Idles

Δύσκολα θα σκεφτόμουν κάποιο σύγχρονο συγκρότημα που να έγινε τόσο ραγδαία σημαντικό αυτή τη στιγμή στο ροκ παγκόσμιο μουσικό στερέωμα τα τελευταία χρόνια, άλλο από τους Idles. Στην μικρότερη από δέκα χρόνια ύπαρξή τους, μας έχουν προικίσει με την έναρξη της αναβίωσης ενός ολόκληρου ιδιώματος, έναν κλασσικό δίσκο, πολλές καλές δουλείες, αξέχαστες συναυλιακές εμπειρίες. Ο νέος ήχος του post-punk τους οφείλει την ύπαρξή τους, το "Joy As An Act of A Resistance" αποτελεί δίσκο εικόνισμα για την προηγούμενη δεκαετία, και το διήμερο στο οποίο τους απολαύσαμε πέρυσι στη χώρα μας αποτέλεσε εξαγνιστική εμπειρία.

Αν και λίγο πολύ γνωστά όλα αυτά, τα αναφέρω γιατί το παρόν του "Tangk", του νέου τους δίσκου αλλά και ο τρόπος με τον οποίο αυτό κρίνεται, εξαρτάται άμεσα από την έως τώρα πορεία τους. Έχουμε λοιπόν εδώ και λίγες μέρες στα χέρια μας τον πέμπτο δίσκο των Idles με τίτλο "Tangk" και ομολογώ πως η προσμονή μου κουβαλά για μένα το όνομα των Idles ήταν τεράστια. Όχι μόνον αυτό, αλλά η τετράδα των singles που προπορεύθηκαν της ολοκληρωμένης κυκλοφορίας, με είχαν γεμίσει προσδοκίες. Τα "Gift Horse", "Grace" και "Dancer" σε συνεργασία με μέλη των LCD Soundsystem έστρωσαν κατακόκκινο το χαλί για την υποδοχή του "Tangk", καθώς είναι και τα τρία κομματάρες - κι ας μας θύμιζε το πρώτο κάπως φανερά τον ύμνο "Colossus". Συνθέσεις που φανέρωναν ένα γεφύρωμα του αλήτικου punk παρελθόντος των Idles με τις πι εξεζητημένες μουσικές αναζητήσεις στις οποίες επιδόθηκαν μετέπειτα σε δίσκους όπως το "Ultra Mono" και το "Crawler".

Είναι όμως η όλη συνθήκη που κάνει το "Tangk" κρίσιμη κυκλοφορία. Η όλη ενασχόληση με νέες μουσικές και στιχουργικές εμπνεύσεις για τους Idles προέκυψε εν μέρει από την έντονη κριτική που ασκήθηκε στους Idles σχετικά με τη σύνδεση μεσοαστών Βρετανών - την ταξική δηλαδή κατηγορία στην οποία ανήκουν τα μέλη των Idles - με τα προβλήματα των εργατικών τάξεων, όπως αυτά είχαν παρουσιαστεί στους στίχους τους. Κάτι που φαίνεται αλλά και έχει ομολογηθεί από τον Talbot, ότι τον επηρέασε και τον ίδιο αλλά και τη μουσική κατεύθυνση των Idles. Είναι επίσης, δύσκολη η προσπάθεια του να επιβιώσεις από το γεγονός ότι μόλις στη δεύτερη σου κυκλοφορία, έχει προικιστεί με την δημιουργία ενός genre-defining δίσκου. Το "Ultra Mono" φάνηκε στην ιστορία να μην κερδίζει τόσο το κοινό, το "Crawler" τα κατάφερε λίγο περισσότερο καθώς είχε δική του ταυτότητα και μένει να δούμε τι γίνεται στο "Tangk".

Για εμένα το "Tangk" βάζει τρικλοποδιά στον εαυτό του επιλέγοντας τα πιο δυνατά του κομμάτια ως singles, αφήνοντάς μας να περιμένουμε περισσότερα πράγματα από όσα μπορεί να προσφέρει. Χωρίς να είναι επ' ουδενί αδιάφορος δίσκος, δεν καταφέρνει ακόμη να φτάσει τα δυσθεώρητα ύψη τα οποία έχουν καταφέρει στο παρελθόν οι Idles. Φτάνω μέχρι και το σημείο να πω ότι ενδεχομένως και ο πειραματισμός του "Crawler" να είναι πιο πετυχημένος, μιας που κάποια κομμάτια του "Tangk" ακολουθούν την ήδη δοκιμασμένη συνταγή του "The Beachland Ballroom" - βλέπε "Roy" και "Gratitude". Στον αντίποδα, στιγμές όπως η εισαγωγή του "Idea 01" που ενσωματώνει κάτι πραγματικά καινούριο στον ήχο τους ή και το πολυαγαπημένο μου "Hall & Oates" που θυμίζει τη νεανική τους τρέλα ανεβάζουν το "Tangk", ωστόσο αυτό μαζεύεται πάλι σε στιγμές όπως το "Jungle" που μοιάζει να είναι ότι απέμεινε από την ανάπλαση του "Colossus" η οποία ξεκίνησε πιο νωρίς στο δίσκο με το "Gift Horse". Αν βάλουμε στην εξίσωση και το "POP POP POP" που αν και μου αρέσει ως απομονωμένο κομμάτι θα το προτιμούσα μέσα σε κάποιο EP και όχι στη ροή του δίσκου που δεν μου ταιριάζει, αλλά και το κλείσιμο με το "Monolith" που και να απουσίαζε δεν θα μου έλειπε, το "Tangk" ζωγραφίζει στο μυαλό μου την εικόνα ενός υπερβολικά δουλεμένου δίσκου, τόσο που έφτασε σε κάποια φάση την ιδανική μορφή του, οι Idles ένιωσαν όμως την πίεση ότι έπρεπε να προσπαθήσουν κι άλλο να τον κάνουν καλύτερο κι έτσι αυτός έχασε τελικά το νόημά του.

Σίγουρα όμως, δεν τους κατηγορώ για αυτό. Διακρίνοντας τον αναμενόμενο παγκόσμιο ντόρο σχετικά με την κυκλοφορία του "Tangk", οι αντιδράσεις το χαρακτηρίζουν είτε αριστούργημα είτε αποτυχία. Προσωπικά δεν μπορώ να θέσω τον εαυτό μου στη θέση του υπεροπαδού (παρότι είμαι), που βλεπει το "Tangk" ως έναν ασυναγώνιστο δίσκο ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία αυτού που θα περίμενε από τους Idles, ούτε σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ βαρετή ή κακή κυκλοφορία. Έχουμε στα χέρια μας έναν πολύ καλό δίσκο με πολλά κομμάτια που μπορούν να γίνουν συναυλιακές σταθερές, όχι όμως αυτό που θα θέλαμε να έχουμε όσο (δικαίως) εξιδανικεύσαμε τους Idles από νωρίς. Κατά τη διάρκεια της σειράς "The Queen's Gambit", η πρωταγωνίστρια Beth Harmon ρωτά τον δεκατριάχρονο και διάνοια συμπαίκτη της Georgi Girev, τι θα κάνει έπειτα στη ζωή του, αν καταφέρει στα δεκαέξι του να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής στο σκάκι, δηλαδή φτάσει το απόλυτο, τελευταίο στάδιο της ενασχόλησης τους, όπως της ομολόγησε ότι στοχεύει. Την ερώτηση αυτή ακολούθησε μία αναστοχαστική παύση αντί απάντησης.

Οι Idles, βρίσκονται στις τελευταίες τους τρεις κυκλοφορίες σε ακριβώς αυτή τη θέση του υποθετικά δεκαεξάχρονου πρωταθλητή κόσμου. Μετά από την απόλυτη κατάκτηση μιας κλασσικής σύγχρονης κυκλοφορίας για τη μουσική στην μόλις «εφηβική» περίοδο ύπαρξης της μπάντας, οι Idles δοκιμάζονται, αναζητούν, ψάχνουν να βρουν ποιοι είναι μετά από την μεγάλη επιτυχία και πως μπορούν να την αγγίξουν ξανά χωρίς να επαναλάβουν τους εαυτούς τους. Αυτό μας αφήνει με δύο μεγάλα θετικά. Το πρώτο, πως τα πειράματά τους κάθε φορά, ακόμη και τα αποτυχημένα, αφήνουν από πολύ ενδιαφέρουσες και τολμηρές προσπάθειες έως τεράστια κομμάτια. Το δεύτερο, πως αρέσουν ή όχι, έχουν κάνει όλο τον κόσμο να μιλάει για αυτούς και να ασχολείται με κάθε τους κίνηση. Ακόμη πιστεύω ότι οι Idles έχουν κι άλλον, αν όχι πολλούς, αριστουργηματικούς δίσκους στη μελλοντική τους μουσική φαρέτρα. Το "Tangk" είναι άλλος ένας λίθος στο λιθόστρωτο μονοπάτι που χτίζουν προς την απευχόμενη μελλοντική τους εξιλέωση.

Bandcamp | Spotify