίσθημα. Διότι αυτό μου δίνει και το "Where We've Been, Where We Go From Here". Συναίσθημα.

Αν κάνεις μια βόλτα στο διαδίκτυο, μέσα στα παραληρήματα αρκετών για την μουσική των Friko θα βρεις την κοινή διαπίστωση πως, σε κάποιο βαθμό, αναβιώνει το πνεύμα των χρυσών indie rock εποχών των 00s. Υπάρχει μια σχετική αλήθεια σε αυτήν την άποψη αφού, κάτι οι συνθέσεις που μοιάζουν με μικρά μελοδράματα, κάτι το «κλαψουριστό» βιμπράτο του Niko Kapetan, δεν θέλει και πολύ να θυμηθείς τους πρώιμους Arcade Fire ή τους τεράστιους Bright Eyes. Οι Friko βάζουν τεράστια ποσότητα καρδιάς στην μουσική τους, όπως έκαναν και τα καλύτερα indie σχήματα τότε.

Κι όμως, το ντουέτο των Niko Kapetan (φωνή, κιθάρα) και Bailey Minzenberger (τύμπανα) κάνει πολλά περισσότερα και πιο σύγχρονα πράγματα. Αφενός, στα δυνατά τραγούδια αφήνει τις κιθάρες να δημιουργούν θόρυβο και μπόλικο feedback, σχεδόν όπως κάνουν οι noise rock μπάντες και αφετέρου, στα μελωδικά, αφήνει τις επιρροές από chamber folk και από την ρομαντική πιανιστική μουσική του Chopin (η μεγαλύτερη τους επιρροή όπως δηλώνουν) να ξεχυθούν ελεύθερες. Είτε όμως γράφουν δυναμίτες όπως το "Crashing Through" ή μπαλάντες όπως το "Until I'm With You Again", η ψυχική ένταση που απελευθερώνουν είναι η ίδια. Κι είναι συχνά σαρωτική, συγκλονιστική.

Αυτό ακριβώς το υπέρμετρο συναίσθημα στις μελωδίες, σε συνδυασμό πως το ντουέτο δείχνει ένα μάλλον εξωφρενικό ταλέντο για την ηλικία τους στο songwriting, αφήνει πίσω εννιά πανέμορφα τραγούδια, με κάποια εξ αυτών να είναι πραγματικά διαμάντια. Όπως το "Where We've Been" που ανοίγει τον δίσκο με μια χαρμολύπη που προοδευτικά θα γίνει βρυχηθμός. Ή όπως το αριστουργηματικό "For Ella", ένα μικρό neoclassical λυρικό έπος που απλώνει τον σπαραγμό του πέρα από τα σύνορα του θανάτου. Τα βιολιά του "Cardinal", οι ξεσηκωτικοί ρυθμοί στα "Statues" και "Crimson To Chrome" ή οι υπέροχοι στίχοι σε όλο το άλμπουμ.

Μέσα στα 36 μόλις λεπτά, το "Where We've Been, Where We Go From Here" επιδεικνύει την ωμή συναισθηματική δύναμη που μπορεί να έχει η ανεξάρτητη pop/rock μουσική όταν είναι αυθεντική, ειλικρινής και καλοδουλεμένη. Εδώ έχουμε έναν πραγματικά θαυμάσιο δίσκο που έχει την δύναμη να καθαρίζει και να σε ανανεώνει, με μουσική από και προς την καρδιά. Θα μου κάνει τεράστια εντύπωση αν αυτό το άλμπουμ δεν αποτελέσει ένα τεράστιο ντεμπούτο του 2024 κι αν οι Friko δεν ξεκίνησαν μόλις μια πολύ, πολύ όμορφη ιστορία.

Bandcamp