Idles

Τα τελευταία χρόνια, οι Idles έχουν κάνει τόσο αισθητή την παρουσία τους που είναι σχεδόν αδύνατο να μιλήσουμε για τη σύγχρονη κιθαριστική μουσική, χωρίς να αναφερθούμε σε αυτούς. Οι δύο πρώτοι δίσκοι τους έχουν ήδη αποκτήσει την αίγλη του «κλασσικού», ενώ το "Ultra Mono" τους έφερε στην κορυφή των βρετανικών charts. Δικαίως; Μεγάλη κουβέντα.

Βλέπετε, το τρίτο δισκογραφικό τους πόνημα μπορεί να αποτελούνταν από καλά (έως εξαιρετικά) κομμάτια, όμως ήταν σαφές πως στο στιχουργικό κομμάτι όλες οι κατηγορίες περί θεματικής σλογκανοποίησης, έβρισκαν μεγαλύτερη ισχύ από ποτέ. Τώρα που έχει περάσει κι ένα εύλογο διάστημα, μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως αυτό που είχαν στο μυαλό τους μάλλον δεν κατάφερε να γίνει σαφές στο κοινό, ή έστω σε αυτό το κοινό που περίμενε κάτι περισσότερο από εύκολα τσιτάτα από αυτούς. Το παραδέχτηκε εξάλλου και ο ίδιος ο Joe Talbot λέγοντας πως "η έλλειψη ζωντανών εμφανίσεων έβλαψε το μήνυμα του δίσκου".

Ένα χρόνο μετά λοιπόν, το συγκρότημα επέστρεψε με τον τέταρτο δίσκο της καριέρας του και κατάφερε να μας πιάσει όλους απροετοίμαστους. Ποιος περίμενε εξάλλου ένα άλμπουμ τόσο σύντομα, ειδικά με δεδομένο πως το προηγούμενο έχει παιχθεί ελάχιστα ζωντανά; Το "Crawler" όμως είναι όλα αυτά που περίμενα από τον προηγούμενο δίσκο των Βρετανών. Ναι, το "Ultra Mono" ήταν τσαμπουκαλεμένο και δυναμικό, όμως έβαλε το λιθαράκι του ώστε να αρχίσουμε να βλέπουμε τους Idles ως την επίσημη μασκότ του σύγχρονου δικαιωματισμού που εκφράζεται με memes και κρύβεται πίσω από εύκολα συνθήματα και απολιτικούς ακτιβισμούς, αποφεύγοντας να μιλήσει για τις μεγάλες αλήθειες των προβλημάτων του σύγχρονου καπιταλισμού.

Στη νέα του όμως δουλειά, το συγκρότημα δείχνει να ξαναθυμάται την καλλιτεχνική του υπόσταση επιλέγοντας, παράλληλα, μια ειλικρινή ενδοσκόπηση. Και αυτό γίνεται εξαρχής σαφές με το "MTT 420 RR", στο οποίο ο Talbot, υπό τη συνοδεία υπνωτικών, σκοτεινών, ambient μελωδιών, αναφέρεται στο αυτοκινητιστικό δυστύχημα που είχε και το οποίο, παραλίγο, να του στοιχίσει τη ζωή, ενώ μας ρωτάει "Are you ready for the storm?", μια ηχητική καταιγίδα που θα πάρει μορφή λίγο αργότερα με το "Car Crash". Σε αυτό, ο industrial μινιμαλισμός συναντά τους Death Grips σε ένα από τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ οι Βρετανοί.

Συνολικά, το "Crawler" δεν είναι εύκολο στο άκουσμα. Ή μάλλον, πιο σωστά, δεν είναι εύκολο για αυτούς που περιμένουν να ακούσουν συναυλιακά ρεφρέν σαν αυτό του "Danny Nedelko". Για παράδειγμα, στο "Meds" το συγκρότημα δείχνει να πειραματίζεται με τα no-wave πνευστά του James Chance ενώ, ακόμη και στις πιο εξωστρεφείς στιγμές του άλμπουμ, όπως π.χ. στο "Crawl!", το "King Snake" ή το "New Sensation", κάτι απειλητικό καραδοκεί στις σκιές, κρυμμένο καλά πίσω από δυσαρμονικές μελωδίες και θορυβώδη κρεσέντα.

Και, που και που, αυτό βγαίνει στην επιφάνεια και δείχνει τα δόντια του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το, μόλις 30 δευτερολέπτων grind-οειδές, "Wizz", του οποίου οι στίχοι βασίζονται σε μηνύματα που είχε ο Talbot στο κινητό του από τον πρώην εφοδιαστή ναρκωτικών ουσιών του ή στο "The New Sensation", όπου το συγκρότημα υψώνει ένα περήφανο κωλοδάχτυλο στον Rishi Sunak, ο οποίος κατά τη διάρκεια της καραντίνας πρότεινε στους καλλιτέχνες του Ηνωμένου Βασιλείου να δοκιμάσουν μια άλλη καριέρα για να επιβιώσουν.

Στη μεγάλη όμως πλειοψηφία του δίσκου, η πολεμική μηχανή των Idles, βάζει στην άκρη τα όπλα της και ξεγυμνώνεται μπροστά μας μέσα από συναισθηματικές καταθέσεις για ζητήματα όπως ο εθισμός και οι καταχρήσεις, εξερευνώντας, παράλληλα, εκείνες της στιγμές που ο καθένας μπορεί να έχει πιάσει πάτο. Και αυτή είναι στην πραγματικότητα η ουσία του "Crawler". Πρόκειται δηλαδή για έναν δίσκο που μιλάει για αυτές τις στιγμές που βρισκόμαστε στα χειρότερα μας, κι όμως συνεχίζουμε να προχωράμε γατί, κάπου στην άκρη του τούνελ, ίσως μας περιμένει ένα "Beachland Ballroom" που θα μας κάνει να μην αισθανόμαστε τόσο μόνοι και χαμένοι.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο "The End", τον επίλογο ενός χωρίς αμφιβολία σκοτεινού άλμπουμ που όμως κοιτάει το μέλλον με αισιοδοξία. Με ένα ρεφρέν εμπνευσμένο από ένα σημείωμα του Τρότσκι, το οποίο είχε γράψει μια εβδομάδα πριν δολοφονηθεί, ο Talbot μας βεβαιώνει πως "In spite of it all, life is beautiful". Και μετά το συναισθηματικό roller coaster του "Crawler", είναι τόσο αφοπλιστική η βεβαιότητα του που είναι αδύνατο να διαφωνήσουμε μαζί του.

Οι Idles, στον τέταρτο δίσκο τους, παίρνουν αποστάσεις από τη δική τους "Πολιτιστική Επανάσταση" που κυριαρχούσε στο "Ultra Mono" και παράγουν μουσική από καρδιάς, ενώ, συγχρόνως, στο μουσικό κομμάτι φλερτάρουν με post-punk ατμόσφαιρες και με τη σκοτεινή μελαγχολία των Interpol και των Bad Seeds. Έτσι, καταφέρνουν να ανοίξουν ένα νέο κεφάλαιο στην πορεία τους.

Το αν το "Crawler" είναι τελικά ένας μεταβατικός δίσκος ή απλά μια παρένθεση στο τσαμπουκαλεμένο σερί του συγκροτήματος, θα φανεί στο μέλλον. Αυτό που μπορούμε όμως με βεβαιότητα να πούμε είναι ότι αποτελεί έναν δίσκο που δικαιώνει τις προσδοκίες που είχαμε από αυτούς ενώ, παράλληλα, ανανεώνει το ενδιαφέρον όσων πίστευαν πως αυτό που κάνουν είναι μονοδιάστατο ή έχει αγγίξει τα όρια του. Με το "Crawler", το παρόν και το μέλλον των Idles δείχνει απολύτως ευοίωνο και είναι βέβαιο πως το συγκρότημα θα συνεχίσει να μας απασχολεί για αρκετά ακόμη χρόνια. Και, απ’ ό,τι φαίνεται, για όλους τους σωστούς λόγους.