Ανασκόπηση 2024: Classic / Heavy / Power Metal

Ο χαμός του Paul Di'Anno

Αναμφισβήτητα, ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει το 2024 ως μία από τις σημαντικότερες χρονιές στην ιστορία των Iron Maiden. Καθώς το σπουδαιότερο για πολλούς heavy metal συγκρότημα έβαλε πλώρη για τους εορτασμούς μισού αιώνα πορείας, προέκυψαν δύο μεγάλες απώλειες με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Στις 21 Οκτωβρίου, ο μεταλλικός κόσμος συγκλονίστηκε από τον χαμό του Paul Di'Anno, τραγουδιστή στο ντεμπούτο "Iron Maiden" και το "Killers" που συνέβαλε καθοριστικά στην σταδιακή διαμόρφωση του μύθου που θα γιγανώνονταν την θρυλική δεκαετία του '80.

Η απόσυρση του Nicko McBrain

Λίγες εβδομάδες αργότερα, και συγκεκριμένα στις 7 Δεκεμβρίου, ο γίγαντας Nicko McBrain ανακοίνωσε πως αποσύρεται από τις ζωντανές εμφανίσεις των Iron Maiden μετά από 42 χρόνια προσφοράς, έχοντας βεβαίως περάσει στην συλλογική συνείδηση ως ένας από τους κορυφαίους ντράμερ όλων των εποχών, αλλά και ως ένας πολύ cool τύπος.

Η επιστροφή των Savatage στην ενεργό δράση

Μπορεί τα καλύτερα να έρχονται τους επόμενους μήνες, καθώς θα ξαναδούμε τους Savatage και στα μέρη μας μετά από πάρα πολλά χρόνια, γεγονός όμως είναι πως το 2024, έπειτα από πολλά χρόνια διεργασιών, επιτέλους οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν και ένα από πλέον αγαπημένα μας heavy metal συγκροτήματα φαίνεται ότι έχει επιστρέψει για τα καλά στην ενεργό δράση, μετά από απουσία που ουσιαστικά υπερβαίνει τις δύο δεκαετίες.

Οι επανεκδόσεις των Black Sabbath εποχής Tony Martin

Υποτίθεται πως μια κυκλοφορία δεν αποτελεί ξεχωριστό γεγονός, πόσο μάλλον μια επανακυκλοφορία ή σειρά επανεκδόσεων. Όταν όμως μιλάμε για το συγκρότημα που πιστώνεται περισσότερο από κάθε άλλο τη γέννηση του heavy metal, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ειδικά από τη στιγμή που τα άλμπουμ των Black Sabbath εποχής Tony Martin, αφενός ήταν τα πλέον δυσεύρετα, και αφετέρου η νεότερη γενιά ακροατών έχει συνδεθεί συναισθηματικά μαζί τους. Περιμέναμε πάρα πολλά χρόνια, καταρχάς το box set "Anno Domini 1989–1995" και στη συνέχεια μεμονωμένα το "Headless Cross", το "Tyr", το "Cross Purposes" και το ανανεωμένο "Forbidden" ικανοποίησαν ένα μεγάλο απωθημένο για πολλούς οπαδούς.

Ο Ozzy Osbourne στο Rock And Roll Hall Of Fame

Μπορεί το Rock And Roll Hall Of Fame να μην αποτελεί σημείο αναφοράς όταν γίνεται συζήτηση για την ευρύτερη αναγνώριση των καλλιτεχνών που εκτιμάμε βαθύτατα, βλέποντας όμως την μεγάλη εικόνα, ακόμη και με την παραδοχή ότι ο Ozzy Osbourne σημαίνει για το ευρύτερο κοινό διαφορετικά πράγματα από ότι για τους μουσικόφιλους, δεν παύει να αποτελεί μεγάλο γεγονός για τη σκληρή μουσική η δεύτερη ένταξη του Double O στον θεσμό. Ανήκει πλέον στο κλειστό club των μουσικών που ανήκουν στο Hall Of Fame και ως μέλος συγκροτήματος, ως σόλο καλλιτέχνης, καθώς οι Black Sabbath είχαν εισαχθεί το 2006, και ευτυχέστατα, ο κιθαριστατάς Jake E. Lee μας λαχτάρησε κάπως, αλλά δεν του έκλεψε τη δόξα.

Σε πιο undergound και τοπικό επίπεδο, η «νεκρανάσταση» των Warlord σήκωσε πολλή κουβέντα, δίνοντας αφορμή, έστω και σχεδόν υποσυνείδητα, για μία μεγάλη συζήτηση που αφορά την τεράστια κληρονομιά του heavy metal και είναι πολύ πιθανό να βρούμε μπροστά μας τα επόμενα χρόνια. Σε αντιδιαστολή, οι Cirith Ungol πραγματοποίησαν την τελευταία τους περιοδεία σε όλο τον κόσμο, έχοντας γνωρίσει τα τελευταία χρόνια με καθυστέρηση δεκαετιών την αναγνώριση που δεν πλησίασαν ούτε κατά διάνοια στα χρόνια της καλλιτεχνικής τους ακμής.

Judas Priest - Invincible Shield

Είναι ανίκητοι. Είναι η θρησκεία μας και ο Rob θεός μας. Αυτή την αναμφίβολη πίστη μας οι Judas Priest ουδέποτε δεν έχουν προδώσει, και για άλλη μια φορά αποδεικνύουν την αξία τους. Το “Invincible Shield”, αισίως στο νούμερο δεκαεννιά της δισκογραφικής τους πορείας, είναι όσο πιο Judas Priest μπορεί να είναι ένας δίσκος το 2024. Από το “Crown Of Horns” μέχρι το “Panic Attack”, όλη η ιστορία των Judas Priest ανοίγεται μπροστά μας, στο σήμερα, με αγνή αγάπη στη μουσική που τους και μας μεγάλωσε. Συγκινητικοί, αιώνιοι.

Bruce Dickinson - The Mandrake Project

O Bruce έφτασε αγέρωχος την ηλικία του Number Of The Beast και σχεδόν είκοσι χρόνια μετά την τελευταία του προσωπική κυκλοφορία, επιστρέφει το 2024 με το “The Mandrake Project”, δείχνοντας με περίτρανη επιτυχία ότι έχει κάθε αξία η παράπλευρη των Iron Maiden, προσωπική του καριέρα. Ο Bruce εξερευνώντας το δικό του μουσικό σύμπαν και ιδέες, δημιουργεί έναν κόσμο με δικούς του ήρωες, τον αποτυπώνει μέχρι και σε comic και φυσικά τον μελοποιεί με την ανέγγιχτη από το χρόνο φωνή του. Οι ζωντανές εκτελέσεις του “The Mandrake Project”, μεταστρέφουν μέχρι και τον τελευταίο άπιστο.

Nightwish - Yesterwynde

Είναι πολλές φορές που ο κόσμος έχε παραδεχτεί ως αναντικατάστατη πλέον, παρουσία πίσω από το μικρόφωνο των Nightwish την Floor Jansen η οποία ξεπέρασε τις συγκρίσεις με την ασυναγώνιστη tarja Turunen, όμως, ήταν συχνές οι συγκρίσεις με τις πρότερες συνθέσεις των Nightwish που έβλεπαν τους νεότερους δίσκους τους να χάνουν. Φέτος, με την κυκλοφορία του “Yesterwynde” αυτές οι συγκρίσεις κρίθηκαν παρωχημένες. Οι Nightwish με τον πιο μεστό τους δίσκο εδώ και καιρό, δημιουργούν ένα πλέγμα εμπνευσμένου heavy - power (όλοι παραδεχόμαστε πια πως το συγκρότημα δεν έπαιξε ποτέ στην ουσία του συμφωνικό metal) αντάξιο της αγέραστης διάνοιας του Tuomas Holopainen.

Saxon - Hell, Fire And Damnation

Άλλο ένα ακλόνητο στον ουρανό του heavy metal, Βρετανικό αστέρι είναι αυτό των Saxon που μοιάζουν να επέστρεψαν στουντιακά για τα καλά, μιας που το “Hell, Fire And Damnation” αποτελεί τη δεύτερη κυκλοφορία τους μέσα σε δύο χρόνια, και ξεπερνά για άλλη μια φορά τις προσδοκίες. Με την πλέον ένεση νεότητας στις συνθέσεις τους που προσφέρει η παρουσία του Brian Tatler αλλά και τον αειθαλή Biff Byford να κερνάει ατόφιο heavy metal τραγούδι, οι Saxon κατοχυρώνουν για άλλη μια χρονιά την αναμφίβολη κυριαρχία τους στο heavy metal στερέωμα με διαχρονικό συνδυασμό τζιν και δερμάτινου.

Demon - Invincible

Άλλη μια «ανίκητη» παρουσία στους μεγάλους εκπροσώπους του παραδοσιακού metal και ο τελευταίος δίσκος των πραγματικά ασταμάτητων Demon, που παρότι πέρασαν κάποια χρόνια, επέστρεψαν φέτος με το λακωνικό “Invincible”. Μερακλωμένο και ευθυτενές heavy metal, οι Demon συνεχίζουν την παράδοση του NWOBHM λες και δεν πέρασε μια στιγμή από τότε που πρωτοεμφανίστηκαν. Με ακόμη μία προσθήκη στο εκπληκτικό σερί τους έπειτα από την επανένωση του 2001, η τελευταία κυκλοφορία των Demon αποδεικνύεται αυτοπεριγραφική. Ο καιρός γαρ εγγύς, καθώς τη δεύτερη μέρα του ερχόμενου Up The Hammers Festival θα έχουμε την τιμή να τους απολαύσουμε στο πλήρες τους.

Crypt Sermon - The Stygian Rose

Το σερί κορυφαίων κυκλοφοριών των Αμερικάνων δε διακόπτεται για κανέναν λόγο. Η σχετικά αραιή δισκογραφική τους παρουσία φαίνεται πως είναι ζωτικής σημασίας για την μπάντα. Μιλάνε, όταν έχουν κάτι ουσιώδες να πουν και εν προκειμένω προσπάθησαν να δημιουργήσουν το magnum opus τους με όρους παραγωγής και ήχου. Περιπετειώδες και συνάμα ακαταμάχητα πιασάρικο epic/heavy/doom όπου κυριαρχεί το σκοτάδι και συγκινεί με τις Savatage αναφορές του. Γαμώ.

Traveler - Prequel To Madness

Μικρές αλλαγές, ικανές να κάνουν τη διαφορά: αλλαγή rhythm section, απεταξάμην το καταστροφικό ενίοτε δίχρονο κυκλοφορίας δίσκου. Πήραν τα καλύτερα από τις δύο πρότερες δουλειές τους (catchy & σύνθετες δομές), με αποτέλεσμα την παρουσίαση ενός πληρέστατου δίσκου. Κορυφαία κιθαριστική δουλειά, η ατσάλινη φωνή του Jean-Pierre Abboud να κυριαρχεί μα να μη δυναστεύει, και κάπως έτσι φτάνουν σε ιστορικά υψηλά. Ναι, αναφέρομαι στα “Dark Skull” & “No Fate”.

Riot V - Mean Streets

Σπάνια οι μεγάλες απώλειες δεν έχουν αντίκτυπο στο μέλλον ενός συγκροτήματος και οι Riot V μάλλον αποτελούν εξαίρεση. Σταθερό line up, βεβαίως και ύφος, λοξοκοιτάνε διακριτικά προς το σπουδαίο παρελθόν τους, με τις εκπλήξεις απούσες. So f@cking what, έχουν τον Todd Michael Hall σε τρελά κέφια και τις διπλές κιθάρες να βγάζουν φωτιές. Μιλάμε για ατόφιο heavy metal που σφίγγει και υψώνει γροθιές στον αέρα και για κάποιους αυτό φτάνει και περισσεύει, αμέ.

Coltre - To Watch With Hands…To Touch With Eyes

Τα σημάδια προ πενταετίας τα λες ευχάριστα και ενθαρρυντικά για τους Λονδρέζους. Ποτισμένοι και βουτηγμένοι στο heavy metal της ευρύτερης περιοχής, τιμούν και δοξάζουν το NWBHM τόσο πειστικά, ώστε να αμφιβάλλει κανείς ότι μιλάμε για φετινή κυκλοφoρία. Διαφοροποιούνται πάντως εν μέρει, τόσο με το καταπληκτικό εξώφυλλο, όσο και με τις απλωμένες συνθέσεις τους και αυτά αποτελούν και τη γοητεία τους. Παράλληλα, σκοτεινιάζουν την ψυχή και προσκαλούν σε χορευτικά λικνίσματα. Πολλές ομορφιές μαζεμένες.

Attic - Return Of The Witchfinder

Εκτιμώ πως η έως τώρα πορεία τους, έχει αποτινάξει από πάνω τους τον κάπως μειωτικό όρο «υποκατάστατο» του King Diamond, όσο κι αν η συσχέτιση παραμένει. Το δύσκολο έργο διαδοχής ενός κορυφαίου δίσκου - Sanctimonious - φέρεται εις πέρας, βασίζεται στα σκοτάδια μιας σειράς ανίερων συνθέσεων εμπλουτισμένων με black metal, τα οποία αποτυπώνονται ιδανικά από τη διεστραμμένη ερμηνεία του Meister Cagliostro. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο με τέτοιο εξώφυλλο. Η κουκουβάγια είναι άριστος οιωνός.

Δέστε ζώνες, venga! venga! Αξιολάτρευτος, αγέρωχος και απτόητος στέκεται ο Blaze Bayley στο "Circle Of Stone", προσδίδοντας αξία στον όρο τιμιότητα. Οι παλιοσειρές Satan έχουν αδράξει για τα καλά τη δεύτερή τους ευκαιρία, ακόμα κι αν για φέτος διακρίνονται για τη στριφνότητα και ουχί την αμεσότητα του έβδομου δίσκου τους, ενώ η μούρλια δεν απουσιάζει από το heavy metal: Οι Antioch κερνάνε EP και στα καπάκια έγκαβλο δίσκο, με τους Καναδούς Kontakt να συνδυάζουν εξωγήινους, αστρικά βαμπίρ και δερμάτινα στο άκρως ιδιαίτερο "Full Kontact".

Συνεχίζουμε με Manchester και το τσαμπουκαλεμένο 7’’ των Heavy Sentence, το οποίο συνοδεύεται με Jack - κόκα, όπως ακριβώς το έπινε ο Μεγάλος. Ο ανέμπνευστος τίτλος που επέλεξαν οι Dream Evil ευτυχώς δεν τους πληγώνει, φροντίζει το βελτιωμένο συνθετικό τους επίπεδο για αυτό και μέχρι να πεις Atsushi Kawatsuka (δε θέλω γέλια) έχουμε βρεθεί στην Ιαπωνία, παρέα με το νεοκλασσικό, βιρτουόζικο metal των Croncerto Moon. Λίγο πριν την αγαπημένη τριπλέτα για φέτος, συναντάμε τους Πολωνούς Armagh στα όρια του κιτς, δίχως να τα φτάνουν πάντως. Το "Exclamation Po!nt" ενώνει heavy, black & thrash, καταλήγοντας ως μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική πρόταση.

Το μανιασμένο speed heavy των Demon Bitch επιστρέφει στη δεύτερη, περισσότερο γυαλισμένη version του με το "Master Of The Games" - άλλη μια παρουσία που θα κοσμίσει το επερχόμενο φεστιβάλ της καρδιάς μας. Το αυθεντικό heavy metal χτυπάει αλύπητα με την κυκλοφορία των Helvetets Port, "Warlords", ενώ με θεματική παρόμοια του τελευταίου τίτλου παρουσιάζονται και οι Midnight Force με το τρίτο τους τέκνο, "Severan". Οι πολεμιστές της Μέσης Γης βέβαια, Morgul Blade, είναι κι αυτοί φέτος δυναμικοί με το "Heavy Metal Wraiths". Οι power ταχύτητες από την άλλη που πηγάζουν από το δηλητήριο των Crystal Viper, είναι για άλλη μια χρονιά ασυναγώνιστες εντός του "The Silver Key".

Τελευταίοι και διόλου καταφρονημένοι καταφθάνουν οι συναρπαστικοί Mountain Throne, Savage Oath & Ironflame: νέα ανακάλυψη οι Γερμανοί προσωπικά, ενθουσιάζουν με τον τρόπο που αποδίδουν το μεστό heavy/epic/doom του "The Silver Light", ενώ οι Αμερικάνοι χτυπάνε εις διπλούν. Αντέχω τα απανωτά σου χτυπήματα Brendan Raddigan, μη μασάς με το επικό παρεάκι σου. Ορμή και λύσσα κατά τις αρχές του US metal στο "Divine Battle", το δίδυμο αδελφάκι του περσινού EP. Η μορφή του Andrew D’Cagna εγγυάται το ποιοτικόν των έτερων Αμερικάνων και η αγάπη για τούτη την μπάντα γερά κρατεί. Ευθυτενές και σπαθάτο metal, ικανό να ενώσει όλες τις φυλές του, που αδιαφορεί για την εξέλιξη. Τέτοια στόφα φέρει το "Kingdom Torn Asunder".

Innerwish - Ash Of Eternal Flame

Άργησαν οκτώ χρόνια, κατά τα οποία συνέβησαν πολλά. Κι όμως, οι Innerwish επέστρεψαν δισκογραφικά καλύτεροι από ποτέ, με έναν δίσκο που υπενθυμίζει όλους τους λόγους για τους οποίους τους αγαπήσαμε. Σπουδαίες συνθέσεις, συναίσθημα, προσωπικότητα και το know - how των τεχνικών λεπτομερειών που αναδεικνύουν ένα υλικό, οι Innerwish πλέον τα έχουν όλα, και το "Ash Of Eternal Flame" υπήρξε ένας από τους δίσκους της χρονιάς για το ιδίωμα του - και όχι μόνο.

Firewind - Stand United

Οι Firewind στέκουν ως μια από τις σταθερότερες και ικανότερες μπάντες σε αυτό που κάνουν. Θες μελωδικό power με σταθερά εντυπωσιακές κιθάρες, τραγούδια που σου μένουν και μια feelgood διάθεση που περνά σε μουσική και στίχους; Η αρμάδα του Gus G εδώ και σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα τα προσφέρει απλόχερα, με κάθε νέο της δίσκο να επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Έτσι, το "Stand United" αποτέλεσε έναν άχαστο δίσκο, που μπορεί να μην είναι ο καλύτερος των Firewind, αλλά προσφέρει τα προσδοκώμενα σε βαθμό παραπάνω από ικανοποιητικό - και, σίγουρα, ανώτερο, από τα περισσότερα άλμπουμ του ιδιώματος φέτος.

Witherfall - Sounds Of The Forgotten

Νεοκλασικό, προοδευτικών δομών power metal μας προσέφεραν και φέτος οι Witherfall, με το "Sounds Of The Forgotten" να φαντάζει το πιο ολοκληρωμένο τους πόνημα μέχρι στιγμής. Με τον Jake Dreyer να κεντάει κιθαριστικά, τον Josh Michael φωνητικά να εντυπωσιάζει, και το υλικό του δίσκου να προσφέρει σε κάθε νέα ακρόαση περισσότερα, οι Witherfall αξίζουν σαφώς μεγαλύτερη αποδοχή και αναγνώριση απ’ ότι ήδη έχουν κερδίσει.

Rage - Afterlifelines

Το ζύγι γέρνει ξεκάθαρα προς τον εορτασμό μιας σαραντάχρονης καριέρας, για μια μπάντα που μεγαλώσαμε μαζί της και φέρει σφραγίδα ποιότητας, ικανής να συγκινεί ακόμα και τώρα. Οι Rage με το "Afterlifelines" κάνουν πρωτίστως ένα δώρο στον εαυτό τους και δευτερευόντως στο πιστό κοινό τους. Είτε heavy, είτε thrashy, είτε με μπαλάντα και με δόσεις μοντέρνου metal, η σαραντάχρονη πορεία τους καλύπτεται στο έπακρο. Μπάντα για όλα τα γούστα στο heavy/power metal, που εν προκειμένω λάμπει μέσω της εμβληματικής φωνής του αρχηγού της και της αψεγάδιαστης σχεδόν παραγωγής.

Scanner - The Cosmic Race

Το "Cosmic Race" εμφανίζεται ουσιαστικά συνεπές, αποτελώντας μια σπουδαία προσθήκη στο δημιουργικό κατάλογο της μπάντας. Κατά βάση mid-tempo αλλά με καίρια ξεσπάσματα που αναδεικνύουν τον power metal χαρακτήρα τους, το υλικό του άλμπουμ στέκεται πλούσιο σε συγκινήσεις, διαθέτοντας εξαιρετικά, στακάτα riffs, εύμορφες κιθάρες και τον Ευθυμιάδη να συνεχίζει το σερί της μπάντας σε αξιοπρόσεκτους male vocalists. Απολαυστική όσο και απροσδόκητη έκπληξη, το δίχως άλλο, με ένα άλμπουμ που υπό συνθήκες κοιτάζει στα μάτια τις πρότερες μεγαλειώδεις στιγμές του Scanner παρελθόντος.

Hammerfall - Avenge The Fallen

Το πατροπαράδοτο heavy/power των Hammerfall στηρίζεται από πάντα στις ευκολομνημόνευτες στιγμές, είτε μιλάμε για riffs, μελωδίες ή τις τόσο χαρακτηριστικές φωνητικές γραμμές του αγέραστου Joacim Cans. Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ, με το άλμπουμ να είναι ταχυδύναμο, να έχει τις απαραίτητες μπαλαντοειδείς «ανάσες», αλλά να μην κάνει κοιλιά πουθενά, ικανό προσόν για ένα δίσκο 45 και πλέον λεπτών. Άλλωστε, μια σπουδαία μπάντα δεν χαρακτηρίζεται μονάχα από τις όποιες κορυφές της, αλλά εξίσου - αν όχι περισσότερο - από τη συνέπεια της στο να παραμένει σε υψηλές δημιουργικές κι εκτελεστικές (σε live συνθήκες) πτήσεις. Και οι Hammerfall, το τελευταίο το έχουν επιτύχει στον βέλτιστο βαθμό.

Rhapsody Of Fire - Challenge The Wind

Πάντοτε πομπώδεις και με έντονες διαστρωματώσεις στον ήχο τους, στο "Challenge The Wind" επανέρχονται σε ένα ύφος που παραπέμπει στα early '00s πεπραγμένα τους, φέρνοντας στο νου ακόμη και δίσκους - μνημεία σαν το "Power Of The Dragonflame". Για αυτό οφείλονται τόσο ο κιθαριστικός οργασμός του Roberto De Micheli, ο οποίος παραθέτει εξαιρετικά δείγματα γραφής βιρτουοζικών solo, όσο και το πιο σκοτεινό ύφος του υλικού, που μοιάζει σαν μια ενθύμηση ενός δύσκολου, ηρωικού ταξιδιού μέσα από τις κατακόμβες μιας εν εξελίξει D&D περιπέτειας.

Powerwolf - Wake Up The Wicked

Πολλά τραγούδια του "Wake Up The Wicked" ομοιάζουν σε riffs ή φωνητικές γραμμές με άλλα, παρελθοντικά άσματα του σχήματος, με τις όποιες διαφοροποιήσεις να αφορούν πλέον μονάχα τους «βαμμένους» ακροατές τους, αν και χάρη σε αυτή τη "sympho-power on steroids" νόρμα έγιναν οι Powerwolf αυτό που είναι σήμερα. Τί κι αν ο νέος δίσκος θα μπορούσε εύκολα να έχει κυκλοφορήσει τρία ή πέντε χρόνια νωρίτερα ή αργότερα από φέτος, αυτό αποτελεί ευχή και κατάρα ταυτόχρονα, κάτι που δεν πρόκειται να αποποιηθεί η μπάντα.

Dragonforce - Warp Speed Warriors

Το "Warp Speed Warriors" δεν παρεκκλίνει από αυτό το μοτίβο που μας έχουν συνηθίσει οι Dragonforce. Γυαλισμένο, εύπεπτο, με flashy κιθαριστική δουλειά και αυστηρά ματζόρε μελωδικές γραμμές από τον Marc Hudson, το νέο άλμπουμ της μπάντας γεμίζει κάθε κουτάκι του βαμμένου ακροατή τους - ακόμη και διασκευή στο "Wildest Dreams" (της Taylor Swift, όχι των Maiden) διαθέτει, ακολουθώντας την, πετυχημένη από άποψη απήχησης, πεπατημένη του προηγούμενου άλμπουμ.

Vision Divine - Blood And Angels’ Tears

Στο "Blood And Angels' Tears" η ιταλική φινέτσα υπάρχει διάχυτη σε ατμόσφαιρα και μελωδίες, καθώς η μπάντα εξιστορεί τη θεματική του concept της δίχως εκπτώσεις. Με περίσσεια άνεση και με τη πομπώδη στόφα του επικού να ξεχειλίζει, οι συνθέσεις διαθέτουν σπουδαίο πλούτο σε ιδέες, εξεζητημένη τεχνική επάρκεια και αυτήν την αύρα του εύληπτου που πρέπει να διαθέτουν.

Grand Magus - Sunraven

Η επιστροφή των Σουηδών, πέντε χρόνια μετά, έφερε πίσω την έμπνευση, τα βαρύγδουπα ριφ και την επιβλητικότητα ενός συμπαγούς ολοκληρωμένου άλμπουμ. Το rhythm section στιβαρό κι αρχοντικό σπρώχνει τον JB στις πύλες της Βαλχάλα, κι ο αγέρωχος frontman με περήφανο, καθάριο βλέμμα κοιτάει το μέλλον και το θρόνο του. Με κομματάρες όπως το αργόσυρτο "The Black Lake" από τη μία και το καταιγιστικό έπος "Skybound" από την άλλη, με ριφάρες όπως η εισαγωγική του "The Wheel Of Pain" αλλά και ένα concept αφιερωμένο στον Beowulf οι Grand Magus στέκουν και πάλι ψηλά.

Warlord - Free Spirit Soar

Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν Warlord χωρίς Tsamis η απάντηση αυτή τη στιγμή είναι προφανής, υπάρχουν και βγάλανε και δίσκο. Μάλιστα καλό δίσκο. Αν θα έπρεπε να υπάρχουν ή όχι δεν έχει νόημα να το ανοίξουμε τώρα σα συζήτηση, έτσι κι αλλιώς δεν έκλεισε και δε νομίζω να κλείσει ποτέ, ειδικά στα μέρη μας. Το "Free Spirit Soar" πάντως μένει πιστό στο όνομα Warlord, ηχητικά και αισθητικά, αποτελώντας μια ποιοτική κυκλοφορία στο σήμερα. Οι κιθάρες και τα πλήκτρα καταφέρνουν να κρατήσουν την κληρονομιά της μπάντας άκαιρη, χωρίς βέβαια να χτίζουν πάνω σε αυτή καινούρια κτίσματα, αλλά δε νομίζω ότι το απαιτεί και κανείς. Ο Zonder παραμένει τεράστιος αλλά κι η βάση πάνω στην οποία στηρίζονται πλέον οι Warlord. Με κομμάτια όπως το "The Rider", το "The Bell Tolls" και το "Revelation XIX" ο δίσκος τελικά κρατάει το δρόμο ανοιχτό.

Scald - Ancient Doom Metal

Ρώσικα και Σκανδιναβικά πλοία, επικές εξερευνήσεις, μεγάλες μάχες στο σκληρό βορά και μια θρυλική κληρονομιά που έφτασε στα όρια του μύθου για το Doom Metal. Αυτές είναι οι ρίζες του ονόματος Scald, ένα όνομα που για πάνω από είκοσι χρόνια φάνταζε τεράστιο ανάμεσα στα χαμένα μα όχι ξεχασμένα. Η ανόθευτη μουσική τους κουβαλάει φέτος όλη τη δύναμη στις πλάτες της και τη μετουσιώνει για πρώτη φορά μετά από τα αρχαία εκείνα χρόνια σε έναν ολοκληρωμένο δίσκο. Το αποτέλεσμα ακριβώς όπως πρέπει, ατόφιο, ειλικρινές, ατσάλινο και τελετουργικά σαγηνευτικό.

Triumpher - Spirit Invictus

Πώς θα ηχούσαν οι Manowar αν ήταν από τα μέρη μας και ήταν σήμερα τριαντάρηδες; Δεν ξέρω, αλλά θα ήθελα η απάντηση να είναι σαν το φετινό άλμπουμ των Triumpher. Με μια δόση πιο επιθετικών επιρροών στο μείγμα, κυρίως στις κιθάρες, και τον καλύτερο τραγουδιστή από τη σπορά του Eric Adams στέκουν θριαμβευτές στο ύψος της επικής μουσικής τους. Το "Spirit Invictus" είναι καταιγιστικό, μεταλικό και σηκώνει ακραίες θύελλες.

Altar Of Oblivion - In The Cesspit Of Divine Decay

Στον τέταρτο δίσκο τους οι Δανοί μεταλάδες συνεχίζουν να υπηρετούν το επικό doom με την αγάπη του αγνού οπαδού του ήχου. Έχοντας κατεβάσει αρκετά τις εντάσεις στην παραγωγή πετυχαίνουν ένα πιο oldschool αποτέλεσμα από τον προηγούμενο δίσκο περνώντας πλέον την προσοχή περισσότερο στις μελωδίες που παίζουν οι κιθάρες και τα φωνητικά του Mentor. Οι οποίες κιθάρες μάλιστα στο In The Cesspit Of Divine Decay δείχνουν σίγουρα πιο ενδιαφέρουσες και διακριτά βελτιωμένες ενώ κι ο τραγουδιστής δείχνει να ψάχνει πιο προσεκτικά τα όρια του. Το άλμπουμ απευθύνεται πρωτίστως στους ορκισμένους ακόλουθους του χώρου αλλά σε κάθε περίπτωση δε γίνεται να μην ξεχωρίσουν τα "Mark Of The Dead" και "Silent Pain" κυρίως που μαζί με το ομώνυμο κομμάτι κερδίζουν σίγουρα τη μάχη.

Oathbringer - Tales Of Valor

Heavy metal, μεγαλοπρεπές και επικό με κοφτερά ριφ και μελωδικά ρεφρέν που θα ‘καναν τους Accept περήφανους για τούτα εδώ τα σλάβικα σκυλιά. Οι Oathbringer χωρίς να χασομερούν ανούσια φέρνουν το δεύτερο άλμπουμ τους στον κόσμο μας και είναι, το κέρατό μου μέσα, γεμάτο κομματάρες. Η τρομερή φωνή του Priestkiller με το χαρακτηριστικό γρέζι, τα υπέροχα σόλο από τις κιθάρες και το στιβαρό ρυθμικό μέρος απογειώνουν ένα αποτέλεσμα που στην καρδιά του στηρίζεται στο πόσο ατσάλι χωράει και πόσο ατόφια είναι η πόρωση αυτών των αλητάμπουρων από τη Σερβία. Το "Hall Of The Slain", το οι Running Wild σκοτώνουν τα πάντα "Son Of The North" και το γιγαντιαίο "Strike To Kill" θα λιώσουν το ηχοσύστημα σου. Προχώρα μωρή μπαντάρα και εμείς θα μαστε εδώ να καίμε ηχεία για την πάρτη σου.

Unto Others - Never, Neverland

Το συγκρότημα φαινόμενο που ξεκίνησε ως Idle Hands, πετυχαίνει φέτος το τρία στα τρία με το "Never, Neverland" μετά τα επίσης εξαιρετικά "Strength" και "Mana". Παρά τα πληθωρικά δεκαεφτά του κομμάτια, οι ειδήμονες πλέον Gabriel Franco και Sebastian Silva γράφουν μελωδίες που μπλέκουν όλη τη gothic αισθητική με αγνές heavy metal κιθάρες, ρεφρενάρες και αξιομνημόνευτα riffs σε κάθε σημείο του δίσκου, ενώ αξιοποιούν πληθώρα υποϊδιωμάτων για να χρωματίσουν τις λεπτές πτυχές του "Never, Neverland". Ένας δίσκος που θέλει το χρόνο του, μα θα συζητάμε στο μέλλον.

Tribulation - Sub Rosa In Æternum

Η άξια εναλλακτική διαδρομή των Enforcer που ξεκίνησε από την ανάγκη του Adam Zaars να επικοινωνήσει τις μελωδικές death αναζητήσεις του μαζί με τον Johannes Andersson κλείνει ουσιωδώς τα είκοσι της χρόνια. Οι Tribulation αποφασίζουν να εξερευνήσουν τους εαυτούς τους ακόμη περισσότερο, κι έτσι το "Sub Rosa in Æternum" παίρνει μια εντελώς gothic στροφή, δείγματα που φυσικά υπήρξαν δείχνοντας το δρόμο προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση. Στην ερώτηση του αν μας αρέσουν οι gothic Tribulation, η απάντηση είναι, μα με κομμάτια όπως τα "Saturn Coming Down" και "Hungry Waters", πως γίνεται να αντισταθείς;

Pøltergeist - Nachtmusik

Νωρίτερα μέσα στη χρονιά, η σχετικά νέα μπάντα από την Αγγλία κυκλοφόρησε ένα άκρως ενδιαφέρον split με τους ήδη αγαπημένους Spell, συστήνοντας τους εαυτούς τους και προς το metal κοινό. Η πρώτη full length κυκλοφορία των Pøltergeist ακολουθεί λίγους μήνες αργότερα υπό τον ταιριαστό τίτλο "Nachtmusik" και φέρνει μαζί του έναν αέρα νυχτιάτικο και αποπνικτικό. Λίγο από Unto Others, λίγη από τη βαριά new wave κληρονομιά των New Order, αρκετό punk μα ακόμη περισσότερο heavy metal, βρίσκουν κάπως όλα μαγικά την ισορροπία τους μέσα σε ένα δίσκο διαμάντι.

Gravekvlt - Full Moon Fever

Πιάνοντας όλα τα προηγούμενα με ένα ειδικότερο βάρος, ο δεύτερος δίσκος των Gravekvlt έρχεται σαν γροθιά στο στομάχι. Πολύ πιο punk, πολύ πιο black ‘n’ roll, μα με μια νυχτεριδιάρικη εσάνς, το "Full Moon Fever" είναι ένας δίσκος που μπορεί να ταιριάξει ομολογουμένως σε πολλά γούστα. Παιχνιδιάρικες κιθάρες και μια clean cut παραγωγή που δεν συνηθίζεται όταν η μουσική πορεία πάει προς αυτά τα λημέρια του speed/ heavy/ punk, συνδιαμορφώνουν ένα ηχητικό αποτέλεσμα που δείχνει ένα ιδιαίτερα λαμπρό μέλλον.

Nagasaki Sunrise - Distroyer

Φεύγοντας εντελώς από τα χωράφια του goth στοιχείου αλλά βαδίζοντας σε μια λεπτή γραμμή όπου το speed heavy με το dbeat punk συγκατοικούν ισόποσα και πλήρως αρμονικά, ο δεύτερος δίσκος των Πορτογάλων Nagasaki Sunrise μας δίνει την ψυχή στα χέρια όσων αγαπούμε punk και heavy metal. Δεν χρειάζεται πλέον απάντηση. Μπορούμε να έχουμε και τα δύο. Βάλε και στην συνθήκη ότι η θεματολογία του συγκροτήματος αντλεί αποκλειστικά από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο με αντιπολεμικό όμως χαρακτήρα, με αποτέλεσμα να τους αγαπάμε ακόμη πιο πολύ. Η μανία των Nagasaki Sunrise δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.

Amethyst - Throw Down The Gauntlet

Κάτι άμεσα παρελθοντολαγνικό μα με λατρεία και όχι μίζερη νοσταλγία πήγαζε από τους Amethyst από τις πρώτες νότες που κατάφεραν να γράψουν. Φέτος, έχουμε επιτέλους μετά από άμεση αναγνώριση τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο, "Throw Down The Gauntlet", και στο άκουσμά του, οι φλέβες γεμίζουν ρινίσματα σιδήρου. Εντός του, η υπερκομματάρα "Stand Up And Fight" γίνεται instant classic και παρασύρει με ευκολία σε όλο τον υπόλοιπο μεθυστικό ρυθμό του δίσκου. Με την ευκαιρία να τους δούμε στο Up The Hammers Festival να βρίσκεται προ των πυλών, η λέξη «ανυπομονούμε», είναι λίγη.

Early Moods - A Sinner’s Past

Βαρύ, doom, προτο-σαμπαθικό heavy metal, η επιστροφή των Early Moods δεν αναγνωρίζει καμίας μορφής έλεος. Αργόσυρτο και στεντόρειο, μα και σε σημεία ασταμάτητα επιθετικό, το "A Sinner’s Past" δικαιώνει την αρχική προσοχή που έλαβαν προς το πρόσωπό τους οι Early Moods. Τα συγκεντρώνουν όλα εκεί, από τους Pentagram και τους Sabbath στη σύγχρονη προσέγγιση με την οποία οι μπάντες που καταπιάνονται με το heavy/ occult/ doom καταλήγουν άμεσα πρόσφατες παρά τα κιλά μουσικής ναφθαλίνης που σηκώνουν στις πλάτες τους. Δίσκος για αρχόντους (του σκότους).

Freeways - Dark Sky Sanctuary

Με θεματική τους τα ατέλειωτα ταξίδια, το πάθος για περιπλάνηση κι εξερεύνηση, και με μουσική τους ένα ταξίδι βαθιά στο παρελθόν, οι Freeways επιστρέφουν με την χαρακτηριστική μπάλα του hard rock - heavy metal συνδυασμού που μοιάζει αλάνθαστος. Το "Dark Sky Sanctuary" ως ο δεύτερος ολοκληρωμένος δίσκος του συγκροτήματος, έρχεται περισσότερο μεστός, με τραγούδια που θα συνοδεύσουν οπωσδήποτε το roadtrip που περιγράφουν. Οι Freeways χαράσσουν το δικό τους δρόμο με μελωδία και σκληρό μεράκλωμα, κι εμείς ακολουθούμε με πίστη.

Angel Sword - World Fighter

Οι Φινλανδοί Angel Sword τάσσονται κατά του καλογυαλισμένου, σύγχρονου ήχου του heavy metal, προτάσσουν ένα τεράστιο μπρος - πίσω και καλούν τους θεούς του παρελθόντος να τους χαρίσουν έναν αυθεντικό ήχο. Πράγμα που σίγουρα έχουν καταφέρει ως σήμερα με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, και το "World Fighter" έρχεται να προστεθεί σε αυτό το αξιοσημείωτο σερί. Αν και λίγο πιο κοντά στο παραδοσιακό heavy από τις προηγούμενες τους ρετρό αναζητήσεις στην αρχή, όσο προχωράει το "World Fighter" ανοίγει μια τεράστια πόρτα που διευκολύνει το βλέμμα σου προς το παρελθόν χωρίς όμως να μπορείς (ή και να θες) να φύγεις από το παρόν.

I Am The Intimidator - I Am The Intimidator

Ναι, οκ, το βασικό μέλος των Poison Idea αποφάσισε να γράψει έναν heavy metal δίσκο για τον οδηγό του Nascar, Dale Earnheardt και μια φανταστική επανερμηνεία της ζωής του. Το concept τρελό, όπως και η ιδέα του να γράφουν πάνκηδες heavy metal, ωστόσο το project των I Am The Intimidator παρουσιάζεται σπιντάτο, proto-maiden-ικό, καλογραμμένο μέσα στην περίεργη θεματική του. Βάλε δε και τα hard rock στοιχεία των "Eat My Smoke" και της Tank-ομπαλάντας "I Am Here…Now" αλλά και τις θύμησες από Dio στα φωνητικά, χρειάζεσαι ακόμη πολλά για να πάρεις τους δρόμους τρέχοντας με 210;

Accept - Humanoid

Το "Humanoid" στέκεται ως ένα από τα πιο αδύναμα άλμπουμ της Accept δισκογραφίας και - σίγουρα - το χειρότερο της εποχής Tornillo. Παρόλα αυτά, η σφραγίδα ποιότητας αυτού του βαρυσήμαντου ονόματος υπάρχει, οπότε οι όποιες ακροάσεις θα είναι δεδομένα διασκεδαστικές, αλλά μέχρι εκεί.

Axel Rudi Pell - Risen Symbol

Ωσάν άλλο φωτοτυπικό μηχάνημα, ο ικανότατος κιθαρίστας βγάζει δίσκους - κόπιες, που οτιδήποτε μοιάζει οικείο, γνώριμο, αναμενόμενο. Με τη φωνάρα του Johnny Gioeli να ανεβάζει ποιοτικά τους συνθέσεις, επί μέρους στιγμές που ξεχωρίζουν (τους το επικότροπο, ανατολίτικο και διάρκειας 10 λεπτών «Ankhaia»), αλλά και τη μόνιμη μανιέρα να μην αποκλίνει ούτε στο ελάχιστο, το «Risen Symbol» είναι ένα προϊόν βραχείας κατανάλωσης και πεπερασμένων ακροάσεων.

Fellowship - The Skies Above Eternity

Δυστυχώς, όσο συμπαθείς κι αν φαίνονται φυσιογνωμικά οι Fellowship, το υλικό τους περνάει μάλλον αδιάφορο. Πιθανόν σε κάποιο live να είναι διασκεδαστικοί, αλλά στουντιακά η δεύτερη κυκλοφορία τους έχει λίγα πράγματα να πει που αξίζει να ακούσει κανείς. Σε αντίθεση με άλλες μπάντες που καταφέρνουν να φτιάξουν ένα power metal ξεφάντωμα, όπως οι Wind Rose και οι Brothers Of Metal, εδώ το περιεχόμενο είναι μάλλον βαρετό.

Athena XIX - Everflow Part I: Frames Of Humanity

Το πρώτο μέρος του "Everflow" έχει το δικό του ενδιαφέρον, είναι σαφώς διαφοροποιημένο από τα όσα μας είχαν δείξει οι Ιταλοί προ εικοσαετίας (και βάλε), αλλά ταυτόχρονα όχι ιδιαίτερα πειστικό πως θα διεκδικήσει με αξιώσεις επαναλαμβανόμενες ακροάσεις και τα επόμενα χρόνια. Πνιγηρό, δύσκολα προσεγγίσιμο υλικό, που διαφοροποιείται εμφανώς από τα όσα είχαν δείξει οι Ιταλοί power/progsters πριν δύο δεκαετίες.

Sonata Arctica - Clear Cold Beyond

Με τα πιο γρήγορα κομμάτια να έρχονται ήδη από την αρχή του δίσκου, γίνεται αντιληπτό αυτό που είχαμε εν πολλοίς καταλάβει και στην πρόσφατη εν Ελλάδι εμφάνισή τους: κοινώς, ότι το συγκεκριμένο ύφος το είχαν εγκαταλείψει συνειδητά, αλλά πλέον τους έχει αφήσει κι εκείνο σε ένα επίπεδο που το συναίσθημα υπερισχύει των πραγματικών ικανοτήτων. Καλώς ή κακώς, κάθε μπάντα πρέπει να κρίνεται με βάσει τα όσα σπουδαία έχει προσφέρει και όχι με ημίμετρα και μετριότητες που τυχόν έχει κυκλοφορήσει, και στην περίπτωση των Sonata Arctica, το τελευταίο είναι και ο κανόνας των περισσότερων πιο πρόσφατων κυκλοφοριών τους.

Achelous - Tower Of High Sorcery

Το σπουδαίο με την ωρίμανση είναι πως κρατά χρόνια πολλά και σε αυτή τη φάση βρίσκονται οι Achelous. Με το δικό τους ίδιον γνώρισμα πλέον, είτε λόγω χροιάς του Χρήστου Κάππα, είτε λόγω του καθοριστικού κιθαριστικού ήχου του εξάχορδου διδύμου, είτε λόγω της παραγωγής, άπαντα βροντοφωνάζουν με καθάριο τρόπο περί heavy metal επικών διαστάσεων.

Silent Winter - Utopia

Το "Utopia" στέκει ως ένα ευδιάκριτο κι αλαβάστρινο σημείο αναφοράς για την φετινή euro power metal εσοδεία, στην οποία η εγχώρια δισκογραφική παραγωγή έτσι κι αλλιώς ξεχωρίζει για τα κορυφαία πεπραγμένα της. Μπορεί να μην ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά ποιος χρειάζεται τους όποιους νεωτερισμούς, όταν μια γνωστή, αγαπημένη «συνταγή» αναπαράγεται με τρόπο ιδανικό;

Leatherhead - Leatherhead

Στο ομότιτλο ντεμπούτο τους, οι Helstar του "A Distant Thunder" συναντούν τους Liege Lord, ενώ και η θύμηση των Agent Steel του "Unstoppable Force" στέκει πανταχού παρούσα. Τα φωνητικά του Μέκρα είναι απολύτως χαρακτηριστικά του ιδιώματος, με τον ίδιο να ανταποκρίνεται άψογα τόσο στις χαμηλότερες, όσο και στις πιο υψηλές συχνότητες, αποτελώντας ένα αδιαμφισβήτητο ατού σε ό,τι αφορά την αναγνωρισιμότητα και το ταβάνι της μπάντας.

Arysithian Blade - Iriath

Στα τελειώματα της χρονιάς κατέφτασε τούτο δω το ντεμπούτο και δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει απαρατήρητο. Η ποιότητά του εγγυάται για την προσοχή και αποδοχή τού επικού ακροατηρίου. Η αρχή έγινε, ενημερωθήκατε, πράξτε τα δέοντα: "The battle cry, our final oath to Eneir, Under the strike Of the Arysithian Blade".

Graywitch - Children Of Gods

Μεγάλο βήμα εμπρός τούτος ο δίσκος για την μπάντα, πειστικό epic heavy/power metal, εμπλουτισμένο με folk ή ακουστικές στιγμές και ξεκάθαρη πλέον μουσική άποψη. Για κάθε "Where Are You Baby" & "Heavy Metal Life", προτιμούμε τα "Immortals" & "Over The Red Sky". Long live the Owl.

Πρόκειται για την καρδιά και τους πνεύμονες (λογικά και για άλλα όργανα) του heavy metal, για δημιουργίες που (υπο)στηρίζουν το οικοδόμημά του, εμφυσώντας του δύναμη και πάθος. Αρχή με το κορυφαίο ντεμπούτο (αν και οι κυκλοφορίες τους είναι δύο, απλά τις λογίζω ως ενιαία) των Γερμανών Writhen Hilt. Επικολυρικό και αιθέριο metal που φτάνει από Atlantean Kodex & Warlord έως Solstice & Black Sword Thunder Attack. Έβγαλαν ΕΡ και ντέμο κατά σειρά, σας περιμένουμε... Ιστορίες του Aeminium και της Morrigan στην επίσημη πρώτη των Πορτογάλων Dolmen Gate, υπό την σιωπηλή καθοδήγηση των Manowar, Omen & Manilla Road που συμπληρώνει ιδανικά η φωνή της Ana, οδηγώντας μας σε αρχαϊκά και μυθικά μέρη.

Άμεση τηλεμεταφορά στη Ρωσία η οποία φέτος διέπρεψε στον επικό ήχο. Μπορεί οι παλιοί να επέστρεψαν δυναμικά, το ντεμπούτο των Vendel πάντως αξίζει την προσοχή μας, μέσω μακροσκελών συνθέσεων, διπλών κιθάρων στα χνάρια του NWOBHM, έχοντας ως ισχυρό χαρτί την ερμηνεία του Alexey Goryachev. Δάσκαλοι - μαθητές, σημειώσατε x. Μπορεί και διπλό. Αρκετά πιο νότια, έχουμε λογο σοβαρό να εκτιμούμε το σλοβενικό metal. Εκτός από τους Vigilance που παρουσιάσαμε προ διετίας, τη σκυτάλη παίρνουν οι Challenger με τα ριφς τους να κερδίζουν τις εντυπώσεις και το μπάσο να αναζητεί το χαρακτήρα του, έστω κι αν δεσπόζει ηχητικά. Μικρό το κακό, η αγάπη τους για τις ένδοξες ημέρες του heavy metal είναι πανίσχυρη.

Κανένα παράπονο από τους High Warden, καθώς διαπρέπουν σε όλους τους τομείς του επικού doom metal. Κιθάρες βαμμένες στα πιο σκούρα χρώματα με ήχο Shermann - Denner, αρκούντως Σαμπαθικοί, ικανοποιητικά Bathorίζοντες, ζοφερή ατμόσφαιρα, γαμώ. Από τον κόσμο του Skyrim σκάνε μύτη οι Daedric Shryne και μας άφησαν να αναρωτιόμαστε. Πόσο συνθετικά τσίπηδες εμφανίστηκαν, λες και η ομώνυμη δουλειά τους αποτελεί κάποιο teaser trailer από τα προσεχώς. Τέρμα η γκρίνια, οι Γερμανοί φοράνε μοντέρνο κουστούμι και με ριφς - αρπάγες απλά πατάς play εκ νέου. Παραμένουμε στη Γερμανία για να αναλύσουμε το πιο εμπνευσμένο από Κίριθ Ούνγκολ (στα ελληνικά φαντάζει πιο απειλητική) εξώφυλλο της χρονιάς. Και folk και epic και λυρικό metal από το ξεχωριστό τρίο των Grendel’s Syster, που χρησιμοποιεί την αλληγορία ως τρόπο αποτύπωσης της πραγματικότητας. Long live the squirrel!

Lord Goblin - Lord Goblin: Το all around metal που θα ταίριαζε σε δυο τρεις ανασκοπήσεις, αλλά οι υπόλοιποι δεν το πήραν χαμπάρι

Ντεμπούτο που εμφανίστηκε σε ψηφιακή μορφή το Μάρτιο και επιμελείται την κυκλοφορία του σε φυσική μορφή η No Remorse Rec, αποτελεί red flag για τσεκάρισμα. Παραπλανητικό σχεδόν εξώφυλλο (μήτε occult, μήτε doom) που δίνει μια μικρή υπόνοια από τη γραμματοσειρά του λογότυπου. Η ένωση ειδών που λαμβάνει χώρα στο δίσκο αποτελεί προσωπική επιλογή του Lord Goblin, καθώς θέλησε να εντάξει άπασες τις μουσικές αγάπες του υπό σκέπη μία και να μην τις μοιράσει σε επί μέρους projects. Με τον ήχο του hammond να παραπέμπει στη λυρικότητα των Uriah Heep, στο επικό συναίσθημα των Rainbow και να ενώνεται με μεγαλοπρεπές και επικό black, ιδού οι αγάπες του δημιουργού. Ο οποίος με τα καθαρά φωνητικά του απλώνεται απ’ άκρη εις άκρη στις συνθέσεις προσθέτοντας έναν επιπλέον τόνο μεγαλοπρέπειας. Αν τα ανωτέρω σας ακούγονται θελκτικά, γίνονται ακόμα θελκτικότερα με μια επαρκή prog rock δόση, σολάρες για χόρταση και το σχεδόν καταιγιστικό drumming του Athanor. Ενδεικτικό κομμάτι - κόλλημα: The Oracle.

Judas Priest, Bruce Dickinson & Accept @ Release Athens (21/07/24)

Αν μη τι άλλο, τη χρονιά που ολοκληρώνεται σε λίγες μέρες χορτάσαμε συναυλίες, και η κατάσταση ευτυχώς δεν θα αλλάξει και στην επόμενο κύκλο γύρω από τον ήλιο. Για την κορυφαία συναυλιακή εμπειρία τις χρονιάς υπάρχει έντονος συναγωνισμός, δίνοντας όμως βαρύτητα σε ανταπόκριση κόσμου και συνάφεια ρεπερτορίου, βάζουμε σε θέση οδηγού την τριπλέτα των Judas Priest, Bruce Dickinson και Accept.

Megadeth, Blind Guardian & Grand Magus @ Release Athens (14/06/24)

Η συγκλονιστική απόδοση του Μέγα Dave και της εκλεκτής ομάδας του έθεσε από το ξεκίνημα του καλοκαιριού πολύ ψηλά τον πήχη για όσα θα ακολουθούσαν, μαζί με τους λατρεμένους και πάντοτε αξιόπιστους Blind Guardian. Τον πήχη πάντως τον πέρασε κατά γενική ομολογία και ο Μπρούσαρος.

Up The Hammers Festival: Παρασκευή 8 Μαρτίου & Σάββατο 9 Μαρτίου

Μόνο τυχεροί μπορούμε να αισθανόμαστε, έχοντας στην χώρα μας ένα από τα κορυφαία κατά γενική ομολογία indoor heavy metal φεστιβάλ στην Ευρώπη. Το Up The Hammers μας πρόσφερε και φέτος πολλές μεγάλες στιγμές και όλα δείχνουν πως η συνέχεια θα είναι ανάλογη σε λίγους μήνες, αλλά και το 2026, στο μεγάλο επετειακό για τα 20 χρόνια.

Into Battle Festival: Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου & Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου

Στην πέμπτη του αισίως εκδοχή, το φεστιβάλ της Eat Metal Records ανέδειξε τον underground και παλιακό χαρακτήρα του heavy metal, με σημείο αναφοράς την εγχώρια σκηνή και μεγάλες συγκινήσεις από τις γνωστές και μη εξαιρετέες δυνάμεις της διεθνούς σκηνής.

Club Shows

Τα club shows από ονόματα με ιστορία και δυναμική ήταν ουκ ολίγα, για εμάς θα ήταν πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουμε τα καλύτερα, οπότε ακολουθεί καταιγισμός με χρονολογική σειρά και υψωμένες γροθιές: Satan, Angra, Riot City, Ross The Boss, Fifth Angel, Pentagram, Rage, Sonja, Candlemass, Blaze Bayley, Geoff Tate, Riot V, Gamma Ray, Firewind & Masterplan.

Check Also: Golden R Festival & Over The Wall. Τα τελευταία χρόνια, τα περιφερειακά φεστιβάλ αναδεικνύονται ολοένα και περισσότερο, αποδεικνύοντας ότι εφόσον συντρέχουν οι κατάλληλες συνθήκες, υπάρχει έδαφος για πολύ καλύτερα πράγματα σε ολόκληρη την επικράτεια. Το πολυσυλλεκτικό Golden R Festival κατάφερε να εξασφαλίσει αποκλειστικότητες, η Κρήτη διατηρήθηκε σε πολύ καλό επίπεδο και όλα δείχουν ότι ο συναγωνισμός μπορεί να ενταθεί τα επόμενα χρόνια.

Αν και θα πρέπει να κρατάμε επιφυλάξεις μέχρι να πέσει η αυλαία, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι αυτή η χρονιά, πέραν φυσικά του Paul Di'Anno, δεν θα συνδεθεί με απώλειες που συντάραξαν το ευρύ κοινό.

Vitalij Kuprij (Artension, Ring Of Fire, Trans-Siberian Orchestra)

Από την άλλη, είχαμε δυο απώλειες που πόνεσαν λίγο περισσότερο, λόγω ηλικίας. Καταρχάς τον κορυφαίο κιμπορντίστα Vitalij Kuprij, περισσότερο γνωστό για την συμμετοχή του στους Artension, Ring Of Fire και Trans-Siberian Orchestra.

Brad Raub (Sumerlands, Eternal Champion)

Λίγους μήνες αργότερα, έφυγε ξαφνικά από την ζωή ο Brad Raub, εν ενεργεία μπασίστας των Sumerlands και των Eternal Champion, έχοντας συμμετάσχει στο "Ravening Iron" και το καταπληκτικό "Dreamkiller", ενώ είχε μόλις εμφανιστεί ζωντανά στην χώρα μας και με τα δύο συγκροτήματα.

Dave Allison (Anvil)

Από τον καρκίνο νικήθηκε ο Dave Allison, κιθαρίστας και βασικό μέλος στην κλασική τετράδα των Anvil, συμμετέχοντας σε όλα τα άλμπουμ μέχρι και το "Past and Present - Live Ιn Concert" του 1989, με καθοριστική συμβολή στην διαμόρφωση και εξέλιξη του heavy metal στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Paul Nelson (Liege Lord)

Αποτελώντας το κιθαριστικό δίδυμο των μαζί με τον Tony Truglio, ο Paul Nelson κυκλοφόρησε με τους Liege Lord το 1987 "Burn to My Touch", και έναν χρόνο αργότερα το "Master Control", ένα από τα καλύτερα δείγματα του '80s U.S. Power Metal. Στη συνέχεια την καριέρας του συνεργάστηκε στενά με τον θρύλο των blues Johnny Winter κερδίζοντας Βραβείο Grammy, αλλά και με κορυφαία ονόματα της παγκόσμιας blues και rock σκηνής. Έφυγε στα 63 του χρόνια προδομένος από την καρδιά του.

Μάκης Μακρής (Rust) & Νικήτας Ντάνος (Illusory)

Φτωχότερη έγινε η ελληνική σκηνή, χάνοντας ένα από τα ιστορικά μέλη της. Ο λόγος για τον Μάκη Μακρή, frontman των Rust, που το 1989 με το "Shoot Them Higher" ήταν ένα από τα πρώτα εγχώρια heavy metal σχήματα που κυκλοφόρησαν δίσκο. Τα συλλυπητήρια μας και στην οικογένεια των Illusory, που έχασαν τον μπασίστα τους Νικήτα Ντάνο.

Όσον αφορά την περιφέρεια του heavy metal συστήματος, απευθύνουμε ένα ύστατο χαίρε στους Jerry Abbott και τον Horst Franz. Ο πατέρας των "Dimebag" Darrell Abbott και Vincent "Vinnie Paul" Abbott, κιθαρίστα και ντράμερ των Pantera αντίστοιχα, είχε ενεργό ρόλο στο ξεκίνημα του θρυλικού συγκροτήματος ως παραγωγός μέχρι και το "Power Metal" του 1988. Ο Franz ήταν ο διοργανωτής του Bang Your Head, του φεστιβάλ που καθιερώθηκε ως ένα από τα σημαντικότερα στη Γερμανία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, με βασικό άξονα το κλασικό heavy metal, σε μια διαδρομή δύο και πλέον δεκαετιών με αφετηρία το 1996.