Arab Strap

Δεκαέξι χρόνια είναι αρκετός καιρός. Ειδικά δε όταν η καριέρα σου έχει κρατήσει μόλις μια δεκαετία, τα δεκαέξι χρόνια αποτελούν ένα καλό διάστημα για να ξεχαστείς. Όμως, οι έξι δίσκοι που κυκλοφόρησαν οι Arab Strap, από το 1995 μέχρι το 2005, κατάφεραν να σημάδεψουν την εποχή τους και να τους εξασφαλίσουν ένα πιστό κοινό που περίμενε καρτερικά την επιστροφή τους.

Εξάλλου, οι δρόμοι των Aidan Moffat και Malcolm Middleton χωρίστηκαν χωρίς εντάσεις, θεωρώντας απλά πως το συγκρότημα είχε κάνει τον κύκλο του, κι αφήνοντας πάντα ανοιχτό το ενδεχόμενο να ξανασυνεργαστούν στο μέλλον. Κι αυτή η στιγμή ήρθε το 2016 όταν οι Arab Strap επέστρεψαν στα συναυλιακά δρώμενα. Κι ο δίσκος, μπορεί να άργησε μια πενταετία, αλλά ευτυχώς ήρθε, και από το κοντρόλ με ενημερώνουν πως η αναμονή άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω.

Καταρχάς, έχω την αίσθηση πως, σε στιχουργικό επίπεδο, δύσκολα θα ακούσουμε φέτος καλύτερο άνοιγμα δίσκου από την αφοπλιστική δήλωση του "I don't give a fuck about the past, our glory days gone by" και συνολικά, το "The Turning Of Our Bones" φλερτάρει επικίνδυνα με το να βρεθεί τον Δεκέμβριο πολύ ψηλά στη λίστα μου με τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς. Πατώντας σε ένα πιασάρικο κιθαριστικό riffάκι, το κομμάτι διαποτίζεται με πληκτράκια και ηλεκτρονικά στοιχεία καθώς το ντουέτο ανακατεύει σκοτεινές ατμόσφαιρες με dance αισθητική, καταλήγοντας να ακούγεται σαν κάτι που προέκυψε μέσα από ένα τζαμάρισμα των Current 93 με τους Arcade Fire.

Και κάπως έτσι κινείται όλος ο δίσκος καθώς οι Arab Strap καταφέρνουν να πετύχουν μια ηχητική ομοιογένεια που από τη μία ακούγεται ακριβώς σαν το επόμενο λογικό βήμα της πορείας τους μέχρι το 2005 και, από την άλλη, εκπλήσσει συνεχώς ευχάριστα τον ακροατή. Οι μελωδίες είναι εδώ, η βαριά προφορά του Aidan Moffat παραμένει σήμα κατατεθέν, οι στίχοι συνεχίζουν να κινούνται πολύ πάνω από τον μέσο όρο οποιασδήποτε σκηνής, οι πλούσιες πανέξυπνες ενορχηστρώσεις θυμίζουν τις κορυφαίες στιγμές του συγκροτήματος, και, παράλληλα, το ντουέτο ακούγεται πιο ώριμο και κατασταλαγμένο σε βαθμό που δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως η επιστροφή τους πιθανά να αποτελεί και την κορυφαία στιγμή της ηχητικής τους διαδρομής.

Άλλοτε φέρνοντας στο μυαλό μια πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή των The National, άλλοτε τους She Wants Revenge, άλλοτε σε πιο synth-pop κατευθύνσεις κι άλλοτε πατώντας στους Cure ή στους Pet Shop Boys, το συγκρότημα μπλέκει beats και κολλητικές λούπες που σχεδόν παραπέμπουν σε hip-hop καλλιτέχνες με πιάνα, folk κιθάρες και φάλτσες τρομπέτες. Το αποτέλεσμα είναι, χωρίς αμφιβολία, ανώτερο των προσδοκιών και, προσωπικά, θεωρώ πως πρόκειται για έναν από τους καλύτερους εναλλακτικούς δίσκους της χρονιάς.

Οι Arab Strap ίσως είναι λίγο μεγάλοι για να εντυπωσιάσουν αλλά ό,τι υπολείπονται από άποψη καινοτομίας, τους περισσεύει σε επίπεδο ποιοτικής τραγουδοποιίας κι ενορχηστρώσεων. Το "As Days Get Dark" είναι μια γλυκόπικρη κατάθεση, ένα κοκτέιλ από wild mood swings που ισσοροπεί μεταξύ κατάθλιψης κι ευτυχίας. Ακόμη περισσότερο όμως, αποτελεί την ιδανική επιστροφή ενός συγκροτήματος που, ομολογουμένως, μας είχε λείψει αρκετά και μια υπόσχεση πως, όσο σκοτεινές κι αν καταλήξουν να γίνουν οι μέρες μας στο μέλλον, οι Arab Strap θα συνεχίσουν να αποτελούν μια πραγματικά ιδανική ηχητική συντροφιά.