Μέσα σε περίπου μια πενταετία, οι Chain Whip έχουν κερδίσει τις εντυπώσεις με την αφοσιωμένη τους μουσική. Το "Call Of The Knife", είναι το δεύτερο LP τους, και όπως φαίνεται από τις ορμητικές ακροάσεις, μάλλον το καλύτερό τους. Βέβαια, αυτά λίγη σημασία έχουν. Εδώ μιλάει το μπάσο, η street/oi! punk αλητεία, ο τρόπος που UK82 hardcore riffs εξελλίσσονται τόσο ρυθμικά και γοητευτικά, τα φωνητικά που δίνουν ξεχωριστό αποτύπωμα στις συνθέσεις. Σε 20 λεπτά, οι Καναδοί αφήνουν την rock 'n' roll καρδιά τους να χτυπήσει δυνατά και να τους καθοδηγήσει, και εμάς να κάνουμε πόγκο στα δωμάτιά μας ακούγοντας δεκατρείς τραγουδάρες ατόφιου hardcore. Θεωρώ πολύ δύσκολο να ακούς αυτή τη μουσική έστω και περιστασιακά, ή να «ένιωσες» με τους Rat Cage, και να μην κολλήσεις με την πρώτη ακρόαση.

Bandcamp

Οι εννέα αδερφές (nio systrar) είναι οι συντρόφισσες της πρωτοεμφανιζόμενης Σουηδής μουσικού Linnea Hjerten στο ντεμπούτο και παρθενικό nordic folk της ταξίδι, οντότητες θανάτου και αναγέννησης. Είναι ένα ταξίδι ήπιο: η μουσική ρέει ομαλά, χωρίς εξάρσεις και με ξεκάθαρη ambient νοοτροπία, εστιάζοντας στο διαλογιστικό-στοχαστικό στοιχείο, ενώ η Hjerten προσθέτει την φωνή της κι εκτεταμένα χορωδιακά μέρη. Το σύνολο της εμπειρίας δεν μοιάζει να θέλει να σε παρασύρει σε βόρειους τόπους ή στον ίδιο τον μύθο, αλλά περισσότερο να σε διδάξει nordic πνεύμα και ήθος. Κι ενώ απουσιάζουν τα μουσικά συστατικά που θα έκαναν το "Nio Systrar" πιο ενδιαφέρον, η τελετουργική του διάσταση είναι αρκετά έντονη και υπογραμμισμένη. Αν αρέσκεσαι στα πιο cinematic μέρη των Wardruna, η Linnea έχει εννιά όμορφα τραγούδια να σου απαγγείλει.

Bandcamp

Το ομότιτλο ντεμπούτο των Αθηναίων Lord Of Angmar αποτελεί μια ενδιαφέρουσα προσθήκη στην εγχώρια σοδειά του 2023. Το μελωδικό black metal, σουηδικής κατά βάση κοπής, στο οποίο επιδίδεται η μπάντα για 50 λεπτά αναμενόμενα, μπορεί να μην ξεφεύγει από τα στενά όρια του ιδιώματος, αλλά δεν παύει να ηχεί ουσιώδες και ανά στιγμές συναρπαστικό, και για αυτό αξίζει να ασχοληθούμε λίγο εκτενέστερα μαζί του. Η «ζωντανή» παραγωγή αλλά κυρίως η σχετικά μικρή (για τα δεδομένα του ατμοσφαιρικού black metal) διάρκεια των οκτώ συνθέσεων συνεισφέρουν ώστε οι ακροάσεις να μην χάνονται σε κάποιο υπόβαθρο ως δευτερεύον σημείο προσοχής. Επιπρόσθετα, οι απρόσμενα αξιοσημείωτοι στίχοι προσδίδουν στα μελωδικά και παγωμένα riffs μια ενδιαφέρουσα διάσταση, όπως συμβαίνει στο "edgy" "Plague" ή το εναρκτήριο επτάλεπτο "New Age".

Είναι όμως κομμάτια όπως το φινάλε του δίσκου με το "The Great Unknown" που δείχνουν πως οι Lord Of Angmar αξίζουν κάθε ακρόαση που κερδίζουν. Στο τέλος της ημέρας, το "Lord Of Angmar" είναι ένα black metal άλμπουμ που αποπνέει αφοσίωση και προσήλωση, χαρίζοντας ανά στιγμές το επιθυμητό escapism που αναζητάται στο ιδίωμα. Ευελπιστώ πως οι Lord Of Angmar στο μέλλον με καλύτερη ισορροπία των επιρροών τους θα καταφέρουν να συγκινήσουν εντονότερα.

Bandcamp
Youtube

Κοιτάς το εξώφυλλο του John Herndon των Tortoise και ξέρεις ήδη πως βρίσκεσαι στο βασίλειο του noise rock. Οι Eye Flys από την Philadelphia στο ομότιτλο δεύτερο τους άλμπουμ προσκυνούν την κληρονομιά της AmRep, τους The Jesus Lizard και ειδικά το heavy-όσο-δεν-πάει sludge rock των Melvins. Το μπάσο μονίμως παραμορφωμένο, οι mid-tempo riff-άρες φτιαγμένες για να τσακίζουν σβέρκους, ανεξέλεγκτα feedback από τους ενισχυτές και άγρια φωνητικά που μοιάζουν με κράμα Rollins/Anselmo, είναι η συνταγή για εγγυημένο, δηλητηριώδες fun. Μελωδία δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, μόνο ultra-heavy riffs, μια σάπια Sabbath-ίλα που αναδύεται σε track όπως το επικό "Bananarchy Zoo" και πολλαπλές εκρήξεις αδρεναλίνης. Οι Eye Flys δεν φέρνουν τίποτα καινούριο αλλά χαρίζουν απλόχερα την ασταμάτητη τους ενέργεια, ενέργεια που είναι 100% φτιαγμένη για live περιβάλλοντα - οι απεσταλμένοι μας στο επερχόμενο Roadburn 2024 θα την γευτούν από πρώτο χέρι. Λογικά, οι Eye Flys θα είναι ένα από τα noise rock σχήματα που θα ακουστούν πολύ μέσα στην χρονιά, και δικαίως.

Bandcamp

Το μακρινό 2021 οι Βρετανοί ντεμπούταραν κι έκαναν μπόλικη φασαρία, κυριολεκτικά και μεταφορικά, καθώς το Bang To Rights γοήτευσε αρκετό κόσμο όντας φωνακλάδικο και τσαμπουκαλεμένο. Στηρίχτηκαν στη συνύπαρξη βρετανικού metal & punk, καλή ώρα όπως έγινε στις απαρχές του NWBHM, και δεν παρεκκλίνουν στο ελάχιστο ούτε και τώρα. Πιστοί στα cult εξώφυλλα - που σε μεγάλο βαθμό προειδοποιούν και για το περιεχόμενο του δίσκου - βαστάνε γερά τη «βρωμιά» του Lemmy και της παρέας του και πέρα από οτιδήποτε άλλο, απλά ροκάρουν μανιωδώς. Το πράττουν δε με τέτοιον τρόπο ώστε να ακούγονται αυθεντικοί και όχι μιμητές, είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η μουσική κυλάει στις φλέβες τους. Τρεις συνθέσεις ωμής ενέργειας και δύναμης, ιδανικό άκουσμα για ξεσάλωμα και κεράσματα σε κάποια pub. Με άλλους όρους, τους φαντάζομαι με φλογοβόλα και κραυγές να κρέμονται σε κάποιο Mad Max όχημα, αλλά και ως αφισοκολλητές του Sanctuary σε γειτονιές του Manchester.

Bandcamp

Δύο πράγματα οφείλει να ξέρει κανείς για τους Arcwelder: ότι υπήρξαν ένα από τα πιο υποτιμημένα post-hardcore/alternative rock σχήματα των 90s κι ότι πρόκειται για πραγματικούς μουσικούς θρύλους της Minnesota. Η επιστροφή τους έπειτα από 25 ολόκληρα χρόνια είναι πραγματικά εντυπωσιακή, ειδικά όταν διαπιστώνει κανείς πως η μπάντα δεν έχει χάσει τίποτα απολύτως από την παλιά της κόψη. Πραγματικοί βετεράνοι του καλού songwriting, οι Arcwelder του 2024 δεν διστάζουν να κινούνται από νοσταλγικούς rock ρυθμούς σε χαρωπά pop-punk τραγούδια, να πετάνε λίγο από το πνεύμα των Talking Heads ή να γράφουν πιο σκοτεινά έπη όπως το "State Of Decay". Πρόκειται για μια πραγματικά ουσιώδη επιστροφή που στέκεται μακριά από trends, επιμένοντας στην διαχρονική αξία του καλού alt rock μέσα από ψυχωμένες κιθάρες, τρομερά φωνητικά και γνήσια ανεξάρτητο attitude.

Bandcamp

Το άτομο πίσω από τους Narzissus, τον πολυπράγμονα Erech Leleth, πιθανώς να τον γνωρίζεται ως τον μουσικό πίσω από τους ανερχόμενους Bergfried. Το πειραματικό black metal project του κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες το ολοκληρωμένο ντεμπούτο LP του και πρόκειται για ένα ιδιαίτερο άλμπουμ. Το "Akt III" στα 42 λεπτά του παίρνει πολλά ρίσκα. Αντιφασιστικό και πειραματικό, συγκρούεται ουσιωδώς με τις νόρμες του ιδιώματος, και ας φαίνεται επιφανειακά πως τις ενστερνίζεται. Folk στοιχεία, χάλκινα που παρέχουν εξαιρετικές συνθετικές στροφές, γεμάτα flamengo (!) περάσματα, γενναίες prog rock επιρροές, πλούσιες δομές. Ο Narzissus δεν κυκλοφορεί ένα ακόμα «ατμοσφαιρικό» black metal άλμπουμ, αλλά με τη βοήθεια εξαιρετικών καλεσμένων ολοκληρώνει, χάρη στην συνθετική του κατάρτιση και αντίληψη, ένα μικρό underground θρίαμβο. Μας καλομαθαίνει και μας αναγκάζει να ασχοληθούμε με τις διάφορες μπάντες του προσεκτικότερα. ‘Ακου το προσεκτικά.

Bandcamp

Ντεμπούτο για τους εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενους Altar of the Stag, οι οποίοι κάνουν δυναμικό μπάσιμο στο νέο έτος με το "Visceral Offering". Στο μείγμα τους θα βρούμε post-metal και sludge, άλλοτε στα ατμοσφαιρικά χνάρια του "The Mantle" και άλλοτε σε πιο άμεσο και επιθετικό στυλ, όπως στο intro του "Sharpening a Butter Knife", με το "Blood Mountain" για πυξίδα (ένα κερασφόρο ζώο πάντως, είναι εγγυημένο σε κάθε περίπτωση). Παράλληλα, όμως, οι μακροσκελείς συνθέσεις τους προδίδουν ίσως το ελληνικό στίγμα με μικρές αλλά αισθητές δόσεις από stoner, οι οποίες μεν μας πάνε συνειρμικά από το έρεβος στο καυτό καλοκαίρι, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν ενοχλούν, ειδικά όταν έχουν όμορφα περάσματα όπως στο "Dyatlov" με τις θλιμμένες μπασογραμμές του.

Το παίξιμο της τριάδας είναι πολύ δεμένο, με ωραίες ιδέες, καλή παραγωγή (ένα ηχοληπτικό λαθάκι συγχωρείται), αν και υπάρχουν σημεία που σηκώνουν κουβέντα για το αν χρειαζόταν να τραβηχτούν τόσο σε διάρκεια. Ξεκάθαρο ατού τα φωνητικά, τόσο τα καθαρά όσο και τα άγρια, τα οποία ακούγονται γεμάτα, μεστά, και ώριμα, παραμένουν δε πολύ εκφραστικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι υποσχέσεις που άφησαν τα singles "Kindred" και "Jagten", επιβεβαιώθηκαν, ενώ στο σύνολό του ο δίσκος δείχνει συνθετική καλαισθησία, η οποία ανθίζει, και δύναται να ανθίσει ακόμη περισσότερο.

Bandcamp

Οι Escuela Grind έπειτα από τα "GGRRIINNDDCCOORREE" και "PPOOWWEERRVVIIOOLLEENNCCEE" Eps τους κυκλοφορούν ένα τρίτο αφιερωμένο σε ό,τι λέει το ιδιαίτερο όνομά του. Δύο χρόνια μετά το εξαιρετικό τους άλμπουμ "Memory Theater", οι ανερχόμενοι Αμερικανοί grindcore ήρωες διασκεδάζουν απενοχοποιημένα. Τέσσερις πρωτότυπες συνθέσεις, βαρύ και ωμό groove, πηχτός κιθαριστικός ήχος, τα φωνητικά της Katerina Economou εκ νέου υποδειγματικά, και μια απολαυστική απόδοση τιμών στην παράδοση λαμβάνει χώρα. Με το "Abyssal Plane" να ξεχωρίζει, αλλά με το "Meat Magnet" να κλέβει την προσοχή χάρη στη συμμετοχή του Barney των Napalm Death, οι Escuela Grind μας κρατούν συντροφιά, σε ασυνήθιστα mid-tempo ταχύτητες βέβαια. Απολαυστικό EP.

Bandcamp

Σιγά-σιγά, μεθοδικά και με μόνο όπλο το ταλέντο της, η Mary Halvorson έφτασε πια να θεωρείται μια κορυφαία jazz κιθαρίστρια και bandleader. Επιστροφή με το σεξτέτο της, δυο χρόνια έπειτα την διπλή επίθεση των "Amaryllis" και "Belladonna", με ένα ακόμα άλμπουμ που κάνει τα πάντα ακριβώς όπως πρέπει. Κινείται από την παραδοσιακή στην avant jazz με τρόπο διακριτικό, οι ελεύθεροι αυτοσχεδιασμοί δεν κουράζουν, η τρομπέτα και το βιμπράφωνο βγαίνουν συχνά στο προσκήνιο και συμβάλλουν στο να ακούγεται το "Cloudward" καλοζυγισμένο. Φυσικά, το ταλέντο της Halvorson δεν κρύβεται και δεν είναι τυχαίο πως οι καλύτερες συνθέσεις είναι και οι πιο κιθαριστικές: τα "The Tower", "Desiderata" και "Ultramarine" στέκονται ως πρώτα μεταξύ ίσων, αν και τίποτα δεν υπολείπεται πραγματικά. Το "Cloudward" είναι ένα θαυμάσιο άλμπουμ που παντρεύει ιδανικά την παράδοση με το σύγχρονο πρόσωπο της σκηνής της Νέας Υόρκης.

Bandcamp

Υπάρχουν ψυχεδέλειες και ψυχεδέλειες, κι υπάρχουν πολιτισμικές αναφορές και πολιτισμικές κλεψιές. Το πού μπορεί να κατατάξουμε τους Yin Yin (στυλιζαρισμένο ως YĪN YĪN), είναι και στις δύο περιπτώσεις κάπως θολό. Το - τώρα πια - κουαρτέτο, μπορεί να προέρχεται από το Ολλανδικό Μάαστριχτ, ωστόσο στην καρδιά και την ψυχή εξερευνά την αχανή έκταση της Νοτιοανατολικής Ασίας (έκανε καλή εισαγωγή στη μουσική τους προ ετών η Αθανασία Χρυσανθοπούλου εδώ), θυμίζοντας αρκετά το Ταϊλανδέζικο ισοδύναμο των Altin Gun, που προέρχονται κατά το ήμισυ επίσης από Ολλανδία.

Άλλες φορές πιο disco, ή ρετρό ηλεκτρονική/funk, άλλες σε ψυχεδέλειες που θα ζήλευαν οι Kikagaku Moyo ή οι αδελφική μπάντα Khruangbin, κι άλλες θυμίζοντας ιδανικό soundtrack για το "Kill Bill Vol.3", το "Mount Matsu" με το μόνιμα ασιατικό του άρωμα (έστω, αυτό το εξευρωπαϊσμένο και εξωτικοποιημένο που μπορεί να αναγνωρίζει το πλατύ δυτικό ακροατήριο ως ασιατικό), δείχνει ένα συγκρότημα που δεν κάμπτεται από την αποχώρηση του ενός απ’ τα δύο ιδρυτικά μέλη, αλλά κάνει γκελ και επανέρχεται πιο πολύχρωμο, μελωδικό, χορευτικό, και εμπνευσμένο από ποτέ. Αν δεν είχε γίνει ήδη πασιφανές πως οι Yin Yin είναι ένα πραγματικά ευχάριστο και ψυχαγωγικό συγκρότημα, το "Mount Matsu" (εμπνευσμένο απ’ το ομώνυμο βουνό στην Ταϊβάν με θέα στη θάλασσα) έρχεται για να αλέσει κάθε κόκκο αμφιβολίας.

Bandcamp
Spotify

Μην κοιτάτε με περιέργεια, φίλες και φίλοι. Η αναφορά στον τεράστιο Brian De Palma ήταν μόνο δίκαιη. Δεν θα την είχατε καταλάβει αν δεν την έδινα στο πιάτο; Το κρίμα στο λαιμό σας, πάμε παρακάτω. Από μόνα τους τα ονόματα πίσω από το πρότζεκτ των Exit Eden μοιάζουν αρκετά για να δικαιολογήσουν τον τίτλο του δίσκου. Οι Clémentine Delauney, Marina La Torraca & Anna Brunner (βλ. Visions Of Atlantis, Phantom Elite & League Of Distortion), ακόμα και χωρίς την Amanda Sommerville που δεν ακολούθησε στο δεύτερο βήμα του σχήματος, έχουν όλες τις ικανότητες και την εμπειρία για να φτιάξουν κάτι αξιόλογο. Αυτό που λείπει, ακριβώς όπως και στο "Rhapsodies In Black", είναι μία ματιά με όραμα. Η επιλογή τους να συμπεριλάβουν πρωτότυπο υλικό κρίνεται ως απόλυτα θετική. Η συμμετοχή του Marko Hietala και οι folk πινελιές στο "Run!", παρομοίως. Η προσκόλληση στην καθιερωμένη symphonic συνταγή, το ακριβώς αντίθετο. Το "Poison", εκείνο που κάποτε διασκεύαζε η Tarja, χωράει όλα τα κρίματα της κυκλοφορίας. Το πληρωμένο "Separate Ways" και η αυλαία του "Elysium" ρίχνουν αρκετό φως για παραμείνει η ελπίδα.