The Magus

Η ιστορία του The Magus, aka Γιώργος Ζαχαρόπουλος, βαδίζει χέρι χέρι με αυτήν του ελληνικού ακραίου ήχου και είναι λίγο πολύ γνωστή σε όσους κατέχουν τα βασικά του. Θεωρώντας πως το παρελθόν του δε χρήζει περαιτέρω παρουσίασης, θα σταθώ στις πρόσφατες παρουσίες του, με τη μία εξ αυτών να ξεχωρίζει για ιδιαίτερο λόγο. Από τη μία η διπλή του εμφάνιση με τους Yoth Iria, και από την άλλη το κλείσιμο ενός κεφαλαίου με το οποίο έχει ταυτιστεί, ο ίδιος και το οχτάχορδο μπάσο του Baron Blood.

Η ύπαρξη των θρυλικών Necromantia έλαβε τέλος προ διετίας μέσω του "To The Depths We Descend…" και ουσιαστικά μέσω αυτού υπήρξε η αρχή μιας νέας πορείας. Καταφθάνει φέτος, φέρει τίτλο - γλωσσοδέτη , μία μετοχή που αλίμονο αν ακόμα και εμείς οι ημεδαποί γνωρίζουμε τί σημαίνει, πόσω μάλλον τα εξωτερικά αυτιά. Με μια γραμματοσειρά που θα ζήλευε και ο Bruce Dickinson για κάποιον μελλοντικό του δίσκο, η δολοπλοκία και η μηχανορραφία φαντάζουν ως οι κοντινότερες έννοιες για τον τίτλο του δίσκου.

Θα βρούμε ορισμένες σταθερές, από τους συνεργάτες έως τη θεματολογία: El, Maelstrom & George Emmanuel συντροφεύουν εκ νέου τον Magus στο νέο του μουσικό ταξίδι, όπου ο αποκρυφισμός, τα σύμβολα και ο Εωσφόρος ως άλλος Προμηθέας κυριαρχούν στο θεματικό κομμάτι. Κι όμως, παρόλα τα οικεία πρόσωπα και τη θεματολογία, ο δημιουργός επιλέγει να διαφοροποιηθεί μουσικά, παραμένοντας εντούτοις αναγνωρίσιμος. Το ψέλλισμα θάνατος - αναγέννηση μόνο τυχαία δεν ακούγεται.

Συνειδητά απέχει από το να ταυτιστεί με τον ελληνικό ήχο και παίρνει αποστάσεις και από τους Necromantia. Ο γέγονε γέγονε, ήγγικεν η στιγμή για δυσαρμονίες και πειραματισμό. Έτσι αντιλαμβάνομαι σε μεγάλο βαθμό τούτη την προσπάθεια, η οποία περεμπιπτόντως βρίθει συμφωνικών στοιχείων δια χειρών Χρήστου Αντωνίου. Σα να προσπάθησε να ενώσει υπό μία σκέπη κάποιες από τις αγάπες και μουσικές του αδυναμίες, ο Magus προσφέρει ποικιλία, αναμενόμενο σκοτάδι, συναρπαστική στιχουργία αλλά και στιγμές αμηχανίας.

Σίγουρα δεν πρόκειται για άκουσμα που θα σε γραπώσει μεμιάς, εξαιρώντας τις μετωπικές μαυρομέταλλες επιθέσεις, οι οποίες βρίσκουν στόχο άκοπα. Παρούσες και εκλεκτές οι αναφορές σε horror movies, κυρίως μέσω των πλήκτρων, ένιωσα πάντως ότι οι μεταβάσεις από το ένα μέρος στο άλλο - δεν είναι και λίγες - έχρηζαν περαιτέρω ομαλότητας. Μιλάμε για μια πληθώρα πληροφοριών, όπου το black metal συναντά το ελληνικό αρχαϊκό folk, μεγαλοπρεπείς συνθέσεις, δυσαρμονικά περάσματα, καταλήγοντας σε ένωση New Orleans blues, film noir αισθητικής με black metal εκ νέου. Ζόρικο.

Κάνοντας τη σούμα ως επίλογο, η νέα προσπάθεια του Magus φέρει θετικό πρόσημο εν τέλει. Η έλλειψη συνοχής ανά διαστήματα και η υπερπληροφορία δεν αναιρούν την αρχική καλή πρόθεση διαφοροποίησης και την επιθυμία του δημιουργού να μην αγκιστρωθεί στο παρελθόν του. Εξάλλου, ο ήχος ενός zippo παραμένει εσαεί γοητευτικός, αν όχι φετιχιστικός για εμάς τους καπνιστές. Στα υπέρ του δίσκου προστίθεται και ένα εξαιρετικό εξώφυλλο, σε περίπτωση που κάποιος πίστεψε ότι επειδή άσπρισαν τα μούσια μου και αραίωσαν τα μαλλιά μου έγινα γκρινιάρης. Μπορεί και να’ ναι έτσι.

Bandcamp