Einstürzende Neubauten

Για πόσο ακόμα; αναρωτιέται το "Wie Lange Noch?" που κηρύσσει την έναρξη του νέου, 13ου studio άλμπουμ των industrial θεών κι εγώ αν μπορούσα, θα τους απαντούσα: Δεν ξέρω πόσο δρόμο έχετε ακόμα, κοίτα όμως πόσο δρόμο κάνατε ως εδώ! Το φοβερό όμως δεν είναι πως από τις μέρες της ηχητικής αναρχίας βρεθήκαμε στις παρατεταμένες μέρες της βιομηχανικής μπαλάντας. Το φοβερό είναι πως οι Einstürzende Neubauten - ακόμα και τώρα που είναι ώριμοι και ραφιναρισμένοι - είναι η ίδια ακριβώς μπάντα, με τις ίδιες καταστατικές καλλιτεχνικές αρχές. Λείπει μόνο η μανία.

Μπορώ να φανταστώ ότι το "Rampen" θα φανεί κουραστικό σε κάποιους ακροατές. Τα 75 λεπτά μοιρασμένα σε 15 τραγούδια είναι αρκετά και κάποιοι ίσως γκρινιάξουν που τα τραγούδια, εκ πρώτης όψεως, διαθέτουν περίπου το ίδιο tempo, το ίδιο ύφος και τις ίδιες δυναμικές. Δεν έχω κάποιο αντεπιχείρημα προς αυτούς τους ακροατές, ας περάσουν έξω. Παρακαλώ να κλείσουν καλά και την πόρτα πίσω τους.

Για τους υπόλοιπους: Ξέρουμε καλά το συνθετικό μοτίβο στο οποίο έχουν καταλήξει οι Neubauten εδώ και αρκετά χρόνια. Μια απλή ρυθμική ιδέα σε κάποιο κρουστό όργανο, η υποψία ενός beat, η μπασάρα του Alexander Hacke να δίνει σχήμα και ο Blixa να τραγουδάει μιλώντας, είναι η συνταγή για κάθε σχεδόν τραγούδι τους. Αν ψάξουμε λοιπόν για κάποιο αρνητικό στοιχείο στο "Rampen", θεωρητικά θα ήταν αυτό. Ότι δεν φέρνει κάτι νέο στον ήχο της μπάντας και ότι πολλά τραγούδια ακούγονται οικεία.

Πως όμως να πεις τελικά κάτι αρνητικό γι αυτό το άλμπουμ όταν κάθε ένα από τα 15 τραγούδια του είναι ένα μικρό διαμάντι; Πραγματικά, κάθε track αποπνέει μια εξαιρετική αυτοπεποίθηση και αρχοντιά, αποκαλύπτοντας επίσης κι έναν μεγάλο πλούτο ιδεών και ηχητικών εκπλήξεων. Διότι η απόσταση που καλύπτεται από τον free noise αυτοσχεδιασμό του "Ich Wees Nich (Noch Nich") ως το παιχνιδιάρικο jam του εννιάλεπτου "Planet Umbra" είναι τεράστια. Όλη η μπάντα μεγαλουργεί μέσα στην γνωστή της απλότητα αλλά ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην dada ιδιοφυία του N.U Unruh και στο κολοσσιαίο μπάσο του Hacke. Κάθε τραγούδι έχει την σφραγίδα τους.

Στο "Rampen" θα βρει κανείς σχεδόν τα πάντα. Οριακά dub grooves στο "Isso Isso" και θαυμάσιους ambient vocal-ισμούς στα δίδυμα "The Pit Of Language" και "Tar & Feathers". Μελαγχολικά κιθαριστικά αρπίσματα στο "Trilobiten", μια ζούγκλα από λαμαρίνες στο μέσο του "Ist Ist" και σαρκαστική art pop στο "Everything Will Be Fine". Αν και δεν μας κάνουν πια να χορεύουμε άγρια, το "Wi Lange Noch?" και το "Aus Den Zeiten" θα μας έκανε σίγουρα να λικνιζόμαστε κοιτώντας αποσβολωμένοι την σκηνή, σε ένα live όπως εκείνο - σίγουρα μέσα στις δέκα πιο σοκαριστικές συναυλίες που είδα ποτέ.

Παρά τον πλούτο του, το "Rampen" ακούγεται χαλαρό και γεμάτο χώρους σε όλη του την ροή, επειδή ακριβώς η παραγωγή και η ενορχήστρωση είναι σχεδόν μινιμαλιστικές και καθόλου παραφορτωμένες. Και παρά το γεγονός ότι ο πολύ καλός του προκάτοχος "Alles In Allem" ήταν ένα άλμπουμ πιο συμπαγές, το "Rampen" ακούγεται πιο περιπετειώδες και φιλόδοξο, ενώ ταυτόχρονα είναι ίσως ότι πιο προσιτό έβγαλαν ποτέ. Δεν είναι πολλά τα γκρουπ που μετά από 44 ολόκληρα χρόνια κυκλοφορούν ένα διπλό άλμπουμ. Οι Einstürzende Neubauten παρουσιάζονται στη νέα τους δουλειά ταυτόχρονα αποφορτισμένοι και καλλιτεχνικά πεινασμένοι, και παρά τις φαινομενικά πεσμένες τους εντάσεις, μοιάζουν ακόμα ως το καλύτερο experimental γκρουπ εκεί έξω, όπως έγραψε ολόσωστα και ο άρχοντας Αντωνιάδης προ τετραετίας.

Το ανθρωπάκι εμφανίζεται απλό πάνω σε λιτό κίτρινο φόντο για πρώτη φορά από το 1981 και ο κύκλος μοιάζει τεράστιος, κι όμως όλα βγάζουν νόημα στο σύμπαν των Neubauten. Κι ενώ η υποψία μιας λαμαρίνας κι ένας γοητευτικός κύριος που λέει κρυπτικές ιστορίες αρκούν να μας κάνουν να ενθουσιαζόμαστε, η αλήθεια είναι πως το "Rampen" είναι ακόμα ένα βαθύ και υπέροχο άλμπουμ από αυτή την μοναδική μπάντα, ένα άλμπουμ θαυμάσιο που σου αποκαλύπτεται αργά και σταθερά. Εμπνευσμένο από την ιδέα ότι σε κάποιο άλλο σύμπαν οι Einstürzende Neubauten είναι όσο μεγάλοι όσο οι Beatles, αναρωτιέμαι τι πήγε στραβά και δεν γεννηθήκαμε εκεί.

Εξωγήινοι λοιπόν στον ίδιο μας τον πλανήτη, ήρθε η ώρα για λίγη γιορτή!

Bandcamp
Spotify