Από την πιο συγκινητική μελωδία έως τον πιο ενοχλητικό θόρυβο, πιστεύει βαθύτατα στην θεραπευτική ιδιότητα της μουσικής ως βιωμένη εμπειρία. Έχει αφιερώσει όλο τον ελεύθερο της χρόνο στο να ανακαλύπτει...
Crows
Reason Enough
Στον τρίτο του χτύπο, το post punk των Crows παραμένει ένα επικίνδυνο, εκρηκτικό μείγμα
Οι Crows δεν είναι ούτε δέκα χρόνια συγκρότημα, και δισκογραφούν μόλις τα τελευταία πέντε. Κι όμως, μέσα σε αυτή την πενταετία έχουν καταφέρει να μας χαρίσουν τρεις πλέον, υπερπλήρεις δίσκους που κινούνται στο ευρύτερο φάσμα της βρετανικής αναβίωσης του post-punk. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι λίγο πριν την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου, "Silver Tongues", τους ανακάλυψε και τους αγάπησε ο ίδιος ο Joe Talbot των Idles – και φυσικά τους βοήθησε στην κυκλοφορία του δίσκου. Δεν άργησε πολύ να ακολουθήσει μια έκρηξη δημοτικότητας κι έτσι, εν μέσω Brexit και παγκόσμιας καραντίνας, το δεύτερο παιδί τους, "Beware Believers", βρήκε τη θέση του πάρα πολύ γρήγορα στις καρδιές του κόσμου.
Σημαντικός αρωγός στην απότομη δημοτικότητα των Crows, αποτελούν οι φημισμένες ζωντανές εμφανίσεις τους, που χαρακτηρίζονται από ενέργεια και επαφή με το κοινό, καθιστώντας τους μια στην ψυχή punk μπάντα με πολλαπλές ηχητικές επιρροές. Μια εξ αυτών είχαμε και τη χαρά να βιώσουμε με τα μάτια μας περίπου δύο χρόνια πριν και σίγουρα μπορούμε να επιβεβαιώσουμε τις φήμες. Αν οι συναυλίες είναι η μία πατερίτσα που στηρίζει το εγχείρημα των Crows, τότε ο άλλος βαστάζος τους είναι ο χαρισματικός τραγουδιστής τους James Cox, που τόσο με τις ερμηνείες του αλλά και την έντονα πολιτικοποιημένη του όπως φάνηκε στο τι είχε να μας πει, προσωπικότητα του, εμπλουτίζει τους στίχους του συγκροτήματος με καίρια ζητήματα της εποχής του τόσο στο επίπεδο της βρετανικής κοινωνίας αλλά και γενικότερα.
Σε παρόμοιο μοτίβο των προηγούμενων κυκλοφοριών τους, ακολουθεί ο τρίτος δίσκος των Crows, "Reason Enough" και χαρίζει απλόχερα απολαυστικές στιγμές alt rock, garage, new wave και πολλών ακόμη ήχων, πάντα όμως με αυτούς χτισμένους πάνω στα ακλόνητα post punk θεμέλια που τους χαρακτηρίζουν. Ακόμη πιο ώριμοι, ακόμη πιο έτοιμοι για πειραματισμό, οι Crows δείχνουν όλες τις κατευθύνσεις προς τις οποίες είναι έτοιμοι να μεγαλώσουν ως καλλιτέχνες. Με το ιδιαίτερα ανεβαστικό single "Bored" οι Crows δείχνουν την ακούραστη πλευρά τους και την αστείρευτη τους ενέργεια που έχουμε συνηθίσει. Με τον punk χαρακτήρα τους να διατηρείται στα "Every Day Of The Year" και "Living On My Knees", οι Crows δεν αυτοπεριορίζονται, με αποτέλεσμα να δημιουργούν μεγάλα κομμάτια. Θες το "Vision Of Me" με τη μεθυστική του μελωδία και τον λυρισμό που παραπέμπει στα συμπτώματα ψυχικής αστάθειας και ανασφάλειας με σπαραξικάρδιους στίχους; "Cause if we accept that we were unprepared for love, of love that we deserve, then how can we attempt to grow?" Τη ρυθμίκή κορυφή του δίσκου στο επθετικά πολιτικοποιημένο "Land Of The Rose" η την περισσότερο αργόσυρτη κοινωνική ειρωνεία του "D-Ghent"; Μήπως τους ψυχεδελικούς ρυθμούς του "Silhouettes" με την κιθάρα του Steve Goddard να σαγηνεύει ενώ ο James φωνάζει πως "I taught my younger self to look for the answers", ή μήπως δεν σου ταιριάζει η μελαγχολία του και έχεις ανάγκη το περισσότερο ανεβαστικό "Is It Better?" που μετά θα συνειδητοποιήσεις ότι σε ρωτάει "Is it better to love than live in the fear of it?" και θα έχεις τα ίδια αποτελέσματα;
Από όπου και να το πιάσεις, οι Crows έχουν δηλώσει πως αν ο προηγούμενος τους δίσκος ήταν οργισμένος, τότε το "Reason Enough" είναι περισσότερο στεναχωρημένο. Ποτέ δεν έχεις λίγους λόγους για να μην είσαι καλά. Ο παραμικρός λόγος για κάποιο, μπορεί να είναι τεράστιος για κάποιο άλλο. Μόνη κοινή τομή, ότι μπορούμε όλοι να αφήσουμε τη μουσική να μας σταθεί. Η τρίτη κυκλοφορία των Crows τους πετυχαίνει σε μια εξωστρεφή ενδοσκόπηση και επιτυγχάνει αυτό που αρμόζει σε κάθε δίσκο που έρχεται να τριτώσει το κακό: τους βρίσκει με το βλέμμα στραμμένο σε νέους ορίζοντες, χωρίς να χάνουν ψήγματα της ταυτότητάς τους. Θα πάει καλά αυτό. Είναι γνωστό άλλωστε πως όπου μαζεύονται πολλά κοράκια, φτιάχνουν ένα murder.