Autarkh

Όταν από τις στάχτες των εμβληματικών Dodecahedron ξεπρόβαλλαν οι Autarkh, οι προσδοκίες ήταν ήδη μεγάλες για μερίδα του extreme metal underground κοινού. Το ντεμπούτο τους, "Form In Motion" το 2021, ήρθε και διέλυσε και τις προσδοκίες, και τον ανταγωνισμό, και οριακά το ιδίωμα το ίδιο. Ο mastermind Michel Nienhuis, σε συνέντευξή μας με αφορμή το δίσκο, είχε εξηγήσει πως είχε ως στόχο να συνενώσει το avant-garde, τις δυσαρμονίες, τον ηλεκτρονικό/edm ήχο και eats, και φυσικά το black metal. Παρά το γεγονός πως αυτή η προσέγγιση δεν ήταν η πρώτη φορά που θα εμφανιζόταν, η εκτέλεση και το αποτέλεσμα, ηχούν ακόμη ριζοσπαστικά. Αλλά μην τα ξαναγράφω.

Οι Autarkh όμως, δεν παρέμειναν στάσιμοι. Και πώς θα μπορούσαν. Με το alter-ego τους, τους Autarkh III, αποδόμησαν τις δημιουργίες τους και όπως απέδειξαν στο "Roadburn Redux 2021", ακόμη και στις πιο progressive/ambient στιγμές τους κρύβουν μεγάλη μουσικότητα και όραμα. Συνεπώς, η είδηση της άφιξης του δεύτερου δίσκου των Ολλανδών, άφηνε ερωτηματικά ως προς το ποια κατεύθυνση θα ακολουθούσαν. Το "Emergent" κατέφθασε και δείχνει πως οι Autarkh είναι αποφασισμένοι να χαράξουν το δικό τους, μοναχικό μονοπάτι, αφού διαφοροποιείται αισθητά από τους 1+1 προκατόχους του.

Οι Autarkh, συστήνονται εκ νέου με το δεύτερο full length τους. Στα 46 λεπτά που διαρκεί, το εκ νέου πλούσιο σε πληροφορία, "Emergent" βρίσκει το σχήμα να απομακρύνεται από το extreme metal χάος του ντεμπούτου του. Υπό μία έννοια, οι Autarkh μετατόπισαν το καλλιτεχνικό τους επίκεντρο από τους Dodheimsgard στους Strapping Young Lad. Αυτό, φυσικά συνεπάγεται πως εδώ δεν έχουμε ένα απλό industrial metal άλμπουμ. Σίγουρα, οι πιο εγκεφαλικές στιγμές των Nine Inch Nails, των Genghis Tron, των Fear Factory και των Ministry έχουν εμποτίσει τα glitch και τα ρυθμικά μέρη των εννέα συνθέσεων του δίσκου, όπως φαίνεται και στο "Eye of Horus" με την γοητευτική μπασογραμμή του, αλλά το "Emergent" δεν μένει σε καλούπια. Τιμάει τον περιεκτικό όρο "contemporary metal" στο έπακρο.

Κάπως έτσι, οι Autarkh σκηνοθετούν το παράδοξο της «αισιόδοξης δυστοπίας», όπως ψωνισμένα, θα το ονόμαζα. Οι φωνητικές γραμμές και τα βασικά κιθαριστικά θέματα, αποτελούν τον φωτεινό πόλο στην απόμακρη δυσαρμονική προσέγγιση του προκατόχου, στα ίδια επίπεδα. Παράλληλα, η ευθύτητα των επιμέρους μουσικών θεμάτων κομματιών όπως το "Strife", καθίσταται δαιδαλώδης από τις εναλλαγές τους, οι οποίες όμως εμφανίζονται σπονδυλωτά. Τα ποικίλα ατμοσφαιρικά περάσματα, απότοκα, όπως αποκαλύπτεται μεγαλοπρεπώς σε τραγούδια σαν το "Refocus" που απηχεί τις Autarkh III στιγμές των μουσικών, έχουν σαφή λόγο ύπαρξης, που δεν είναι άλλος από την sci-fi εικονοπλασία.

Το "Emergent", στοχευμένο και ουσιώδες, παρουσιάζει μια εντυπωσιακή συνθετική εξέλιξη μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Η δυάδα των "Duhkha" και "Trek", παρουσιάζει από black metal καταιγισμούς μέχρι ονειρικές μπασογραμμές και φωνητικά, με την πολυεπίπεδη ρυθμική και ηλεκτρονική/industrial προσέγγιση να οικοδομεί ένα συμπαγές περίβλημα. Η ταυτότητα των Dodecahedron και Autarkh, δύο σημαίνοντων σχημάτων στο σύγχρονο avant-garde extreme metal, αποκτά μια ακόμη πτυχή στην καινοτόμα πολλαπλότητά της. Πιθανώς, το "Emergent" να διχάσει το κοινό που γοητεύτηκε από την ηχητική ακρότητα του παρελθόντος. Πιθανώς όμως, και να επιτρέψει σε διαφορετικό/άλλο κοινό να έρθει κοντά με έναν συνδυασμό και μια αισθητική που φαντάζουν δυσπρόσιτα.

Αναλόγως τη σκοπιά από την οποία προσεγγίζεται το "Emergent", μπορεί να ηχήσει ως αποξενωτικό ή συμπεριληπτικό. Στο φινάλε του, με το λαβυρινθώδες "Ka", το άλμπουμ θα καταστήσει σαφές πως ακόμη και στις πιο «ήπιες» και μεστές του στιγμές δεν ηχεί απλοϊκό. Οι Autarkh, ανασυγκρότησαν τα επιμέρους συστατικά του ήχου τους με τρόπο ώστε να του δώσουν περισσότερο (neon) φως, καθώς και να εντείνουν το αστικό/δυστοπικό του στίγμα. Απομακρυνόμενοι από το extreme metal, καθώς και από τις δυσαρμονικές προεκτάσεις, όχι όμως αρκετά, αν αναλογιστείς το εντυπωσιακό εναρκτήριο "Open Focus", οι Autarkh δίνουν απαντήσεις όσον αφορά τη συνέχειά τους, αλλά κυρίως γεννούν περισσότερα ερωτήματα. Ως σπουδαίοι οραματιστές καλλιτέχνες, ακολουθούν μια μοναχική πορεία, που, μακριά από όρους δικαίωσης/αναγνώρισης, τους καθιστά ένα συγκρότημα απαραίτητο στο σύγχρονο πειραματικό / καινοτόμο σκληρό ήχο. Και εμάς τυχερά που τους ζούμε.

Bandcamp