A Place To Bury Strangers

Να είμαστε ξηγημένοι. Οι A Place To Bury Strangers είναι γκρουπάρα. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις συνθετικές τους ικανότητες και την παιχτική τους δεινότητα αλλά, γενικότερα, με τον τρόπο που ο Oliver Ackermann πορεύεται εδώ και χρόνια στην εναλλακτική σκηνή της Νέας Υόρκης. Αυτό φυσικά δεν αλλάζει το γεγονός πως, μετά τα δύο πρώτα τους άλμπουμ, οι APTBS άρχισαν σταδιακά να κάνουν μια κοιλιά. Σε μεγάλο βαθμό νομίζω πως αυτό σχετίζεται με την φυγή των Jonathan Smith και Jason Weilmeister και τον ερχομό του Dion Lunadon, ο οποίος έμεινε στο συγκρότημα για μια δεκαετία και αποχώρησε το 2020. Γιατί, ok, μπορεί να είναι καλοί οι The D4, στους οποίους παίζει κιθάρα και τραγουδά, αλλά δεν νομίζω πως αισθητικά αυτό που κάνει ο Lunadon κολλούσε στους APTBS. Και, όπως αποδείχθηκε και από τη συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Ackermann με αφορμή τις προσεχείς εμφανίσεις τους στην Ελλάδα, παρά τη μακροχρόνια συνεργασία τους, η χημεία τους μάλλον δεν ήταν ιδιαίτερα καλή.

Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν αμφισβητώ πως το "Worship", το "Transfixiation" ή το "Pinned" είχαν καλά κομμάτια μέσα τους, όμως κανένας από τους τρεις δίσκους δεν μπορεί να συγκριθεί με τα δύο πρώτα τους άλμπουμ ενώ, σε μένα τουλάχιστον, ήταν προφανής μια σταδιακή κόπωση από τη μία κυκλοφορία μέχρι την επόμενη. Ευτυχώς οι ζωντανές τους εμφανίσεις παρέμειναν απολαυστικές, κάτι που έχουμε διαπιστώσει και από κοντά αρκετές φορές, με τελευταία την εκρηκτική τους συναυλία στο Gagarin το 2015.

Το EP με τίτλο "Hologram" που κυκλοφόρησε πέρυσι από την Dedstrange, η οποία αποτελεί και την νεοσύστατη εταιρία του Ackermann, βρήκε το συγκρότημα με ανανεωμένη σύνθεση καθώς δίπλα του πλέον συναντάμε τους Sandra και John Fedowitz των Ceremony East Coast. Μάλιστα, ο John αποτελεί παλιό γνώριμο του Oliver καθώς έπαιζαν μαζί στους Skywave. Βέβαια, παρόλο που το EP ήταν αξιοπρεπέστατο, ομολογώ πως παρέμενα δύσπιστος για το πως θα μοιάζει το επόμενο άλμπουμ του συγκροτήματος, ειδικά με δεδομένο πως το "Pinned" ήταν με διαφορά η πιο αδύναμη δουλειά της καριέρας τους.

Ευτυχώς, το "See Through You" αποδείχθηκε πολύ ανώτερο των προσδοκιών μου αφού, σε μεγάλο βαθμό, πρόκειται για μια επιστροφή στις ρίζες για το συγκρότημα. Έντονα συναισθηματικά φορτισμένοι στίχοι, δυναμικό και τσιτωμένο rhythm section που δεν προσπαθεί όμως να κλέψει την παράσταση, και κιθάρες που εξαπολύουν κάθε είδους θόρυβο ξετυλίγονται μέσα από 13 συνθέσεις που, παρά τις ηχητικές διαφορές τους, είναι σαφές πως αποτελούν ένα ολοκληρωμένο έργο, που αντανακλά την περιήγηση του Ackermann από το σκοτάδι προς το φως. Τα χρόνια της πανδημίας, οι ημέρες που νόσησε από το κορονοϊό, οι άδειοι δρόμοι της Νέας Υόρκης, η ενδεχόμενη διάλυση του συγκροτήματος, και τα προσωπικά προβλήματα του καλλιτέχνη προτού τελικά φτάσει σε ένα παρόν που του προσφέρει ευτυχία, αποτέλεσαν έμπνευση για τον δημιουργό και αντικατοπτρίζονται τέλεια μέσα από τα κομμάτια.

Από τις εναρκτήριες οικείες μελωδίες του "Nice Of You To Be There For Me" μέχρι την σκοτεινή μελαγχολία του "I’m Hurt" και τα κολλητικά ρεφρέν των "Let's See Each Other" και "I Disappear (When You're Near)" κι από εκεί στον παρανοϊκό Albini-κό θόρυβο των "So Low" και "Anyone But You", τις post- punk επιρροές των "Ringing Bells", "My Head Is Bleeding" και "Broken", τις ξεδιάντροπες αναφορές στους New Order με το "Love Reaches Out" και τον δυναμισμό του "Hold On Tight", που κατά τη γνώμη του γράφοντος αποτελεί το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει οι APTBS τα τελευταία 13 χρόνια, η νέα δουλειά του συγκροτήματος συνοψίζει τέλεια και τιμά στο ακέραιο την ιστορία τους, ενώ ανοίγει κι ένα δρόμο για το μέλλον τους, για το οποία αν με ρωτούσατε πριν λίγο καιρό θα σας έλεγα πως μάλλον είναι ελαφρώς αβέβαιο.

Κινούμενοι σε αυτή τη λεπτή γραμμή μεταξύ shoegaze και noise rock, οι A Place To Bury Strangers στον έκτο τους δίσκο δείχνουν να ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους. Και τους πήρε καιρό. Πιθανά αρκετό καιρό ώστε να τους γυρίσουν την πλάτη αρκετοί από τους περιφερειακούς οπαδούς τους. Όμως, η νέα τους κυκλοφορία, πέραν του ότι είναι βέβαιο πως θα επαναφέρει την πίστη αρκετών σε αυτούς, αφήνει μια γενναία υπόσχεση για το μέλλον. Μετά από πολλές ανακατατάξεις με αλλαγές μελών και αλλαγές στον ήχο του, το συγκρότημα μοιάζει να πατάει ξανά γερά στα πόδια του δημιουργώντας μουσική που αδιαφορεί για ταμπέλες και ηχητικές συμβάσεις ενώ, παράλληλα, συνεχίζει να πειραματίζεται. Βέβαια, παρά τις αρετές του, θα έλεγα ψέματα αν υποστήριζα πως το "See Through You" είναι ένα άλμπουμ ικανό να σας αλλάξει τη ζωή, αφού οι ηχητικές καινοτομίες του κινούνται σε ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο στο οποίο χωράνε ελάχιστες εκπλήξεις. Κοινώς, αν έχετε ακούσει τα προηγούμενα πέντε άλμπουμ τους, δεν θα βρείτε πολλά νέα στοιχεία εδώ.

Όμως, στην τελική, σε αυτή τη ζωή όσο όμορφα είναι τα πράγματα που μας παίρνουν από τα μούτρα και μας οδηγούν σε ανεξερεύνητα τοπία, άλλη τόση ομορφιά κρύβουν και αυτά τα μέρη που αγαπήσαμε και όταν τα ξαναεπισκεπτόμαστε, ανακαλύπτουμε πως συνεχίζουν να μας προκαλούν δυνατές συγκινήσεις. Κάπως έτσι λοιπόν και το νέο άλμπουμ των APTBS μας θυμίζει όλους τους λόγους που ασχοληθήκαμε μαζί τους εξαρχής και γιατί για ένα διάστημα ακολουθούσαμε ευλαβικά κάθε βήμα τους. Το "πιο θορυβώδες συγκρότημα της Νέας Υόρκης" επέστρεψε για τα καλά. Καιρός να διεκδικήσουν και να πάρουν και τη θέση που τους αξίζει στη σύγχρονη εναλλακτική σκηνή.

Bandcamp