Kim Gordon

Θεωρώ τις συστάσεις περιττές για αυτή τη γυναίκα, οι υποθέσεις όμως δεν είναι ωραίο πράγμα, οπότε ας δούμε τα βασικά. Η Kim Gordon είναι ιστορική (φεμινιστική) φυσιογνωμία της μουσικής που όρισε πως θα παίζεται το rock και το noise του σήμερα με ένα συγκρότημα που ελπίζω να έχεις ακουστά - τους Sonic Youth. Αν δεν τους έχεις, μόλις σου έφτιαξα το επόμενο δίμηνο με κάτι που θα αγαπήσεις για μια ζωή. Πολλά συνέβησαν στους Sonic Youth, μουσικά αλλά και στις προσωπικές τους ζωές, η Kim όμως αειθαλής, συνεχίζει τη δική της πορεία και δείχνει να βασιλεύει οτιδήποτε αγγίζει, επιτυχημένο ή όχι, με την αήττητη αύρα της.

Οι γνώμες για τις προσωπικές δουλειές της Kim Gordon έχουν πολώσει η αλήθεια είναι το κοινό, κάτι που φυσικά στα δικά μου τα μάτια μόνο ως καλό μπορεί να ιδωθεί, αφού ακόμη φαίνεται να μην την καταλαβαίνουν. Ως μεγάλη της οπαδός ωστόσο, έχω αυτό το συγκρατημένο χάρισμα να της αναγνωρίζω τα καλά χωρίς να αποθεώνω τα αμφιλεγόμενα. Η Kim Gordon, και στον προηγούμενο δίσκο της αλλά πολύ περισσότερο τώρα με το ολόφρεσκο "The Collective", πρωτοπορεί και πειραματίζεται σε κάτι που πολλοί αγνοούν καθώς βλέπουν μόνο τη μουσική που παράγει τα τελευταία χρόνια επιφανειακά - "at face value" που λένε και στο χωριό μου.

Το "The Collective" είναι μια βαθύτερη βουτιά σε αυτό που η Kim - ας μην το αγνοούμε, σε μια μεγάλη πλέον ηλικία, προσπαθεί να δομήσει. Μια θέαση του noise rock, ισορροπημένο στο αφαιρετικό pop της δεκαετίας των 20s, με μια εναλλακτική πάντα διάθεση αλλά και το noise στην ηλεκτρονική του φύση και όχι την τόσο σκληρή, κάτι στο οποίο ομολογουμένως δεν την έχουμε συνηθίσει. Το "The Collective" βρίθει μέχρι και από hip-hop παραλληλισμούς καθώς το διέπουν πληθωρικά samples, δημιουργώντας μια παλέτα νέων ήχων που με την πολυετή της εμπειρία η Kim προσπαθεί να παντρέψει και να γεφυρώσει. Χωρίς να νιώθω ότι το έχει πετύχει στο απόλυτο, πιστεύω ότι η Kim Gordon βρίσκεται σε έναν τέλειο δρόμο για να αποδείξει ότι είναι η μαθουσάλεια γυναικεία συνθέτης της εποχής μας, η μοναδική βασικά που στέκεται δίπλα στην PJ Harvey η οποία επίσης πολώνει δοκιμάζοντας και κάνοντάς μας οτιδήποτε θέλει.

Εκεί που ο δίσκος για μένα είναι ή του ύψους ή του βάθους, είναι η στιχουργία. Για παράδειγμα, έχουμε το εναρκτήριο, ήδη hit, "Bye Bye" το οποίο παραθέτει μια τεράστια λίστα από αντικείμενα που η Kim Gordon αλλά και μάλλον οι περισσότερες γυναίκες θα προσθέσω εγώ, τσεκάρουν πριν φύγουν για ταξίδι. Κατανοώ τον συμβολισμό αλλά θαρρώ ότι μένει λίγο κενός ξεκινώντας ένας δίσκο. Τελείως αντίθετα, σε κομμάτια όπως το "I'm A Man", οι στίχοι της Gordon συνοψίζουν το για μένα, ουσιαστικό νόημα του δίσκου: μια γυναίκα στα εβδομήντα της αποκαλεί ειρωνικά τον εαυτό της άντρα, είναι πιο εκθαμβωτική από ποτέ, είναι καλλιτέχνης που δεν ξέφτισε μαζί με την ομορφιά της νιότης - "I'm the man, I'm not ideal, I'm a person, I've won the war but I've lost my way". Είναι βέβαια γεγονός πως ο δίσκος ξεκινά λίγο άβολα ως αμάλγαμα αυτών των ειδών που περιέγραψα παραπάνω και άλλων τόσων, όσο όμως τον συνηθίζεις κατά τη διάρκειά του σε οδηγεί αργά σε μερικές συνθέσεις που σε κάνουν πραγματικά να χαζεύεις και να αναρωτιέσαι γιατί η Kim δεν ασχολείται λίγο πιο σοβαρά με τα power electronics. Δίνω σημεία αναφοράς τα "Psychedelic Orgasm", "The Believers" και "Dream Dollars" όπου συμβαίνουν μαγικά πράγματα.

Συνοψίζοντας, ακόμη η Kim Gordon πειραματίζεται με ήχους δύσκολους για το ευρύ κοινό, καταφέρνοντας όμως να τους κάνει προσβάσιμους και ευκολοάκουστους με το δικό της μοναδικό τρόπο. Το "The Collective" είναι ένας δίσκος που διασκεδάζω προσωπικά δεόντως αλλά νομίζω ότι είναι η βάση για κάτι, που θα έρθει από μεριάς της και θα τους αφήσει όλους παγωτά. Ακόμη και να μη βγει η πρόβλεψή μου αληθινή όμως, θα ευχαριστούμε πάντα την Kim που γελάει στη μούρη όσων πιστεύουν ότι η θηλυκότητες στο μουσικό στερέωμα ξεφτίζουν μετά από μία ηλικία.

Bandcamp | Spotify