The Smile

Οι πιθανότητες είναι μαθηματικά και τα μαθηματικά είναι απλά. Αν απομονώσεις τα μισά πρόσωπα μίας ομάδας που δημιουργεί επί τρεις δεκαετίες και τα βάλεις να φτιάξουν κάτι καινούριο, είναι πρακτικά βέβαιο ότι θα βρεις στο νέο υλικό κάτι που να θυμίζει τις ημέρες του παρελθόντος. Σε έναν κόσμο που οι ροκ σταρ στην καλύτερη έχουν μείνει στο χθες, οι Thom Yorke και Jonny Greenwood είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που μπορούν να σταθούν κάπου κοντά· ασχέτως που πρακτικά η νοοτροπία τους βρίσκεται στο αντίθετο άκρο.

Όποιοι έχουν την απαίτηση από το νέο πόνημα του ντουέτου να επανεφεύρει τον τροχό, μόνο και μόνο επειδή η κυκλοφορία δεν γίνεται κάτω από την ταμπέλα των Radiohead, καλά θα κάνουν να ξανασκεφτούν. Δεν μιλάμε για καλλιτέχνες που έχτισαν καριέρα βολεμένοι σε ένα ασφαλές πλαίσιο. Έχουν ήδη πειραματιστεί με ένα σκασμό διαφορετικούς ήχους. Αφήνοντας στην άκρη προσωπικές δουλειές και side projects, η δισκογραφία του βασικού τους σχήματος είναι τόσο πλούσια που γειώνει αυτόματα κάθε πρόταση που πάει να ξεκινήσει με «ναι, όμως».

Προσθέτοντας στην εξίσωση τον συνήθη ύποπτο Nigel Godrich (βλ. παραγωγές από "OK Computer" και μετά) το πράγμα μοιάζει να πηγαίνει υπερβολικά προς γνώριμα μονοπάτια. Η παρουσία του Tom Skinner πίσω από τα ντραμς δείχνει αδύνατο να ανατρέψει το αποτέλεσμα. Το εισαγωγικό δεκάλεπτο με "The Same", "The Opposite" και "You Will Never Work On Television Again" έρχεται σαν ηχηρή επιβεβαίωση. Πετάλια πάνω από πετάλια. Μετρημένες ταχύτητες. Μερακλίδικες, γεμάτες ενορχηστρώσεις. Χροιά σήμα-κατατεθέν. Απολύτως εναλλακτική ατμόσφαιρα.

Το υλικό ακούγεται γνώριμο χωρίς να παίζει σαν φόρος τιμής. Ένα γρατζούνισμα στην εξάχορδη εδώ, ένα γύρισμα εκεί, ένα στιχάκι παραπέρα. Δεν χρειάζονται πολύ περισσότερα για να χάσεις την αίσθηση του χρόνου και να γυρίσεις για λίγο στις μέρες που το κουιντέτο από το μεγάλο νησί έσβηνε κι έγραφε τους κανόνες του παιχνιδιού ξανά και ξανά. Ακόμα κι αν δεν τις έζησες ποτέ. Ακόμα κι αν οι τρεις της παρέας απουσιάζουν. Ακούς το άταστο στο "The Smoke", πιάνεις τη μαγεία του "Speech Bubbles", νιώθεις την ομορφιά του "Free In The Knowledge", κι απλά ξέρεις.

Το "A Light For Attracting Attention" συνεχίζει τη λογική κι αισθητική κληρονομιά των Yorke & Greenwood. Αν το εξώφυλλο δεν έγραφε 'The Smile' ίσως να συζητούσαμε για μερικό πισωγύρισμα. Εδώ όμως τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Η γεύση που αφήνει το σύνολο βρίσκεται πιο κοντά στη δεκαετία του 2000 παρά στο "A Moon Shaped Pool". Μπορεί να φταίνε τα synth του "We Don't Know What Tomorrow Brings". Ή το πείσμα των Radiohead για συνεχή εξέλιξη. Σε κάθε περίπτωση, η έμπνευση και οι συνθέσεις είναι εκεί για να πείσουν παρελθοντολάγνους και μη.