The Mysterines

Αν μιλήσεις με κάποιο που έχει ζήσει στο μεγάλο νησί, έστω και για λίγο, δεδομένα όταν η συζήτηση πάει προς τις εμπειρίες και τη θύμηση του τόπου, θα υπάρχουν δυο-τρία πράγματα να σου πει σχετικά με τον καιρό. Όχι ιδιαίτερα κολακευτικά, κι όχι ακριβώς παράλογα. Ιδιαίτερα αν είχε μεγαλώσει κάτω από τον ήλιο της μεσογείου αντί για τη θαμπάδα του βορρά. Την ίδια στιγμή, ακόμα και στις πιο απόλυτες των περιπτώσεων, μην παραξενευτείς αν κάπου στο βάθος διακρίνεις μια μικρή «υπό τις κατάλληλες συνθήκες, βέβαια» ειδική σημείωση.

Στο μουσικό κόσμο έχουμε δει το έργο αρκετές φορές. Στο ευρύ alternative πλαίσιο, ακόμα πιο έντονα. Παιγμένη σωστά, η βρετανική μουντάδα μπορεί να κλέψει μέχρι και τις φαινομενικά δυσκολότερες παρτίδες. Με τη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους, οι Mysterines συμπληρώνουν διακριτικά το όνομά τους στον μακρύ κατάλογο εκείνων που κατά καιρούς έχουν υπηρετήσει το ύφος. Ένα κουπλέ κι ένα ρεφραίν του "The Last Dance" αρκούν για να γίνει σαφές ότι οι υποσχέσεις που είχαν δοθεί στα πρώτα βήματα, πραγματοποιούνται με το παραπάνω.

Το γκρίζο κυριαρχεί. Τα ρυθμικά υπηρετούν πιστά τις αφηγήσεις. Οι γραμμές χτυπάνε με τον πιο άμεσο, προσγειωμένο τρόπο. Δεν θα βρεις τίποτα το κραυγαλέο εδώ μέσα. Στο παζλ του σχήματος υπάρχουν κάμποσα κομμάτια που θυμίζουν τις ένδοξες ημέρες του εναλλακτικού ήχου, κυρίως τη δεκαετίας του '90· στην πράξη, το σύνολο περισσότερο αντλεί από εκείνες τις μέρες, παρά προσπαθεί να τις αναπαράγει. Αν το "I'm Not Well" ή κάποιο από τα δύο επόμενα υποτιμημένα μικρά διαμάντια των Black Foxxes σου ήρθαν συνειρμικά στο μυαλό, μόλις κέρδισες.

Από την απόλυτα οργανική παραγωγή μέχρι τα λεπτά παιχνίδια στις δυναμικές και την καλοστημένη ροή, ακόμα και οι μικρότερες λεπτομέρειες αφήνουν αίσθηση ειλικρίνειας και δροσιάς. Η grungy νοοτροπία του ντεμπούτου αποκτά μια πιο προσωπική, σύγχρονη υφή. Η νεανική ορμή είναι ακόμα παρούσα μεν, αναμενόμενα πιο μαζεμένη δε. Το "Stray" περνάει πανηγυρικά στον ρόλο του αντισουξέ, με την τριπλέτα "Sink Ya Teeth In"/"Junkyard Angel"/"Goodbye Sunshine" να ακολουθεί από κοντά, και το "Jesse You're A Superstar" ανάμεσα να ισορροπεί τους τόνους.

Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, καθένα από τα τραγούδια του "Afraid Of Tomorrows" έχει ήδη περάσει από κάποιο γουστόζικο ανεξάρτητο φιλμ, ενώ τα μισά από αυτά συν μερικά επιπλέον εμφανίζονται τακτικά σε φανταχτερές λίστες και ραδιόφωνα. Στο εδώ και το τώρα, ο δρόμος μπορεί να μοιάζει κάθε άλλο παρά στρωμένος με ροδοπέταλα, το κουαρτέτο ωστόσο δείχνει μαζί με το ταλέντο να έχει το απαραίτητο τσαγανό για προχωρήσει. Παίζοντας στο περιθώριο του mainstream, λέγοντας ιστορίες των δρόμων και βρίσκοντας φως πίσω από φορτωμένα σύννεφα.