Chat Pile

Οι Chat pile υπήρξαν μια προσωπική αποκάλυψη με το EP τους "Remove Your Skin Please" που έπεσε στα χέρια μου τυχαία και έκτοτε, έγινα βαμμένη οπαδός τους. Βοήθησε ιδιαίτερα και το split τους με τους Portrayal Of Guilt που ακολούθησε λίγο αργότερα. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που ένα συγκρότημα επιτυγχάνει να εκφράσει με σαφήνεια, μουσικά, στιχουργικά μα και σε επίπεδα ερμηνείας, τις πιο βασανισμένες πτυχές της ανθρώπινης παράνοιας, αυτής που προέρχεται από το υπαρξιακό άγχος και απογοήτευση. Με όχημα το επιθετικό, οργισμένο τους noise rock, οι Chat Pile δεν διστάζουν να εκφράσουν μίσος, κατήφια, με μελωδίες που συναρπάζουν. Κάπως έτσι, δεν άργησε και η κυκλοφορία του εξαιρετικού ντεμπούτου τους, "God's Country" και ο μουσικός κόσμος είχε πλέον κατακτηθεί. Δεν θα διστάσω να πω πως για μένα ο ήχος τους κατάφερε επάξια να γεμίσει το κενό που μου γέμισε η αποστροφή μου στο να ακούω έναν παλαιότερα αγαπημένο δίσκο που έβρισκα στο πρόσωπο του "You Won’t Get What You Want" των Daughters στην ανακάλυψη ότι οι άνθρωποι που τους απαρτίζουν, είναι το λιγότερο απαίσιοι.

Με μια εμφάνιση στη σκηνή του Roadburn του 2023 που έμεινε στα πρακτικά του φεστιβάλ και την αναπόφευκτη επιστροφή τους στην εκδοχή του φεστιβάλ της ερχόμενης χρονιάς, οι Chat Pile ήταν απόλυτα λογικό κι αναμενόμενο να επιστρέψουν, έχοντας να γεμίσουν μεγάλα παπούτσια, τα οποία βέβαια είναι δικά τους. Το Cool World επιστρέφει, ακόμη πιο σκοτεινό, ακόμη πιο ζοφερό, χωρίς δισταγμό στο να ρίξει εντάσεις μα και χωρίς αυτό να του στερεί στο ελάχιστο. Σε τρεις διαδοχικές στιγμές, οι Chat Pile συστήνουν από την αρχή τους εαυτούς τους, πρώτα με το εισαγωγικό κομμάτι του δίσκου, "I Am Dog Now". Στοιχειωτικές κιθάρες, η γνώριμη, θρασύτατη και γρεζάτη ερμηνεία του Raygun Busch επιστρέφουν και εμβατηριακά, επί των κρουστών ρυθμών του Cap'n Ron απαγγέλουν την καταραμένη ποίηση του σύγχρονου κόσμου. Ενός κόσμου παγωμένου, απάνθρωπου, που η επιβίωση πλέον φαντάζει το ίδιο δύσκολη σε υλικό και ψυχικό επίπεδο. Σύντομα, ακολουθεί το "Masc" που φέρει πάνω του κάτι από Protomartyr, πιο μελωδικό απ’ ότι οι Chat Pile μας έχουν συνηθίσει, σηκώνει το καταθλιπτικό φορτίο του να μην είσαι αρκετός. Τελευταίο, το "Funny Man" δέσμιο της εποχής του, αγγίζει τη θεματολογία του πολέμου και το βίωμα του ανθρώπου στη σκιά του, ως μια καρικατούρα του εαυτού του.

Και μας φτάνει το "Cool World" στην ολότητά του. Από το εξώφυλλό του ήδη, η λέξη «μουντίλα» είναι αυτή που θα μπορούσε μονολεκτικά να το χαρακτηρίσει. Αυτή η αίσθηση του να ταξιδεύεις αιώνια μέσα σε ένα τρένο λίγο πριν βρέξει σε κάποια επίπεδη βαλκανική υπεραστική περιοχή, ίσως η κατάλληλη να παραλληλιστεί με την ηχητική του εμπειρία. Παρ’ όλα αυτά, μέσα στην ασυναγώνιστα καταθλιπτική και βίαια φύση του, το "Cool World" είναι ένας δίσκος στον οποίο θα επιστρέψεις ξανά και ξανά. Υπαίτιος γι’ αυτή τη μαζοχιστική ενέργεια, είναι τα τόσο μα τόσο καλογραμμένα κομμάτια του. Με κεντρικό θέμα τις στακάτες επαναλαμβανόμενες κιθάρες που συχνά και σκόπιμα επισκιάζονται σε ένταση από τις μπασογραμμές, διατηρούν μια συνοχή τόσο ύπουλη, που θα το αφήσεις να εισέλθει στον κόσμο σου και να μείνει. Οι μελωδικές του στιγμές σου δημιουργούν την ανάγκη να το φροντίσεις. Το "Shame", σαν τον κακό ξάδερφο του "1979" των Smashing Pumpkins (θα καταλάβεις τι εννοώ από την εισαγωγική μελωδία) προσφέρει κάτι τόσο οικείο μα τόσο παραποιημένο που ιντριγκάρει. Αργότερα, το "Tape" με τις απότομες αλλαγές του από την επίθεση στη γαλήνη και τις μελωδικότερες ίσως κιθάρες του δίσκου θα σε ξαφνιάσει, δίνοντας χώρο στο "The New World" για να σε τρομάξει πραγματικά. Να σε σκίσει στα δύο με την απόλυτη μιζέρια της συνειδητοποίησης πως έχεις προκαλέσει κακό.

Ακόμη και στις ήρεμες στιγμές του το "Cool World" είναι η απόλυτη αποτύπωση της βίας που καθημερινά μας βάλλει από όλες τις μεριές. Αποκορύφωμα της ηρεμίας και της εσωτερίκευσης του τραύματος το "Camcorder" ζαλισμένο, καταθλιπτικό, εκθέτει τα μέσα του – και είναι άδειο: "Everything inside me, completely disintegrated". Μα και στην ύστερη στιγμή του "Milk Of Human Kindness", ο ανώνυμος πρωταγωνιστής, φορέας του πόνου, λυγίζει, σπάει, σχεδόν κλαίει μέσα από τη φωνή του Raygun Busch που επαναλαμβανόμενα ψελλίζει "I screamed", χωρίς καμία ένταση, παραιτημένος, μέχρι να ξεσπάσει στην παράνοια. Κι από την παράνοια και τη φρίκη της συνειδητοποίησης, στην αποδοχή, το "No Way Out" ως κατακλείδα, αφήνει τον ακροατή να έχει παραδοθεί πλήρως στη νέα τάξη πραγμάτων. Ο κόσμος γύρω μας είναι φτιαγμένος για να μας αφομοιώσει, να τραφεί από εμάς αντί να αδράξουμε εμείς εκείνον, και είναι αυτή η κατά μέτωπο σύγκρουση με την συγκεκριμένη αλήθεια που κάνει το "Cool World" να σε συνεπαίρνει με την ρεαλιστικά απαισιόδοξη ειλικρίνειά του.

Η δεύτερη κυκλοφορία των Chat Pile δεν χαρίζεται. Δεν δίνει ψήγματα ελπίδας, δεν αφήνει καμία χαραμάδα φωτός. Μόνο περιγράφει τη σταδιακή καταβύθιση του εγώ σε έναν κόσμο που όλα είναι μια συνεχής μάζα. Με παράδοξο τρόπο, όσο αυτά εκτυλίσσονται στο εσωτερικό του, η εμπειρία της ακρόασης του σε ξαλαφρώνει που αυτά τα είπε κάποιος άλλος. Που αυτή η ασήκωτη πίκρα που είχες ανάγκη να σηκώσεις από πάνω σου τώρα έχει μετουσιωθεί σε τέχνη, με μουσική τόσο ευθεία και καλογραμμένη που τα απαίσια συναισθήματα που σου προκαλεί δεν είναι αρκετά για να σε αποτρέψουν να το απολαύσεις ξανά και ξανά. Οι Chat Pile τραγουδούν για τι αποκρουστικές συνέπειες της ασταμάτητης βίας που ασκείται καθημερινά στα εαυτά μας και με αυτή την αντισυμβατική ερμηνεία, καταφέρνουν για δεύτερη φορά να μας συναρπάσουν.

Bandcamp | Spotify