Downfall Of Gaia

Μερικές μπάντες, απλά σου κάνουν το κλικ. Διαθέτουν, σε αισθητική, στάση, ήχο, προσωπικότητα, πληθώρα στοιχείων που αναζητάς στον ήχο. Αν δε, το ηχητικό αποτέλεσμα, δικαιώσει τις προσδοκίες στην πρώτη επαφή, τότε δύσκολα θα πάψεις να τις ακολουθείς, ακόμη και αν, κατά την πορεία τους, απέκλιναν από εκείνα που σου είχαν προσφέρει στην πρώτη ακρόαση. Για μένα, μια τέτοια περίπτωση είναι οι Downfall Of Gaia. Η επιστροφή τους με το "Silhouettes Of Disgust", όμως, φροντίζει να ανανεώσει τους όρκους και να προκαλέσει έναν, πέραν του δέοντος, ενθουσιασμό.

Πιο συγκεκριμένα, το ντεμπούτο "Epos" της μπάντας το 2010, δεν ήταν μια απλή κυκλοφορία. Στον μικρόκοσμό μου, το ξεπέταγμα από τα βάθη του ευρωπαϊκού (και ειδικά του γερμανικού) D.I.Y., με όχημα το τότε ακμάζον κίνημα του neo-crust, και η καταβύθιση στο post-black metal που είχε αρχίσει να διαφαίνεται ως η νέα τάση, ήταν ένα γεγονός εξέχουσας σημασίας. Ο τότε ακραίος ήχος, έπειτα από τις «σφαλιάρες» ανανέωσης που έτρωγε στα ‘00s, γοητεύθηκε από το επανακάμψαν crust punk και άρχισε να το ενσωματώνει και να βλέπει νέους ορίζοντες. Από εκείνη τη φουρνιά συγκροτημάτων, όσα απέμειναν ενεργά, απομακρύνθηκαν από εκείνο το συγκερασμό καλλιτεχνικά, παρά το γεγονός πως τώρα βιώνει μια αξιοσημείωτη επιστροφή.

Με κάθε κυκλοφορία τους, σε μια πορεία που θύμιζε έντονα μπάντες όπως οι Fall Of Efrafa, Agrimonia, Morne, Oathbreaker, King Apathy, ακόμη και Altar Of Plagues, οι Downfall Of Gaia μετατρέπονταν σε μια post/black metal δύναμη ολκής, από το "Atrophy" και μετά. Η παρακμιακή, σκοτεινή, αστική αισθητική όμως, ειδικά σε κάποια μελωδικά περάσματα, ακόμη και όταν βρισκόταν στις σκιές, με δίσκους όπως το "Aeon Unveils The Thrones Of Decay" στο παρελθόν, προμήνυε πως θα αποτελεί μέρος του ηχητικού πυρήνα της μπάντας. Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους, το "Ethic Of Radical Finitude", ήταν κατά μια έννοια η πιο post στιγμή, το απόλυτο ξεχείλωμα αυτής της πορείας. Τι μέλλει γενέσθαι;

Άρνηση, ρήξη, ανάκαμψη. Ο κιθαρίστας και συνιδρυτής Peter Wolff επέστρεψε στη μπάντα, και, όπως μας αποκάλυψε και στη συνέντευξή που μας παραχώρησε μαζί με τον έτερο mastermind, Dominik Goncalves dos Reis, η μπάντα αποφάσισε να αναλογισθεί την πορεία της. Οι Downfall Of Gaia επεσήμαναν με βεβαιότητα πως είναι η πρώτη φορά που έχουν ένα τόσο ξεκάθαρο όραμα. Η εμπειρία της ηχητικής εξέλιξης, όπως διαμορφώθηκε ανά τις κυκλοφορίες, σε συνδυασμό με μια ειλικρινή επιστροφή στις ρίζες. Πισωγύρισμα; Όχι, δριμεία αναδίπλωση και επιτάχυνση.

Το "Silhouettes Of Disgust", μέσα από τις οκτώ ιστορίες της σκληρής φθοράς που παρέχει η κατάσταση των σημερινών κοινωνιών στο άτομο, μέσα από την ομίχλη της αβεβαιότητας, ξεπροβάλλει ως ένα άλμπουμ με αδιαπραγμάτευτες χάρες. Το neo-crust έχει επιστρέψει. Ο τρόπος που οι Γερμανοί σκορπούν πνιγηρές μελωδίες πάνω σε άριστο, και συχνά με εναλλαγές, d-beat, μετατρέποντας τα υποβλητικά χτισίματα σε ψυχωμένες εκρήξεις, συγκινεί, ανατριχιάζει. Τα ατμοσφαιρικά σημεία είναι περίτεχνα, και συχνά περιπετειώδη με την προσθήκη ambient/ηλεκτρονικών σημείων, αλλά και θρηνητικών φωνητικών, όπως συμβαίνει στο "Eyes To Burning Skies". Η έναρξη και το ξέσπασμα του "Final Vows" μεταδίδει μια φριχτή απόγνωση, στην πιο σύγχρονη black metal εκδοχή της μπάντας, πριν καταλήξει σε σιωπή.

Οι Downfall Of Gaia σε 46 λεπτά επιτυγχάνουν πολλά περισσότερα από ένα απλό συγκερασμό. Αντιλαμβάνονται την δίκοπη όψη του ήχου τους ως μια γέφυρα όπου η εμπειρία και η προσέγγιση του riff και του κατραμιού θα συνταράξει εξίσου αν ακουστεί σε ισόγεια γεμάτα υγρασία ή σε πάρκα που δίνουν την ψευδαίσθηση φύσης μέσα την βρώμικη πόλη. Το επτάλεπτο "While Bloodsprings Become Rivers" θα εμπνεύσει οργή και πίκρα μεταφέροντας σε ένα μονοπάτι με τα επικά του leads, μόνο για να σε ρίξει στις κεντρικές οδούς της μητρόπολης τα χαράματα εν μέσω ταλαιπωρίας με την αλλαγή του στα τρία λεπτά. Η τεχνική των μελών δε, και ειδικά του ντράμερ Michael Kadnar (So Hideous), μετατρέπει τα μουσικά θέματα σε κρίσιμα.

Από το εναρκτήριο "Existence Of Awe" η πίστη των Downfall Of Gaia στο υλικό τους δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Μέσα σε πέντε λεπτά συντελούνται θεματικές ακροβασίες από κοψίματα και εναλλαγές μέχρι αργά τέμπο και απαγγελίες, και τα ηχοτοπία των Downfall of Gaia εδραιώνονται επιβλητικά. Στο "Bodies As Driftwood", που το επέλεξαν και ως πρώτο single, η μελαγχολία υποθάλπτει αγανάκτηση, τα ιδιαίτερα κιθαριστικά θέματα τραβούν την προσοχή και την διατηρούν χάρη στις έντεχνες συνενώσεις τους.

Σε κανένα σημείο του δίσκου δεν σκάνε πυροτεχνήματα. Σε καμία σύνθεση δεν μεταδίδεται η αίσθηση πως το κλίμα είναι πρόσκαιρο, ή βεβιασμένο. Αντιθέτως, οι σιλουέτες της απέχθειας που βγαίνουν στο φως, τα αφανή θύματα μιας βάναυσης ρουτίνας και ανέχειας, μεταδίδουν ένα ηχητικό κύμα ικανό να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του. Οι Downfall Of Gaia επέστρεψαν με τον κορυφαίο τους δίσκο, αυτόν που χρωστούσαν στους εαυτούς τους, αυτόν που ανοίγει την πύλη για το τι θα είναι, πέρα από το τι μπορούν να επιτύχουν. Δέος.

Bandcamp