Blume

Από νέα συγκροτήματα άλλο τίποτα, κι από ντεμπούτα ακόμη περισσότερο. Από νέα συγκροτήματα που κυκλοφορούν ντεμπούτα σχετικά με την μιζέρια του να ζεις τον εικοστό πρώτο αιώνα, εκεί να δεις μελίσσι... Οι Blume είναι άλλο ένα τέτοιο συγκρότημα, που καθώς τζάμαρε στο προβάδικο, κοίταξε τριγύρω, κι είπε: «Για κάτσε ένα λεπτό, εδώ όλα είναι σκατά!» Άδικο δεν έχουν, κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το συγκρότημα, που μοιράζεται μέλη από Γερμανία και Μεξικό (όχι το πιο συνηθισμένο crossover), και έχει τη βάση του στο Βερολίνο, αποφάσισε να καθίσει και να γράψει ένα άλμπουμ για το πώς λέμε πως όλα θα πάνε καλά. Τι τους ξεχωρίζει από ένα σωρό άλλα αντίστοιχα εγχειρήματα όμως; Ακόμη ίσως όχι πολλά, αλλά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους παίζει πολύ καλή μπάλα.

Ξεκινώντας, να πούμε ότι οι Blume έπαιξαν σωστά τα χαρτιά τους, κι έχουν κρατήσει τη διάρκεια στο συντομότερο δυνατό: εννιά κομμάτια, κάτι πάνω από μισή ώρα. Έλα, έχεις μισή ώρα να δοκιμάσεις ένα νεόκοπο συγκρότημα, δεν έχεις; Κι εκεί μπαίνουν τα ακόρντα του "Lethargy" και ξαφνικά χορεύεις, και αναθυμάσαι τι ωραίες εποχές ήταν πριν δυο δεκαετίες που οι Arctic Monkeys ντεμπούταραν και ξεσήκωναν εφήβους στις παμπ. Σαφώς οι Blume έχουν αυτήν την λεπτοδουλεμένη ρετρό προσέγγιση στη ροκ, και μπορεί να έχεις την εντύπωση ότι έχεις ξανακούσει κάποια περάσματα (μάλλον έχεις), ή ότι δεν είναι πρωτότυποι (δεν είναι), όμως δεν προλαβαίνουν οι εγκεφαλικές συνάψεις να εκπυρσοκροτήσουν περισσότερη γκρίνια, διότι μπαίνει η μπασάρα του "The Sun" αμέσως μετά, κι εκεί σοβαρεύει η κατάσταση.

Τα παιδιά γράφουν χιτς. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχουν και την άνεση να παρεκκλίνουν και λίγο σε πιο μεγαλεπίβολες συνθέσεις, εγκεφαλικές. Δεν είναι αυτό που λέμε one-trick pony, αντιθέτως: την κατήφεια του "Two Of A Kind" δε θα αργήσει να διαδεχθεί το πιο-χορευτικό-πεθαίνεις "Thin Ice" και η αλήθεια είναι ότι θέλω να χορέψω σαν τον Celentano στο Yuppi Du. Όμως είναι στιγμές σαν το "Bigger Than Myself" που βλέπεις ρε παιδί μου τι όμορφα έρχονται και δένουν μερικές ιδέες όταν έχεις έμπνευση – τι ωραία και μεγαλοπρεπή αρπίσματα έχετε βάλει ρε παιδιά εκεί στο κρεσέντο του κομματιού;

Φαζαριστές κιθάρες, ροκ διάθεση με ψυχεδελικές αποκλίσεις που πάει λίγο στους Tame Impala, αλλά έχει και ωραία σόλο πέρα από την αισθητική, εμπνεύσεις της στιγμής από The Smile, λίγο από Muse στα ένρινα και τραβηγμένα φωνητικά του τραγουδιστή Noah Lahn (ναι, με τις ανάσες και τα όλα τους, φαλτσάρουν και κάπου κάπου έτσι για το αναλογικό του πράγματος), κι έχεις ένα δίσκο με εννιά κομμάτια που μένουν και ξεχωρίζουν μετά από λίγο με ιδέες πραγματικά πιασάρικες. Θεματολογικά είναι σκοτεινό, αποτυχίες, ματαιώσεις, εξαρτήσεις, εφιάλτες κοκ, όμως μουσικά είναι ένα ευρύ ταξίδι που, παρά την μικρή του διάρκεια, ακούγεται πλήρες. Ακόμη καλύτερα, ακούγεται πολλά υποσχόμενο. Δεν ξέρω τι σημαίνει να είσαι Ok πια, δεν ξέρω αν όλα θα πάνε καλά, δεν ξέρουμε σε τι σισύφειο μαρτύριο έχουμε μπλέξει, αλλά if we’ re gonna make it, you gotta hold on, και θα τον ανεβούμε το διάολο.

Bandcamp
Spotify