Meryl Streek

Είμαι απλός άνθρωπος. Δεν θέλω πολλά για να μου αρέσει κάτι. Και δεν θεωρώ πως έχω φοβερές απαιτήσεις από τα σύγχρονα συγκροτήματα. Λίγη ψυχή, λίγο attitude και λίγη καινοτομία. Αν έχουν και μια βασική τεχνική αρτιότητα και μια ανησυχία στο στιχουργικό κομμάτι, το πιο πιθανό είναι πως θα βρω κάτι καλό να πω ή, έστω, δεν θα έχω κάτι κακό να πω. Φυσικά, ο καθένας έχει το δικαίωμα της άποψης του και σαφέστατα δεν λειτουργούν όλα για όλους όμως, πάνω- κάτω, υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια όσον αφορά την καλλιτεχνική αξία ενός έργου. Όπως και να έχει, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως βρίσκω κάπως εντυπωσιακό, στο χώρο του ευρύτερου εναλλακτικού rock, το πόσα λίγα πράγματα καταλήγουν να με ενθουσιάσουν μέσα σε μια χρονιά. Ναι, σίγουρα θα ακούσω πολλά καλά πράγματα αλλά δύσκολα θα κολλήσω με έναν δίσκο και θα θέλω να τον ακούσω και να τον ξανακούσω.

Μέσα σε αυτήν την κατάσταση λοιπόν, το "796" ήρθε για να γίνει το νέο μου αγαπημένο πράγμα στον κόσμο. Προτού όμως περάσουμε στη μουσική, ας πούμε πέντε πράγματα για την ιστορία από πίσω. Ο Meryl Streek μεγάλωσε στο Δουβλίνο και από τα 15 του ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική ως ντράμερ σε garage /psych/ indie συγκροτήματα. Η χρηματοπιστωτική κρίση που χτύπησε και την Ιρλανδία τον ανάγκασε να μετακομίσει στον Καναδά όπου το 2021, ο 33χρονος σήμερα μουσικός, ξεκίνησε να γράφει στο διαμέρισμά του στο Βανκούβερ, αυτό που θα εξελισσόταν στο ντεμπούτο του.

Συνδυάζοντας σπιτικές παραγωγές με κάποιες νυχτερινές επισκέψεις στο στούντιο που δούλευε ένας καλός του φίλος, ο "avant garde punk παραγωγός", όπως αυτοπροσδιορίζεται, έφτιαξε τη βάση του δίσκου και, στη συνέχεια, επέστρεψε στη γενέτειρα του και δούλεψε με τον Daniel Doherty, ο οποίος στο παρελθόν είχε συνεργαστεί με τους Fontaines D.C., προκειμένου να ηχογραφήσουν τα φωνητικά και να ολοκληρώσουν τον δίσκο, ο οποίος τελικά κυκλοφόρησε από την ανερχόμενη Venn Records, εταιρία του Laurent Barnard, κιθαρίστα των Gallows.

Γράφοντας τους περισσότερους στίχους μόλις δυο μέρες πριν την ηχογράφηση και χωρίς να έχει καμία εμπειρία στο πως να γράψει φωνητικά, ο Meryl Streek επέλεξε τον δρόμο της "σκληρής αλήθειας", παραδίδοντάς μας ένα, άκρως πολιτικό, άλμπουμ που καταπιάνεται με όλα τα σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα μέσα από τη βιωματική ματιά του δημιουργού του. Κι αυτή η βιωματική πένα του είναι που δίνει και μεγαλύτερο βάθος και ουσία καθώς αυτό που μας προσφέρει ο δημιουργός δεν μοιάζει με στρατευμένη προπαγανδιστική τέχνη αλλά με μια συγκλονιστική κατάθεση- καταγγελία με πολλαπλούς στόχους και, κύριο, την Καθολική Εκκλησία.

Εξάλλου, ο τίτλος του άλμπουμ είναι μια αναφορά στα 796 παιδιά, ηλικίας μεταξύ 35 εβδομάδων και τριών ετών, που θεωρούνται πως βρίσκονται θαμμένα μέσα σε μια σηπτική δεξαμενή στο Bon Secours Mother and Baby Home. Οι πρώτες αποκαλύψεις για το ίδρυμα, το οποίο λειτουργούσαν καθολικές καλόγριες μεταξύ 1925 και 1961, ήρθαν στο φως το 1974, όμως την τελευταία δεκαετία άρχισε να αποκαλύπτεται το μέγεθος των όσων είχαν συμβεί εκεί τα οποία, πέραν από τους αυξημένους παιδικούς θανάτους, αφορούν κι ένα κύκλωμα δεκάδων παράνομων υιοθεσιών, χωρίς την έγκριση των μητέρων που είχαν πάει για να γεννήσουν εκεί.

Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινά ο δίσκος με το "The Start", μια ηλεκτρονική εισαγωγή με samples ειδησεογραφικών ρεπορτάζ για το παραπάνω θέμα καθώς και για σκάνδαλα σεξουαλικής κακοποίησης από καθολικούς παπάδες στην Ιρλανδία, προτού περάσουμε στο punk ξέσπασμα του "Full Of Grace" στο οποίο ο καλλιτέχνης, απευθυνόμενος στους Ιρλανδούς κληρικούς, κάνει ξεκάθαρες τις προθέσεις του: «And if you come face to face with me, you'll wish grieving was all you could do, keep your collars on, I wanna know where you are». Και βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή.

Το "Death to the Landlord" που ακολουθεί, στου οποίου το video clip συμμετέχει και ο Joe Rooney που κάποιοι λατρέψαμε στο αριστουργηματικό "Father Ted", είναι, με διαφορά, το πιο επίκαιρο τραγούδι το 2022. Συνδυάζοντας punk attitude και γρήγορες κιθάρες με μελωδικά ηλεκτρονικά στοιχεία, ο Meryl Streek αναφέρεται στο στεγαστικό ζήτημα, ένα από τα σημαντικότερα πλέον προβλήματα του δυτικού κόσμου, και τραγουδά «Say no to wanker landlords running the country, say no to paying someone else's mortgage your whole life, say no to living in a tent and being happy with it, say no to having to pay yourself into debt to keep on top of your mental health and stability», προτού κηρύξει τον θάνατο του σπιτονοικοκύρη, μια σκέψη που μάλλον έχουν κάνει όλοι όσοι έχουν κοιτάξει Μικρές Αγγελίες τα τελευταία χρόνια αναζητώντας κατοικία.

Κάπου εκεί λοιπόν έρχεται και το "False Apologies", πρώτο single του άλμπουμ, το οποίο αποτελεί και την πιο δρίμη κριτική κατά της Καθολικής Εκκλησίας. «False apologies, blood all over the bible, all I keep hearing is false apologies, like it meant nothing at all… and you've shed more blood than John Rambo, covered up by the state». Ο Meryl Streek δεν μασάει τα λόγια του και με αυτό τον τρόπο αποπειράται να «δώσει φωνή σε όλους όσους δεν μπορούν να μιλήσουν», έχοντας αγανακτήσει με την προσπάθεια της Καθολικής Εκκλησίας και του κράτους να συγκαλύψουν τα εγκλήματα που συνέβησαν στην Ιρλανδία, κάνοντας σαφές πως, στο βαθμό που μπορεί, δεν θα επιτρέψει να σβηστεί η ιστορία.

Ακολουθεί το "Yesterday", το οποίο αποτελεί και το μόνο «ερωτικό τραγούδι του δίσκου», προτού το "Matter of Fact", με την εξαιρετική του ηλεκτρονική, οριακά industrial, ενορχήστρωση, έρθει για να μιλήσει για όλα όσα σκέφτεται κάθε μουσικός που προσπαθεί να εδραιωθεί και χτυπάει συνέχεια στους τοίχους των κυκλωμάτων αλλά, κυρίως, του ίδιου του κοινού. «No support ever, just eyes watching your every move and heavy breathing. It's like a David Lynch movie i swear, or something from 1984… Nobody wants fuck all to do with you until you become something, it's a ruthless game and everyone plays it and that's a matter of fact» τραγουδά και τα όσα λέει σίγουρα μπορούν να εκφράσουν πάρα πολύ κόσμο καθώς όσα περιγράφει δεν αφορούν μόνο τους κανόνες της μουσικής βιομηχανίας.

To "796" δεν έχει εύκολη θεματολογία. Ο Meryl Streek αδειάζει την ψυχή του στο δίσκο καθώς μας μιλά για εξαρτήσεις ("Demon"), για συμμορίες ανηλίκων που δολοφονούνται στους δρόμους ("No Justice"), ή για την αυτοκτονία ("Suicide"). Ειδικά στο τελευταίο, ο δημιουργός μιλάει εκ πείρας καθώς ο πατέρας του αυτοκτόνησε το 2009, σε ηλικία 39 ετών. Σε αυτόν αφιερώνει και το τελευταίο τραγούδι του δίσκου με τίτλο "Dad" με βαθιά εξομολογητικούς στίχους που συγκινούν και ανατριχιάζουν. «Υou told me to listen to Rudimentary Peni when i was 10... You also taught me to how to play the drums so i do that like you…And I’ll always beat the drums for you too. Playing upstairs in the jolly cut-off sleeves, heart, and unicorn on display. 192 for life and never forgotten».

Είναι σίγουρο πως ο Ιρλανδός μουσικός είναι σαφέστατα επηρεασμένος από συγκροτήματα όπως οι Crass και οι Rudimentary Peni, όμως, παράλληλα, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει την ενέργεια των θρύλων της anarcho-punk σκηνής και να τη φέρει στο σήμερα καταλήγοντας σαν ένα συνδυασμό των Sleaford Mods και των The Streets με τους Idles και τους Fontaines D.C. Όσοι λοιπόν με ξέρουν έστω κι ελάχιστα, ή έχει τύχει να διαβάσουν κάνα κείμενο μου, αντιλαμβάνονται γιατί θεωρώ το ντεμπούτο του Meryl Streek αριστούργημα.

Για όσους δεν με ξέρουν όμως και μπορεί ακόμη να μην έχουν πειστεί θα το πω απλά. Το "796" είναι ένα πραγματικά αξιοζήλευτο ντεμπούτο γεμάτο έξυπνες ιδέες, δυναμικά beats, σύγχρονη παραγωγή, στίχους που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά, punk λογική, και, το σημαντικότερο, ειλικρίνεια και γνήσια αγάπη του δημιουργού του για αυτό που κάνει. Δεν είναι εύκολο εξάλλου να φτιάξεις έναν δίσκο που είναι, παράλληλα, βαθύτατα συναισθηματικός αλλά και τόσο καταγγελτικός. Ο Meryl Streek δεν χαρίζεται σε κανέναν. Κάνει μουσική για αυτόν και για όσους έχουν τη διάθεση και τα αυτιά για να τον ακούσουν. Αυτό δεν είναι το punk του μέλλοντος μας. Είναι το ζωτικό punk του παρόντος μας και οφείλει να ακουστεί. Κατά προτίμηση, δυνατά. Διαδώστε.

Bandcamp