Fontaines D.C.

Στις αρχές του καλοκαιριού του 2017, ο υπογράφων φόρτωνε σε δυο βαλίτσες αποτυχίες και όνειρα και προσγειωνόταν στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου για το ρίσκο μιας νέας ζωής. Τις ίδιες περίπου μέρες, πέντε τυπάκια από την ίδια πόλη αποφάσιζαν να φτιάξουν μια rock μπάντα, μοιραζόμενοι κυρίως την αγάπη τους για τον Jack Kerouac και τους beat ποιητές. Πέρασαν ακριβώς πέντε χρόνια. Σε αυτό το διάστημα, εγώ κατάφερα να κάνω τα πόδια μου να αρχίζουν να βγάζουν ρίζες, ενώ οι κύριοι Fontaines του Dublin City κατάφεραν να θεωρούνται μία από τις πιο ελπιδοφόρες και καυτές rock μπάντες του πλανήτη. Όλοι μας καταφέρνουμε αυτά που μπορούμε.

Ας μην σε ξενίζει ο προσωπικός τόνος: η επίκληση του βιώματος αλλά και η προσπάθεια κατανόησης των μυστηρίων της ιρλανδικής κουλτούρας αποτελούν σημαντικά - αν όχι απαραίτητα - κλειδιά για να αποκωδικοποιηθούν κάποιες από τις ομορφιές του "Skinty Fia". Για μένα, τον ξένο σε αυτή την ξένη γη, το μεγαλύτερο μυστήριο όλων παραμένει το πως αυτός ο βροχερός τόπος των πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων έχει καταφέρει να γεννήσει τον Rory και τον Wilde, τον Phil και τον Beckett, και τόσους άλλους. Υπάρχει κάτι θεόρατα πολύτιμο και ανεξιχνίαστο στην σχέση των Ιρλανδών με τον Λόγο και το μουσικό storytelling. Ίσως για τους πέντε Fontaines, όπως και για κάθε άλλο ταλαντούχο παιδί της Ériu στην θέση τους, να είναι φυσιολογικό να κυκλοφορούν ένα άλμπουμ σαν το "Skinty Fia" και να ξεπερνούν, με τόση άνεση, δύο εντελώς εξαιρετικούς δίσκους σαν τα "Dogrel" και "A Hero's Death". Ίσως για εκείνους να είναι τόσο φυσιολογικό, ειδικά επειδή για αυτό το άλμπουμ επενδύουν στην «ιρλανδικότητα» τους.

Να βγάλουμε τα δύσκολα από την μέση: σε σχέση με τους προκατόχους του, το "Skinty Fia" έχει πολύ μικρότερη σχέση με αυτό που λέμε post-punk. Ο τραγουδιστής και βασικός storyteller του γκρουπ Grian Chatter, ως μετανάστης αυτός τώρα στο θηριώδες Λονδίνο, βιώνει στο πετσί του τον «καθωσπρέπει» στερεοτυπικό ρατσισμό (των Άγγλων όπως ίσως κάθε άλλου λαού) με την μορφή αστεϊσμών και "micro-aggressive" διαλόγων. Η εμπειρία αυτή στρέφει την μπάντα στο να σκάψει στην ιρλανδική της κληρονομιά και η μουσική γίνεται και αυτή micro-aggressive: χωρίς φανερή οργή αλλά με ένα υπόκωφο βράσιμο, μια πνιχτή βρισιά μέσα από τα δόντια - το γιιαγιαδίστικο, σε αγνά gaelic skinty fia της θείας του ντράμερ Tom Coll- έναντι στην ένταση που θα είχε ένα μεγαλόστομο, αλλά και τόσο προφανές, fuck off.

Ο δίσκος ορμάει λοιπόν σε ένα απρόσμενα λυρικό τόνο. Το εκπληκτικό "In ar gCroitche Go Deo" μπαίνει με σταθερό μπάσο και μελαγχολικά backing vocals (σύμφωνα με το γκρουπ στο πνεύμα της Sinead O' Connor και, της κορυφαίας κατ' εμέ ιρλανδικής μπάντας, των Lankum), εξιστορώντας την ιστορία της Margaret Keene: η οικογένεια της έγραψε την παραπάνω φράση - η οποία μεταφράζεται ως για πάντα στις καρδιές μας - στο μνήμα της στο κοιμητήριο του Coventry, οι τοπικές αρχές όμως απαίτησαν μετάφραση στα αγγλικά, με τον φόβο ότι η gaelic φράση περιείχε... επαναστατικό μήνυμα του IRA. Κι όλα αυτά, εν έτει 2020. Η ιστορία αυτή, το δικαίωμα στην γλώσσα και την πολιτιστική ταυτότητα, ωθεί τους Fontaines D.C. να καταθέσουν ένα σχεδόν επικό τραγούδι που κορυφώνεται καθώς διανθίζεται η αρμονία του.

Αυτή η αλλαγή ύφους από την παρέα που έγραφε ένα "Boys In The Better Land" ή ένα "Televised Minds", γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρη στα "Big Shot" και "How Cold Love Is" που ακολουθούν. Το "Skinty Fia" δείχνει να βυθίζεται σε ένα alt/indie πέλαγος, ίσως σχετικά υποτονικό για όσους προσδοκούν punk εξάρσεις, αλλά τρομερά γενναιόδωρο για όσους θελήσουν να εκτιμήσουν τις γλυκόπικρες μελωδίες και τις απίθανα έξυπνες κιθάρες των Carlos O'Donnell και Conor Curley. Η έλευση του "Jackie Down The Line", επιτέλους στην φυσική του θέση κι αφού πρώτα μας έκανε να παραμιλάμε για πάνω από δυο μήνες, είναι ο θρίαμβος ενός τραγουδιού που θα ήταν instant rock classic όποια δεκαετία κι αν έβγαινε. Εδώ ας δούμε και το μόνο στρατηγικό λάθος των Fontaines D.C.: τα τρία singles που κυκλοφόρησαν πριν το άλμπουμ, σήκωσαν τις προσδοκίες στον θεό.

Το άλμπουμ θα συνεχίσει να εξερευνεί ιστορίες μελαγχολικής αγάπης, μελαγχολικής όπως το μοναχικό ακορντεόν του "The Couple Across The Way", αλλά και να αφιερώνεται στην ποίηση, περιδιαβαίνοντας στους δουβλινλεζικους δρόμους ως άλλος Leopold Bloom στο "Bloomsday" και παραδίδοντας ένα φανταστικό φινάλε στο όνομα του Ρώσου λογοτέχνη Nabokov. Ο Νίκος Παπαδογιάννης μας μαρτύρησε ήδη ότι αυτό το τραγούδι κλείνει και τις συναυλίες τους και δικαίως: μήπως πρόκειται και για το καλύτερο Fontaines D.C. τραγούδι ως τώρα; Πιθανόν.

Τα αυλάκια του "Skinty Fia" δεν είναι μόνο ράθυμα, προς θεού. Το ομώνυμο φέρνει στο νου - ας το παραδεχτούμε - τα καλύτερα vibes αλλοτινών U2, στο "Roman Holiday" ο Grian επιστρέφει στους λονδρέζους λίγη από την «εκτίμηση» της υποδοχής που έλαβε, ενώ το "I Love You" - το πιο αμιγώς πολιτικό τραγούδι που έγραψαν ποτέ - γίνεται συγκλονιστικό αν καταλάβεις τους στίχους του: Δίπλα σε ιδιοφυείς Cure κιθάρες, η μπάντα καταθέτει ένα γράμμα αγάπης προς την γενέτειρα της, μαζί με τον πόνο που βράζει στις ψυχές των Ιρλανδών για τις γενοκτονίες που έπρεπε να υποστούν στο όνομα των Fine Gael και Fianna Fáil. Προσωπικά, δύσκολα αυτό το τραγούδι δεν θα είναι το αγαπημένο μου για το 2022.

Το σχετικά ευθύ post-punk του "Dogrel" και η πειραματική εσωστρέφεια του "A Hero's Death" μένουν, για την ώρα, στο παρελθόν. Αντί της έντασης ή της πρωτοποριακής ματιάς, οι Fontaines D.C. δείχνουν να διαλέγουν την διαχρονικότητα του καλού εναλλακτικού τραγουδιού. Σε στιγμές του άλμπουμ, παρελαύνει το πνεύμα των Smiths, των Cranberries ("How Cold Love Is"), του Cave ("Bloomsday"), των Verve ("Roman Holiday"), του αναθεματισμένου Britpop των 90s ή του ευλογημένου new wave των 80s. Όμως, η μπάντα ούτε ξεθώριασε, ούτε έγινε άκακη, ούτε ξέπεσε σε μιμητισμούς. Το songwriting είναι τόσο καλό και η σφραγίδα της μπάντας τόσο έντονη, που όλα αυτά μπαίνουν σε δεύτερη και σε τρίτη μοίρα. Το "Skinty Fia" παραμένει σύγχρονο, τουλάχιστον στα πλαίσια του ηχητικού του περιβάλλοντος, κι ένα άλμπουμ που τελικά είναι μάλλον αδύνατο να του αντισταθείς, καθαρά και μόνο για ποιότητα και την προσωπικότητα του.

Το "Skinty Fia" είναι κάτι περισσότερο από το πολυπόθητο «τρία στα τρία» για τους Fontaines D.C. Είναι η απόδειξη ότι τολμάνε συνεχώς να μεγαλώνουν, να διευρύνονται και να αλλάζουν, καταφέρνοντας κάθε φορά να ξεπερνάνε τον εαυτό τους. Η πέτρα που κυλάει δεν μουχλιάζει, λέει η παροιμία, και το "Skinty Fia" έχει τα φόντα, αν φυσικά αγαπηθεί και από το κοινό, να αποτελέσει ένα άλμπουμ που θα σηματοδοτεί την τρέχουσα δεκαετία και τον κόσμο του rock, υπενθυμίζοντας και σε εμάς τους παλιότερους πως πρέπει να ακούγεται ένα μεγάλο άλμπουμ. Τα όποια συνθετικά ας μείνουν στις σκιές, ας χορέψουμε κι ας τραγουδήσουμε, κρατώντας πάντα μια βρισιά πίσω από σφιγμένα δόντια.

Spotify