The Hard Quartet

Όταν τέσσερις εξαιρετικοί και εξαιρετικά δραστήριοι μουσικοί βαρέθηκαν να συνεργάζονται ανά δυάδες και σε διάφορα πρότζεκτ, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις και να δημιουργήσουν ένα κουαρτέτο που έχει όλα τα στοιχεία ενός supergroup εκτός από ένα. Αυτοί οι μπαγάσηδες έχουν ομοιογένεια. Εκεί που άλλες μαζώξεις μουσικών, όσο τεράστιοι κι αν είναι και όσο καλό αποτέλεσμα κι αν παρήγαγαν, είχαν εμφανή τα χαρακτηριστικά του τι φέρνει ο κάθε μουσικός, εδώ μοιάζουν σα να έπαιζαν μαζί από παιδιά. Το δέσιμό τους είναι καταπληκτικό και το αποτέλεσμα μοιάζει να έχει ηχογραφηθεί μέσα από πραγματικές δημιουργικές ζυμώσεις. Αν δεν κινδύνευα να φανώ ρομαντικός θα έλεγα ότι μπορεί να ήταν και όλοι μαζί στο στούντιο όταν ηχογραφούσαν.

Φυσικά μιλάμε για μουσικούς που είτε σε δικά τους σχήματα είτε συμμετέχοντες στη μουσική άλλων είναι (ή θα έπρεπε να είναι) οικεία ονόματα. Ο Steve Malkmus έχει στα γαλόνια του τους Pavement, τους Silver Jews και την προσωπική του καριέρα και είναι φυσικά ένα αξιοσέβαστο τοτέμ του indie/alt χώρου. Ο Matt Sweeny κινδυνεύει να είναι πιο γνωστός λόγω της περιφερειακής σχέσης του με την ευρύτερη μουσική οικογένεια του Josh Homme, η βασική του καριέρα όμως εκφράζεται μέσα από τους Chavez ενώ δεν είναι πρωτάρης σε supergroup αν λάβουμε υπόψη και τη συμμετοχή τους στους Zwan. Ο Jim White έχει αποκτήσει απρόσμενη δημοφιλία με το (δύσκολο μουσικά) σχήμα των Xylouris/White αλλά φυσικά θα είναι για πάντα ο αγαπημένος μας drummer των μεγάλων Dirty Three. O Emmett Kelly μάλλον είναι πιο γνωστός ως session μουσικός όπου έχει συνεργαστεί με τους προηγούμενους σε διάφορους συνδυασμούς και σε υψηλής ποιότητας δουλειές, αλλά σίγουρα σε κάποιους το προσωπικό του σχήμα, οι Cairo Gang λένε κάτι. Όλοι μαζί είναι οι Hard Quartet και από ό,τι φάνηκε, ήρθαν για να μείνουν.

Είναι ενδεικτικό του δεσίματος που έχουν ότι οι συνθέσεις αποδίδονται στο συγκρότημα και όχι σε ξεχωριστούς μουσικούς. Βεβαίως το ότι οι τρεις από τους τέσσερις (εξαιρείται ως συνήθως ο ντράμερ) τραγουδάνε, ίσως να είναι μια ένδειξη και του τι έχει συνεισφέρει ο καθένας. Μάλιστα αυτή η εναλλαγή στη φωνή αποδεικνύεται ένα μυστικό όπλο για το συγκρότημα αφού κάθε τραγουδιστής κουβαλάει έναν δικό του χαρακτήρα. O Kelly παίρνει το βασικό μικρόφωνο για μόλις δύο τραγούδια αλλά η ευαισθησία και ευθραυστότητα που βγάζει τα τοποθετούν μέσα στις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Τον συναγωνίζεται ο Sweeney ο οποίος όμως είναι περισσότερο γλυκός παρά ευαίσθητος. Και τέλος ο Malkmus κρατάει τη μερίδα του λέοντος ως προς τη φωνή και συχνά φέρνει την σπιρτάδα του Lou Reed σε ημιαφηγηματικές ερμηνείες.

Την ίδια, αν όχι μεγαλύτερη, ευελιξία επιδεικνύουν ως προς το μουσικό κομμάτι όπου από το hard rock τύπου QOTSA μπορούν να περνάνε σε ηλεκτρικές folk rock μπαλάντες και πίσω πάλι σε αστικό ήχο τύπου Lou Reed, όπως προαναφέρθηκε. Με τρεις υπέροχους κιθαρίστες στο συγκρότημα δεν είναι τυχαίο ότι τα παιξίματα στις εξάχορδες είναι υπέροχα (και συνήθως εντελώς fuzz-αριστά) και εναλλάξ ένας από τους τρεις αναλαμβάνει και το μπάσο. Ίσως μεγαλύτερη έκπληξη να προκαλεί το drumming του Jim White που δε θυμάμαι να το έχω ξανακούσει να ροκάρει τόσο σκληρά όσο, ας πούμε, στο "Renegate". Καθόλου εντύπωση βέβαια δεν προκαλεί πόσο ουσιαστικός και κεντρικός σε σημασία είναι στα πιο mid-tempo τραγούδια.

Η μόδα των δίσκων που γίνονται με το ζόρι διπλοί (υψηλότερη τιμή πώλησης του βινυλίου βλέπετε) ρίσκαρε να αφήσει σημάδι και εδώ, και ομολογουμένως αν αντί για 16 τραγούδια είχαμε 11 ίσως σήμερα να μιλούσαμε για τον δίσκο της χρονιάς (αντί για έναν από τους δίσκους της χρονιάς). Εν τέλει όμως από τα 52 λεπτά του δεν χαραμίζεται κανένα. Σε κάθε ακρόαση ένα νέο τραγούδι ξεχωρίζει ως το «πιθανώς καλύτερο του δίσκου» και καταλήγεις με μία λίστα που περιλαμβάνει τα "Chrome Mess", "Earth Hater", "Rico’s Song" (το video clip του μία όμορφη παρωδία του "Waiting On A Friend" των Rolling Stones), "Killed By Death", "Six Deaf Rats" και "North Of The Border".

Αν υπάρχει ένας δίσκος που μπορεί να ενώσει φέτος το alternative κοινό με τους φίλους των πιο classic rock ήχων, αυτός κρύβεται πίσω από ένα μαύρο εξώφυλλο με άσπρα καλλιτεχνικά γράμματα.