Ανασκόπηση 2023: Extreme Metal

A’ - The Black Edition

Enslaved - Heimdal

Στον δέκατο έκτο δίσκο της σταδιοδρομίας τους, οι Νορβηγοί τιτάνες δεν επαναπαύονται. Αντιθέτως, ανοίγουν μια πύλη προς έναν ανορίοτο νέο κόσμο. To "Heimdal" είναι το προοδευτικό θαύμα της ένωσης του ουρανού και της μαυρομεταλικής γής. To "Kingdom" παραδίδει οργασμούς μουσικότητας και συμφωνώ εν μέρη ότι στην extreme metal ζυγαριά χάνει σε γραμμάρια, μικρή σημασία όμως έχει μπροστά στο μεγαλειώδες αποτέλεσμα. Και διάολε, δεν παίρνουν αρκετά credits ή μας έχουν καλομάθει; Όπως και να’ χει, το μεγαλειώδες σερί των σπουδαίων άλμπουμ που ξεκίνησε στις αρχές του millenium καλά κρατεί και ίσως με ανάλογη συνέχεια ο χρησμός τους ως υποψήφιων G.O.A.T. του ακραίου προοδευτικού metal δεν θα αργήσει να έρθει.

Mortuary Drape - Black Mirror

Οι Ιταλοί μύστες Mortuary Drape, μια «πανάρχαια» και κατεξοχήν underground μπάντα κυκλοφόρησε ένα occult διαμάντι αγνού μεταλλικού ρομαντισμού. To "Black Mirror" μέσω της Βρετανικής Peaceville Records ενσαρκώνει πολλά από αυτά που οι πρωτόλειες διδαχές του black metal ορίζουν. Παρόλα αυτά ο ΄ήχος τους είναι τεχνικός και δομημένος πάνω στα τελετουργικά organ synths και θα μπορούσε κάλλιστα να περιγραφεί ως occult extreme metal. Μάλιστα είναι αρκετές οι φορές που το prog υποχθόνια ποτίζει την μαύρη επιφάνεια με χρωματιστές κηλίδες με το μπάσο να κάνει απίστευτη δουλειά στις δυναμικές. Ξεχωρίζει το "The Secret Lost" με την floy-ική εισαγωγή. Γενικά η US pοwer ριφολογία και η έντονη θεατρικότητα made in Italy εκφράζονται στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου. Όμως η μαυροφορεμένη τετράδα δεν μένει στη νοσταλγία του παρελθόντος κυκλοφορόντας μια ηχητική σαρκοφάγο γεμάτη δαίμονες, λείψανα και ολόφρεσκες κατάρες!

Panopticon - The Rime Of Memory

Δίσκοι σαν τα "…And Again Into The Light", "​​Roads To The North" "Kentucky και τα -συγνώμη θα φάω δέκα ακόμα λέξεις για χαρη τους- "The Scars Of Man On The Once Nameless Wilderness I And II" είναι στο πάνθεον της φυσιολατρικής, ακραίας μουσικής. To εννιάλεπτο "An Autumn Storm" σε τοποθετεί νοερά καταμεσής της χιονοθύελλας και αν τελικά αποφασίσεις να ξεστρατήσεις θα υποκύψεις στο λευκό ύπνο του χιονιού. Μαυρομεταλική αλλά και δύσκολη κυκλοφορία με δαιδαλώδη θολά κατάλευκα σιδηροδρομικά κομμάτια που θέλουν χρόνο ως ότου οργιάσουν. Εν τέλη μας επιστρέφουν επι δέκα το κάθε λεπτό που επενδύσαμε σε αυτούς. Μοναχική ακρόαση ιδανική για το δάσος, το καταφύγιο, ή μπροστά από την θράκα της φωτιάς, ο νέος δίσκος των Panopticon εξακολουθεί να παραμένει ένα παγανιστικό μανιφέστο, που δεν ολοκληρώνει απλά την δισκογραφία του Austin Lunn αλλά την ενισχύει με περισσότερες ιστορίες για την απομόνωση, την άγρια ομορφιά της φύσης και το θλιβερό ριζικό των ανθρώπων.

Βlut Aus Nord - Disharmonium - Nahab

Το μεγάλο παρελθόν του πολυσχιδούς Γαλλικού συγκροτήματος έχει να επιδείξει πολλές κορυφές και πολύ αίμα. Το περσινό πρώτο μέρος του book του Disharmonium, με τίτλο "Undreamable Abysses" ήταν μια από αυτές. To φετινό δεύτερο μέρος του είναι ένα εφιαλτικό και βλοσυρό sequel. Το Crimsονικό "The Endless Multitude" έχει τη δύναμη να ανοίξει νέες διαστάσεις στον χωροχρόνο και είναι τόσο αρρωστημένο όσο και ευφυές. Στην ουσία αναψηλαφίζει με μαεστρία τις ακραίες ηχητικές δυσαρμονικές διδαχές των συμπατριωτών τους Deathspell Omega, και τις διαστρευλώνει με μαύρη τέχνη, σαν τη βασίλισσα του κενού που καταπίνει το φώς. Tο "Disharmonium - Nahab" δεν είναι ένα ευπρόσιτο άκουσμα αλλά συνεχίζει τις σταθερά ποιοτικές και ριψοκίνδυνες κυκλοφορίες των Blut Aus Nord.

Krieg - Ruiner

To blacknoise σχήμα του Νeil Jameson πηγάζει από τις παγωμένες μέρες των πρώιμων ‘90’s, τότε που πρωτοεμφανίστηκαν μπάντες ΄όπως οι Darkthrone και οι Mayhem. Με δίσκους όπως το "Destruction Ritual" ή το σημείο αναφοράς της σκηνής "The Black House", οι Krieg έβαλαν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στο ξεπέταγμα της Αμερικάνικης σκηνής. Από τότε παλεύουν στο σκοτάδι του underground και η θέση στην φετινή ανασκόπηση είναι μια αναγνώριση της πορείας τους μέχρι σήμερα. Το πεσιμιστικό "Νo Garden Grow Here" είναι μια τίμια, μαύρη και στιβαρή πρόταση, που κρατάει το είδος ζωντανό στις προκλήσεις του σήμερα και την νοσταλγία του χθές. Όλοι γνωρίζουμε ότι αυτά τα δύο ζητήματα παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο στην ψυχοσύνθεση των απαιτητικών ακροατών της πιο σκοτεινής από τις μουσικές του κόσμου!

B’ - The Faces Of Death

Dying Fetus - Make Them Beg For Death

Θα ήταν υπερβολή να περιμένουμε από τους Dying Fetus να ηγηθούν των εξελίξεων στον ευρύτερο extreme metal χώρο. Τι μπορεί να ελπίζει όμως κανείς από αυτούς στον ένατο δίσκο τους; Αυτό που μας παραδίδουν. Ποιοτικό death με δόσεις grind που δεν απογοητεύει καθώς κανείς (μα κανείς) εκεί έξω δεν συνδυάζει τόσο τέλεια το groove με την καφρίλα. Συνεπώς, υπάρχουν δύο τρόποι να δει κανείς αυτό το δίσκο. Από τη μία, σαν μια περιπλάνηση σε γνώριμα εδάφη χωρίς ιδιαίτερες καινοτομίες, και, από την άλλη, ως μια πετυχημένη απόπειρα που συμπυκνώνει τέλεια τον ήχο τους. Επιλέγουμε το δεύτερο και μπαίνουμε με φόρα στο mosh pit.

Autopsy - Ashes, Organs, Blood and Crypts

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πως οι Autopsy από το 2010, όταν και επανενώθηκαν, και την κυκλοφορία του "Macabre Eternal" το 2011, δείχνουν, όχι απλώς ανανεωμένοι, αλλά όλο και καλύτεροι με κάθε επόμενη δουλειά τους. Με δεδομένο πως το περσινό "Morbidity Triumphant" τους πήρε οχτώ χρόνια, η είδηση της φετινής τους επιστροφής έσκασε κάπως απρόσμενα. Το ότι το "Ashes, Organs, Blood and Crypts" είναι ισάξιο, αν όχι ένα τσικ καλύτερο, αποδεικνύει περίτρανα αυτό που πάνω- κάτω ξέραμε έτσι κι αλλιώς. Ελάχιστα από τα συγκροτήματα της πρώτης γενιάς του death metal συνεχίζουν να διατηρούν υψηλά τον πήχη σε ποιοτικό επίπεδο, και, αναμεσά τους, οι Autopsy ώρες-ώρες μοιάζουν σαν να παίζουν χωρίς ανταγωνισμό.

Suffocation - Hymns From the Apocrypha

Είναι ελάχιστα τα συγκροτήματα που μπορούν να υποστηρίξουν πως επηρέασαν ένα ιδίωμα σε τέτοιο βαθμό που, αν τους αφαιρούσαμε από την εξίσωση, τα πράγματα θα κατέληγαν αρκετά διαφορετικά. Αν θέλετε τη γνώμη μου λοιπόν, το death metal δεν θα ήταν ίδιο χωρίς τους Suffocation. Έξι χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά, και με τον Ricky Myers να αντικαθιστά τον εμβληματικό Frank Mullen ο οποίος ένιωσε πως ήρθε η ώρα να κρεμάσει φανέλα, το συγκρότημα επέστρεψε με ένα δίσκο που πετυχαίνει να επαναπροσεγγίσει όσα έκαναν τη δεκαετία του 1990, αλλά, παράλληλα, τα φέρνει στο σήμερα. Έτσι, οι Suffocation μας παραδίδουν ένα άλμπουμ που μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο της κορυφαίας τους δουλειάς μετά το reunion του 2003, ενώ, παράλληλα, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για το συγκρότημα.

Insomnium - Anno 1696

Με 20 χρόνια πλέον στις πλάτες τους, οι Insomnium έχουν κερδίσει το στοίχημα του χρόνου και, σήμερα, ξεχωρίζουν ως ένα από τα κορυφαία σχήματα στον ευρύτερο χώρο του μελωδικού death metal. Στο "Anno 1696", οι Φιλανδοί, εμπνέονται από το "Sudenmorsian" και βουτάνε στην ιστορία της χώρας τους και συγκεκριμένα στο 1696, μια χρονιά που περίπου το 1/3 του πληθυσμού είτε πέθανε από τον λιμό, είτε εξοντώθηκε σε ένα εκτεταμένο κυνήγι μαγισσών. Σε αυτό το κατάμαυρο φόντο, το συγκρότημα ξετυλίγει δυναμικά riffs, μελωδικά leads, κι επιθετικά φωνητικά που διανθίζονται από πιο ήπιες, ακουστικές μελωδίες και πετυχαίνει να μας παραδώσει έναν δίσκο που συνεχίζει το πετυχημένο τους σερί. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στη συμμετοχή του Σάκη Τόλη στο "White Christ", μια σύμπραξη που απολαύσαμε και live στη φετινή τους εμφάνιση στο Release Athens Festival.

Cattle Decapitation - Terrasite

Τέσσερα χρόνια μετά το "Death Atlas", οι θρύλοι του deathgrind επιστρέφουν με ένα πραγματικά ακραίο άλμπουμ που παίρνει κεφάλια. Συνδυάζοντας στοιχεία από όλο το φάσμα του exteme metal, στην όγδοη κυκλοφορία τους οι Αμερικανοί, όπως γίνεται σαφές και από τον τίτλο, συνεχίζουν να κηρύττουν την οικολογική ηθική και την καταστροφική επίδραση του ανθρώπου στον πλανήτη μέσα από ένα δυστοπικό, μετα- αποκαλυπτικό concept που, παρά την έντονα καταγγελτική του προσέγγιση, φανερώνει μια γνήσια καλλιτεχνική ματιά. Το δυνατότερο όμως σημείο του "Terrasite" είναι ο τρόπος που το συγκρότημα δημιουργεί πολύπλοκες συνθέσεις που, χωρίς να ξεπερνούν τα 4-5 λεπτά, διατηρούν το ενδιαφέρον του ακροατή, ενώ οι μελωδικές κορυφώσεις συμπληρώνουν άψογα το τελικό αποτέλεσμα.

Χξς - The Seven Seals Of The Apocalypse (Revelation 5:7)

Με τον νέο δίσκο των Rotting Christ προ των πυλών, ο Σάκης Τόλης συνεχίζει να κυκλοφορεί προσωπική μουσική, έστω και με διαφορετικό όνομα. Ταιριαστό εν προκειμένω, καθώς αφοσιώνεται στην Αποκάλυψη, στους καβαλάρηδές της και στις σφραγίδες της. Τελετουργική κατά βάση η προσέγγισή του, ψαλμοί και χορωδίες εν αφθονία, η σκιά του "Aealo" παρούσα συχνά πυκνά, με τα riffs να παραπέμπουν άμεσα σε εκείνο. Η δυσοίωνη ατμόσφαιρα επιτυγχάνεται, ειδικά μέσω των τελευταίων συνθέσεων, και κάπως έτσι οι ιστορίες του Ιωάννη αποκτούν το δικό τους soundtrack.

The Magus - ΒΥΣΣΟΔΟΜΩΝΤΑΣ

Το τεράστιο κεφάλαιο των Necromantia έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα, ανοίγοντας αυτόματα ένα νέο για τον Magus. Συνεργάζεται εκ νέου με φίλους με τους οποίους πορεύθηκε τα τελευταία πρόσφατα χρόνια, παρουσιάζει πληθώρα ιδεών που εκτείνεται από το black έως τα blues, εν μέσω κοινής θεματολογίας: ο Εωσφόρος ως ευεργέτης της ανθρωπότητας και όχι ως το απόλυτο κακό που παρουσιάζει η θρησκεία. Απεικονίζεται με επιβλητικό τρόπο στο εξώφυλλο από τον Harshanand Singh, ανάλογο της ατμόσφαιρας που κυριαρχεί σε αυτό το άνισο μα ταυτόχρονα ενδιαφέρον ντεμπούτο.

Immortal - War Against All

Μόνο τυχαία δεν είναι η παρουσία της ομώνυμης "Immortal" σύνθεσης για πρώτη φορά και μετά από δέκα δίσκους. Φαντάζει ως ισχυρή δήλωση περί αποφασιστικότητας για τη συνέχιση και την ευημερία της μπάντας υπό την καθοδήγηση του Demonaz. Δίσκος που διαθέτει μπόλικη ψυχή, γειτνιάζει με το θρυλικό "Battles In The North", δίχως πάντως να υπολείπεται μελωδικότητας και επικούρας, όπως αμφότερες παρουσιάζονται στους προσωπικούς δίσκους του Νορβηγού. Συγκρινόμενος δε με τα πρόσφατα δισκογραφικά καμώματα του Abbath, επικρατεί άνετα και όχι μόνο λόγω Blashyrk νοσταλγίας.

Incantation -Unholy Deification

Χαζεύεις το εκπληκτικό εξώφυλλο του Eliran Kantor και περιμένεις να το συναντήσεις και ηχητικά. Ευτυχώς, το θηρίο που απεικονίζεται στον δέκατο τρίτο δίσκο των Αμερικάνων μετατρέπεται σε κτηνώδες death metal που διατηρεί ακέραιο το ηχόχρωμά τους. Οι μικρές λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά και σε αυτές επενδύει η μπάντα, καθώς ακούγεται ιδιαίτερα ατμοσφαιρική με βορβορώδη τρόπο. Ακλόνητη και η θέληση του John McEntee για ολοκληρωμένο death metal, όσο οικείο και αν ακούγεται ενίοτε. Χαρακτηρισμός που δε φέρει επ’ ουδενί αρνητική χροιά, παρά μόνο ικανοποίηση για την εμμένουσα συνθετική ποιότητα.

Cannibal Corpse - Chaos Horrific

Ούτε συνεννοημένοι να ήταν οι βετεράνοι του είδους και αποφάσισαν να σκάσουν μύτη παρέα τούτη τη χρονιά. Αναμενόμενη υπήρξε και η αγωνία των οπαδών γύρω από τον νέο δίσκο των θρυλικών deathsters, η οποία εν τέλει εξελίχθηκε σε αποδοχή του. Δίχως κόλπα, εκπλήξεις και άλλα συναφή (μας τελείωσαν με τον Erik Rutan to 2020), παραμένουν γοητευτικά αιμοσταγείς, αξιοθαύμαστα συνεπείς και τίγκα στην ενέργεια. Άμεσοι και ελαφρώς πιο «πιασάρικοι», κρατάνε το groove και τους γκροτέσκους στίχους σε περίοπτη θέση, όντες εκ νέου εντυπωσιακά τεχνικοί. Δίσκος που ενισχύει τον δεσμό με τους ακόλουθούς τους.

Obituary - Dying Of Everything

Πάνε έξι χρόνια μετά το δροσιστικό και ανανεωτικό ομώνυμο δίσκο των αρχόντων του death metal. Η παλιοπαρέα από την Tampa έχει πλέον σταθερή παρουσία στο διεθνές στερέωμα και δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη προθέσεων από την παράδοση του "Dying Of Everything" τον Ιανουάριο του έτους που σιγοσβήνει. Ορμώμενοι από τη στιβαρή και μοντέρνα παραγωγή, οι Obituary στηρίζονται ξανά στα απόκοσμα φωνητικά του John Tardy, το δοκιμασμένο songwriting του Kenny Andrews και τη σπάνια χημεία που έχουν χτίσει από το 1989 μέχρι σήμερα. Με λίγα λόγια, τα ογκώδη και ασήκωτα riffs είναι εκεί, οι βερμούδες είναι εκεί, το αίμα είναι εκεί σε μια κυκλοφορία απολαυστική μέχρι θανάτου!

Profanatica - Crux Simplex

Tο σχήμα του εμβληματικού Paul Ledney φρόντισε ήδη να διαμορφώσει μια ριζικά διαφορετική οπτική του black metal. Η επιρροή και η συνεισφορά τους σε ένα ολόκληρο παρακλάδι, που σήμερα, όχι εντελώς πετυχημένα, περιορίζεται στο βάρβαρο black/death metal, δεν χρειάστηκε σωρεία full lengths για να αναγνωριστεί. Στα 39 του λεπτά το "Crux Simplex" είναι τόσο ακραίο όσο δεν πάει, με την σαπίλα και την αποσύνθεση ξεκινούν από το τρομακτικά ζοφερό εξώφυλλο. To βέβηλο "First Fall" ξεχωρίζει σε έναν από τους πιο βλάσφημους δίσκους της χρονιάς που μας πέρασε. Το brutal death metal συναντά την μαυρομεταλλική θεματολογία και σου γ**εί ότι έχεις ιερό και όσιο!

Varathron - The Crimson Temple

Πολλές από τις πιο μαύρες σελίδες του heavy metal έχουν γραφτεί στην Ελλάδα, την χώρα των occult ηρώων Rotting Christ, Necromantia και φυσικά Varathron. Οι αποκαλούμενοι και ως πατριάρχες του hellenic black metal κυκλοφόρησαν το "The Crimson Temple" που ηχογραφήθηκε στο δικό τους Suncord Audiolab στούντιο και συνεχίζει στο μονοπάτι που χάραξε το "Patriarchs of Evil", κυρίως με την ένωση σκοτεινού heavy metal και black metal με χρήση παραδοσιακών μουσικών κλιμάκων. Το ζουμί και το εντυπωσιακό σε τούτον τον δίσκο είναι ο αβίαστος τρόπος της μπάντας με τον οποίο συνυπάρχουν η κατά μέτωπον επίθεση, τα συμφωνικά μέρη, το groove, οι ψαλμωδίες από τα Τάρταρα και τα μεγαλοπρεπή, συνάμα καμωμένα από εφιάλτες πλήκτρα! Η νέα γενιά στο ακραίο εγχώριο metal έδωσε τα διαπιστευτήριά της για φέτος, που για τα τελειώματα κράταγε την ηχηρή επιστροφή ενός θρυλικού συγκροτήματος, το οποίο εκ του αποτελέσματος έχει πολλά να προσφέρει ακόμα.

Sylosis - A Sign Of Things To Come

Το μέλλον των Sylosis έμοιαζε αβέβαιο με την ενσωμάτωση του Josh Middleton (Κιθάρα, Φωνή) στους Architects. Επτά χρόνια μετά θα ακολουθήσει η αποχώρηση του μέσα κλίμα συγκίνησης και η ανακοίνωση νέου δίσκου με το πνευματικό του παιδί. Το "A Sign Of Things To Come" διαδέχεται το εξαιρετικό "Cycle Of Suffering" που σε σχέση με τους προκατόχους του έδινε ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στις μελωδίες. Το κομμάτι που ξεχωρίζει είναι το καταιγιστικό "Deadwood" μιας και έχουμε ξαναγράψει οτι το metal δε θέλει φανφάρες και πόζες, αλλά ριφάρες και ορμητικότητα. Είναι λίγο δύσκολο να χαρακτηρίσεις τον ήχο των Sylosis, αλλά ίσως και δε χρειάζεται. Η ουσία συμπυκνώνεται στα παρακάτω βασικά χαρακτηριστικά: riffs, μελωδίες, κοπάνημα. Από πιο βασικά σε πιο περίπλοκα riffs, με καλοδουλεμένες δυναμικές αλλά και μερικά εντυπωσιακά σόλο, πάνω που λες πως θα ηρεμήσεις σε γραπώνουν ξανά και σε αναγκάζουν να κοπανηθείς.

Cryptopsy - As Gomorrah Burns

Το νέο πόνημα των Καναδών φέρνει τέλος σε δισκογραφική λειψυδρία έντεκα ετών και είναι αλήθεια πάρα πολλά. Όμως οι ιστοί που ήφαναν με υπομονή το προηγούμενο διάστημα έχουν αρχίσει επιτέλους να κινούνται. Την άνοιξη ανακοινώθηκε η συνεργασια με την Nuclear Blast και τον Σεπτέμβρη κυκλοφόρησε το "As Gomorrah Burns" σαν το απόλυτο underdog, που όμως έχει αρκετά συγκριτικά πλεονεκτήματα. Καταρχήν έχει rhythm section που σπάει κόκαλα, με τον Flo Munier πίσω από τα τύμπανα, μόνιμο μέλος από το 1992 και έναν από τους κορυφαίους drummer εκεί έξω. Έχει επίσης στο μικρόφωνο τον Matt McGachy να βγάζει τα άντερα του σε κάθε κομμάτι, με το "In Abeyance" να ξεχωρίζει τόσο για τη τεχνική του όσο για το groove. Ας ρίξετε μια ματιά στις ουκ ολίγες ακραίες λίστες τις οποίες έχουν τρυπώσει οι death metal μάστορες και θα καταλάβετε ότι μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους φετινούς δίσκους του είδους.

Sadus - The Shadow Inside

Απροσδόκητη η επιστροφή των θρυλικών Αμερικάνων tech-thrashers, αλλά σίγουρα ευπρόσδεκτη – ακόμη και δίχως τον πολύ Steve Di Giorgio. Με ουσιώδεις συνθέσεις, επί μέρους εντυπωσιακές τεχνικά στιγμές και διάσπαρτο αυτόν τον αέρα επιστροφής, το "The Shadow Inside" δεν εντυπωσιάζει, δεν εκπλήσσει, αλλά διαθέτει αυτήν την οικειότητα που χρειάζονται come back δίσκοι συγκροτημάτων του δικού τους διαμετρήματος για να ληφθούν επαρκώς στα σοβαρά. Στην τελική, το thrash έχει ανάγκη τη δραστηριότητα σχημάτων σαν τους Sadus, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Overkill - Scorched

Σταθεροί και κατασταλαγμένοι στον ήχο που τους εκφράζει κι έχουν τελειοποιήσει, οι Overkill δεν λαθεύουν ούτε στο πιο πρόσφατο "Scorched". Ποιότητα, ένταση και "good friendly violent fun" σε περίσσεια, ένας Bobby αγέραστος να φτύνει απολαυστικά τον κάθε στίχο σαν άλλοτε και οι Αμερικάνοι είναι αδύνατον να μην ληφθούν στα σοβαρά. Έστω κι αν στο πρόσφατο παρελθόν έχουν να επιδείξουν ακόμη καλύτερες δουλειές, η αλήθεια του "Scorched" είναι εκεί και δοκιμάζει τις αντοχές του σβέρκου μας με επιτυχία.

Go Ahead And Die - Unhealthy Mechanisms

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για την περσόνα του Max Cavalera και για τις καλλιτεχνικές κι εκφραστικές επιλογές του όλα αυτά τα χρόνια. Παραβλέποντας εκουσίως τη βλασφημία επανηχογράφησης του ισοπεδωτικού "Morbid Visions" και τις μικροπρεπείς του δηλώσεις για τους Sepultura - από τους οποίους ο ίδιος είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει - γεγονός αποτελεί ότι το project των Go Ahead And Die με τον γιο του, Igor, παραθέτει ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα και ωμά αποτελέσματα του συνόλου της καριέρας του. Έτσι, στο δεύτερο άλμπουμ, μπορεί να μην φτάνουν σε έκπληξη και κορυφές το ντεμπούτο τους, αλλά συνεχίζουν την καταιγιστική προσφορά σε ένα crossover thrash που έχει την καρδιά του στο punk και την ψυχή του στο hardcore.

Holy Moses - Invisible Queen

Εννέα ολόκληρα χρόνια αργότερα, οι ιστορικοί Γερμανοί thrashers επέστρεψαν με δίσκο αξιώσεων, διδάσκοντας ξανά πώς παίζεται το σωστό, τευτονικό thrash. Η αρχιέρεια του female fronted extreme metal, Sabina Classen, υπενθυμίζει πως ο παλιός είναι αλλιώς, ενώ τα παιξίματα του άλμπουμ φέρουν κάτι από την τεχνική υπεροχή των μέσων Death - με μέγιστο συν τον απολαυστικό μπασοήχο και τις γραμμές αυτού. Στοχευμένα blastbeat ξεσπάσματα δίνουν ακόμη πιο έντονο τον επιθυμητό ακραίο αέρα, σε μια δουλειά που θα έπρεπε να απασχολήσει περισσότερο.

Gama Bomb - Bats

Χωρίς τη γνωστή τους μασκότ πλέον, αλλά με την ίδια διάθεση για μπάχαλα και καλώς εννοούμενο ηχητικό «ξύλο», οι – κάτοικοι Ιρλανδίας πια - Gama Bomb δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, αποτελώντας ένα φτασμένο και αξιοσέβαστο όνομα του χώρου. Στο "Bats" τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, αφού το σχήμα διατηρεί τις δυναμικές του ακέραιες, την εξωφρενική του πλευρά σε σημαντικές δόσεις, αλλά πλέον με μια ωριμότητα που έχει επέλθει με τα σχεδόν 20 χρόνια που βρίσκονται στο δισκογραφικό κουρμπέτι.

Dawn Ray'd - To Know The Light

Είναι αδύνατον να αμφισβητήσει κανείς την αξία των Dawn Ray'd. Και αυτό δεν αφορά μόνο το πως ξεχώρισαν ως, ίσως, το κορυφαίο σχήμα της αντιφασιστικής black metal σκηνής, αλλά το πως κατάφεραν με τρεις κυκλοφορίες να αναδειχθούν ως ένα από τα σημαντικότερα «ακραία» σχήματα της εποχής μας. Στο "To Know The Light", οι Βρετανοί μας παρέδωσαν την καλύτερη τους δουλειά αφού τελειοποίησαν τη φόρμα τους που συνδυάζει folk στοιχεία με το black metal, κι έκαναν φανερή μια συνθετική κι ενορχηστρωτική ωρίμανση που ελάχιστοι διαθέτουν. Δυστυχώς, η ανακοίνωση της διάλυσής τους έβαλε τέρμα σε μια ανερχόμενη πορεία που όμως, και πάλι, δεν αναιρεί πως οι Dawn Ray'd αποτέλεσαν ένα από σημαντικότερα συγκροτήματα της εποχής μας.

Blackbraid - Blackbraid II

Στην εποχή του «τι άλλο πια θα σκεφτούν οι κερατάδες», το rez metal των Blackbraid έρχεται ως ένα υποείδος ζωτικής σημασίας, όχι μόνο για την ηχητική προσέγγιση που τολμά να κάνει στο παραδοσιακό black metal αλλά, κυρίως, για τον τρόπο που έρχεται να εκφράσει την εμπειρία των ιθαγενών πληθυσμών της Αμερικής και να αναδείξει την ιστορία τους, παντρεύοντας το folk με το ακραίο metal. Ένα χρόνο μετά το εντυπωσιακό ντεμπούτο του, το συγκρότημα επέστρεψε με έναν δίσκο στον οποίο ακούμε επιρροές από Dissection, Bathory και Rotting Christ, τις οποίες όμως διανθίζει με παραδοσιακά στοιχεία, τοποθετώντας τους τελικά, δίκαια, ανάμεσα στο κορυφαία μελωδικά black metal συγκροτήματα της χρονιάς που φεύγει.

Wayfarer - American Gothic

Όποιος πιστεύει πως το black metal αφορά μόνο παγωμένα δάση και χιονισμένες βουνοκορφές, μάλλον δεν έχει ακούσει τους Wayfarer, οι οποίοι φέτος μας παρέδωσαν το πέμπτο άλμπουμ της καριέρας τους. Σε αυτό, οι Αμερικανοί τελειοποιούν τη φόρμα τους, συνδυάζοντας extreme metal με country/ americana στοιχεία. Το εντυπωσιακό όμως είναι πως ο ήχος τους δεν καταλήγει να μοιάζει με πείραμα ή με κάποιο gimmick, αλλά αποτελεί μια ολοκληρωμένη ουσιαστική πρόταση. Και αυτό καθίσταται δυνατό από το γεγονός ότι το συγκρότημα εστιάζει κυρίως στην ατμόσφαιρα, δημιουργώντας μεγάλες mid-tempo συνθέσεις που έχουν χρόνο να αναπνεύσουν και να αναδείξουν όλες τις αρετές τους. Με αυτό τον τρόπο, τα 48 λεπτά της περιήγησης στην Άγρια Δύση των Wayfarer καταλήγουν ως ένα υπέροχο και άκρως περιπετειώδες ταξίδι που νομίζω πως αφορά πολύ περισσότερους ακροατές απ’ ότι θα περίμενε κανείς από την περιγραφή του ήχου τους.

Sol An Varma - Sol An Varma

Εντάξει, τα έχουμε ξαναπεί μέσα από αυτές τις σελίδες για το πως η ισλανδική αποτελεί σήμερα μια από τις σημαντικότερες black metal κοιτίδες στον κόσμο. Αυτό όμως που την καθιστά ακόμη πιο ιδιαίτερη περίπτωση είναι το πως συνεχίζει να μας χαρίζει μεγαλεπήβολα έργα που λαμπυρίζουν κατάμαυρο φως και πετυχαίνουν να μοιάζουν σημείο αναφοράς για ολόκληρη την extreme σκηνή. Το "Sol An Varma" είναι 70 λεπτά υλικού που γράφτηκε και παρουσιάστηκε στο Roadburn Festival του 2018 από μερικούς από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές της ισλανδικής black metal σκηνής και, στη συνέχεια, ένα χρόνο μετά ηχογραφήθηκε στο στούντιο. Ακόμη περισσότερο όμως είναι ένα σπουδαίο μουσικό αποτύπωμα που, όχι απλά συμπυκνώνει όλες τις μεγάλες καινοτομίες της σκηνής, αλλά πετυχαίνει, εν έτει 2023, να γεννά συγκινήσεις και να γίνεται μια ηχητική εμπειρία που καταλήγει βίωμα, όπως άλλωστε όλα τα μεγάλα έργα τέχνης.

Downfall of Gaia - Silhouettes Of Disgust

Άκρως παραγωγικοί οι Γερμανοί που κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους το 2010, φέτος, επέστρεψαν με τον έκτο δίσκο της καριέρας τους. Μετά από μια περίοδο βαθιάς βύθισης στους περιπετειώδεις βυθούς του post-metal, το συγκρότημα εδώ αποπειράται ένα δυναμικό reboot, όπου τα neo-crust και black metal στοιχεία μπαίνουν ξανά δυναμικά στο προσκήνιο. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως οι Downfall of Gaia αφήνουν πίσω τις ατμόσφαιρες και τους πειραματισμούς των τελευταίων χρόνων, αλλά πως, εδώ, πετυχαίνουν μέσα σε 46 λεπτά να δέσουν όλα τους τα στοιχεία και να μας παραδώσουν ένα άλμπουμ που, οριακά, φλερτάρει με την κορυφή της δισκογραφίας τους. Το "Silhouettes Of Disgust" είναι μια σπουδαία επιστροφή που, πέρα από ηχητικές υπερβάσεις, ξεχειλίζει ψυχή, συναίσθημα και, χωρίς αμφιβολία, ξεχωρίζει ως μια από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της χρονιάς.

Let’s dig deeper: To παραδοσιακό black metal θριάμβευσε με το ωμό "Transylvanian Glare" των Arnaut Pavle και το μαγευτικό "Throne Of A Lunar Soul" των Valdrin, αν και η στροφή των Lamp Of Murmuur στο "Saturnian Bloodstorm" δίχασε. Οι Spirit Possession επανέφεραν την τέχνη του ‘80s riffing σε δυσθεώρητες κορυφές στο "Of The Sign…", ενώ οι Σλοβάκοι Malokarpatan φοράνε τις πρωτοκυματικές επιρροές τους ως παράσημο στο "Vertumnus Caesar". Οι Trespasser στο αριστουργηματικό "Αποκάλυψις" ηχούν επαναστατικά μεγαλοπρεπείς  οι Woe στο "Legacies Of Frailty" γειώνουν το escapism κάτω από καταιγιστικές συνθέσεις και οι Tumultuous Ruin στο "An Abcess On The Heart Of The State" στοχεύουν την οργή τους προς καπιταλισμό και κράτος. Οι Bull Of Apis Bull Of Bronze προορίζονται να αφήσουν εποχή στο επιβλητικό και ανατρεπτικό "The Fractal Ouroboros" ενώ οι Underdark εδραιώνονται στο post-black metal με το ταξικό "Managed Decline". όπως και οι νεόκοποι Ecologist το "Reinos Y Ecorregiones", συγκινούν από διαφορετική εκκίνηση. Όσον αφορά τις ακόμη πιο στρυφνές εκδοχές του ήχου, οι Mephorash μπολιάζουν με ‘70s την τελετουργία του "KRYSTL-AH" και οι Καναδοί Turpitude σε αναγκάζουν να σκάψεις πίσω από το θόρυβο για να αντικρύσεις το χάος στο φετινό τους άλμπουμ με τον τεράστιο τίτλο.

Tomb Mold - The Enduring Spirit

Αν μία μόνο death metal επιστροφή δικαιούται τον χαρακτηρισμό «θριαμβευτική», δικαιωματικά θα έπρεπε να αποδοθεί στο τέταρτο άλμπουμ των Tomb Mold. Τέσσερα χρόνια μετά το "Planetary Clairvoyance", το "The Enduring Spirit" δεν εδραιώνει απλώς τους δημιουργούς του ως death metal ηγέτες αλλά οικοδομεί μια μεγάλη γέφυρα που ενώνει την παράδοση με τους νεωτερισμούς, το παρελθόν με το μέλλον του ιδιώματος. Απολαυστικό, ευθύ μα και πολυεπίπεδο στις αναφορές του, αυτό το άλμπουμ αναδύει τον αέρα ενός instant classic. Ναι, το hype αυτή την φορά έχει δίκιο.

Ulthar - Anthronomicon/Helionomicon

Με δύο νέους δίσκους να κυκλοφορούν ταυτόχρονα, οι Ulthar φαίνεται πως το τερμάτισαν σε έμπνευση αλλά και ουσία. Εξερευνώντας δομές και φόρμες, από τα «κανονικά» τραγούδια του "Anthronomicon" ως τα δύο 20λεπτα του "Helionomicon", το αμερικανικό trio κάνει επίδειξη κοσμικής υπεροχής, μέσα από ένα death metal συνολικό, ένα death metal που ξέρει πως να ενσωματώσει κατάμαυρες ατμόσφαιρες από τα αχανή χάσματα του διαστήματος. Οι Ulthar το 2023 υπήρξαν τόσο καλοί που καταντούν σχεδόν φιλοσοφικοί. Τα δυο άλμπουμ καταναλώνονται back to back.

Vastum - Inward To Gethsemane

Παραμένουμε στην California για να συναντήσουμε τους συνήθεις υπόπτους Vastum, εδώ όμως το πράγμα γίνεται πιο κλασικό κι ανίερο, αφήνοντας πίσω τα χάσματα του Χάους προς όφελος ανάποδων σταυρών και δαιμονικών προθέσεων. Οι κιθάρες βρωμάνε ενισχυμένη Slayer-ίλα με τα άρρωστα riffs και solos να εκτοξεύονται από παντού, η ατμόσφαιρα θανάτου απλώνεται παντού και η μπάντα, στο πέμπτο της άλμπουμ, φανερώνει ένα attitude ολοκληρωτικά αδιάφορο προς trends και τάσεις. Μόνο σήψη και αλήτικο heaviness, το αρχαίο death metal παιγμένο όπως του πρέπει.

Horrendous - Ontological Mysterium

Δικαιότατα, θεωρείται ένα από τα καλύτερα metal άλμπουμ της χρονιάς, κι όχι μόνο επειδή όλοι - κοινό και βιομηχανία - ήταν θετικά προδιατεθειμένοι: το πέμπτο άλμπουμ των θεών από την Philadelphia είναι ένα από τα τέλεια technical death άλμπουμ του σήμερα, ενσωματώνοντας κλασικομεταλλικές και prog/fusion τεχνοτροπίες με τρόπο αισθητό αλλά όχι διακριτό από την death metal βάση τους. Το "Ontological Mysterium" είναι περισσότερο περίτεχνο παρά βίαιο, παρουσιάζει ένα πρόσωπο οικουμενικό - δεν χρειάζεται να είσαι death fan για να σου αρέσει - και στέκεται σαν ένα σύγχρονο extreme metal κομψοτέχνημα.

Nightmarer - Deformity Adrift

Ήδη από το εκπληκτικό εξώφυλλο, μπορείς να αισθανθείς πως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι στα όρια του πειραματικού avant-garde. Οι δυσαρμονίες των, εκ Portland ορμώμενων, Nightmarer έχουν εν τέλει θέση στις σημαντικότερες death metal στιγμές της χρονιάς διότι, όπως οι μεγάλοι του είδους, η πεντάδα χρησιμοποιεί το δυσαρμονικό, το ατονικό και το υπέρμετρα τεχνικό στοιχείο για να διαμορφώσει μία συγκεκριμένη ατμόσφαιρα. Και το επιτυγχάνει έχοντας και μικρές «βοήθειες» από doom και βιομηχανικά ηχοτόπια. Τρομερά πράγματα συμβαίνουν στα 32 λεπτά του "Deformity Adrift", καλώς ήλθατε στα ψηλά πατώματα.

Let’s dig deeper: Προοδευτικό death metal με μελωδικές αρετές στο "Rejecting Obliteration" των Blindfolded And Led To The Woods και tech-death metal στο "Meanders" των Anachronism φλέρταραν με την πεντάδα μας. Σπηλαϊκή και riff-heavy, η επιστροφή των σπουδαίων Cruciamentum στο "Obsidian Refractions" μας ικανοποίησε, ενώ οι Outer Heaven στο "Infinite Psychic Depths" μάλλον είναι οι αδικημένοι της χρονιάς. Mithridatum και Nothingness στα "Harrowing" και "Supraliminal" αντίστοιχα παραδίδονται στο υπερτεχνικό και δυσαρμονικό χάος και απαιτούν υπομονετικές ακροάσεις, ειδικά οι δεύτεροι. Κλείνουμε με το δίπολο nerdy oldschool death metal στο "Glacial Domination" των Frozen Soul και υπερβατικού σύγχρονου death στο "Intensities" των Plague Rider, δύο δίσκους που αντικατοπτρίζουν γιατί φέτος ήταν σπουδαία χρονιά για τον ήχο.

Hellripper - Warlocks Grim & Withered Hags

Καταιγισμός και συντριβή, καθώς το απόκοσμο περιβάλλον των Hellripper οδηγείται από την ελπίδα στην εδραίωση. Πραγματικά, το πιο πρόσφατο πόνημα των blackthrashers είναι κλασικό και θα μνημονεύεται ως τέτοιο, αφού η αλήθεια του το θέλει να εσωκλείει το know how και το ταλέντο μιας ολόκληρης σύγχρονης σκηνής. Necro ατμόσφαιρες, σπίντα δίχως κόφτες και γερές τζούρες ‘90s σουηδικού black, το "Warlock Grim & Withered Hags" στέκεται ως must have και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο.

Korgull The Exterminator - Built To Kill

Η μπαντάρα από την Ισπανία με το απολαυστικά ιδιαίτερο όνομα επέστρεψε με άγριες διαθέσεις, προσφέροντας και πάλι ένα καταστροφικό αποτέλεσμα ατόφιου black/thrash ολέθρου. Ασπρόμαυρο εξώφυλλο και αντίστοιχα παλιακές επιρροές, βρωμιά στον ήχο, απλά μα άμεσα riff και δυστοπικές ατμόσφαιρες, το "Built To Kill" όντως «σκοτώνει» ηχητικά και δεν προτείνεται σε τουρίστες του είδους και λιγόψυχους.

Demoniac - Nube Negra

Το πλέον πολυαναμενόμενο άλμπουμ ενός ολόκληρου ιδιώματος υπήρξε το συγκεκριμένο των Χιλιανών thrashers, το οποίο ερχόταν να διαδεχθεί το σπουδαίο "So It Goes". Εντελώς ισπανόφωνο, με απόλυτα προσωπικό ήχο, με άλλες διαθέσεις και πορεία σε σχέση με το προηγούμενο δίσκο αλλά και πάλι απόλυτα ενδιαφέρον και ρηξικέλευθο, το "Nube Negra" αποτελεί το thrash metal του σήμερα, όντας ένας δίσκος που μπορεί να πάει το ιδίωμα ένα βήμα παραπέρα, ακόμη και μέσω της στρυφνής, εν δυνάμει underground φύσης του.

Enforced - War Remains

Συμφωνώντας κατά το ήμισυ με την παρουσίαση του site όταν κυκλοφόρησε το "War Remains", είναι αλήθεια πως αυτό αποτελεί έναν ανηλεή thrash πόλεμο που δεν αφήνει αιχμαλώτους στο διάβα του. Όσο για την ουσία που εν πολλοίς αναζητούσε ο φίλτατος Δημήτρης στο αναλυτικό του review, καμιά φορά δεν απαιτείται σε περίσσεια για να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο σε μια δουλειά, μα αρκεί σε καίριες δόσεις. Έτσι και στον τρίτο δίσκο των Αμερικάνων εκ Virginia ορμώμενων, η παραγωγή του Μίδα Arthur Rizk ευεργετεί το υλικό, το οποίο διαθέτει την τραχύτητα και την αυθάδεια που πρέπει να έχει το thrash για να λαμβάνεται στα σοβαρά.

Lucifuge - Monoliths Of Wrath

Βλέπεις εξώφυλλο - μπόμπα. Διαβάζεις τίτλους τραγουδιών – γίναμε. Φτάνεις στην εταιρεία που επιμελείται την εταιρεία - σιγουρεύεσαι πλέον ότι εδώ «υπάρχει θέμα». Οι Γερμανοί Lucifuge επιδίδονται σε μαυρόψυχο thrash, έχουν αναφορές στους Celtic Frost και τους Sodom, διαθέτουν προσωπικότητα και παλμό που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα και όλα αυτά σε ούτε 40 λεπτά της ώρας. Ξύλο και καράτε μετά μουσικής, breaks που σπάνε άλατα και συνολικά μια προσέγγιση που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, οι Lucifuge μας απασχολούν συχνά πυκνά από το 2018 και όσο το κάνουν τόσο καλά, μακάρι να συνεχίσουν στους ίδιους ρυθμούς.

Let’s dig deeper: Οι Καστιγιάνοι Angelus Apatrida συνεχίζουν σε πατροπαράδοτους thrash δρόμους με το "Aftermath", ενώ οι Νορβηγοί Phantom Fire ακολουθούν τα γνωστά σκανδιναβικά speed/black μονοπάτια με το σατανιασμένο "Eminente Lucifer Libertad". Οι Nervosa συνεχίζουν την ανοδική τους πορεία, καθώς το "Jailbreak" στέκεται η καλύτερη τους δουλειά, όπως το ίδιο συμβαίνει και με το "Dawn Of The Axe" των Cruel Force. Οι Terminalist χάρισαν απλόχερα διαστρικό tech – thrash χάος με το Vektor-ικών προδιαγραφών "The Crisis As Condition", ενώ η παρουσία των ιστορικών Necronomicon με το "Constant To Death" και των Exmortus με το "Necrophony", δεν πέρασε απαρατήρητη. Οι Inculter έφτασαν στις καθυστερήσεις με το φοβερό και τρομερό "Morbid Origin", οι Legion Of The Damned επαναδραστηριοποιήθηκαν δισκογραφικά και το "The Poison Chalice" μοιάζει μισογεμάτο, ενώ Siege Of Power, Terrifier, Black Knife και Hellwitch κυκλοφόρησαν πειστικές δουλειές, δίχως το κάτι παραπάνω. Η αναφορά τους όμως κρίνεται απαραίτητη.

Liturgy - 93696

Δεν αρκεί μόνο το ταλέντο ή η εκκεντρικότητα για να κάνεις τους μεταλλάδες να ασχολούνται με τόσο σύνθετα μουσικά και φιλοσοφικά concept, πρέπει να έχεις πραγματικό όραμα. Η Haela Ravenna Hunt-Hendrix με το όχημα των Liturgy το επιδεικνύει ξανά, μάλλον καλύτερα από κάθε άλλη φορά, επιχειρώντας την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διεύρυνση των αισθητικών ορίων του τί εστί ακραία τέχνη. Θα επιμείνουμε στην βαρύτητα του post-minimal στοιχείου και θα θαυμάσουμε ξανά και ξανά ένα θεόρατο έργο 90 λεπτών που σφυρηλατεί το φως με γνώση, πάθος και εμβληματικό riffing.

Thantifaxath - Hive Mind Narcosis

Αν τολμάς να βάζεις Goya στο εξώφυλλο σου, είτε είσαι θρασύτατος και αδαής ή γνωρίζεις πως έχεις δημιουργήσει κάτι μεγάλο. Από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως οι Καναδοί, στο δεύτερο μόλις άλμπουμ τους, είναι αδιαμφισβήτητα η δεύτερη περίπτωση. Όχι απλά μια ακόμα dissonant μπάντα: το "Hive Mind Narcosis" είναι ένα καλειδοσκοπικό metal δημιούργημα που ποδοπατάει genres προς την οικοδόμηση ενός καινούριου, άγνωστου σε εμάς εφιάλτη. Ας το πούμε φωναχτά: θα μπορούσαν οι Thantifaxath να γίνουν - σε καλλιτεχνική βαρύτητα - οι νέοι Deathspell Omega; Πάτα play και μην βιάζεσαι να απαντήσεις.

Kostnatĕni - Úpal

Θα το κοιτάξεις. Στην αρχή θα μοιάσει σαν ένα ακόμα dissonant black σχήμα, κάτι παράξενο όμως θα σε καλεί να το κοιτάς ξανά και ξανά με νέο τρόπο. Οι παράξενες αρμονίες και οι μικροτονισμοί θ’ αρχίσουν να υπονοούν, όχι μόνο μια ανατολικής φύσης ψυχεδέλεια αλλά και την οριακή παρουσία μιας folk που μοιάζει να ξυπνάει αρχαία πνεύματα. Ταυτόχρονα, το σχεδόν οικολογικό concept θα συνεχίσει να σου παρουσιάζει ένα άλμπουμ πολυεπίπεδο και σύγχρονο και η ουσία του μονίμως θα δραπετεύει. Όταν θα το έχεις πια κατανοήσει, μπροστά σου θα στέκεται ένα από τα κορυφαία avant-metal της χρονιάς και κάθε λεπτομέρεια θα είναι εκτυφλωτικά κατανοητή.

Trounce - The Seven Crowns

Η παράκρουση μας για τους Trounce ξεκίνησε από το προηγούμενο Roadburn Festival και συνάντησε την κάθαρση της όταν κυκλοφόρησε το "The Seven Crowns". Με τρόπο σαρωτικό, οι Trounce σε πρώτο επίπεδο ενώνουν το νορβηγικό black με το πνεύμα του punk/HC, το πράγμα όμως πάει παραπέρα. Όντας ακατανόητα συμπαγείς για ένα τέτοιο επίτευγμα, είναι ταυτόχρονα πειραματικοί, μαύροι, βιβλικοί, πάνκηδες και επικοί. Οι φωνητικές γραμμές σχεδόν σηκώνουν sing-alongs και γροθιές στον αέρα, τα τραγούδια είναι όλα ορμητικά avant τετράλεπτα κι εμείς γενικώς ψαχνόμαστε για το πως τα κατάφεραν. Ένα σύγχρονο metal διαμάντι που δεν πρέπει να αγνοηθεί.

Non Serviam - Death Ataraxia

Σε ένα δίκαιο κόσμο, οι Γάλλοι Non Serviam θα αναγνωρίζονταν από το ευρύ κοινό ως ηγέτες του πειραματισμού, όμως ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως οι σκιές του underground δεν τους ταιριάζουν; Εκεί, στις σκιές τους, μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι να παράγουν EP άνω των 50 λεπτών (!) όπως το "Death Ataraxia", ιχνηλατώντας περιοχές άκρατου, ακραίου και αναρχικού πειραματισμού, με τρόπο πρωτόγνωρο. Το extreme metal και το βίαιο noise θα συναντήσει ξανά ηλεκτρονικά, γοτθικά και νεοκλασικά στοιχεία, όλα μαζί θα φτιάξουν ένα πολυμορφικό κουβάρι και θα αναζητήσουν την ουτοπία της τέχνης. Ξανά. Τους εμπιστευόμαστε και τους ακολουθούμε, στις σκιές.

Let’s dig deeper: Το ψυχωμένο "Prosaic" βρίσκει τους Mizmor more blackened than doom, ενώ το "Emergent" τους Autarkh πιο (χαοτικά) δομημένους και αστικούς από ότι ακραίους. Στο "Alföld" οι Thy Catafalque σκληραίνουν εκ νέου τις φόρμες τους, και στο "Skopofoboexoskelett" οι Sleepwalker παραμένουν jazz-οειδώς κινηματογραφικά πειραματικοί. Οι Ολλανδοί Laster στο "Andermans Mijne" εξακολουθούν να εξερευνούν την weird θεατρικότητά τους, όπως και οι τιτάνες Krallice στο synth-riden "Porous Resonance Abyss" που αδικείται από τον όγκο της παραγωγής τους. Άκου όμως και το υπεραπαιτητικό και μεγαλόπνοο "Malivore" των Hasard. Στο Όσλο, οι Tilintengjort με το "In Death I Shall Rise" και οι Rosa Faenskap με το "Jeg Blir Til Deg", όπως και παραδίπλα οι Trondheim-ers Void στο "Jadjow" μάλλον κυκλοφόρησαν τα κρίσιμα avant-garde έργα της χρονιάς για τη σκηνή τους (ε, μετά το #1). Το "Master’s Murmuur" των Yellow Eyes αποτέλεσε ένα επιτυχημένο πείραμα, αλλά η κατηγορία σας αποχαιρετά με το "Image" των Hypomaniac Daydream, ένα παρανοϊκό death metal άλμπουμ που καινοτομεί ηχητικά και θεματικά.

Sulphur Aeon - Seven Crowns & Seven Seals

Οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως το "The Scythe of Cosmic Chaos" αποτέλεσε σταθμό για την πορεία των Γερμανών, αφού το τρίτο τους άλμπουμ έγινε κοινώς αποδεκτό ως μία από τις κορυφαίες exreme metal κυκλοφορίες του 2018. Στη νέα τους δουλειά, οι Sulphur Aeon διευρύνουν το ηχητικό τους όραμα, διανθίζουν την ακρότητα με καθαρές φωνητικές γραμμές και μελωδικά περάσματα, κι εστιάζουν στο χτίσιμο των κομματιών και στο μεγαλεπήβολο των ενορχηστρώσεων. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως εδώ δεν υπάρχουν γιγάντια riffs ή πως ο ηχητικός τους τρόμος υποχώρησε, απλώς όλα αυτά μπαίνουν στο παρασκήνιο, επιτρέποντας στο συγκρότημα να κάνει φανερή μια ωρίμανση που δεν θα απογοητεύσει αυτούς που προτιμούν το extreme metal τους λίγο πιο εγκεφαλικό και μεγαλοπρεπές.

Acausal Intrusion - Panpsychism

Στο τρίτο του άλμπουμ μέσα σε τρία χρόνια, το ντουέτο από τις Η.Π.Α., συνεχίζει να εξελίσσεται και να κάνει περισσότερο σαφές το ηχητικό του στίγμα. Έχοντας ως αφετηρία το χαοτικό, υπερτεχνικό death metal σχημάτων όπως οι Gorguts και οι Ulcerate, το συγκρότημα εμβαθύνει στον πειραματισμό και μπολιάζει τον ήχο του με black metal ξεσπάσματα που λοξοκοιτάζουν στους Krallice και funeral doom στοιχεία που παραπέμπουν στους Ahab. Το σημαντικότερο όμως είναι πως με κάθε νέα τους κυκλοφορία, οι Acausal Intrusion δείχνουν να βελτιώνονται σε όλα τα επίπεδα και καταλήγουν να ξεχωρίζουν ως ένα από τα σημαντικότερα ανερχόμενα γκρουπ εκεί έξω. Το "Panpsychism" είναι με διαφορά ο κορυφαίος τους δίσκος μέχρι σήμερα αλλά φαίνεται πως ακόμη έχουν πολλά να δώσουν.

Tetragrammacide - Typho-Tantric Aphorisms from the Arachneophidian Qur'an

Από την Kolkata της Ινδίας, όπου μας ταξίδεψε πριν λίγο καιρό το Underground Express, οι Tetragrammacide, στο δεύτερο άλμπουμ τους, παίζουν μανιασμένο και κατάμαυρο death metal. Όσοι είχατε ακούσει το ντεμπούτο τους, ίσως ξέρετε τι να περιμένετε αν και πάλι, εδώ, το συγκρότημα τα κάνει όλα καλύτερα και, σαφέστατα, πιο εκκωφαντικά. Οι ανυποψίαστοι, ετοιμαστείτε για 45 λεπτά άγριου κοπανήματος γεμάτα blast beats, brutal φωνητικά, και βίαια, σαρωτικά riffs, που ωθούν το ίδιο το extreme metal στα άκρα του. Με σιγουριά μια από τις πιο δυνατές (σε όλα τα επίπεδα) κυκλοφορίες του 2023. Προσεγγίστε με δική σας ευθύνη. Εμείς σας προειδοποιήσαμε.

Altarage - Worst Case Scenario

Είναι κάποια συγκροτήματα ρε παιδί μου που δεν βγάζουν κακούς δίσκους. Μια τέτοια περίπτωση είναι οι Altarage. Πάρτε στην τύχη μια οποιαδήποτε κυκλοφορία τους από το 2016 μέχρι σήμερα και, εφόσον γνωρίζετε τι θα ακούσετε, αποκλείεται να απογοητευτείτε. Παράλληλα όμως, οφείλω να ομολογήσω πως το συγκρότημα με κάθε του νέα δουλειά (ειδικά από το "The Approaching Roar" και μετά) δείχνει να έχει πιο καθαρά στο μυαλό του το μουσικό του όραμα. Στον έκτο τους δίσκο που κυκλοφόρησε φέτος, οι Βάσκοι παραμένουν επιβλητικοί και ακραίοι, χαοτικοί και στριφνοί, δύστροποι αλλά ουσιαστικοί. Το "Worst Case Scenario" είναι ένας δίσκος που θα σας πιάσει το κεφάλι και θα το βυθίσει με δύναμη στα δύσβατα όρη της παράνοιας. Είναι ένα ταξίδι δύσκολο και όχι για όλους που, όμως, όσοι το τολμήσουν θα σας πουν πως αξίζει και με το παραπάνω.

Gravesend - Gowanus Death Stomp

Δύο χρόνια μετά το άκρως νιχιλιστικό ντεμπούτο τους, οι Αμερικανοί κυκλοφόρησαν έναν δίσκο που διατηρεί την αιχμηρή σκοπιά τους, αλλά, παράλληλα, εμβαθύνει συνθετικά, κάνοντας σαφές πως οι Gravesend δεν είναι ένα συγκρότημα του σωρού, αλλά μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ανερχόμενες φωνές του σήμερα. 16 κομμάτια σε 37 λεπτά που μοιάζουν με περιήγηση στους υπονόμους της Νέας Υόρκης (της παλιάς, της βίαιης, της ορθόδοξης) φανερώνουν ένα σχήμα που συνδυάζει άψογα grindcore, death metal, και black metal στοιχεία, ενώ γνωρίζει καλά την τέχνη της ακρότητας, όπως την δίδαξε ο προφήτης Tom G. Warrior. Το "Gowanus Death Stomp" είναι μια δυνατή γροθιά στο κεφάλι που συνοδεύεται από μπόλικες κλωτσιές στην κοιλιά και στα πλευρά, είναι μια ωδή στη βία που ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά της και κρατάει τον ακροατή τσιτωμένο σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Αν αυτό σας ακούγεται άκρως ελκυστικό, τότε εδώ θα βρείτε μια από τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις της χρονιάς.

Let’s dig deeper: Οι Ashen Horde στο "Antimony" έδωσαν τεχνικό φώς στο σκοτάδι, αλλά οι Phobocosm επέστρεψαν με το "Foreordained" για να πνίξουν τα πάντα υπό μια ουράνια πίσσα. Οι Ωκεάνιοι Impetuous Ritual στο "Iniquitous Barbarik Synthesis" παραμένουν άρχοντες των σπηλαίων. Οι ανερχόμενοι Αμερικανοί Ruin Lust προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν την πολεμική εκδοχή του ιδιώματος στο "Dissimulant", όπως και οι οι Grave Desecrator, που ως παλαίουρες εκπρόσωποι της τραγόμορφης εκδοχής ξέρουν τα κόλπα και φαίνεται στο "Immundissime Spiritus". To "The Abyssal Plain" των Dryad επανέρχεται με το συνδυασμό black, death, crust για να μας τιμωρήσει που δεν το προσέξαμε παραπάνω, και οι Skrying Mirror στο "Omnimalevolence" παίρνουν το blackened death, την κληρονομιά των AEvangelist και το industrial και τους αλλάζουν τα φώτα. Ω ναι.

A’ - The Black

Agriculture - Agriculture

Ανέκαθεν στο extreme metal underground υπήρχαν περιπτώσεις που το hype προπορευόταν της μουσικής. Στην εποχή του διαδικτύου και του εφήμερου, αυτό είναι ακόμη πιο έντονο. Οι Agriculture με το ντεμπούτο EP τους είχαν συσπειρώσει μερίδα του κοινού, που ανέμενε πράγματα μεγάλα στο πρώτo full length. Η The Flenser φέτος κυκλοφόρησε μερικούς σημαντικούς δίσκους με το "Agriculture" εξαρχής να ορίζεται ως τέτοιο, αφού η προοδευτική (αισθητικά και ηχητικά) ματιά των Αμερικανών στο σύγχρονο black metal, με γενναίες δόσεις shoegaze, alternative και δυσαρμονικού χάους, είναι ακαταμάχητη. Εδώ γεννιέται κάτι πραγματικά σπουδαίο.

Predatory Void - Seven Keys To The Discomfort Of Being

Μέλη (νυν και πρώην) από Oathbreaker, Amenra, Aborted, Carnation και Cross Bringer, οι Predatory Void τράβηξαν μονομιάς τα βλέμματα επάνω τους. Το "Seven Keys To The Discomfort Of Being", απέδειξε πως οι Ευρωπαίοι δεν χρειάζονταν καμία περγαμηνή ή προετοιμασία για να σαρώσουν με το ισοπεδωτικό μοντέρνο black metal τους. Δάνεια από post/sludge/core, έμφαση στο κοφτό (αλλά όχι λειψό) riffing, και τα φωνητικά της Lina R να γδέρνουν ψυχές. Οι Predatory Void είναι ήδη έμπειροι και ετοιμοπόλεμοι και εμείς αναμένουμε τη μεγάλη έκρηξη από το κενό.

Iravu - A Fate Worse Than Death

Το ντεμπούτο του μονομελούς black metal σχήματος από την Μαλαισία δεν μας κέντρισε απλώς το ενδιαφέρον από το εξώφυλλό του. Ούτε από τον αντισεξιστικό και αντιφασιστικό του λόγο. Οι Iravu με το "A Fate Worse Than Death" δεν ηχούν απλά ποιοτικοί ή ανερχόμενοι. Η έμφαση στις progressive αδυναμίες και τα στοχευμένα κιθαριστικά σόλο, οι μετρημένες αναπτύξεις θεμάτων, όλα εν τέλει, συνιστούν ένα άλμπουμ που στέκεται επάξια στις κορυφαίες black metal κυκλοφορίες της χρονιάς, μέσα στο αινιγματικό του μεγαλείο. Δηλώνουμε οπαδοί.

Marthe - Further In Evil

H Marzia των Horror Vacui μας είχε υποψιάσει με το "Sisters Of Darkness". Η συνέχεια ήταν αρχοντική. Μεταγραφή σε κορυφαίο label, εμβάθυνση στις epic doom/black metal αρετές και αισθητικές, το πνεύμα του Quorthon και των Amebix να χορεύουν μες το δάσος, και κυρίως, πολύ συναίσθημα. Το "Further In Evil" σε κερδίζει με την ειλικρίνειά του, την αφοσίωση στην τέχνη του, το αίσθημα μοναξιάς και τελετουργίας που αποπνέει. H Marthe δεν νέρωσε το κρασί της, επέμεινε στο όραμά της και κυκλοφόρησε ένα δίσκο αντάξιο των προσδοκιών μας.

Theophonos - Nightmare Visions

Η άτυπη συνέχεια των Serpent Column δεν είναι ένα άγουρο και ανώριμο μα ενθουσιώδες μουσικό έργο. Ο Jimmy Xamzey επανασυστήνεται με τους Theophonos και το "Nightmare Visions", ένα απόκοσμο και γοητευτικό avant-garde black metal έργο, που σε προσκαλεί στην σπειροειδή παράνοια. Μια κυκλοφορία που κάθε φορά που επέστρεφε στα ακουστικά μας, μας έκανε να αντιλαμβανόμαστε πως διαθέτει, πέρα από όλα τα ουσιώδη και εντυπωσιακά στοιχεία του ήχου, μια ξεχωριστή οπτική πάνω στο εν λόγω ιδίωμα. Κοινώς, οι Τheophonos δεν είναι μια ακόμη ιδιαίτερη μπάντα. Και έπεται συνέχεια.

B’ - The Death

Reverence To Paroxysm - Lux Morte

Ντεμπούτο μεν, από ανθρώπους που γνωρίζουν καλά το μεξικάνικο underground δε. Οι Reverence To Paroxysm από την πόλη του Mexico εξαπολύουν μια βάναυση death metal επίθεση που η ακρότητα της βρίσκεται στις αργές ταχύτητες. Οξύμωρο; Αν οι ατμόσφαιρες του "Lux Morte" γίνουν σωστά αντιληπτές, τότε το "Lux Morte" θα απελευθερώσει όλη την βλοσυρή μα και εγκεφαλική του τεχνοτροπία. Πέραν της σήψης και της δυσωδίας, εδώ θα ακούσεις επίσης ένα από τα καλύτερα μπάσα της χρονιάς και βαθιά growls που χάνονται στην άβυσσο. Άξιοι.

Fleshvessel - Yearning: Promethean Fates Sealed

Αφού οι Fleshvessel μας ερέθισαν τόσο, κι εμείς θα το χοντρύνουμε: αυτή η τετράδα από το Chicago ίσως αποτελέσει και τους επόμενους Maudlin Of The Well. Το ακραίο metal συναντά έναν σκασμό από κλασικότροπα και παράξενα όργανα, οι δομές είναι ξεκάθαρα avant-garde, μελωδίες ουράνιες μπλέκονται με death/doom παροξυσμούς κι όλα μαζί δημιουργούν ένα υπέροχο σύμπλεγμα ήχων κι αισθήσεων που είναι καταδικασμένο να φτάσει πολύ ψηλά. Το μόνο μας παράπονο από ένα, κατά τ’ άλλα έξοχο ντεμπούτο, είναι το drum machine, βρείτε ντράμερ και πετάξτε ως τον Ήλιο!

Fabricant - Drudge To The Thicket

Μην σε αποπροσανατολίζει το μυστήριο φυσιοκεντρικό εξώφυλλο, εδώ βρίσκεται ο νέος σου techdeath έρωτας. Αν υπάρχει κάποιο στοιχείο που διαχωρίζει τους Αμερικανούς Fabricant από τα τόσα άλλα γκρουπ του είδους, είναι οι αμέτρητες περίτεχνες λεπτομέρειες στις δομές και τα παιξίματα τους. Κάθε τραγούδι είναι μια μικρή οδύσσεια, χωρίς όμως να χάνεται ποτέ η μουσική εστίαση και η εκπληκτική αίσθηση του ρυθμού που χαρακτηρίζει όλη την μπάντα. Παρά λοιπόν την πολυπλοκότητα του, το "Drudge To The Thicket" είναι ένα death metal σχεδόν διασκεδαστικό, με την καλύτερη δυνατή έννοια.

Serpent Of Old - Ensemble Under The Dark Sun

Το όνομα της μπάντας, η καταγωγή από Τουρκία, το ασπρόμαυρο επιβλητικό εξώφυλλο, όλα έδειχναν προς μια μυστικιστική μουσική πρόταση. Υπάρχει όντως μια αύρα μυστικισμού, όμως οι Serpent Of Old στο ντεμπούτο τους παρουσιάζουν καυτό dissonant death/black που καταπίνει τεχνική και ξερνάει μαυρίλα. Άριστα δομημένο, ξεκάθαρο μα και πυκνό, το "Ensemble Under The Dark Sun" είναι ένα αινιγματικό και εξαίσια δουλεμενο άλμπουμ που μοιάζει να ανοίγει ένα μονοπάτι με ιδιαίτερο προσωπικό στυλ για τους δημιουργούς του. Μας έχουν ήδη πείσει και ψήσει.

Warkrusher - Armistice

Θέλεις κάτι έντεχνο και τεχνικό; Μήπως ένα εγκεφαλικό slow burner ή ένα άλμπουμ με avant ανησυχίες; ΨΑΞΕ ΤΑ ΑΛΛΟΥ. Εδώ έχει καλό αγνό stenchcore και οι Καναδοί Warkrusher πρέπει να θεωρούνται οι νέοι πρίγκηπες του genre. Thrash/death βία και crust ξύλο, ρυθμοί καταιγιστικοί και αδυσώπητοι και η συνένωση μισού αιώνα punk κουλτούρας με ότι ηχητικά σαδιστικό έχει να προσφέρει το extreme metal, αποτελούν την συνταγή του "Armistice" και, όσο κι αν θες να αλλάξεις τις δοσολογίες, η γεύση μένει η ίδια. Χάος και underground.

C’ - The Thrash

Transgressive - Extreme Transgression

Όταν το μήνυμα ξεπερνά τη μουσική και εκεί που οι στίχοι επιτελούν σαφώς ανώτερο έργο από το να υπάρχουν απλά για το εύηχο του θέματος, η κριτική μιας κυκλοφορίας γίνεται σαφώς δυσκολότερη. Ευτυχώς για όλους, το ντεμπούτο των Transgressive διαθέτει τόσο την ποιότητα, όσο και τη βαρυσήμαντη θεματολογία, ασχολούμενο στιχουργικά με θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, φεμινισμού και δικαιωμάτων της LGBTQ+ κοινότητας - και ξανακάνοντας το thrash σκεπτόμενο και κοινωνικά κριτικό, μακριά από κούφια λόγια και βία για τη βία.

Graveripper - Seasons Dreaming Death

Σοβαρό thrash ντεμπούτο από Indianapolis μεριά, με επιρροές από ‘80s Slayer και αρχαίους, thrash Metallica, με εξώφυλλο με θεριστή και άγνοια κινδύνου σε συνθέσεις. Οι Graveripper χρειάστηκαν δύο EP για να φτάσουν στην κυκλοφορία του ολοκληρωμένους τους πρώτου άλμπουμ, αλλά τα 34 λεπτά του δείχνουν μια μπάντα με τσαγανό, που ήδη κολυμπάει στα βαθιά νερά του ιδιώματος τους δίχως φόβο.

Pest Control - Don’t Test The Pest

Αν οι Drain ήταν Βρετανοί, πιο χύμα και χαβαλέδες και με συνθετική αίσθηση που έγκειται πλησιέστερα στο thrash από τα λοιπά των επιρροών τους, τότε θα αναφερόμασταν στους Pest Control και στο πρώτο τους δίσκο. Το "Don’t Test The Pest" είναι απολαυστικό, δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά περισσότερο του ελάχιστου δυνατού και συνεχίζει μια παράδοση που ξεκίνησε από τους DRI και τους SOD, συνέχισε με τους Municipal Waste και διαιωνίζεται δίχως καν να το προσπαθεί ιδιαίτερα.

Leper Colony - Leper Colony

Παλιομοδίτικο death/thrash προσφέρουν οι Γερμανοί στην πρώτη τους δουλειά, επηρεασμένη από σχήματα σαν τους Morgoth και τους Slayer της εποχής "Haunting The Chapel" / "Hell Awaits". Ωμή δύναμη, ηχητικός ολοκληρωτισμός αλλά και σαφή περιθώρια βελτίωσης χαρακτηρίζουν το ομότιτλο άλμπουμ μιας μπάντας βετεράνων μουσικών του χώρου, το οποίο γοητεύει, απασχολεί, μα δεν συναρπάζει.

Malleus - The Fires Of Heaven

Ντεμπούτο γεμάτο ψεγάδια, άναρχο, άξεστο, γρήγορο και βρώμικο. Μέσες άκρες έτσι μπορεί να περιγράψει κανείς εν συντομία το εναρκτήριο δισκογραφικό πόνημα των Malleus, οι οποίοι απομακρύνονται από τη συνήθη στιχουργική των σχημάτων του χώρου τους και κοιτάζουν προς το παρελθόν και τον ερχομό των Ευρωπαίων στη Νέα Αγγλία κατά τον 17^ο αιώνα. Με τραγουδιστή που θυμίζει αμυδρά θρυλικές περσόνες του ήχου όπως ο Quorthon με την ατσαλοσύνη και την τραχύτηα των ερμηνειών του, οι Malleus βρίσκονται σε καλό δρόμο για να τραβήξουν τα βλέμματα προς το μέρος του - απλώς δεν έχουν φτάσει ακόμη σε αυτό το σημείο.

Aetherian - At Storm’s Edge

Οι αναμενόμενες αρχικές σκέψεις περιστρέφονταν γύρω από τη σημαντικότητα του δεύτερου δίσκου και τις υψηλές προσδοκίες που δημιούργησε το ντεμπούτο τους. Μία ακρόαση αρκούσε ώστε να δοθούν οι απαραίτητες διευκρινήσεις: μεγαλεπίβολες συνθέσεις που σε γραπώνουν με την ένταση και τη μελωδία τους και δε θες να σε αφήσουν. Παθιασμένα φωνητικά - κραυγές, οδηγός για ομαδικές επικλήσεις, μελαγχολικό συναίσθημα που βρίσκει διέξοδο μέσω θριαμβευτικών κιθαριστικών θεμάτων, όλα αυτά εμπλουτίζουν το melodeath της μπάντας που εν τέλει φέρει και επικό τόνο. Καλά τα πήγανε.

Melan Selas - Zephyrean Hymns

Η νέα γενιά του ελληνικού μαυρομέταλλου πρωταγωνίστησε φέτος και στάθηκε επάξια δίπλα στους δημιουργούς του. Ξεχωριστή περίπτωση οι Τρικαλινοί, η παράλληλη χρήση της ελληνικής γλώσσας πλάι στα αγγλικά δίνει ιδιαίτερο βάθος στην αποτύπωση εικόνων, όπου κυριαρχεί η Φύση. Θρύλοι και δοξασίες αποτυπώνονται μέσω φιλοσοφικής οπτικής, το σποραδικό thrash metal συνεισφέρει τα μέγιστα ώστε κάτι οικείο να ακουστεί εκ νέου συναρπαστικό, οι ερμηνείες της Astraea άλλοτε αμβλύνουν και άλλοτε οξύνουν τις αισθήσεις, ούσες σε αρμονία με την πληθώρα riffs από τον D.K. Γοητευτική γκρίζα ατμόσφαιρα.

Deviser - Evil Summons Evil

Πρόκειται περί κατορθώματος, το δίχως άλλο. Εν έτει 2023 οι Deviser βρίσκουν τη δύναμη, το πάθος και ό,τι άλλο θέλετε και ξαναγίνονται απαραίτητο άκουσμα, ίδιας δυναμικής με το "Unspeakable Cults". Μπολιάζουν άρτια το σκοτεινό heavy metal με το black, δίνουν τη δική τους ερμηνεία περί «κακού» και προσθέτουν συμφωνικά στοιχεία κάνοντας την ατμόσφαιρα ακόμα πιο απειλητική και σκοτεινή, έστω και αν κυριαρχούν οι mid-tempo ρυθμοί. Δεν ξέρω αν μιλάμε για μια ολική επαναφορά τους, το προφανές είναι πάντως πως το κατάμαυρο κερί τους καίει πιο φωτεινό για τα τελευταία αρκετά χρόνια.

Spectral Lore - 11 Days

Η πρώτη από τις δύο φετινές εμφανίσεις του Ayloss (συγχωρέστε μου την παράλειψή του στην παρουσίαση των Auriferous Flame) έρχεται με τη μορφή καταγγελίας για το διαρκές έγκλημα που συντελείται εις βάρος των προσφύγων στη Μεσόγειο. Τα black metal έπη στέκονται δίπλα σε διευρυμένες synth/ambient συνθέσεις, με αμφότερα να εκφράζουν την οργή του δημιουργού, δομώντας με αυτόν τον τρόπο ένα πνιγηρό σκηνικό. Ξεκάθαρα πολιτικοποιημένο μουσικό έργο, φροντίζει να ευαισθητοποιήσει τους όποιους ενδιαφερόμενους με άμεσο και όχι αλληγορικό τρόπο. Γροθιά για γερά στομάχια.

Burial Hordes - Ruins

Η black/death μηχανή των Αθηναίων παρουσιάζει την πλέον ολοκληρωμένη δουλειά της, η οποία δύναται να μυήσει και νέο ακροατήριο στο ακραίο τους metal. Εξίσου σπηλαϊκοί όσο και τεχνικοί, βασίζονται σε μια εντυπωσιακή παραγωγή που προκρίνει την ηχητική ευκρίνεια, παράλληλα με τη μετάδοση του σκότους. Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από αδιάκοπη επιθετικότητα, ικανή να διαλύσει κάθε προϋπάρχον ευχάριστο συναίσθημα, με την άβυσσο και το χάος να φαντάζουν ως οι μοναδικοί τελικοί προορισμοί, οι οποίοι αντικατοπτρίζουν πλήρως την πραγματικότητα των τελευταίων ετών. Ήρθε η ώρα για την μπάντα να λάμψει μέσα από τα σκοτάδια της.

Let’s dig deeper: Φορτισμένο αντιφασιστικό black metal από Διχόνοια και Θλίψις σε «Στη Γκρίζα Πολιτεία» και "Dawn Of Defiance" αντίστοιχα. Σπαστικός και πειραματισμός εντός των ορίων του ακραίου ήχου από The WOTHROSCH Collective στο βάναυσο "Odium" και Dernier Martyr στο στρυφνό "Palimpseston". Ουσιώδες black/death metal από τις σπηλιές οι Chthon στο "Eremite" και από τις κατακόμβες οι Decipher στο "Arcane Paths To Ressurection". Στοχευμένο thrash metal από τους έμπειρους Riffobia στην ομότιτλη δουλειά τους πρωτοεμφανιζόμενους Venus στο "Obscured Until Observed". Θρασοντέθ ξύλο από τους Vasanist στο "Deceptor" και πολεμικές, Ross Bay καταστάσεις από τους Thromvosis στο "Proclamation of the Smegmatic Warcult". Ψυχωμένο black metal από Auriferous Flame στο εξαιρετικό "Ardor For Black Mastery", μελωδικά, πανέμορφα escapist έπη από τους Lord of Angmar στην ομώνυμη κυκλοφορία τους, και επιβλητικές ατμόσφαιρες από τους Drakon Ho Megas στην «Έλευση Αντιχρίστου». Καταλήγουμε με την ασφυκτική και ασήκωτη πειραματική σύμπαρξη Dodsferd και Sarvok καθώς και με τους This Is Past, που στις «Στιγμές Αμηχανίας» που μάλλον κυκλοφόρησαν το άβολο καλειδοσκοπικό avant-barocque έργο της χρονιάς.

Wolves In The Throne Room - Crypt Of Ancestral Knowledge

Αρκεί ένα δείγμα γραφής από τους ηγέτες του αμερικανικού black metal (σε μια χρονιά που έδειξε τα δόντια του) για να τους συμπεριλάβουμε στην ανασκόπηση. Οι Wolves In The Throne Room εξερευνούν τις δύο πτυχές του ήχου τους προσεκτικά, αναμορφώνοντας το πρόσφατο παρελθόν τους και παραμένουν ζεστοί ενώ μας προσφέρουν το ψύχος των οροσειρών της Ολύμπια σε νότες.

Dream Unending & Worm - Starpath

To "Bluenothing" του 2022 μας είχε αποδείξει το ότι οι Worm δεν σκοπεύουν να επαναπαυτούν. Το "Song Of Salvation" των Dream Unending, την ίδια χρονιά, τους καθιέρωσε ως το απόλυτο σχήμα στη νέα σοδειά του doom/death metal. Η συμβίωσή τους στο split "Starpath" μας δίνει άλλο ένα κομμάτι στο μωσαϊκό των επιμέρους ήχων των δύο σχημάτων. Εν τέλει, αυτό όμως που καταφέρνει η κυκλοφορία αυτή είναι να συμπυκνώνσει σε 45 λεπτά μουσικές από τους 2 κορυφαίους εκπροσώπους ενός ιδιώματος που αναβιώνει.

Hebephrenique - Non Compos Mentis

Black metal, death metal, avant-garde πειραματισμοί, και όλα τα ενδιάμεσα. Το "Non Compos Mentis" των Αυστραλών, με μέλη από Ashen Horde και Norse, Hebephrenique, είναι εντυπωσιακά θαρραλέο. Συστήνονται με μισή ώρα σπαστικής μουσικής η οποία δεν λυγίζει από το βάρος των επιμέρους. Οι επιρροές ξεκάθαρες, το ίδιο όμως και το όραμα. Το full length αργεί;

Tribulation - Hamartia

Με τρείς νέες συνθέσεις και μια διασκευάρα σε Blue Oyster Cult, η συνέχεια των Σουηδών έπειτα από το "Where The Gloom Becomes Sound" αναμενόταν με ενδιαφέρον. Οι Tribulation αναζητούν το επόμενο κεφάλαιο της πολυσχιδούς καλλιτεχνικής τους πορείας και στο EP "Hamartia" κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Να γράφουν δουλεμένα κομμάτια, στα όρια του ακαταμάχητου, αφήνοντας και ένα πλανώδιο ερωτηματικό για το μέλλον.

Mournful Congregation - The Exuviae of Gods - Part II

Στο δεύτερο μέρος της σειράς από EP, ένα χρόνο μετά το πρώτο, οι παλαίουρες Mournful Congregation κυκλοφορούν δύο πελώριες, σε βάρος, funeral doom συνθέσεις και μια επανηχογράφηση από το μακρινό 1995, και σε αυτό το χωροχρονικό παιχνίδι επαναπροσδιορίζουν εν μέρει την συνθετική, πένθιμη, πικρά μελωδική τους ταυτότητα και διατηρούνται ζεστοί μέχρι το καίριο χτύπημα. Καλά τα side projects, να συγκεντρωθούμε όμως.

Let’s dig deeper: Η Lust Hag φέτος μόνο demos, EP και splits κυκλοφόρησε, συστήνοντας το feral black metal της στο κοινό. Επιλέγουμε το split με Bury Them And Keep Quiet για να τη συστήσουμε στο κοινό, αφού ο συνδυασμός ωμού και συμφωνικού που πιάνει εδώ μας γοητεύει. Οι Trhä, σε παρόμοιο κλίμα φέτος έχουν 9 splits, 5 Eps, και 1 full-length. Από τις απαρχές του έτους όμως, το φυσιολατρικό, φαντασιόπληκτο, escapist ambient/raw black metal τους όπως ξεδιπλώθηκε στη σύμπραξη με Eliante, παραμένει η αγαπημένη μας στιγμή από την φετινή υπερπροσφορά τους. Το split "Genesis Of Cyclopian Sorcerer" από ZAÄAR και Spintria το ακούσατε για να χαωθείτε ανάμεσα στην avant-jazz και την black metal εκδοχή της ή τσάμπα τα γράφαμε;

Dodheimsgard - Black Medium Current

Είμαστε βέβαιοι πως οι DHG δεν είχαν «ανάγκη» ένα δίσκο στο 2023 για να παραλάβουν οποιαδήποτε τιμητική διάκριση για το καλλιτεχνικό τους αποτύπωμα. Οι Νορβηγοί, από την πρώτη στιγμή και με κάθε δισκογραφικό τους βήμα άφηναν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην εξέλιξη του avant-garde (black) metal, το οποίο, χωρίς αυτούς θα ήταν ριζικά διαφορετικό. Ο Vicotnik, το δήλωσε ευθαρσώς και στη συνέντευξή μας, πως είναι μέρος της ιστορίας του ήχου. Σημαντικό, και το γνωρίζει. Τι συμβαίνει όμως με το "Black Medium Current", και όχι απλώς γνώρισε συντριπτικά καθολική αποδοχή, αλλά φιγουράρει περήφανα και στην κορυφή της λίστας μας με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς;

Οι μεγάλοι καλλιτέχνες, αυτοί που τα έργα τους υπερβαίνουν εαυτούς και αντιφάσεις και  χαράζουν ένα ρηξικέλευθο, μοναχικό μονοπάτι, συνήθως μπορούν να σμιλεύσουν αριστουργήματα από το κενό. Ο ιθύνων νους της μπάντας μαγεύτηκε ξανά, οκτώ χρόνια μετά το αριστουργηματικό "A Umbra Omega", από την επιστημολογία, τη δυαδικότητα πνεύματος και ύλης, από τις αισθήσεις, την εμπειρία, το αθέατο. Και τα αποτύπωσε πάνω στη μουσική του. Ο φετινός δίσκος των Dodheimsgard είναι ένα έργο του οποίου τα επιμέρους παραμένουν εξωπραγματικά γοητευτικά, αλλά κι αναλλοίωτα μες τον χρόνο. Η σύνθεσή τους, δεν τα υπερβαίνει απλώς, αλλά αποτελεί ένα ολιστικό αποτύπωμα του τι εστί σκοτεινή, ακραία, καινοτόμα τέχνη στη μουσική. Το μέσο είναι το μήνυμα και η ροή της μαύρης ενέργειας μεταξύ πομπού και δέκτη ασταμάτηση. Αφέσου. Κλείσε τα μάτια και ταξίδεψε. Αυτό είναι ένα διορατικό και ενδοσκοπικό έργο που θα αφήσει εποχή. Και όχι επειδή το λέμε εμείς. There is no way out of here.

R! Spotify Playlist