Mazoha

Έκτος δίσκος για τον Θεσσαλονικιό μουσικό, τον οποίο γνωρίζουμε και από τους Vagina Lips. Ο πολυπαραγωγικός Τζίμης Πολιούδης δεν δείχνει να σταματά σύντομα την συχνή σύνθεση και ηχογράφηση κομματιών, τα οποία παρά τον αριθμό τους, πάντα δείχνουν να έχουν κάτι να πουν, είτε βγαίνουν ως singles, είτε συγκεντρώνονται σε EPs, είτε κυκλοφορούν σε επίσημες studio δουλειές. Το "Stress για Success" έρχεται να διαδεχθεί το εξαιρετικό "Ας Τους Σκοτώσουμε Όλους και Μετανιώνουμε Αργότερα", που κατά τη γνώμη μου είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχει κυκλοφορήσει ως Mazoha, και είχε μέσα το ήδη πια κλασικό "Αρρενωτίποτα". Πλέον, όμως, έχουμε να κάνουμε με έναν μουσικό που έχει καταξιωθεί, κι έχει χτίσει σταθερά το όνομά του στον εγχώριο indie κόσμο, κάτι που φάνηκε και από την παρουσία του στο διήμερο του Plissken Festival, όπου άνοιγε για τους Idles, κερδίζοντας όμως σημαντική παρουσία του κοινού.

Η μουσική του έχει ένα εύρος. Ο one-man band Mazoha γράφει, ηχογραφεί, και ερμηνεύει μόνος του το υλικό του, και παρά τις ενδιαφέρουσες συνεργασίες του με Nalyssa Green ή Green Was Greener, αποτελεί πάντα επίκεντρο του όλου εγχειρήματος, και δικαίως όλα τα φώτα στρέφονται πάνω του. Αρκετό στρες, λοιπόν, μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, και αυτό θέλει να εκφράσει με τον έκτο του δίσκο. Λίγο πιο εστιασμένος στο synth punk του (δεν υπάρχουν εδώ ακουστικές ρετρό μπαλάντες), με αρκετό queer και ριζοσπαστικό βιτριόλι για άλλη μία φορά, ως πλέον σήμα κατατεθέν του (μαζί με την ενσωμάτωση συνθημάτων με έντονη κινηματική φόρτιση, φεμινιστικά και αντικαθεστωτικά), αλλά και ένα γρέζι που χρειάζεται για να εντυπωθεί καλά ότι γύρω όλα είναι τόσο σκατά, όπως τραγουδάει κι ο ίδιος στο "Ωδή Στη Ζωή Όπως θα Έπρεπε Να Είναι". Υπάρχει μία αγανάκτηση ήδη από το "Μόνο Stress" που ανοίγει το δίσκο το οποίο δύναται να παρασύρει απλά και μόνο από το πόση ταύτιση μπορεί να έχεις με το κομμάτι, ενώ το "Ανοιχτή Πληγή" είναι ένας θριαμβευτικός ύμνος για τις καθημερινές πύρρειες νίκες που βιώνουμε καθημερινά, κι ίσως το αγαπημένο μου από το νέο άλμπουμ.

Synths και drum machines κυριαρχούν, σ’ έναν δίσκο ο οποίος τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά είναι από τους σκοτεινούς του, όχι όμως λόγω μίας θλίψης, αλλά μίας στηθάγχης που φαίνεται να σε πιάνει όταν τ’ ακούς. The stress is real, κι ο πολιτικός στίχος του Mazoha δεν αφήνει περιθώριο για παρερμηνείες, αποτυπώνοντας την μαύρη πραγματικότητα της αστικής και καπιταλιστικής μιζέριας. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει και το στοιχείο μίας καταπιεσμένης ενέργειας, που απελευθερώνεται μέσα από τραγούδια όπως το "Ως Το Τέρμα", όπου αποτελεί ένα υψωμένο μεσαίο δάχτυλο στο κάθε λογής βλήμα που θέλει να κοπτοράψει την μουσική δημιουργία βάσει δημογραφικής προτίμησης.

Παρ’ όλο που οι στίχοι είναι άμεσοι, ωμοί, και «προκλητικοί» όπως έχει γραφτεί και σ’ αυτές εδώ τις ψηφιακές σελίδες, υπάρχει μία ιδιαίτερη ποιητικότητα, ορατή και στους τίτλους των κομματιών (πόση cult horror σκοτεινιά κρύβει το "Μέσα Μου Κάνει Πάρτι το Κακό";) , η οποία και ξεφεύγει απ’ το καταγγελτικό ύφος, και δείχνει έναν πιο ρομαντικό (όχι ρομαντικοποιημένο) εαυτό, που επιβιώνει μέσα σε μία πεζή πραγματικότητα, και που με πολύ βίαιο και ευκρινή τρόπο περιγράφεται στο "Τελευταία Όλο Πέφτω". Ψυχική υγεία, ματαιώσεις, και κατεστραμμένες σχέσεις έρχονται εδώ για να βρουν τη φωνή τους, άλλες φορές στριγγές, άλλες αγριεμένες, κι άλλοτε τρυφερές, πάντως παρούσες και, ίσως το πιο αξιοσημείωτο, ακόμη ζωντανές. Δεν είναι ίσως παράδοξο το πόση πέραση έχει πλέον ο Mazoha σε ηλικίες που καλούνται να αντέξουν το βάρος της συνειδητοποίησης ότι ζούμε σε εποχές δισδιάστατες, χωρίς προοπτική.

Το "Stress για Success" μπορεί να περιγράφει ένα αναμενόμενο άγχος όταν ξαφνικά τα φώτα όλα πέφτουν πάνω σου – κι έτσι εγώ ερμηνεύω και το εξώφυλλο, με τον Mazoha στο επίκεντρο - ωστόσο τα εννιά κομμάτια που περιλαμβάνει έχουν όλα κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο που δικαιώνει την αναγνώριση, ακόμη κι αν υπάρχουν κάποια τραγούδια που θα επιδέχονταν επιμέλειας προκειμένου να αξιοποιήσουν παραπάνω τις ιδέες τους. Παραμένει γεγονός, όμως, ότι ο Mazoha έχει ένα ιδιαίτερο αυτί για κολλητικές μελωδίες και δυνατά ρεφραίν, είτε κυλάει προς την πλευρά της electronica, είτε του hip hopίζοντος, είτε του πιο punk και indie rock, και η δημιουργικότητά του τού επιτρέπει να συνεχίζει ακάθεκτος την χαρτογράφηση των δυνατοτήτων του. Και κάτι μου λέει ότι θα το πάει έτσι ως το τέρμα.

Bandcamp