Chat Pile

Σπανίως, συμβαίνει, το hype να κινείται με μυστηριώδεις τρόπους. Εμείς, οι από αυτή την πλευρά του μονίμως νευριασμένου Ατλαντικού Ωκεανού, κοιτάμε την περίπτωση των Chat Pile με μια σχετική απορία: πως γίνεται ένα γκρουπ που δημιουργήθηκε μόλις το 2019 κι έχει μόλις δύο EP στο ενεργητικό του - και δεν έρχεται καν από κάποια mainstream πολιτεία των ΗΠΑ αλλά από την «αδιάφορη» Oklahoma - να έχει ήδη αποκτήσει ένα ισχυρό fanbase ανθρώπων που περίμεναν το ντεμπούτο άλμπουμ τους σαν κάποιο είδος λύτρωσης; Για να μαντέψουμε σωστά την απάντηση, πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα μέσα από τα μάτια των οπαδών τους, ανθρώπων συχνά νεότερων μας.

Για την τέχνη, ο κοινωνικός θυμός αποτελεί διαχρονικά ένα από τα ισχυρότερα καύσιμα. Αυτός ακριβώς ο θυμός είναι που ανάβει το φυτίλι για κάθε ένα από τα εννέα τραγούδια-μπαρούτια που περιέχονται στο "God's Country". Εξάλλου, για ποια «χώρα του θεού» μιλάμε; Για την πανέμορφη αυτή σε φύση και παράδοση χώρα που κάποτε επέλεξε συνειδητά να αποτελέσει χωνευτήρι λαών; Ή για τη φριχτή μοντέρνα Βαβυλώνα της ατέρμονης καπιταλιστικής παρακμής, των τηλε-ευαγγελιστών και των μαζικών πυροβολισμών στα σχολεία; Το "Slaughterhouse" ξεκινάει και δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες: αν το περιβόητο αμερικανικό όνειρο είχε ανθρώπινο πρόσωπο, οι Chat Pile του σπάνε τα δόντια. Πριν περίπου ένα χρόνο βιώσαμε ένα ακόμα οδοιπορικό στην αμερικανική μιζέρια. Εκείνο είχε folk σκοτάδια, αυτό έχει ωμή βία.

Μουσικές με τυφλό θυμό υπάρχουν όμως πολλές και οι Chat Pile θα έπρεπε να σκαρφιστούν κάτι έξυπνο για να ντύσουν ταιριαστά της «ιστορίες τρόμου της καθημερινότητας» για τις οποίες τραγουδάνε. Σε αυτό κάνουν ένα βήμα πίσω και εποπτεύουν: αντί να προσπαθήσουν να γεννήσουν μία νέα ηχητική noise rock πρόταση, όπως έκαναν φερειπείν οι Daughters το 2018, κοιτάνε συνολικά πίσω στις στιγμές που το rock ήταν θηριώδες αλλά και απρόβλεπτο. Μέσα στο "God's Country" θα ακούσεις διάφορα. Πέραν των παλιών Melvins - μπάντα εμφανώς σημαντικότατη για το σύμπαν των Chat Pile - ίσως αισθανθείς τους Jesus Lizard ή τους Birthday Party. Τους Ministry και τους Killing Joke. Τους λατρεμένους Cop Shoot Cop, το αλήτικο πνεύμα του grunge, μέχρι και τα δηλητηριώδη τσιμπήματα του nu-metal όταν ήταν φρέσκο. Μουσικές με αίσθηση τοξική, με δυνατά grooves και πολύ φασαριόζες κιθάρες.

Τέτοια είναι και η μουσική στο "God's Country". Αυτό που όμως τη δίνει πραγματική ταυτότητα, καθώς και την απαραίτητη αίσθηση επικινδυνότητας, είναι το εξαιρετικό φωνητικό performance του Raygun Busch. Ο τύπος αυτός ξερνάει κάθε στίχο σαν να ήταν το κατάλληλο motto για την ταφόπλακα του, ουρλιάζει, κλαψουρίζει ή πολλές φορές μιλάει παραιτημένα στο μικρόφωνο σε παρακμιακά spoken word μέρη. Πρόκειται για πραγματικά πειστικές ερμηνείες από έναν τραγουδιστή που δείχνει να έχει καταλάβει καλά ότι, για κάποιο κομμάτι της heavy rock μουσικής, το concept της «ωραίας φωνής» δεν υπήρξε ποτέ. Μόνο αυτό του πάθους στην έκφραση.

Με κύριο εκφραστή τον Busch λοιπόν, οι ιστορίες του "God's Country" παίρνουν σάρκα και οστά σαν πραγματικοί εφιάλτες. Πάντα με βία στη μουσική, το γκρουπ μιλάει για την παράλογη οπλοχρησία ("Slaughterhouse", "Anywhere"), για ιστορίες φόνων ή αυτοκτονιών ("Pamela"), για τους άστεγους ("Why"), για τα καπιταλιστικά off-shore παραμύθια ("Tropical Beaches, Inc."), για την ανάγκη ενός ολόκληρου έθνους να μαστουρώσει με ναρκωτικά. Θα μπορούσα εδώ να διαμαρτυρηθώ ότι οι στίχοι είναι υπερβολικά απλοϊκοί. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση όμως, μας βάζει συχνά στη θέση του θύτη - σαν να είμαστε σε ένα μεταλλικής υπόκρουσης Funny Games - και οφείλω να παραδεχτώ πως αυτή η τεχνική είναι εξαιρετικά λειτουργική.

Κομματάρα με την κομματάρα λοιπόν, το "God's Country" σφίγγεται γύρω από το λαιμό σου σαν θηλιά, γεμάτο οργή, ρυθμό και αποπνικτικές ατμόσφαιρες. Είτε πίσω από τα σαρκοφάγα sludge riffs του "Why", τις κακοφωνίες του "Tropical Beaches, Inc" ή το σχεδόν alternative rock του "Anywhere", το άλμπουμ αυτό πετάει συνεχώς δηλητήριο προς κάθε κατεύθυνση. Σαν το πληγωμένο αγρίμι, θέλει να πάρει μαζί του όποιον βρεθεί στο διάβα του, ακόμα κι όταν στήνει το σχεδόν θεατρικό, real-time έγκλημα του εννιάλεπτου "Grimace Smoking Weed". Δεν είμαι σίγουρος πως έχει το ταλέντο, έχει σίγουρα όμως τον τρόπο να το κάνει.

Το "God's Country" δεν είναι κάποιο εξωφρενικό αριστούργημα. Είναι όμως ένα ορμητικό και απροκάλυπτα επίκαιρο άλμπουμ, μία από εκείνες τις δουλειές που σου φωνάζουν στα μούτρα πως πρέπει να τις ζήσεις τώρα. Είναι σαφές πως οι Chat Pile στο ντεμπούτο τους ήρθαν να σηκώσουν μεγάλο σαματά και να οριοθετήσουν το noise rock του 2022. Διότι εκεί τελικά κρύβεται και το hype: στο ότι στην Oklahoma, το Δουβλίνο, την Τούμπα ή τα Πατήσια, πολλοί άνθρωποι είμαστε το ίδιο νευριασμένοι. Ίσως περισσότερο κι από αυτόν ακόμα τον Ατλαντικό που υποτίθεται πως μας χωρίζει.

Bandcamp